Wat ingewikkeld. Deze moeder denkt dan ook niet verder. Want haar kind zal zeer waarschijnlijk later op zoek gaan naar informatie over die kant van haar genen. Nu heeft moeder nog alle macht hierover maar later niet meer. Ze zou het beter nu op een bepaalde manier toestaan. Maar goed. Helaas heb je daar weinig over te zeggen.
Natuurlijk super vervelend en verdrietig voor deze.grootouders, maar eigenlijk vind ik het niet zo gek dat dat recht er niet is. Zou veel onrust geven voor kinderen. Voor nu kunnen ze toch ook gewoon rustig afwachten. Het kindje is nog hartstikke klein en krijgt er zelf toch nog niks van mee. Laat ze een brief schrijven met het pakketje erbij wat automatisch bij haar komt als ze een bepaalde leeftijd bereikt. Via een notaris ofzo.
Ik denk dat dit echt heel lastig gaat worden, helemaal omdat het kindje is niet erkend. De vraag is of je hier heel veel geld tegenaan wil gooien en stress van wil hebben terwijl de kans op slagen nihil is. Denk dat de strijd je niet gaat helpen en het je alleen verder van je wens brengt. Hopelijk hebben ze alleen tijd nodig...
Nou ja 'gewoon rustig afwachten' vind ik wel wat makkelijk gezegd. Deze opa en oma hebben hun zoon verloren. Die zoon is de vader van dit kleine meisje. Ik vind het heel begrijpelijk dat deze mensen minstens een keer hun kleinkind willen zien. Het lijkt mij voor die mensen enorm moeilijk om te weten dat ze een kleindochter hebben die ze niet mogen zien.
Ik begrijp het ook wel dat ze het kindje graag een keer zouden willen ontmoeten. En dat het ontzettend moeilijk voor ze is. Maar op dit moment is het niet zo dat het kind er belang bij heeft. En het gaat om het belang van het kind.
Ik zou van die boekjes halen en gaan schrijven. Die van "papa vertel es" en "opa en oma vertel es". En die dan voor die kleine meid volschrijven. Er komt een dag dat die kleine, dan grote meid gaat zoeken. Misschien zijn grootouders er zelf dan niet meer of de herinnering aan hun zoon, haar vader, wat meer in vergetelheid gedrukt. Dan is er toch nog iets, speciaal voor haar, met informatie over haar vader en waar ze allicht dingen van zichzelf in herkent. Mocht er iets zijn van een testament oid, dan opnemen dat die naar haar gaan (met zoveel mogelijk gegevens zodat de notaris haar kan vinden). Ik ken er een die is ook donor, ook geen erkenning wel vermelding. Emotioneel en familiair gezien is dat nog een lastig ding om mee om te gaan. Als je zoon overleden is en zn kindje loopt nog in de rondte maar heb je nooit gezien...pfff pijnlijk. Stilletjes op social media meelezen denk ik. Hoe meer ze pushen, hoe groter de kans is dat ze volledig uit hun leven en vizier verdwijnt. T komt mij over als een tegen narcistisch aan persoon als ik t verhaal zo lees. Vreselijk dat men zo weinig empathie op kan brengen in een situatie als deze. Bedoel mijn oma ziet G ook 1x per jaar, en in coronatijd helemaal niet. G is bijna 6 en heeft dr welgeteld 3x gezien of laat t 4x zijn. En dan ook maar kort want ze mankeert van alles en is op zeer hoge leeftijd. Het stelt niks voor maar omi is onderdeel in t leven van G (en R), heeeeeel remote, maar ze bestaat wel.
Hier ben ik het niet mee eens. Ik zou het willen omdraaien. Als een moeder in staat is dit soort keuzes te maken, denkt zij niet in het belang van het kind. Hoe zal ze de opvoeding verder gaan oppakken? Een lieve opa en oma is zo waardevol, it takes a village to raise a child. Verder eens met @Philou
Mwah. Dit is discutabel natuurlijk. Het is voor kinderen ook heel gezond om op te groeien in een rijke sociale omgeving en om weet te hebben van hun achtergrond en familie. Het ligt er ook erg aan wat moeder zegt over die zijde. Zwijgt ze het dood? Mag het kind er straks vragen over stellen? Mag die kan van het kind zijn/haar genen bestaan? Het kijkt er nu op dat moeder het heel eenzijdig en simpel bekijkt. En hoe dat in de opvoeding zijn vorm krijgt daar zal veel van afhangen over of dit wel of niet schadelijk is voor de ontwikkeling van het kind.
