Hoe gek kan het leven zijn.. mijn dochter van 15 heeft het afgelopen jaar echt een lastig jaar gehad en wat is gebleken na onderzoeken etc blijkt ze ADHD te hebben. Mijn dochter is lief, zorgzaam en wel altijd aan en veel op een positieve manier, we weten niet beter zeg maar. Tot ze tegen ons vertelde dat ze zich zo slecht kon concentreren en focussen. (overigens nog wel meer dingen hoor ) Altijd is haar broer degene geweest die qua gedrag ons zorgen baarde omdat hij vindt dat hij door zijn ernstige dyslexie gewoon dom is, faalangst heeft en moeite heeft met opletten en verwerken van informatie, sociale omgang is lastig. Het verschil is dat zij vwo doet, waarbij het dus nu opnieuw moet leren leren etc en hij kader (eigenlijk met 10 vingers in zijn neus) terwijl tijdens de intelligentietesten naar voren is gekomen dat hij ook boven gemiddeld intelligent is. Zou het kunnen dat hij ook in een bepaald spectrum zou vallen en hoe zouden we dit kunnen onderzoeken? Komt dit voor bij families? Overigens wil ik hem niets aanpraten hoor, ik heb wel eens gevraagd nu dit naar buiten is gekomen hoe hij zich voelt, maar ja het is een stille.. dus er komt niet zoveel uit.
Op dezelfde manier als hoe je dat bij je dochter hebt gedaan lijkt me? Neurodiversiteit kan genetisch zijn ja
Bij mijn dochter is dit via school gegaan en hebben mij een behandelaar aangewezen. Op zich zou ik natuurlijk bij dezelfde behandelaar een balletje kunnen opgooien? Thanks!
Het kan altijd ja, er zit een genetische factor in. Hier kreeg de oudste als eerste de diagnose, ADHD hadden we geen moment aan gedacht haha, maar het viel daarna wel op zn plek. Bij zoon merkten we in de kleuterklas overeenkomsten en bij hem duidelijk de H van ADHD. Ik heb het toen uitgelegd aan de HA en kreeg direct een verwijzing om weer naat de praktijk te gaan waar we met de oudste geweest zijn.
Buitendat jongens en meisjes kunnen ADHD ook anders ervaren. Sterker nog meiden en Autisme is bijvoorbeeld weer lastig te diagnostiseren. Omdat meiden heel veel kopieer gedrag vertonen. Zij observeren veel meer hoe er bijvoorbeeld in een sociale situatie gereageerd moet worden. Jongens hebben dat een stuk minder. Dan is er vaak een en, en, ADHD is 9 van de 10 keer niet op zichzelf staand. Voor je dochter met ADHD en opleidings niveau is de enige tip die ik graag zou willen benoemen. Zorg ervoor dat ze niet te hoge verwachtingen aan zichzelf stelt en dat falen ook ok is. Puur uit eigen ervaring. Voor hem is het belangrijk dat hij zich niet dom voelt. Niet goed kunnen schrijven zegt natuurlijk niets over hoe slim je bent. Waarschijnlijk is hij meer een doener dan een denker. Ik en mijn vriend hebben beide ADHD en echt op een hele andere manier.
Neurodiversiteit (in de bredere zin van het woord, ADHD, autisme, DCD, dyslexie, dyscalculie, etc) is grotendeels erfelijk. Brein zit anders in elkaar en werkt anders. Afhankelijk van welke delen van brein daar meeste 'last' van hebben, krijg je bepaalde kenmerken op gebied van communicatie, concentratie, executieve functies, motoriek etc. En vaak 'komen ze niet alleen', de verschillende 'labeltjes' komen vaak samen voor. Bijna helft van mensen met autisme heeft bijvoorbeeld ook ADHD. Dus de kans dat een kind met ernstige dyslexie ook gediagnostiseerd kan worden met iets anders is heel reëel. Ik heb zelf altijd idee dat hoe beter je daar zicht op hebt, hoe beter je kunt aansluiten en passende strategieën kunnen worden ingezet. En er meer inzicht, begrip en acceptatie kan komen. (voorbeeld: de standaard manier van aanpak voor autisme werkt bij mijn dochter niet goed, omdat dit onvoldoende rekening houdt met haar ADHD) Ik zou dus zeker het balletje opgooien.
