Oma in twee strijd

Ik heb geen oplossing voor je. Maar vind het vooral verdrietig voor je dat je zoon zo reageert.
Hoef je door de nanny bij je zoon helemaal nooit op te passen? Of spring je incidenteel wel eens bij. Ik zou dat nog een keer uitleggen: je past bij beiden op, op het moment dat de noodzaak er is. Bij hem is de noodzaak er (bijna) nooit. Maar ik denk dat je dat al gedaan hebt en dat hij alsnog zo reageert. Lijkt me heel naar voor jou. Maar misschien is dit dan toch weer een gevalletje 'loslaten'.

 

Wat jammer dat je zoon zo in elkaar zit dat hij zelfs hier moeite mee heeft.

Met 34 zou hij beter moeten weten dan tussen jou en je dochter te komen.

Jij doet niets fout, hij moet leren dat je je kinderen alleen maar gelijkwaardig kunt behandelen, gelijk is niet altijd haalbaar.

Beter dat hij dat nu leert, hij heeft zelf immers ook twee kinderen.

Om hem te helpen zou je kunnen voorstellen dat je kleinzoons af een toe een weekend bij jou kunnen logeren, zodat hij en zijn vrouw samen op stap kunnen.

 

Heb je al eens een echt gesprek gehad met uw zoon ?
Als eens gevraagd of hij ook hulp kan gebruiken?
Heb je al eens zonder er vanuit te gaan dat hij jaloers is, gevraagd wat er speelt ?

Ik snap dat niet iedereen het even makkelijk heeft in het leven maar ook degene die het goed hebben, zien graag een leuke relatie tussen hun ouders en hun kinderen.

 

Eerlijk? Denk dat je zoon nooit tevreden zal zijn.

Wat doet je zoon er zelf aan? Komt hij regelmatig met z'n kids bij jou? Kom jij bij hun geregeld, voel je je er gemakkelijk bij.

Hij woont buiten de stad is een keuze, een nanny ook een keuze. Hij had ook bij je om de hoek kunnen gaan wonen.

Wat ik uit je bericht lees denk dan echt je hebt alles en eigenlijk nog niet genoeg.

Mijn kids en een neefje en nichtje zien hun oma ook veel meer dan mn m'n andere neefje en nichtje maar dat zijn keuzes die gemaakt zijn.
Maar echt mijn zusje zal never nooit uiten dat ze iets tekort zou komen.

 

Mijn ouders hebben 8 (bijna 9) kleinkinderen bij 4 dochters. Mijn zus woont vlakbij en voor haar kinderen is oma de standaard oppas 1 dag per week. De rest woont verder en die kleinkinderen hebben een andere band met opa en oma. Mijn moeder past heel incidenteel hier op (4 keer gebeurd in de afgelopen 9 jaar) en in de vakanties gaan ze vaak 1 of 2 nachtjes logeren, zodat we minder vakantieBSO nodig hebben. Bij mijn andere zussen is die balans weer anders. Maar opa en oma zijn op iedereen even dol en zijn altijd blij als we er zijn. Mijn moeder vond de stap naar vaste oppasdag groot omdat ze zich schuldig voelde naar haar andere dochters, maar gelukkig hadden we er allemaal geen moeite mee en nu is ze heel blij dat ze dit voor mijn zus kan doen.

Ik denk dat het probleem dus mede ligt in het feit dat je zoon en dochter onderling slecht contact hebben, als ze elkaars situatie beter konden begrijpen zouden ze wellicht ook meer begrip hebben voor de situatie en ieders keuze daarin?

