Buitensluiten…Lastig, lastig… jullie mening?

Ik zou haar sowieso leren dat "coole" vriendinnen je niet afrekenen op met wie je omgaat.
Vriendinnen die je links laten liggen omdat je met iemand omgaat zijn geen vriendinnen.

Ik snap echt niet wat het probleem is dat dat meisje meefietst.

 

Vreselijk sneu voor dat meisje, maar dat maakt het natuurlijk niet de verantwoordelijkheid van jouw dochter.

Wat me in jouw verhaal opviel was de opmerking dat de ouders denken aan autisme.

Hun dochter loopt duidelijk sociaal vast en de fase van denken aan lijkt me met 12 jaar wel voorbij.

Laat ze hun dochter een groot plezier doen en haar aanmelden bij de GGD. Ja, de wachttijden zijn eindeloos, maar door er niet op te staan duurt het nog langer.

En met je dochter zou ik afspreken dat ze gewoon vriendelijk tegen dit meisje kan blijven, maar haar niet op sleeptouw hoeft te nemen. Meefietsen zou toch geen probleem moeten zijn, maar ze hoeft niet de hele dag naast haar te zitten op school.

 

Moeilijk want je wilt niet dat je dochter x buitensluiten maar aan de andere kant voelt het voor je dochter als een opgedrongen vriendschap ( x plakt aan haar) die haar belemmerd in andere vriendschappen.

Het feit dat de ouders van x en jullie vrienden zijn zal ,qua gevoel, ook meespelen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat x en jullie dochter dan ook vrienden moeten zijn.

Ik zou eerst eens bij de ouders peilen of ze door hebben dat het een " scheve" vriendschap is.
Mijn zoon heeft autisme en merk dat hij dingen anders ervaart en aan ons uitlegt dan dat ze daadwerkelijk zijn. En dat hij hierin best wat sturing nodig had en heeft. Wanneer een ouder/ vriend dat niet aan ons aangeeft kunnen wij hem hierin dus moeilijker sturen.

 

Stel, je bent niet bevriend met de ouders, wat zou je dan tegen je dochter zeggen?
Dat is het enige juiste antwoord.
Jullie vriendschap doet er in dit verhaal niet toe , even plat gezegd..
Buiten sluiten is niet ok, maar over je eigen waarden gaan om de ander te Pleasen is nog erger.
Gewoon een nee in de app, dat kan toch ook .
Zij vraagt wat, het antwoord kan 2 kanten op gaan.
En daar moet ze het mee doen.

Dat hoeft niet slecht te zijn voor dat Meisje. Sterker nog het kan een leermoment worden zodat ze op zichzelf gaat vertrouwen ipv hangen aan je dochter...

 

Lastig maar ik zou haar even haar zelf laten afvragen wat zij ervan zou vinden als ze zelf het andere meisje was en dat 3 uit de straat samen fietsen zij het ook heeft gevraagd maar ze niet mee mag hoe ze zich dan zou voelen

 

Wij hebben een buurjongen met autisme en onze kinderen gaan heel vaak en heel graag met hem om. Ook mijn puberzoon die naar de brugklas gaat vindt het echt geen probleem. Ze zien het ook niet als een “scheve vriendschap”, wat jij denk ik “onaangepast gedrag” noemt vinden zij juist leuk en origineel gedrag.
Dus ik vraag me af of je het kan en mag afwentelen op autisme?

Als je je dochter nu dwingt om x mee te laten fietsen, vraag ik me af of het een heel leuke fietstocht wordt… met 5 meiden fietsen die anderen waarschijnlijk 2 aan 2 voorop en x erachteraan. Maar ik zou er toch met die moeder over gaan praten, dat je ermee zit en hoe die ouders haar verder kunnen helpen. Misschien is ze met een weerbaarheidstraining of een bepaalde sport ookal wel geholpen.

 

Jemig wat een lastige situatie. Maar dat jullue als ouders vrienden zijn zegt niks over de meiden.

Ik heb een vriendin en we spreken samen af zonder de kinderen. Soms een uitstapje met kinderen maar ze komen niet bij elkaar op kinderfeestjes. Dit gaat prima.

