Hoe ver ga je voor de sport van je kind?

Als de broers en/of zussen er nadeel van ondervinden, tekort worden gedaan, dan zou dat voor ons te ver gaan. Qua tijd en financiën redeneren wij zo: wat je voor de 1 wil doen moet je ook voor de anderen kunnen doen.

 

Wij hebben hier ook veel over voor de sport van de kinderen. Ik heb het niet over topsport, maar wel sport in een andere plaats waar ze 2-3 keer per week met de auto naartoe gebracht moeten worden. Beide andere sport, andere plaats en andere dagen dus een hoop geregel en gedoe met eten, maar zolang ze het leuk vinden...
We willen alles maar het moet financieel en logistiek haalbaar zijn.
Wanneer het ten koste gaat van andere kinderen in het gezin zou voor mij ook een grens zijn. Voor je zoontje is het waarschijnlijk een teleurstelling wanneer hij minder mag trainen of zelfs moet stoppen bij die topclub, maar het is natuurlijk wel zo dat maar een enkeling echt de top bereikt. En ten koste van veel...

 

Mijn jongste dochter heeft bij de selectie gedanst. Eerst een paar jaar voorselectie en daarna een jaar selectie en toen was ik het zat… Ze danste minstens 5 uur per week over verschillende avonden verdeeld, en die kinderen werden behandeld als de paradepaardjes van de dansschool, met steeds weer aanvullingen en extra trainingen bovenop de al verplichte uren.

Toen ze opeens bedachten dat de kinderen ook wel met de volwassenen mee konden gaan trainen voor de show, was ik het zat. Want dat zou betekenen dat ze op vrijdagavond tot 22u kon gaan dansen.
Praktisch gezien had het nog wel gekund, maar ik was er gewoon klaar mee.

Dus gesprekje met haar gehad en uitgelegd dat ze nog wel recreatief kon blijven dansen, 2 uur in de week en een locatie in de wijk waar ze zelfstandig naar toe kon ipv een kwartier met de auto. Beste beslissing ooit geweest.
En inmiddels danst ze nog maar 1 uur recreatief, maar ook nog 4 uur olv Lucias Marthas op haar middelbare school. Een middelbare school die kinderen de gelegenheid biedt om op hoog niveau te sporten, waaronder bv ook voetbal.

 

Wij moedigen sporten aan, maar wat jij beschrijft zou mij echt te ver gaan. Andere kinderen lijken nu niet dezelfde mogelijkheden te krijgen of ergens in beperkt te worden.

Hier zijn er drie avonden waarop er gesport wordt en 1 dag overdag in het weekend. Ik vind die drie avonden al gehaast en soms gedoe met koken, want uiteraard net op mn werkdagen. Meer moet het niet worden, dan zou niet in ons leven passen.

 

Mijn ervaring is dat wij (onbewust) steeds een stapje verder gaan.
Mijn dochter (3 weken geleden 10 geworden) voetbalde sinda zij op voetbal zat, bij de selectie (in een jongensteam), 2x trainen en een wedstrijd op zaterdag. Vorig jaar werd zij door een voetbal academie voor meiden gescout, dus kwam er nog 1 x trainen per week bij en soms een wedstrijd op (internationaal) top niveau op de zondag of tijdens vakanties doordeweeks.
Begin dit voetbal seizoen is ze gescout door een profclub, daar zit ze nu in de MO13. Hierdoor is er nog een extra training per week bijgekomen en heeft ze binnenkort haar eerste wedstrijd.
Momenteel staan wij dus minimaal 5x per week langs de lijnen. Want, in tegenstelling tot jongens die bij een bvo voetballen, moeten meiden ook bij hun eigen club tussen de jongens blijven voetballen. Dit heeft ook met licenties van de knvb te maken. Pas vanaf de MO16 mogen bvo's meedoen met een competitie. Jongensteams mogen dit natuurlijk al van jongens af aan.
En ja, wij balen ook regelmatig dat we weer voor taxi kunnen spelen. Dus dat herken ik zeker. Maar tegelijkertijd is het geweldig om te zien hoeveel plezier mijn dochter in het voetballen heeft.
En natuurlijk zijn wij als ouders zijnde ook super trots dat ze het op deze leeftijd al zo ver en hoog geschopt heeft.
Het belangrijkste vind ik dat mijn dochter plezier blijft houden en dat het te combineren is met de rest van ons gezin.

