1. Je gaat geen kind maken als je weet dat hij in een euthanasie traject zit toch? 2. Dat er niks is voorgevallen is weet ik omdat het mijn ouders zijn en omdat ik haar er ook over heb gesproken en de enige reden waarom ze niks met ons te maken wil hebben is omdat ze het hoofdstuk wil afsluiten met de vader van het kind en daarom ons ook niet wil zien. Wat ik nogal een aparte reden vind. En daarom het daarom nog meer lijkt alsof ze hem heeft gebruikt. Nee ik ken haar verder niet. Behalve dat ik haar nu in totaal 2 x heb gesproken. De bemiddeling doet verder niet ter zake in dit verhaal. Staat los van deze situatie.
1. Weet ik niet. Ik heb nooit in zo’n situatie gezeten. Ze heeft niet in haar eentje een kind gemaakt, hij was daar bij, en heeft misschien gewoon ingestemd met het idee. Of misschien was het zelfs zijn idee. Je weet het niet. Je weet niet wat de gesprekken zijn geweest tussen hun, en de emoties daarbij. Las laatst een verhaal over een vrouw met een hersentumor. Ze had nog maar kort te leven, toch gingen zij en haar partner voor een kind. Het gebeurd en ik snap ergens wel waarom. Het leven een soort van vieren misschien? 2. Ik kan me voorstellen dat je dat een aparte reden vind. Vanuit haar gezien is het niet een hele gekke reden. Het kan pijnlijk, verwarrend of complex zijn voor haar. Misschien dat ze het idee van ‘wat niet weet, wat niet deert’, heeft voor haar kind. Daar mag je natuurlijk wat van vinden, dat snap ik heel erg goed! En dat je er verdriet en boos om bent ook! Maar ook is het zo dat je niet echt weet hoe het is gegaan en waarom ze kiest wat ze kiest. Als antwoord op je OP trouwens: nee, grootouders hebben geen rechten. Dat pad is in mijn situatie ook bewandeld, meerdere keren. Er was zelfs al sprake van een band tussen grootouders en kleinkind, maar helaas. Als de moeder niet wil dan houdt het op. Onze deur staat altijd open. Als het kind straks 18 is hopen we dat het contact wil met ons, en dat we de verloren jaren goed kunnen maken.
Ik weet het wel omdat ik die info heb. Maar ik wil daar allemaal niet te veel over uitwijden. En de situatie is verre van een situatie die jij nu schetst. Hij was niet lichamelijk ziek. Ja ik weet precies hoe het is gegaan. Want ik heb er met haar over gesproken. En ze heeft het me precies verteld. Vader van het kind en moeder van het kind hebben ruzie gemaakt. Zijn uit elkaar gegaan. Zij wilde bij leven al niks meer met hem te maken hebben omdat ze boos is en daarom wil ze nu ook niets meer met ons te maken hebben. Omdat ze klaar is met de vader van het kind. Ze wil het hoofdstuk afsluiten. En de enige reden dat ze ons niet wil zien is omdat we familie van vader zijn. Er kan ook geen andere reden zijn want er is nooit wat voorgevallen.
Hoe pijnlijk ook, jij kunt niet in haar hoofd kijken en je kunt dus niet zeker weten dat haar intenties zo zijn zoals jij ze ervaart. Je was er niet bij toen het kind is verwekt en in het beste geval ken je je broers ervaring, maar nog steeds niet die van haar. Dus je kunt het een slechte reden vinden, je kunt ervan overtuigd zijn dat zij het uit slechtheid, egoïsme of wat dan ook doet, maar het zal je niet verder brengen. Het enige wat je kunt proberen is de deur openhouden zodat er in de toekomst misschien mogelijkheden zijn, maar vanuit dit wantrouwen wordt dat eerder moeilijker dan makkelijker. Hoe zeer ik ook jouw pijn kan begrijpen.
Ja, dat is dezelfde reden als in mijn situatie (Boos op vader, vader is dood, geen behoefte aan contact met de familie (in mijn geval geen behoefte beide families trouwens.. met zowel haar als zijn familie is er helemaal geen contact meer, op zeer sporadisch één zusje na) Ik snap je! Ook hier gesprekken gehad, echt hart tot hart, open, eerlijk (dacht ik althans) Toch bleek het uiteindelijk allemaal anders te zijn dan wat ze zei. Hoe dan ook geen behoefte aan contact, daar komt het op neer. En je kan er niets aan doen, helaas. Het enige wat je kan doen is wachten.. en hopen dat het in de toekomst toch nog mogelijk is op een bepaalde manier. Wij hebben dat opgegeven en focussen ons nu op wanneer het kind 18 is. (Of oud genoeg voor social media en dan gaan we het stalken ) Sterkte hoor! En ook nog gecondoleerd trouwens
Het feit dat iemand - naar jouw idee - een verkeerde keus maakt betekend niet dat iemand niet in staat is in heel goed voor dat kind te zorgen en keuzes te maken in het belang van het kind.