Ik snap dat je dochter dit niet meer wil. Los maak je makkelijker contact dan met iemand. Zeker als het niet je vriendin is.

Hoe duidelijk is ze er over met dit meisje? Je mag prima achter ons aan fietsen maar ik wil in de nieuwe klas andere vriendinnen maken.

Heel lullig maar liever duidelijk dan haar negeren of onduidelijk zijn. Ze heeft waarschijnlijk ook verwachtingen van he dochter. Het ging al jaren zo en nu in eens anders.

Dan zal ze dit zelf uit mogen leggen.

Hopelijk krijgt het meisje nieuwe kansen in de klas en vriendschap

 

Mijn dochter zat in een vergelijkbare situatie met een vriendin met autisme op de basisschool.
Ze heeft duidelijk aangegeven dat ze in de brugklas vrienden wil blijven, maar ook graag nieuwe vrienden wou maken, ze daarom niet naast haar zou gaan zitten en het contact op een laag pitje zou zetten, omdat je gewoon niet zo makkelijk nieuwe vrienden maakt als je alleen samen dingen doet, samen zit enz. Ze was in groep 8 het claimende gedrag al een beetje zat aan het worden.
Nou, in de praktijk ging het dus weer vanaf de eerste dag mis, aan mijn dochter hangen, naast haast willen zitten en als mijn dochter tegen andere meiden praatte, kwam ze er meteen naast staan, hun ook claimen enz.
Toen ze er vervolgens weer bij werd gezet in de klas door de mentor, barstte de bom voor mijn dochter. De mentor belde me al om te vragen wat er was.
Verteld dat ze haar claimde, mijn dochter het afgelopen jaar dit gedrag ook wel zat was. En dat ze dit duidelijk heeft aangegeven en ik van een twaalfjarige niet verwacht dat zij de rol van maatschappelijk werker op zich nam. De problemen van dit meisje waren te groot en van invloed op het sociale leven van mijn dochter. In een notendop hoor, want dit is een reeks aan voorvallen, waardoor de maat vol was.
Mijn dochter heeft een ander plekje gekregen en de rest van het jaar zowat geen woord meer met dat meisje gewisseld.
Het jaar daarna hebben ze het wel bijgelegd, maar het scheelde dat mijn dochter inmiddels toch al andere vriendinnen had gemaakt.

In het geval van je dochter zou ik ook eerlijk zijn. Dus haar verwachtingen duidelijk maken bij die vriendin/dat meisje.

En haar moeder, waarmee je bevriend bent, zou ik ook adviseren om de mentor van te voren al in te lichten dat ze niet zo makkelijk vrienden maakt en die dat ook een beetje in de gaten kan houden.

 

Dit is geen vriendschap toch? Als dochter niet gelijk duidelijk is is het voor meisje x ook lastiger om een nieuwe vriend(in) te vinden.

 

Ik ben ook een beetje zo: het is zielig, kom maar bij mij. Het resultaat is dat ik al snel omringd ben door mensen die van alles van me willen, vooral sociaal emotioneel, en die me leegzuigen ipv dat je leuke fijne gelijkwaardige vrienden hebt. Voor mezelf probeer ik dat te veranderen en een heleboel mensen op een lager pitje te zetten of zelfs uit mn leven en dan met andere mensen die iets toevoegen af te spreken. Dat wil niet zeggen dat die andere mensen niet leuk zijn ofzo maar ik hoef me niet verantwoordelijk te voelen voor de hele wereld. En dat is dus precies wat ik mn dochters meegeef. Ja je mag zorgen voor een ander, graag zelfs, maar je mag ook je eigen grenzen bewaken.

Bij oudste dochter in de klas was ook een meisje dat aan haar (en mij) hangt.. na een paar maanden was dochter het zat, heb ik juf gevraagd om ze uit elkaar te halen en sindsdien is dochter echt opgebloeid. Dat meisje hangt nu aan een ander.. ze is hier altijd welkom, maar niet élke dag en alléén als mijn dochter het zelf ook wil.