Waar ligt bij ons dan de grens? Dat durf ik niet te zeggen. Wel stond er vorig jaar een of andere spelersmakelaar langs de lijn van een lage Engelse divisie (dus geen premier league), die haar een plek in een gastgezin in Engeland aanbood. Dat hebben we wel geweigerd.
Maar toen ze laatst bij een wedstrijd van de oranje leeuwinnen werd opgemerkt door een fan van de profclub waar ze momenteel speelt (ze is daar de allerjongsteen kleinste dus valt gigantisch op), en deze vrouw met haar op de foto wilde (dit vroeg deze dame heel netjes), hebben we dat wel weer toegestaan.
En als ze toernooien heeft in het buitenland waar wij door bijvoorbeeld werk niet bij aanwezig kunnen zijn, dan zulen wij haar alleen laten gaan. Uiteraard wel met begeleiding van de club.
Wat de toekomst ons brengt geen idee, maar dat we ongemerkt steeds verder gaan, dat kan ik je wel vertellen.

Heel verhaal, hoop dat je er wat mee kan. Ben nu trouwens wel benieuwd waar je zoon speelt? Mag ook in een pb hoor.

 

Kan je niet overleggen met de club? Of bijv samen met andere ouders het rijden regelen?
Of eea combineren? Bijv tijdens een training ondertussen boodschappen doen of zelf sporten zodat je dat niet op een ander moment meer hoeft te doen.
Misschien zijn er zo nog wel wat praktische oplossingen mogelijk.
Heel begrijpelijk dat je het zat bent. Je eigen vrije tijd gaat eraan en wordt ook nog eens erg bepaald hierdoor.

 

Mijn dochter zat een tijd geleden in een topsport groep van turnen. Ze was 8 en trainde 19 uur per week verdeeld over 5 dagen.

Haar 2 broertjes hadden toen nog geen verplichtingen waardoor ik het geregeld kreeg maar ik ben toch erg blij dat ze gestopt is.

Er gaat veel tijd logistiek inzitten maar het is ook mentaal een groot stuk ineens. Veel te veel voor een jong kind.

Ik heb nu 3 kinderen op voetbal met best aardig wat talent. Mijn man heeft vroeger bij Ajax getraind dus er zit wat in de genen.
We zullen best investeren in trainingen en extras maar steeds de balans opmaken wat bij ons past. Ik werk zelf niet en kan dan best het een en ander faciliteren, maar zodra ik merk dat er iemand onder lijdt, dan moet er wat veranderen.

 

Hier geen persoonlijke ervaringen en ook geen kinderen met die ambitie, alhoewel mijn oudste in een erg goed team speelt waar meerdere kinderen wel bezig zijn met het hogerop komen en in de toekomst op hoog nivo willen spelen (geen voetbal, maar handbal).
Volgens mij verloopt het vaak zoals @Cin85 schrijft, je gaat er geleidelijk in mee en bent trots dat je kind het zo goed doet.
Lastig om te zeggen waar je grens ligt, maar als het niet meer lukt om het vol te houden dan houdt het op, hoe zuur dat voor je kind ook is op dat moment.

 

Mijn oudste heeft een paar jaar selectie gespeeld in zijn sport. Op zich zit zijn vereniging wel dichtbij, maar de competities waren dan wel ver weg.
In eerste instantie ging 1 van ons altijd mee, maar toen kwam coronatijd, dus er mochten maar zoveel ouders mee en gingen we alleen nog mee als we een rijbeurt hadden. Na corona zijn we dat blijven doen. Omdat ik ook veel tijd kwijt was aan mantelzorg voor mijn vader kon het gewoon niet anders. Uiteindelijk waren er meer ouders die niet altijd meer kwamen kijken en was iedereen wel blij met de nieuwe situatie. Ik z’n algemeenheid worden er nu makkelijker carpool-afspraken gemaakt.