Ik kan mij voorstellen @Charlie16 dat het enorm verdrietig is voor jullie. Ergens is er een neefje/ nichtje/ kleinkind, iemand die jullie verbindt met je overleden broer/ zoon en je mag geen contact van de moeder. Ik zou dat ook echt vreselijk moeilijk vinden. En of de moeder daar nou wel of geen goede reden voor heeft, het is ontzettend verdrietig dat het kindje zonder vader en zonder een gedeelte van zijn/ haar familie moet opgroeien en dat je als familie alleen van de zijkant kunt toekijken. Ik zou jaarlijks brieven en foto’s sturen en kopieën bewaren. Wie weet komt er een dag dat jullie meer over je broer kunnen vertellen en hem/ haar kunnen leren kennen. Weet je waar de ruzie met je broer over ging?
Ik zou dat doen naar een mailadres... Bij elke verjaardag, verjaardag van de papa, kerstmis/nieuwjaar... Even een mailtje sturen naar een emailadres die je later kado geeft aan het kind als het oud genoeg is. Zo weet het kind later dat de familie van papa's kant echt aan hem dacht en bleef denken.
Ik snap deze reactie niet. Im heb nergens gezegd dat zij niet goed voor het kind zorgt. En keuzes maken in het belang van het kind...nee dat doet ze niet. Haar enige reden dat ze geen contact met ons wil is omdat ze niks meer met de vader van het kind te maken wil hebben en dus ook niet met ons. Ik vind dat geen goede reden om je kind de helft van de familie te ontnemen. Dat is puur eigen belang. Enige wat we mochten is een foto. En wat als het kind later op zoek gaat naar familie van vader neefjes of nichtjes, ooms tantes. Opa en oma heeft ze van moeder nooit mogen leren kennen. Die leven dan niet meer. Dan komt ze toch erachter hoe de vork werkelijk in de steel zit. En wat haar allemaal is ontnomen tijdens het opgroeien.
Gecondoleerd met het overlijden van je broer. Hoe onrechtvaardig het ook mag aanvoelen, je familie heeft helaas geen recht op contact. Ik hoop voor jullie dat de houding van de moeder hierin zo snel mogelijk mag veranderen. En nu snap ik helemaal dat haar houding voor jullie heel confronterend is, maar zij heeft natuurlijk de laatste tijd ook heel veel moeten meemaken: Vriend -> zwanger -> relatie op de klippen -> ex overleden -> alleenstaande moeder geworden. Laat haar tot rust komen en geef haar de tijd aan het moederschap te wennen, alles een plek te geven en probeer het over een jaar nog eens. Hoe moeilijk dat voor jullie ook is.
In België is dag toch beter geregeld Daar hebben grootouders wel omgangsrecht. Maar ook enkel bij een erkend kind
Dank je wel. Die relatie was geen echte relatie. Nooit samengewoond oid. Zagen elkaar maar af en toe. En toen ze zwanger was geworden en hij haar huis helemaal had opgeknapt was het ook gelijk over. Dat de vader van haar kind ging overlijden wist ze al. Het was z'n eigen keus namelijk en dat wist ze. Alleenstaande moeder was ze al. Dat mijn broertje overleden is is ze alleen maar heel erg blij om. Dat heeft ze hem ook toegwenst. Door haar heeft hij geen normaal afscheid kunnen nemen. Dus ik hoef geen contact met haar. Ik wacht wel dat m'n nichtje groter is. Maar voor m'n ouders vind ik het erg zielig. En hoopte voor hun wat te kunnen doen. Helaas is het niet mogelijk. Erg jammer. Helaas zijn sommige dingen oneerlijk in het leven. Het is niet anders.
Wat is er gebeurd met zijn na latenschap? Officieel is zij nu erfgenaam lijkt mij? Wat je kan doen is naar een notaris gaan en laten vast stellen dat zij op haar 21e iets gaat krijgen. Een brief of iets en je ouders kunne ook zo iets doen. Mocht ze na gaan denken en ouder worden komen er vragen en dan is het maar de vraag wat de moeder gaat zeggen. En zo kan je toch met een omweg haar laten weten dat zij nooit uit hun gedachten zijn. Anders zou ik het ook niet weten.
Nee ze is geen officiële erfgename idd. Hij heeft de moeder van z'n dochter wel geld nagelaten. Maar dat is nog gegeven bij leven.
Als hij het kind erkent had misschien wel ja, anders zou dat niet eens zo vanzelfsprekend zijn. De vader van mijn nichtje heeft haar nog nooit gezien en dat houdt mijn zusje tegen (even afgezien van het feit of dat nu terecht is of niet), hij maakt eigenlijk geen schijn van kans. Dus kan me al helemaal niet voorstellen dat grootouders rechten hebben.