Ik ben via ivf vorig jaar januari ( Endometriose en pcos) zwanger geraakt van een prachtige meid( traject in Duitsland)het was geen makkelijke weg en geen makkelijke zwangerschap( bloedingen, vroeggeboorte en zwangerschapsvergiftiging) wonder boven wonder begint het toch weer te kriebelen. Maar iets houdt m’n tegen. De angst dat het niet lukt, onzekerheid/spanning en bang dat ik weer een complexe zwangerschap zal hebben. Ik heb dus 3 punten die me tegenhouden - het feit dat ik weer een traject moet in gaan vind ik zwaar. We hebben embryo’s maar toch. Mijn cryo’s liggen in Duitsland dus het is zowel mentaal als fysiek een hele hoge drempel - klein leeftijdsverschil, mijn dochter is 1. Hoe ervaren jullie het om 2 onder 3 te hebben? Heb je daar spijt van of vind het juist ideaal? - Wat vond jij belangrijk voor jij voor een tweede kind ging qua dingen op orde hebben. Er zijn nu onzekere tijden door stijgende prijzen, Corona, en energierekingen. Mentaal heb ik het soms ook zwaar. Ik krijg daar hulp voor. Want zo een traject en zwangerschap gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar ergens heb ik altijd een idee dat er wel een obstakel is. Daarnaast dat het gewoon kriebelt speelt ook mee dat ik met Endometriose niet te lang durf te wachten. Ik ben geopereerd maar wie weet hoe lang die operatie effect heeft. Ik geef wel borstvoeding en volgens mij moet je daar mee stoppen als je een ivf traject in gaat.. dat zou ik heel moeilijk vinden. Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd wat jullie overweging was alvorens jullie voor een tweede gingen en dan het liefst ervaringen mbt een fertiliteitstraject
Heel eerlijk? Ik heb gelogen dat ik ben gestopt met borstvoeding. Door omstandigheden kon ik niet stoppen, hij heeft een eetprobleem en dreigende ondervoeding. Ik had wel medicatie voor mijn cyclus, want die was heel beroerd. Met medicatie, prachtig cyclus en heel mooi dik baarmoederslijmvlies. Ik geef nog steeds borstvoeding en ben zwanger geraakt Door die medicatie kon de productie teruglopen maar is bij mij niet gebeurt. Hij was ruim 1,5 jaar toen ik t traject instapte weer. Terug het traject in, vreselijk. Echt vreselijk. Zwaarder dan de 1e keer. Maar ja die wens he? Wij redden t nu financieel en we zien t wel hoe het in mei is. Anders maar nog meer bezuinigen. Maar ik heb niet de leeftijd waarop ik nog langer kon wachten.
Wauw gefeliciteerd! Wat ben je een stoere mama! Echt onwijs respect dat je je gewoon je gevoel blijft volgen en Bv nog geeft. De mijne is ook zo een slechte eter niet ondervoed. Oh was het echt zo vreselijk? Ben je niet bang voor 2 onder 3 jaar? Of lijkt het je juist top? Eerlijk de gedachte maakt me zo blij. Zeker als ze wat ouder zijn. Ik heb echt niet zo heel veel met newborns. Maar vind het steeds leuker worden en lijkt me zo onwijs leuk als ze kort op elkaar schelen. De mijne is nu bijna 13 maanden. Ik had bedacht om het vanaf 15 maanden misschien toch te wagen. Wat maakt dat je het zwaarder vond dan de eerste keer traject?
Praktisch kant, ik moest met afspraken rekening houden met schooltijd van de ene, de jongste kon eerst niet mee door corona regels dus moest oppas hebben en later kon ik hem wel meeslepen. Met hormonen tja, ik had er wel wat last van. Maakte mij niet perse een leukere moeder. En t duurde langer dan ik had gedacht. Ik hoopte ook op 2 onder de 3 maar hij zal 3,5 zijn als broertje/zusje wordt geboren. Maar t is ook wel lekker, onze 2e zoon is gewoon zo'n wervelwind en onvoorzichtig dus wat ouder worden is niet verkeerd. Hopelijk volgende week een goede echo met 8 weken en dan hoef ik nooit meer terug naar fertiliteit!
Mijn zoon was 8 maanden oud toen ik spontaan zwanger bleek te zijn na een lang traject voor m’n zoontje. Helaas is dit misgegaan maar daardoor wakkerde er wel een wens voor een tweede aan. Inmiddels wordt m’n zoon bijna 4 jaar en ben ik helaas nog steeds niet zwanger van de tweede. Het kan dus jammer genoeg ook lang duren, hier leken we de oplossing wel gevonden te hebben met IVF (zoontje is m’n 3e tp) maar inmiddels krijg ik straks m’n 10e tp en hebben we er alweer 2 puncties op zitten. Het is dus echt niet te plannen helaas. Er is ook zoveel veranderd hier in de afgelopen jaren, we zijn verhuisd, beiden nieuwe baan. Ik denk dat je zelf het gevoel moet hebben dat je er klaar voor bent en sterk in je schoenen moet staan want ik ben het wel eens met @GroeneBomen, het is heftig en pittig. Waarschijnlijk had ik er anders ingestaan als het traject niet zo ontzettend lang weer had geduurd maar het voelt wel heftig. Ik wens je veel geluk en wijsheid toe!