Hmm, in het belang van het kind..... Ik lees uit de berichten van Ts eigenlijk niks waaruit blijkt dat de moeder denkt aan het belang van het kind. Het is voor het kind absoluut niet schadelijk als er een keer twee mensen op bezoek komen en een poosje met haar spelen. Die moeder wil niks te maken hebben met de familie van vader. Daarmee schaad ze in mijn ogen eerder het kind dan wanneer ze de opa en oma een keer hun kleinkind laat ontmoeten.
De grootouders willen het kindje zien maar geen omgangsregeling omdat ze te ver weg wonen, daar zou ik als ouders zijnde ook iets van vinden naar het kind toe. Lastige situatie die alleen maar slachtoffers kent.
Volgens mij is de context van die zin dat de grootouders geen hoge verwachtingen/ eisen hebben, maar dat ze al heel blij zijn als ze hun kleinkind even mogen zien.
Volgens mij is de afstand niet de reden voor geen omgangsregeling willen, maar dat ze niet opdringerig willen zijn als in; wekelijks kleinkind zien. Tenminste zo heb ik het begrepen. Ze willen gewoon kennis maken met kind van hun (overleden) zoon. Ik vind dat niet heel gek.
Die vond ik even lastig om te lezen, als ze dit zo aangeven naar die moeder kan ze dit misschien ook hebben.
Moeder wou niet eens iets met de vader te maken hebben, ze klinkt alsof ze totaal geen contact wil met zijn ouders. Lijkt me stug dat zij zou willen dat opa en oma een officiële omgangsregeling regelen…
Nou ja ik zeg ook niet dat het nooit in het belang van het kind is om de grootouders te leren kennen en dat die kant niet zou mogen bestaan. Voor een kind van 9 maanden voegt het niet echt iets toe. Het kind kan het zich later niet herinneren en krijgt geen band met de grootouders door ze een keer te zien. Ik weet niet meer wie het zei hoor maar ik vind de aanname dat de moeder niet in staat is om in het belang van het kind te denken nogal kort door de bocht.
Ik zou niet weten hoe je de zin anders kan opvatten eigenlijk. Ik snap ook niet hoe jij het nu eigenlijk opvat. Maar daarover is uberhaupt niet gesproken.
Hoezo kort door de bocht? Zij zal haar vader nooit leren kennen en nu ontneemt moeder ook dat ze de hele familie van vader kan leren kennen. Moeder kent de vader van dr dochter niet. Alleen maar van toen hij ziek was. Wij hebben totaal nooit problemen gehad met haar. Sterker nog..ik had haar helemaal nog nooit gesproken. Op 1 x een bemiddeling na. Op het moment dat ze in de pubertijd komen gaan ze vragen stellen. Dan is het toch fijn als ze familie van vader kent. Er is totaal niks voorgevallen. Als vader nog had geleefd...dan had ze niet eens keus d'r kind regelmatig af te moeten staan aan vader. Nu zal het maar zeer sporadisch zijn. En zelfs dat vindt ze niet goed.
Ik vind dat het verhaal ook wel vol aannames staat. Hoe weet je dat ze de vader enkel heeft gebruikt om een kind mee te maken? Was je er bij? Hoe weet je dat er niets voorgevallen is met de grootouders/fam van? Hoe weet je dat de reden is dat ze geen relatie wil met haar ex-schoonfamilie omdat het haar niets boeit? Je zegt dat je haar maar 1x hebt gezien/gesproken. Dan ken je haar toch ook helemaal niet? Waar was de bemiddeling voor? Op mij komt dat over dat er wel een poging is geweest om te praten? Ik snap dat het een pijnlijke situatie is. Ik zit zelf in een soortgelijke situatie maar dan al wat jaartjes aan de gang. En als ik 1 ding heb geleerd van al het gedoe (incl de pijn, verdriet en het gemis) is dat elk verhaal 2 kanten heeft; elke partij heeft zijn/haar redenen voor de keuzes die ze maken/hebben gemaakt.