Mijn dochter is idd erg perfectionistisch en gaat altijd en alles 200%. Wij hebben altijd de rem erop gezet dat dat niet hoeft, dat het ok is om 75% te geven als dat voor je balans beter is. Je zou verwachten dat mijn zoon een doener is, maar hij raffelt alles af en kan niets netjes en volgens opdracht opleveren (bij de kader, doen ze dus veel dingen maar als ik zie dat hij gewoon 20 spijkers gebruikt heeft en nog zit het scheef en verkeerd om.. tenen krommend) terwijl hij wel de grootste lego pakketen bouwen, mits dit wel voorgesorteerd is.
Heel erg goed, en wilde dat toch even gezegd hebben. Presteren en hoge verwachtingen prima maar daar zijn tijden en plekken voor. Zie het ook met mijn neefje, Autistisch en hoogbegaafd. Legt de lat erg hoog en is ook zwaar teleurgesteld als hij het niet haalt. Ik vind dat zorgelijk voor de toekomst. Omdat ik daar zelf dus ook echt hard mee op mijn bek ben gegaan. Ze zijn nog jong, kunnen en mogen fouten maken. Het geeft niet, volgende keer beter. Wat je zoon betreft, lijkt het verveling, beter kunnen maar express verzieken bij gebrek aan interesse. Ook erg herkenbaar. Als ik iets doe waar ik geen gevoel bij heb is de enige uitdaging de deadline en dan raffel ik het ook af. Als ik weinig uitdaging heb en weinig te doen heb op het werk maak ik de meeste fouten. VB ik kan 30 transporten + 30 facturen foutloos maken binnen een bepaalde tijd (deadline) Maar als ik er 5 heb dan stel ik het uit tot het laatste moment om het vervolgens af te raffelen en 3 fouten te maken. (tip, je kunt ook puur voor herkenning @KleineLai haar ADHD topic lezen misschien heb je er wat aan)
Ook hij is bang om fouten te maken, maar we twijfelen ook of hij uberhaupt wel opgelet heeft en de opdracht goed begrepen heeft, hij heeft echt de begeleiding nodig om uit te leggen waarom je iets beter op een bepaalde manier kan doen, dus een liniaal gebruiken of bij de tweede keer fout slaan, vragen hoe je het dan moet doen, dus een hulpvraag (lijkt ook te maken te hebben dat hij niet dom wilt lijken door te vragen). En het is ook gewoon een jongen, dus makkelijk en met minimale inspanning... Overigens werkt mijn man ook heel goed onder spanning qua deadline, terwijl ik juist een slag om de arm hou en het al 5 dagen eerder af heb.
Ik denk dat dit de zere plek is. En ja ook dat herken ik. Bij mij op de basisschool was het traditie dat je je 1ste rapport op de middelbare liet zien aan je basisschool leraar. Ik en 2 klasgenootjes gingen met z'n 3. De 2 klasgenootjes waren moeilijke leerlingen en ik fietste overal met minimale inspanning doorheen (ADHD en andere dingen bestonden toen nog niet dus ik geen diagnose). De meiden hadden een middelmatig rapport, hij stak ze de veren in de reet etc. En toen het mijn beurt was had ik mezelf veheugd op dezelfde veren... En die kreeg ik niet.. Nee, de beste man keek naar mij 8 en 9 rapport en zei... "mooi rapport maar jij komt toch nergens". En mijn trauma was daarmee geboren. Hallo, faalangst, overpresteren, niets durven vragen want dat was "dom" en daarmee was ik dom. En helaas pluk ik daar nog steeds de vruchten van, door te vinden dat ik alles meteen moet snappen, dat een 6 slecht is en vragen stellen dom is. Zo zie je maar, hoe zoiets je voor de rest van je leven je kan vormen. Wat ik dus wil zeggen, nee je bent niet dom als je het 10x vraagt, wellicht ben je je aandacht kwijt. 2, belonen, wat goed dat je het vraagt en nee het is niet erg dat ik het nog eens moet uitleggen. Of wat heb je wel meegekregen wat ik je net heb laten zien, of als je 3 dingen voor hem legt, welk item denk jij dat handig zou zijn om hierbij te gebruiken. Het is echt, hoe breng je het en hoe blijft het hangen. Mijn broer was volgens de vroegere lesmethode een trage leerling, ging naar het IVBO. Als hij moest rekenen pakte mijn vader er iets fysieks bij of gebruikte appelen en peren. Nu is hij beroepschauffeur met echt alle rijbewijzen die je maar kunt hebben, leid hij nieuwe werknemers op en heeft een management functie en is nog vrijwillig brandweer en fietste door alle opleidingen heen. Ik hoop dat jullie voor beide kinderen de juiste handvaten krijgen en ze lekker zichzelf kunnen zijn en kunnen shinen.