Hier ook na een lang traject zwanger van de eerste. Rond 1 jaar ben ik wel gestopt met bv en weer het traject in. De cryo's deden het niet, weer een nieuwe punctie en na een jaar zwanger. Ik vond het traject een heel stuk makkelijker dan voor de eerste. De alles overheersende angst om nooit moeder te worden was er niet meer. De wens voor nog een kindje was wel heel groot. zo groot dat we ook voor een derde opnieuw het traject zijn in gegaan. Ook hier bleken de cryo's niet voldoende en had ik 2 puncties nodig (en 1,5 jaar/ 8tp) voor ik zwanger was voor de derde. En we zijn nu ook weer het traject in gegaan voor een 4de.. nu is een cryo blijven zitten, hopelijk gaat dat nu goed... we hadden gezegd nog 1x doen we er alles voor en dan is het klaar. Maar het zwaarste bij de eerste vond ik dat je hele toekomst beeld ervan af hangt. Dat vond ik per kind minder worden, de wens voor nog een, zit heel diep. Het liefst hadden we 6/7/8 kinderen gehad, dat gaat niet gebeuren, maar die hele zwarte angst, misschien wordt ik nooit moeder, had ik niet meer. En ik wist beter wat er komen ging, wat de mogelijkheden waren etc.
Het blijft iets spannends en bijzonders hè. Ik ga onwijs voor je duimen dat het goed zit. Ik ga die angst nooit meer vergeten of we een goede echo hebben.Laat je het ons weten ❤️?
Zo jouw reactie zet me meteen aan het denken. Het is ook helemaal niet te plannen. Ik heb dat de eerste keer meegemaakt en nu was ik dat toch even vergeten voor zelfse geldt duurt het weer 3 jaar voor ik zwanger ben. Of het is zoals de eerste keer de eerste terugplaatsing raak( iui en operatie) hebben niks voor elkaar gekregen. Onwijs verdrietig dat het nog niet is gelukt en mis ging. Ik ga zo hard voor je duimen dat deze terugplaatsing niet alleen een plakkertje is maar ook zal uitmonden tot een gezonde, veilige zwangerschap Met een gezond kindje ❤️
Gefeliciteerd met je zwangerschap ❤️( ik weet nog hoe onwerkelijk ik dat de eerste keer vond als mensen dat zeiden. Het maakte het echt) Wow mag ik even zeggen hoe stoer ik het vind dat ondanks je het zwaar vond je het wel even 4 x heb aangedurfd. Mijn man en ik hadden al afgesproken dat ik geen punctie meer onderga en we alleen doorgaan tot ons cryo’s op zijn. Ik heb nog 2 mooie 5 daagse cryo’s en een aantal bevruchte eicellen. Maar opnieuw spuiten en nieuwe punctie durf ik oprecht niet en mijn man ook niet. Door jou ben ik wel weer aan het denken gezet dat als ik iets wil ik er gewoon voor moet gaan. Hoe het later kan gaan zie je dan wel weer( met kijk op toekomst). Als ik het goed begrijp zit er telkens 2 jaar tussen je kinderen toch? Is dat zwaar?
@Billylove dsnk voor je lieve woorden! Ik had ook niet verwacht dat het zo lang zou duren en het kan natuurlijk ook gewoon meteen goed gaan maar dit is ook een optie. Heel veel succes met het maken van je keuze! ❤️
Tussen de oudste zit beidde 2,5 jaar en als deze zwangerschap goed zit dan zit er 1,5 tussen 3 & 4. Ja zwaar, het is druk! Maar ook ontzettend leuk. En soms baal je ff of als ze allemaal spoken s nachts denk je echt, neeeeeee. Ja ik ben opzich nooit van die afspraken , voor de eerste riep ik ooit ook heel hard, ik ga nooit ivf doen. Dat is mijn grens, nu weet ik, ik had nog veel verder gegaan als het kon en ook voor een later kindje, die wens gaat weer zo diep, zeker als je eenmaal start weer. Wat wel heel belangrijk is , vond ik, is dat je naasten hebt (vrienden/familie) die jullie echt kunnen ondersteunen. Zo bv rondom de puncties kwamen mijn ouders vaak een paar dagen logeren , gewoon zodat ik even geen zorgende taak had anders dan voor mezelf. En ook bij teleurstellingen deden we dan juist bewust weer iets met de kinderen samen. Ook om te beseffen wat er wel was. Maar nam dan ook wel tijd om zelf ff teleurgesteld te zijn. Heel veel succes met maken van je beslissing! Als ik je nog met iets kan helpen dan laat maar weten!
Ik heb m’n eerste ivf niks gedeeld. Ik schaamde me heel erg. Achteraf open over geweest en ik denk er over na dat als we er weer voor gaan dit keer wel Open over te zijn. Vind het lastig kwetsbaar open te stellen. Ik geloof je meteen dat het heerlijk druk is maar zo fijn lijkt mij dat. Maar hoe leuk dat je nu weer lekker een wonder in je buik hebt en lekker weer mag voorbereiden echt zo bijzonder. Ik merk nu aan mezelf dat ik er toch meer van ga glunderen het idee met een tweede erbij. Mijn man zegt er nog niet klaar voor te zijn. Hoe stond jouw partner hier in?