 

Oei, lastig. En ondanks de harde woorden die hier gezegd worden over je zoon, snap ik hem wel. En het heeft echt niks met jaloezie te maken.
Situatie hier: zus, woont dichtbij mn vader, 2 kinderen. Ik: woon op 1,5 uur rijden, 1 kind. Vader oast regelmatig op die van mn zus. Doet leuke dingen met ze, zoals naar Efteling, want ze wonen daar dichtbij en hebben een abonnement. Wij rijden elke 2 weken die kant op, 1,5 uur heen en weer terug. Ze komen zelden deze kant op. Dit jaar 1x.
Vamaf begin af aan is al zo duidelijk te zien dat vader een betere band heeft met de kinderen van mn zus. En dat snap ik, want ik woon ver weg. Maar hij heeft echt 0 band met dochter. Doet daar ook weinig moeite voor. Hij kent haar niet, want hij staat niet open voor hoe zij is. Vindt haar vaak maar druk, aan mij hangen (wat zo is als we daar zijn, want ze voelt zich daar niet heel erg prettig), leeft zich niet in haar in en vraagt haar nooit wat. Ik heb hem er weleens op aangesproken, want dat doet mij verdriet. Niet uit jaloezie, maar ik heb ook een lief en leuk kind. Die ik ook een leuke band met dr enige opa gun. Hij snapte wat ik bedoelde, maar kwam ook met allerlei excuses. Zoals: ja ze geeft ook nooit een knuffel of komt lekker stoeien. Tja, dat snap ik wel, als je weinig hebt met opa. Ik heb hem verteld wat ie anders kan doen. Dat ging 1x goed, en daarna is de situatie weer hetzelfde.
Vorige week appte ik voor een afspraak om naar de Efteling te gaan, dat doen we 1x per jaar met hem. Was allemaal moeilijk en druk druk. De dag erop zat ie met mn zus en de kinderen in de Efteling. En dat deed me echt verdriet. En heeft echt niks met jaloezie te maken. Want mijn kind mag er ook zijn, maar wordt niet gezien...

 

Oe, zoon wordt hier wel heel makkelijk afgebrand, terwijl ik de kant van zoon wel begrijp. Dikke kans dat er veel meer speelt dan de korte omschrijving van hier.
Ik herken het wel deels en ik ben dan niet jaloers dat mijn moeder elke dag op de baby van mijn zusje past, maar ik vind het niet leuk dat mijn zusje mijn moeder in alles manipuleert en mijn moeder daar altijd in meegaat. En dat gaat dus niet om het oppassen, maar om de hele situatie erom heen. Ook al zijn het kleine dingetjes, kleine dingen bij elkaar jarenlang worden heel vervelend en ze zullen niet voor niets geen contact hebben.
Het klinkt ook een beetje alsof je het voor jezelf een beetje goed wil praten door te zeggen dat je dochter ongelukkig is in haar relaties en je zoon niet (wat ik begrijp hoor, doet mijn moeder ook, zij voelt zich ook vaak zo, alsof ze in een spagaat zit). Ik laat het maar bij, mijn zusje verandert toch niet en mijn moeder ziet het niet. Nou ja, ik heb mijn eigen gezin. Mijn moeder doet wel ook alles voor mijn kinderen, ze komen daar ook vaak.

 

In jouw verhaal zijn wij het gezin van je zoon. Ik kan alleen maar zeggen hoe wij het ervaren en dat is dat er zichtbaar minder aandacht is voor onze kinderen. En dat is echt niet leuk! We zijn niet jaloers maar missen wel het contact en de leuke band voor ons en de kinderen. En ja wij zouden ook meer moeite kunnen doen maar als de interesse en hulp alleen maar naar het andere kind en kleinkind gaat dan houdt het voor ons een keer op.

Op andere vlakken zou je enorm veel kunnen betekenen voor je zoon en kleinkinderen. Ik zeg niet dat je dit niet al doet maar het zijn de kleine dingen die hier echt zouden helpen om de band te verbeteren.
- Je zoon met zijn gezin uitnodigingen voor het eten of zomaar uitnodigen, en dan bij voorkeur niet ook je andere kleinkinderen uitnodigen.
- Interesse tonen in de sport en school van je kleinkinderen.
- Eens in de zoveel tijd eens een dagje 1 op 1.
- De kleinkinderen zomaar eens laten logeren.
- de dingen hierboven hoeven niet gelijkwaardig te zijn aan het oppassen maar gemiddeld 1 keer per maand zou al een hele mooie stap zijn.


