Nee je eerste. Je moeder hoeft niet de vrouw te zijn die je baarde en gedragen heeft, maar toch wel echt je moeder zijn. Zoals bij mij.
Oké, ik zal volgende keer de term "biologische" niet vergeten. Mijn post zei niets over het niet meer of minder moeder zijn van wel of niet biologische kinderen.
Je zei: de moeder is degene die het kind gedragen en gebaard heeft. Dat is niet altijd zo. In mijn geval dus. Dus biologisch gezien is er een vrouw die dat gedaan heeft wat je zegt (dragen en baren), maar dat betekent niet dat een biologische moeder ook de moeder is. Maar daar val ík over hè. Dat is niet om jou weg te zetten dat je iets verkeerds schrijft, maar omdat dit stuk bij míj́ ligt.
Ja, gezien jouw persoonlijke situatie snap ik dat, maar het is wel irritant dat een boodschap die prima te begrijpen is zo onder een vergrootglas wordt gelegd. Het ging mij om het verschil tussen vader en moeder. Biologische dus. Niet of een adoptief moeder meer of minder moeder is.
Nee dat laatste snap ik hoor. En zo las ik het ook niet wie meer of minder is. Daar heb ik het ook niet over gehad? Ik reageer puur op de geschreven tekst en daarin staat sec ‘moeder’. Soms zijn dingen inderdaad irritant omdat het wat betreft het lid prima te begrijpen is maar een ander leest het toch op een andere manier. Maar ik ga off topic
hm, nee daar ben ik het niet mee eens. De cultureel verschillen hoe om te gaan met baby’s en (jonge) kinderen staat voor mij los van die band. Want ook in 1700, 700 en 3000 voor Christus werd er gesproken over moederliefde, onvoorwaardelijke liefde van een moeder, en moederhart waar ook ter wereld. Er werd niet op die manier gesproken over vaders. @Septembre zegt het (helaas) heel goed denk ik: ‘ik noem alleen de afwijzing van mijn moeder terwijl beide ouders ons niet wilden. De afwijzing van mijn moeder ervaar ik niet zozeer als erger, maar als groter verraad.’ Ik lees vaker dat als beide ouders een kind hebben afgewezen dat een kind vooral over de moeder praat. Zoals Eartha Kitt ook deed. Haar vader kwam vluchtig voorbij, maar de focus was haar moeder. Ik denk omdat dat tegen de natuur in gaat. De veiligheid en geborgenheid die een moeder de baby tijdens de zwangerschap geeft is een behoefte die de baby na de geboorte tot heel ver in zijn leven nog nodig heeft. Dat hoeft niet perse fysiek denk ik, want een draagmoeder zorgt niet voor het kind dat ze heeft gebaard, maar het kind weet dat het geaccepteerd is en krijgt die veiligheid en geborgenheid nog steeds. Het is een continuüm, het kind is nooit alleen, het is nooit wees, het hoort altijd ergens bij. Een kind dat wordt afgewezen is alleen. Het hoort (tijdelijk) nergens bij en dat beschadigd heel diep. Alleen een moeder kan op die manier die band breken en beschadigen. Met de vader groeit er ook een band natuurlijk maar hij is dus anders. Die band heeft ook een andere functie. Niet een mindere functie, maar anders. Zoals @Septembre ook goed uitlegt.
Ik denk dat ik wel begrijp wat @KleineLai bedoeld. Ze heeft het niet over de band die de moeder voelt. Maar de niet helemaal definieerbare connectie die een baby voelt naar de vrouw toe die hem/haar gedragen heeft. En natuurlijk kan iemand anders dat overnemen en zijn vaders/adoptiemoeders niet minder ouder.