Wat goed dat je met een brede bril kijkt naar je kinderen en hier een balletje opgooid. Mijn dochter heeft ook EED. Geen adhd oid. Ze kan dromerig zijn/overkomen, het automatiseren en leren is lastiger/duurt langer. Logisch, het leren leren is al een hele uitdaging in het( helaas)erg talige onderwijs. Het gevolg kan zijn en gebeurt vaak dat kinderen lager ingedeeld worden qua leerniveau. Terwijl iq meer dan prima is. Dyslecten leren op een andere manier (meer analytisch) waardoor ze trager zijn en dromerig overkomen. Zij leren gewoon anders, dat hoofd werkt anders. Wat sneu dat je zoon zich dom voelt.....juist dyslecten denken over meerdere schijven, en zijn daarin soms wijzer dan leeftijdsgenoten door de inzichten die ze opdoen). Dat is ook precies bij mijn dochter. Er bestaan ook boeken over hoe het brein, linkerhelft en rechter helft dan werkt. Dat was voor mijn 8 jarige heel verhelderend waardoor ze zich niet dom voelt. Dan hoeft dat misschien adhd te zijn maar dyslexie, of een combi daarvan? Hopelijk heb je hier iets aan
Dat is heel goed mogelijk. Zit toch wel vaak in de familie en dyslexie gaat vaak samen met adhd. Ik vind het jammer dat je zoon zich dom voelt, misschien zou het voor hem verschil maken dat er een verklaring voor de problemen is waar hij tegenaan loopt. Maar zowel boven je niveau als onder je niveau werken, kan problemen geven. In het geval van je zoon klinkt het alsof hij onder zijn niveau werkt. Je kunt ook bij de zorgcoördinator ofzo vragen of school ook faalangsttraining biedt.
Groooooote misvatting dat kinderen die moeite hebben met school om wat voor reden dan ook (adhd of dyslexic bijv) doeners zijn ipv denkers. Die fout hebben ze bij mij vroeger gemaakt. Ik was moeilijk te motiveren, altijd moeite met focus, werk afraffelen, ongeorganiseerd, veel schoolziek, deed nooit mijn huiswerk, heel wisselvallende resultaten. oh, dan zal ze wel een doener zijn, die moet lekker met haar handen werken ipv met haar neus in de boeken. maar ik wou juist met mijn neus in de boeken, het lukte me alleen niet. Ik dacht daarom dat lui en dom was, mezelf niet kende. Arrogant van mij om te denken dat ik kan leren, ik moet gewoon iets met mijn handen doen. Maar het ding is dat ik helemaal niet goed ben met mijn handen. Ik ben zo creatief als een wastafel. Mijn zelfvertrouwen nam een nog diepere duik. Was ik dan zó dom en lui? Ik zou zeker je zoon laten diagnosticeren. Want als je ziet dat iedereen om je heen het wel kan, het wel lukt en wel meekomt en jij niet. Dan is de onbewuste conclusie al snel dat er iets mis met je is. En dat is natuurlijk niet zo. Je hebt gewoon een ander soort hersenen, het soort waar de maatschappij niet voor is ingericht. Als je dat weet dan kan je ermee leren omgaan. Weet je het niet dan kan je je heel erg ongelukkig gaan voelen.
Dat hoeft natuurlijk niet altijd op te gaan. Gelukkig delen we ervaringen en zeggen we niet zwart wit, het is dit of dat , maar waarschijnlijk of heb je hier wel eens overna gedacht
Wat gezien wordt als een lager niveau kan ook knap lastig zijn. Met een overdaad aan gedachtes kan je er een veel moeilijkere opdracht van maken. Met gebrek aan interesse vliegen gedachtes overal heen behalve dat wat de buitenwereld wil dat je gaat doen. En als je iets moet doen, is mijn ervaring als adhder bij mezelf, moet alles stap voor stap aangegeven worden ipv alles in 1 keer. Dan ben ik op het einde het begin al kwijt. Ik werk niet op een korte termijn geheugen, maar op het begrijpen. Niet alle adhders zijn doeners. En niet alle denkers vallen op als denkers. p.s. dat laatste doe ik bij mijn jongens ook. Het aanleren van een deadline voor de deadline. Vooralsnog het maken van huiswerk op de dag dat ze het opgedragen krijgen ipv moeten inleveren. Gewoon gelijk doen. Is weer een terugkerende gedachte minder.