Als de oma van onze kinderen bovenstaande zou doen dan zou de band heel anders zijn en zouden we dat gevoel minder tot niet hebben.
Ik vind het volledig logisch dat er door oppassen meer aandacht gaat naar het andere gezin en ik weet zeker dat jouw zoon dit ook echt wel begrijpt. Waarschijnlijk spelen er nog hele andere dingen waardoor hij dat zo voelt.

 

Ook herkenbaar hier, zussen die het moeilijker hebben en daardoor lijken wij er minder toe te doen.

Ik ben niet jaloers maar had mijn kinderen een betere band met oma en opa gegund.

Er wordt door hun zo makkelijk vanuit gegaan dat onze zaakjes op alle vlakken op orde zijn maar er wordt nooit naar gevraagd. Wij hebben geen behoefte aan geld of uitjes. Maar zouden ook wat meer gezien willen worden!

 

Wij hebben een beetje soortgelijke situatie, schoonzus gescheiden en dichtbij. Wij wonen verder weg en hebben het financieel best goed.
Toch ben ik lange tijd ook jaloers geweest op mijn schoonouders die zo van zelfsprekend altijd klaar stonden om op mijn nichtje te passen. En als wij iets hadden was het toch altijd… afstandelijker. Ook als je financieel alles op orde hebt kun je een oma nodig hebben! Omas zijn heel belangrijk in het leven van kinderen.
De laatste jaren hebben we er echt meer werk van gemaakt om toch die band op te bouwen, we gaan sowieso 1x per jaar een midweek op vakantie met mijn schoonouders en in de schoolvakanties gaan de kinderen daar afentoe logeren. Niet omdat het noodzakelijk is qua oppas, maar omdat het leuk en gezellig is. Het is sowieso een aanrader voor allebei de kanten om te blijven investeren in die band en niet teveel onderling vergelijken… het is appels met peren vergelijken. Je kunt niet zeggen “ah ze hebben het financieel goed, dus ze hebben me niet nodig”. Alsof dat het enige is wat je toe kan voegen als oma.

Maar ik zou inderdaad eens open het gesprek aan gaan en hem rustig uit laten leggen wat hem dwars zit en waar hij behoefte aan heeft.

 

Eens met @suus1983 en @Luna86

Bij ons gaat het ook zo. Mijn zusje en ik geen contact. Wij zijn het gezin van je zoon. Zij is je dochter.. maar weet je, minder gelukkige keuzes maak je zelf als je 31 bent en het is aan jezelf om daar verandering in te brengen. Niet door een slachtoffer te spelen of te manipuleren zoals mijn zus doet, maar door verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven.

Voor jou als ouder.. je zegt jaloers en verschillende karakters. Wat heb je zelf gedaan toen ze jong waren? Heb je ze geleerd om elkaar te waarderen om hun leuke eigenschappen en talenten? Heb je ze met elkaar vergeleken? Geef je onwillekeurig vanuit medeleven echt meer aandacht tijd geld aan je dochter? Mss smacht je zoon gewoon naar ook aandacht... want ook als het goed gaat, is het nog steeds fijn als je moeder langskomt, of een kop thee voor je klaarmaakt, of advies geeft als je het even niet weet in de opvoeding, of een strandwandeling met de kinderen maakt.. en als jij dan even aandacht krijgt en het niet over je zus gaat... dus ik begrijp je zoon wel en ik denk dat er veel meer achter zit.

 

Heeft je zoon gezegd dat hij jaloers is of is dat jouw invulling?
Ik zou het gesprek met je zoon aangaan, en dan niet bij voorbaat al aangeven hoe 'slecht' zijn zusje het heeft, maar gewoon naar zijn verhaal luisteren zonder mitsen en maren.

Hier ook geen contact met broer (bizar eigenlijk hoeveel dat voorkomt ) wat mij vooral irriteert is dat tegenwoordig bijna elk gesprek wat ik met mijn moeder heb, zijn naam genoemd moet worden... Heeft voor mij (nu) geen meerwaarde en zorgt er zeker niet voor dat dat kans op herstel makkelijker maakt. Dus misschien ook naar je eigen houding en gesprekken met je zoon kijken?!