Ik denk ook dat het goed is om mee te wegen, dat deze vrouwen ook zielsveel van hun kinderen houden, een band hebben, voor hen onder een bus zouden lopen en het toch niet opnieuw zouden doen. Deze vrouwen haten hun kinderen over het algemeen niet. Ik denk ook dat de maatschappij er veel druk op zet om moeder te worden. Ik vind het knap dat een aantal vrouwen in mijn omgeving er voor kiezen om geen kinderen te krijgen. En het wordt ook best vaak rooskleurig voorgesteld. Het is heel hard werken.
Ik vind het toch best heftig om zoiets te lezen. Dat je geen vader wilde worden met alles wat erbij komt, snap ik wel. Maar als je kinderen er eenmaal zijn , zijn het toch levende personen waar je het over hebt. Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg wat ik bedoel. Zo te lezen is hij er wel voor ze, financieel en dat ene weekend. Maar wat vinden de kinderen ervan denk ik dan? Hier zouden ze hun vader vreselijk missen als zij hem maar 1 keer per maand zouden zien. En en het argument in het artikel ook: "ZIJ wilde toch weg". Daar kunnen de kinderen toch niks aan doen? Dat vind ik toch wel zwaarder wegen dan je vrijheid.
Dat vond ik ook. Natuurlijk is het slikken als er in je leven iets gebeurd dat je niet wilt. Maar, dat overkomt iedereen op bepaalde vlakken. Daarna neem je toch gewoon je volle verantwoordelijkheid. Seks kan kinderen opleveren. Dat weet je. Bovendien liet hij haar voor de ac opdraaien. Als hij echt geen kinderen wilde had hij daar kunnen beginnen. Klinkt erg ego allemaal. Al vind ik het wel mooi hoe eerlijk hij is en hij op zijn manier verantwoordelijkheid neemt voor de financiën en de tijd die hij wel met hen deelt.
Ik snap het wel een beetje. Toen de kinderen er waren moest alles gaan zoals zij wilde, toen ze weg wilde heeft hij ze niet op straat gezet, hij betaald alimentatie en hij doet nog steeds lwuke dingen. Heel wat betere vader dan je hoogzwangere vriendin uit huis zetten of met de noorderzon vertrekken.
Dat er moeilijkheden waren die het nog minder leuk maakte is zeker zo. Aan de andere kant, dat komt in de meeste relaties voor toch. Tegenover de kinderen kun je het dan toch niet maken om weg te lopen? En leuke dingen doen, maakt het niet goed genoeg. Overal in zijn verhaal lees ik wat hij wil/wilde en dat jaagt hij na. Ook nadat hij kinderen kreeg. Bij ouderschap hoort toch ook het offer van: je kinderen gaan voor.
Het is imo geen probleem dat hij gaat voor wat hij wil. Het probleem is dat de kinderen daar niet genoeg bij horen. Het offer ligt naar mijn idee bij degene die ernaast weinig tijd voor zichzelf over houdt. Als je kinderen al zo weinig ziet als dat hij doet zou hij een gat in de lucht 'horen' te springen zodra de kinderen er zijn.
Het is inderdaad beter dan met de noorderzon vertrekken, maar ook weer niet veel beter. En het is ontzettend beschadigend voor zijn kinderen om te horen dat je eigenlijk alleen een storende factor bent in je vaders leven.
‘We duwen vrouwen in het moederschap, maar als dat een moeizaam pad blijkt, veroordelen we hen’ - NRC Over spijt van het moederschap.
Ik vind hem in dat artikel ook best egoïstisch overkomen maar het kan natuurlijk ook liggen aan de journalist die het opgetekend heeft. Misschien is het de kern die in het korte artikel naar voren gekomen is, en is de nuance er omheen weggevallen. Punt is, ja je hebt kinderen maar nee, je wilt niet de last van elke 2-3 weken je kinderen een weekend. Eerlijk dacht ik meteen: was direct weg gegaan, dat had veel ellende bespaard die eerste 8 jaar. Die kinderen missen hun vader die er die eerste jaren volledig is geweest ineens de hele maand, dat moet verschrikkelijk voor hen zijn.