Maar mijn zoon werd niet gelukkig in het selectieteam. Hij kon niet goed tegen de druk en hij had geen klik met de fanatieke trainers. Dus hij zit nu een teampje lager.

 

Ik zou eerst kijken of je oudste met iemand kan meerijden. Misschien iemand die bij jullie in de buurt woont en dan de ritjes delen zodat je b.v maar 2 x hoeft te rijden ipv 4x.

Maar het dikgedrukte vind ik een reden om te kijken of je deze situatie in stand wilt houden, mijn grens zou hierin dan bereikt zijn want het moet niet zo zijn dat de een iets niet kan vanwege de sport van een ander.

 

Ik zou idd kijken of er een oplossing gevonden kan worden zodat zijn zusjes niet beperkt worden. Maar die van 3 zal nog niet sporten en die van 7 zou ik kijken of je haar trainingen erbij rond kan krijgen. En anders mee rijden met een ander kind en jullie halen? Zo losten wij veel dingen op. Bijv zwemles deden we ook zo.

Onze kinderen zaten eerst op judo, 3 a 4x per week trainen en in de weekenden vaak wedstrijden. De wedstrijden waren vaak achter elkaar, soms met uren ertussen. Waardoor we de hele dag in de sporthal zaten. Soms deed de ene mee en de andere niet, maar dan moest de ander toch mee. Maar met broertjes en zusjes op de tribune was het altijd erg gezellig. Wedstrijden in het hele land, dus ook veel reistijd. Dit hebben we 7 jaar gehad en toen waren ze er klaar mee. Ik vind judo leuk, maar man had er niet veel zin in. Ze hebben uiteindelijk beide de keus gemaakt om te stoppen.

Dochter doet nu in survival, traint 2 a 3 x per week, maar kan er zelf heen. Wedstrijden in het hele land, ze carpoolen of man gaat samen met haar. Met haar houden we geen rekening, alleen dat de wedstrijddag vrij blijft in de agenda. Soms ga ik mee, soms maken we er een weekendje weg van. Zoon logeert dan bij oma, vindt hij niet leuk, vaak blijf ik maar thuis zodat hij kan hockeyen.

Zoon zit op hockey en is heel fanatiek. Wil ook echt geen wedstrijden missen. Met hem houden we echt rekening met de planning. Elke zaterdag wedstrijd tijdens de competitie. Ik ga daardoor minder vaak met dochter mee dan dat ik zou willen. Hij traint 4x per week ipv 2x wat normaal is. Hij fietst in de zomer altijd zelf, in de winter breng en haal ik hem vaak. Ik vind 20 min. Fietsen om 20/20:30/21 uur te donker nu. Hij zat eerst bij de club in onze woonplaats, maar dat was voor hem geen geschikte club meer. Hij was toen 10 en besproken met hem dat hij dan op de fiets moest. Voor hem geen probleem, ik kon niet brengen en man haalde het ook niet. Toen trainde ze nog vanaf 16:30/17:00 uur. Nu in de C is het 18:30/19:00 uur dus dat is makkelijker geworden.

Kortom er wordt hier veel rekening gehouden binnen de mogelijkheden die we hebben.