Sterkte en succes!

 

Hier was het een situatie tussenin. Mijn moeder woonde vlakbij mijn broer en zorgde vaak voor zijn kinderen (ophalen of brengen naar school, babysit). Maar, ze kwam ook vaak op zaterdagnamiddag tot bij ons om te komen helpen in het huishouden (strijk) en dan bleef ze meteen s avonds mee eten.
Alles bij elkaar deed ze meer voor mijn broer (ook financieel) dan voor mij, maar ik heb me er nooit aan gestoord. Want ik wist dat ze ons beiden en onze kinderen even graag zag.

Omgekeerd: mijn moeder zit nu in een home. En omdat mijn broer dichtbij woont, bezoekt hij haar vaker en neemt hij de praktische zaken op zich en hij stoort er zich ook niet aan dat hij meer doet dan ik...

Denk eerlijk dat het bij jou meer tss zoon & dochter speelt en het elkaar dingen misgunnen ipv blij zijn met wat je hebt...

 

Lastige situatie. Ik kan niet vanuit jouw rol spreken, maar ik weet wel hoe mijn moeder het aanpakt. Mijn moeder past het liefst op al haar kleinkinderen, omdat ze vindt dat ze een andere band heeft met die kleinkinderen dan wanneer ze dat niet doet. Ik heb ook al oudere neefjes en nichtjes, dus ze weet waar ze het over heeft. Op sommigen heeft ze niet gepast, omdat het niet nodig was, maar ze merkt toch dat ze die minder goed kent en minder van hen weet. Nu werkt mijn zus bijvoorbeeld niet, dus om te werken en die geen oppas nodig, toch probeert mijn moeder 1x in de week of 1x in de twee weken op de kinderen van mijn zus te passen, zodat die bijvoorbeeld even alleen naar de stad oid. Dus ik zou toch kijken of je je zoon iets tegemoet kan komen. Tenzij dat dat door de afstand lastig is.
Maar ik lees ook andere reacties, dus je moet ook doen wat voor jou goed voelt.

 

Zelf heb ik geen zussen of broers dus in die zin kan ik hier niks over zeggen.

Wel is het zo dat situaties hier gecompliceerd waren maar mijn man en ik hebben altijd gezegd dat de opa en oma van mijn kinderen (mans kant) altijd welkom zijn.
Ik vind het zo ontzettend belangrijk dat mijn kinderen weten waar ze vandaan komen, dat mijn man en ik mensen om hen heen hebben kunnen verzamelen die ze alles kunnen toevertrouwen, dat ze ervaren wat onvoorwaardelijk houden van is. Dat ze gesprekken kunnen hebben om te zien welke bepaalde eigenschappen ze hebben van familie. En mijn schoonouders hebben dat geweldig goed opgepakt. Het is heel moeilijk voor ze geweest om dingen toe te geven, maar wat ben ik blij dat wij de deur altijd wagenwijd open hebben gehouden. De band die ze nu hebben is echt zo bijzonder mooi, onvoorwaardelijk. Ze zijn geweldig in hun rol als grootouders.

TS, ik ben nog niet zo lang moeder als dat jij dat bent, maar ik heb wel geleerd ondanks dat mijn kinderen nog jong zijn ik dingen in andere perspectieven moet bekijken. Dat hun perceptie op de waarheid of gevoel er net zo veel toe doet als de mijne. Probeer eens een gesprek met je zoon aan te gaan zonder in de verdediging te schieten. Waarschijnlijk wilt hij gewoon net zo’n oma voor zijn kinderen als dat je al bent voor je andere kleindochter. Dat wilt toch elke ouder voor zijn/haar kind? (Uitzonderingen daar gelaten)

 

Ik denk dat het lastig is hier een oordeel in te geven. Het lijkt mij belangrijk om te proberen echt naar je kinderen te luisteren en daarover in gesprek gaan.
Vergelijken wie het meest krijgt is gewoon kinderachtig en zou ik persoonlijk niet in mee gaan, maar wat ligt er onder? En durf je daarbij ook naar je eigen rol te kijken?
Daarmee bedoel ik niet dat je je kinderen hun zin maar moet geven, maar vaak hebben ouders en kinderen hun patronen van met elkaar omgaan. Eerlijk naar je eigen deel daarin kijken kan soms ook weer een ingang geven.