Ik kreeg echt heel veel.steun van ouders , broers en zussen. Dat heeft me er echt doorheen gesleept, maar het is wel kwetsbaar en je moet denk ik wel een goeie band samen hebben. Lijkt me heel lastig dat je alles in het geheim hebt moeten doen ❤️ Mijn man wilde al heel snel weer een tweede. Maar zeker na de eerste had ik dat eerste jaar echt even nodig, wennen aan moeder zijn, verwerken van 5 jaar verdriet en verlies en nu ineens de wens die rondliep. Heb toen ook echt wel.getwijfeld , gaan we alles weer door, maar bij ons verliep het dus relatief makkelijk, nog wel verschillende puncties en teleurstellingen, maar opzich werkte de manier zoals.we hadden gevonden, met icsi, bloedverdunners etc. Ik denk dat je je man wel goed.moet meenemen ook in jou proces, hij zal.okk wat.meer.moeten opvangen en moet er daarom, denk ik, wel klaar.genoef voor zijn. Heb je al eens aan emdr gedacht voor.traumatische ervaringen te verwerken?
Mijn dochter is ook via ivf ontstaan, na een heftige nasleep na een perfecte zwangerschap en bevalling was ik er weer aan toe om alles op te starten toen dochter net 2 was. Nu 9 cryo’s, 1 punctie en 2 miskramen verder vandaag weer gestart met spuiten voor een punctie. Dochter word inmiddels bijna 5. Dat leeftijdsverschil zou ik me dus niet door laten tegenhouden.
Bedankt voor je reactie! Ik denk stiekem dat het hoe dan ook pittig zal worden. Of ik nou wel of geen klein leeftijdscherschil heb denk ik. Maar hoe mooi dat ze zo naar elkaar toe trekken. Dat lijkt me echt het mooiste wat er is. Ik had nooit een goede band met me zusje. Nu ik wat ouder ben gelukkig wel. Een klein leeftijdsverschil is natuurlijk geen garantie voor een goede band. Maar hoop het stiekem wel. oh ja het ontdooien was ik helemaal vergeten hoe spannend dat is. Enige nadeel is dat ik weet dat m’n cyclus ondersteund gaat moeten worden met decapetyl volgens mij dus zou het helaas niet hormoon vrij kunnen doen. Heb ook nog geen cyclus door de borstvoeding @lynole
Was het zeker, maar ik ga dat dit keer anders aanpakken. Ik heb namelijk ook mensen nodig die de zorg van mijn dochter overnemen als we dan in Duitsland zijn en ik denk dat mijn man het dan beter gaat trekken. Mijn man heeft door alles een burn out opgelopen vorig jaar. Waarbij ivf het grootste heeft meegespeeld. Hij kon er niet over praten en we moesten 1 x per week naar Duitsland maanden lang en icm werk. Dat was heel zwaar voor hem. Ik heb het enigszins kunnen verwerken maar hij nog niet. Ik denk het gevoel wat jij had dat je alles moest verwerken en dat ons grote wens eindelijk hier rondloopt mijn man precies hetzelfde heeft. Wat vond jij die tijd fijn qua benadering? Dat je man soms opnieuw over kinderwens begon of wachtte tot jij er zelf mee kwam. Want het is natuurlijk een hoop allemaal. Ik krijg idd EMDR en al een jaar. Dus super lang en zonder EMDR had ik never ever de wens nog kunnen uitspreken om het weer te proberen. Ik was en soms nog steeds te bang dat alles zich weer zou herhalen.
Mijn man sprak al vrij snel duidelijk de wens uit en wij hebben toen een aantal momenten afgesproken om er over te hebben. Rond een jaar hebben we toen een afspraak gehad in de kliniek met het hoe en wat en daarna konden we beginnen wanneer we wilde.
Wij zijn nu ook weer een tijd bezig voor een tweede kindje. Wij zijn weer begonnen met afspraken maken voor terugplaatsingen toen mijn dochter 1,5 jaar was. Ik twijfelde toen nog een beetje , want dacht dan heb je er straks 2 onder de 3.. is dat dit niet te pittig . Nu achteraf blij dat we toen begonnen zijn, misschien zelfs spijt dat we niet eerder zijn begonnen. Van mijn dochter waren wij de van de eerste verse tp direct zwanger. En stiekem verwachtte ik dat het voor een tweede ook wel snel zou gaan. Nu wordt mijn dochter over 1,5 maand 3 .. en nog steeds is het niet gelukt. Een keer een vroege miskraam van de verse tp en daarna alle cryo tp’s niet blijven zitten . Soms tussen 2 tp’s in loop je weer tegen een obstakel aan dat je een maand moet overslaan. Met de ‘wijsheid’ van nu, was ik eerder gestart. Maar ik snap je gedachtes goed hoor. Succes met het nemen van je beslissing !