 

Het probleem is dat je steeds een stapje verder gaat. Er komen selecties, je bent trots, kind wil het graag en voor je het weet staat het hele leven in dienst van dat ene kind. Nu zou het voor mij nog wel verschil maken of het een sport is waar je als kind ook echt geld mee kunt verdienen. En hoe goed je kind daadwerkelijk is (je hebt goed en echte toptalenten). Zeker bij het voetbal zie je ouders met dollartekens in de ogen. Terwijl het hele team dient als veldvulling voor dat ene (soms 2) talentje. De bvo heeft uiteindelijk alleen belang bij een talent dat doorbreekt en geld gaat opleveren. De rest gooien ze via de achterdeur gewoon weer naar buiten. En daar heb je als gezin en als jongere dan alles voor aan de kant gezet. Een bvo is gewoon een commercieel bedrijf.

Je ziet heel vaak dat voormalige topsporters die het net niet halen daar last van houden of zelfs problemen krijgen. Ook moeten ze naar een andere (loot)school en missen ze volledig de aansluiting bij leeftijdsgenoten uit de eigen omgeving. Feestjes mogen en kunnen niet en ze zijn alleen maar met de sport bezig. Vaak een lager niveau op de middelbare school en het afmaken van een vervolgopleiding daarna is heel erg lastig. Los daarvan is topsport lichamelijk en geestelijk niet heel gezond.

Ik zou liever hebben dat mijn kind zijn focus op school en studeren heeft. En daarnaast op een hoog amateurniveau blijft sporten.

Aanraders zijn de documentaire "voetbaldroom", "turn" en "de gouden lichting".

 

Zo denken wij ook over. Niks is belangrijker dan school. Dat is dan voor mij ook de grens het mag niet ten koste van school gaan. Mijn zoon speelt tennis op selectie niveau maar hij gaat helemaal zelf naar de trainingen.

 

Even wat stukjes eruit gepakt.

Waarom maakt het uit of een kind er wel of geen geld mee kan verdienen later? Het gaat toch om het plezier in het spel/de sport?

Nu heb ik de ervaring vanaf de andere kant: ik ben zelf topsporter geweest, jong & jeugd oranje doorlopen van volleybal. Daarvoor ben ik o.a. op 15 jarige leeftijd ook naar het sportcentrum Papendal verhuisd en was ik alleen in de weekenden thuis. Ik trainde daar 25-30u per week en werd mijn schooschema aangepast aan mijn trainingsschema. Ook heb ik met beachvolleybal EK jeugdtoernooien gespeeld en in wat senioren World tour toernooien meegedraaid. Ik ben oprecht mega blij dat mijn ouders mij dit nooit ontnomen hebben omdat ze er geen zin in hadden, ben ze er enorm dankbaar voor! Want ik ben er juist een veel sterker persoon door geworden, juist ook geestelijk. Dus dat topsport geestelijk niet gezond is ben ik het totaal niet mee eens, ook in het bedrijfsleven staat het stukje topsporter enorm goed op je CV en hebben ze die altijd graag (dat is niet voor niks). Je krijgt in zo'n talententraject ook mentale trainingen en mediatrainingen waar je later ook enorm veel profijt van hebt. Daarnaast is de topsport hard en leer je vroeg voor jezelf opkomen.

Belangrijkste wat ik hierin vind m.b.t. het kind is dat het niet moet van de ouders maar zelf wilt. Ik koos er zelf voor om niet naar de feestjes te gaan want ik had zelf een doel voor ogen, ik vond dit totaal niet erg om te missen van vond het volleyballen veel leuker en belangrijker. Mijn ouders vroegen mij elk jaar weer of ik nog door wilde ja of nee, was volledig mijn eigen keuze. En ze maakte me vanaf het begin duidelijk dat je ook zomaar uit een selectie gezet kan worden, dus een stukje realiteit bij je kind houden voorkomt ook een grote teleurstelling. Ik heb 0.0 spijt gehad van de beslissingen die ik gemaakt heb.