 

Deze opmerking geeft eigenlijk alles aan.
Je dochter wordt zelfstandig en wil niet meer geholpen worden.
Je gaat langzaam over in de fase van ondersteunen en geen adviezen meer geven.
Pffft je dochter wordt groot.
Je dochter maakt deze beslissing en wil graag dat jij ook zegt dat zij deze keuze maakt en dat dat goed is.

En dat de ouders vrienden zijn, ja, als ze vrienden zijn snappen ze dat je dochter nu haar eigen beslissingen neemt en niet meer wil.
Hoe moeilijk het ook is.
Rkenenen ze jullie daar wel op af, is dat hun probleem niet die van jullie.

Laat het probleem daar waar het hoort. En dat is niet bij je dochter.


Klinkt misschien heel hard wat ik zo schrijf, maar probeerde het wel met tact te tippen....

 

Ik heb mij heel lang als x gevoeld. Het gevoel dat andere met mij omgaan of vriendelijk zijn omdat het verwacht word. Ik ga daarom ook liever met mannen om, want die zeggen gewoon wat ze willen.

Als iedereen gewoon doet wat die wil en accepteerd dat andere dat ook doen is iedereen blij. Want ik geloof nu dat iedereen een goed persoon is.

 

Als dochter met Y wil fietsen, en dat al heeft afgesproken, en ze wil niet met X fietsen - dan lijkt ‘t me klaar. Als ouders zou ik me daar niet in mengen. Als ze bv echt X gaan pesten, is dat een ander verhaal, dan zou ik me er wel mee bemoeien.
Ik hoop dat X haar draai vindt en zelf ook iemand treft met wie het wel goed klikt. Een ‘moetje’ is nooit leuk, dat voelt voor jullie dochter dan ook als ‘ik moet voor haar zorgen’ ipv een vriendschap.

 

Hoe goed ken je de andere vriendinnen uit de straat? Als dat redelijke en leuke meiden zijn dan kan dochter toch gewoon uitleggen hoe de situatie met X is en vragen of ze mee kan fietsen? En als ze daar stom over doen kun jij misschien eens met de ouders gaan praten? Compassie is zo'n belangrijke eigenschap. Ouders kunnen niet achterover leunen en maar hopen dat hun kinderen automatisch leren om zich in anderen te verplaatsen.

Verder staat het je dochter natuurlijk vrij om nieuwe vriendinnen te maken en moet ze zich niet een soort "verzorger" van X gaan voelen. Maar hopelijk kan ze vriendinnen vinden die waarderen dat ze X wil helpen en geen meiden die kwetsbare kinderen zien als een mikpunt van spot om zelf populairder te lijken. Als ik jouw was zou ik nu echt investeren om die boodschap over te brengen. Hoe ondankbaar zo'n boodschap ook lijkt bij een prepuber. Maar ze hoeft natuurlijk niet steeds met X rond te hangen. Wellicht kun jij daar ook met de ouders van X over praten, zodat zij dit op een gevoelige manier naar X kunnen communiceren? Een balans tussen enigzins wat energie in X investeren om haar te helpen, maar niet ten koste van zichzelf lijkt me de beste oplossing.

 

De brugklas is voor kinderen erg spannend. Een kans om een nieuwe start te maken. Maar ook vriendschappen en ontwikkeling als tiener en erbij horen is op die leeftijd heel belangrijk. De eerste weken zijn belangrijk voor de groepsvorming. Dat heeft jouw dochter goed aangevoeld.

Ze moet leren de balans te vinden tussen de omgang met dit meisje en haar nieuwe vriendinnen. Dat hoeft niet te betekenen dat ze X maar volledig aan de kant schuift. Ze kan met haar blijven omgaan als ze dat wil. Maar daarnaast eigen activiteiten met nieuwe vriendinnen ondernemen. Daar hoeft X geen onderdeel van te zijn. Dus niet uit medelijden op sleeptouw nemen.

Bemoei je er zelf zo min mogelijk mee. Hoor haar verhaal aan. En geef advies als ze dat vraagt.