 

Heeft je zoon dit gezegd? Jaloers te zijn? En is dat de reden van geen contact met zijn zus?

Ik zou als oma proberen ook wat leuks te doen met de andere kleinkinderen. Ookal hebben ze een nanny, een misdagje kinderboerderij, pannenkoekenhuis, koekjes bakken name it is toch leuker met oma.
Ik zou het ook wel een beetje een vreemde reden vinden om geen contact meer te hebben met zus dus vraag me hard af of dit de reden is. Hier past mn schoonma ook op 1 stel neefjes en nichtjes van mn kinderen. Zij zien natuurlijk veel van ze, zijn trots als ze wer wat nieuws kunnen, altijd op de hoogte etc. Krijgen dus veel meer mee dan van onze kinderen. Maar zie niet in waarom ik dan geen contact meer met hun ouders zou moeten hebben.

 

Er is al heel veel gezegd. Wilde onze situatie nog erbij als vb. geven. Wij wonen dichtbij mijn ouders, mijn moeder past een dag in de week op onze kinderen/nu een kind. Ze ziet hem dus regelmatig. Mijn zusje woont veel verder weg, bij haar is wekelijks oppassen daarom niet mogelijk. Maar haar kinderen logeren heel regelmatig bij mijn ouders en dan niet een nachtje, zoals die van mij af en toe, maar meerdere nachten. En dan maken ze vaker uitstapjes dan met mijn kinderen, de relatie met mijn kinderen is ‘gewoner’, denk ik. En mijn ouders gaan regelmatig naar mijn zusje toe, blijven ook wel eens daar in de buurt in een hotel slapen. Ze zoeken dus bij iedereen hun eigen weg, zeg maar. Ze staan voor ons allebei klaar, we kunnen ze midden in de nacht bellen en dan komen ze, dichtbij of ver weg, kleine of grote dingen. En dat maakt dat ik niet jaloers ben of ergens scheef naar kijk of wat dan ook en bij mijn weten mijn zusje ook niet. Maar goed, hier speelt ook niets ‘van vroeger’, dat maakt misschien ook uit.

Kern: wat er al meer schrijven, investeer in het contact met je zoon en kleinkinderen. Je hoeft inderdaad niet op te passen en financieel te ondersteunen, aandacht geven kan ook op andere manieren en die zijn minstens zo belangrijk. En wees er dan inderdaad volledig voor hen, want je bent dan immers bij hen (of zij bij jou).

En wellicht inderdaad een keer open, zonder verwijten en vergelijkingen het gesprek aangaan. Dat je het idee hebt dat … en of dat klopt. En zo ja, dat je dat vervelend vindt en wat aan wil doen. En dan samen bespreken wat mogelijk is (vaker daarheen, hij vaker naar jou, kinderen laten logeren, …).

 

Mijn schoon moeder woonde naast mij, ze paste op alle 5 de kleinkinderen, behalve die van ons, op feestjes had ze het altijd over alle kinderen en hoe geweldig ze waren, behalve die van ons, ze reed zelfs 30 km om op te passen maar die 5 meter naar ons toe was te veel. Geen appje of telefoontje om te vragen hoe het gaat, op foto's die ik stuurde reageerde ze niet. Ik ben verhuist naar mijn oude geboorteplaats waar mijn fam woont, op dit moment is de relatie een lat relatie en ik ben zwanger van de tweede, zij is niet meer welkom tot ze haar excuses aanbied.

Mijn ouders passen nu veel op bij mij maar mijn broer die geen kinderen heeft vind dat mijn ouders meer voor mij doen dan voor hem. Het blijft lastig.