En de studie/het niveau hoeft er niet onder te lijden, ik heb gewoon mijn havo gedaan op een LOOT school en heb daarna mijn HBO bedrijfseconomie afgerond. En heb nu een goede baan. Daarnaast ben ik wel van mening dat we tegenwoordig veel te niveau gericht zijn in de studie. Wat als je kind het dolgelukkig wordt om wel topsport te beoefenen met een vmbo/mbo opleiding ipv ongelukkig een amateursport doen en wel havo/hbo doen..? Ik ben voorstander van topsport altijd te combineren met een studie, want je weet nooit hoe het loopt in het leven. Maar dat dit dan perse een hbo moet zijn.. nee dat vind ik niet, als het kind daar niet gelukkig van wordt.

 

Gelukkig wordt er vanuit bvo's tegenwoordig ook echt op school en diploma's gehamerd. Men is nu zelfs bezig dat als je leerprestaties ineens erg achteruit gaan, je risico loopt om uit de selectie gezet te worden. Maar eerst zien en dan geloven.
Overigens verveelt mijn dochter zich een stuk minder op school sinds zij bij een bvo speelt. Ze kreeg al plus en hb werk (dochter is hb), maar dat was net niet genoeg. Sinds ze extra voetbalt en de trainingen een stuk ingewikkelder zijn, lijkt ze meer verzadigd en gaat het op school ook goed.

Op weg naar de top is trouwens ook een goede documentaire.

 

Lastig. Ik word nu al moe van al die verplichtingen met sport en nu is het nog relatief behapbaar. Mijn dochter gaat auditie doen voor kinderen voor kinderen. Ik ga er niet vanuit dat ze er doorheen komt. Maarrrr als het wel gebeurt dan betekent het dat ons leven en dat van haar broer in het teken van haar koor zal staan ivm de vele verplichtingen. Hier hebben we dus thuis uitgebreid gesproken over de consequenties. Zowel voor ons als gezin als voor haar leven en wat er dan vooral niet meer kan. ‘Voordeel’ is dat dit Max 3 jaar zou zijn en daarna is het klaar, dat speelt wel mee in de afweging

 

Geen idee. Mijn dochters sporten niet op topniveau, maar de jongste is evengoed drie/vier dagen per week met haar sport bezig en zou dat het liefst zeven dagen per week doen. Als ze dichterbij zou wonen, zou ze dat ook zeker doen, nu is drie/vier keer per week het maximaal haalbare.

 

Met het dikgedrukte stuk geef je zelf toch al antwoord op de vraag waarom je het doet? Je doet het voor hem, zijn grote droom. Wat jij/jullie daar voor hem voor over hebben is super persoonlijk denk ik.

Ik zou mn kind zo'n kans nooit willen ontnemen, hij/zij zou zich dan wellicht altijd afvragen "wat als?". En tuurlijk zitten daar ook grenzen aan, ik zou een tien jarige ook niet in een gastgezin in het buitenland zetten. Maar ik denk dat dat soort grenzen heel kind afhankelijk zijn, het ene kind kan beter/makkelijker omgaan met bepaalde dingen dan een ander.

Wat ik eigenlijk lees is dat de zusjes er eigenlijk geen last van hebben, maar dat jij zelf er eigenlijk last van hebt ivm werkschema en (onterecht?) schuldgevoel naar de meiden.
Nu denk ik zelf dat het sowieso enorm lastig is om alles rond te breien qua schema als je beide onregelmatige diensten hebt en zometeen alle 3 de kids willen sporten en/of andere vrijetijdsbestedingen willen doen, ook als dat niet op hoog/selectie niveau is. Ik weet niet of daar evt ook iets in te veranderen valt? Één van de twee naar regelmatige diensten? Zou voor jullie zelf en de kids ook een stuk prettiger zijn denk ik zolang ze nog klein zijn, maar dat moet natuurlijk wel kunnen qua beroep en mogelijkheden etc!

Ik zou in ieder geval ook in gesprek gaan met de betreffende voetbalclub en aangeven waar jullie tegenaan lopen, situatie van jullie onregelmatige werk uitleggen en vragen of de club/andere ouders hier evt in kunnen ondersteunen zodat jullie het langer/beter volhouden als gezin. Ik kan me niet voorstellen dat ze hierin niet willen meedenken