Vanavond een nieuw seizoen! Het programma heette eerder 'hij is een zij'. Ik volg het programma al jaren, maar nu met nog meer interesse aangezien ik zelf een trans zoon heb. Ik heb dit altijd als een zeer interessant programma gezien en ook altijd met veel respect voor de deelnemers. Ik ben benieuwd of jullie het ook volgen en of er hier ook meer ouders zijn met een trans zoon of dochter.
Ik zet t net aan op npo plus alle seizoenen gezien, sowieso alles over gender wat er maar te vinden is gezien
Ik ken het programma niet, maar wat ik me wel afvraag betekent (trans)zoon dat jouw kind dan als meisje is geboren of moet ik het andersom zien? @Jottie
Top dat je het hier deelt! Gelijk besloten het op te nemen en te gaan kijken met mijn transgender zoon (nu 6). @Novi als men spreekt van transgender zoon dan betekent dat het huidige geslacht, dus niet het geboorte-geslacht.
Ik ben echt heel benieuwd hoe het bij jou is gegaan met je dochter/zoon? 6 jaar is in mijn ogen echt nog heel erg jong en er kan dan nog zoveel veranderen. Ben je niet bang dat het gewoon een fase van je dochter is?
Ja dat klopt. Onze oudste is geboren als meisje. Is vanaf zijn 13e jaar heel erg depressief geweest. Hebben een intensief traject gehad bij jeugd ggz. Is erg suïcidaal geweest, zichzelf helaas erg gesneden. Maar sinds hij afgelopen januari verteld heeft dat hij geen meisje is maar een jongen vielen voor mij veel dingen op z'n plaats...hij draagt bijvoorbeeld al wel 2 jaar jongensondergoed...omdat dit beter zou zitten. Het gaat nu heel erg goed met hem en wordt in zijn omgeving goed gesteund en opgevangen. Helaas is de wachtlijst enorm, dat is iets waar hij wel heel erg mee zit. Voor mij als moeder was het natuurlijk erg wennen en nog natuurlijk, maar we zien dit als een waardevol traject naar zijn geluk en steunen hem in alles.
Wat fijn dat jouw zoon het al zo vroeg weeten tof dat hier nog een moeder is met een transgender zoon
Ik heb natuurlijk eerst veel navraag gedaan en ontzettend veel gelezen over het onderwerp, voor we in sociale transitie gingen. Voordat dit allemaal speelde dacht ik precies hetzelfde als jij hoor, 6 is nog zo ontzettend jong. Als je echter een kind hebt die zich een jongen voelt (in mijn geval) en daar zo ontzettend duidelijk en aanhoudend in is, dan besef je dat het dus wel heel serieus kan zijn. Bij mijn zoon was dit al vanaf dat hij kon praten duidelijk. Al vrij vlug daarna benoemde hij bijna dagelijks (en later nog vaker) dat hij een jongen was. Dit werd zo sterk dat ik niet anders kon dan hier iets mee doen. Onderzoek heeft aangetoond dat als kinderen hierin serieus genomen worden, al is het een fase, ze gelukkiger opgroeien en later minder psychische problemen ervaren. Dus hoe dan ook doe ik hier goed aan.
Jeetje, wat een ontzettend heftige tijd hebben jullie achter de rug! Maar hoe geweldig dat hij er nu uit is en jullie om zich heen heeft om hem te steunen. Wat een sterk persoon is dat!
Ik heb totaal niets te zoeken in dit topic en kan nergens over mee praten, maar ik wil alleen even aanhaken op je laatste stukje. Dat als kinderen serieus genomen worden (in mijn ogen geldt dit voor alles), ze gelukkiger (en ik denk ook een beetje zekerder) opgroeien etc. Ik vind dat mooi verwoord. Dit valt in het niet bij wat jullie meemaken (klinkt zwaar maar zo bedoel ik het niet) maar zoon van 4 wilde vorig jaar graag met roze regenlaarzen naar school en nagellak op. Gewoon uit pure interesse omdat ik, z’n moeder, dit ook deed. Niks mis mee. In mijn ogen. Maar toch maar niet gedaan omdat ik weet dat dit ergens bij sommigen niet zo goed zou vallen en ik hem dus graag wil ‘beschermen’. Zo had hij vorig jaar ook lang haar en werd er gezegd dat ‘hij een meisje leek en het lelijk was’. Hij kwam op dat moment ook even verdrietig thuis. Dat soort dingen vind ik dan wel jammer. Ik leg hem dan maar uit dat dat gewoon de mening is van een ander en dat hij zijn eigen mening mag hebben en dit gerust mag uiten. Natuurlijk niet te vergelijken met wanneer je kind zich niet happy voelt in het lichaam waarin hij of zij geboren is, maar als het over dat stukje ‘serieus nemen’ gaat dan denk ik ergens: hee shit, mijn zoon is echt wel een baasje maar zou graag gewoon nagellak dragen naar school (liefst zwart nu, we zijn een jaar verder en hij is inmiddels 5 haha) en de parfum van z’n mama. Misschien een stukje geborgenheid? Ik had vroeger ook graag ‘iets’ van mijn moeder bij me. Ik vind het dan ergens stom dat ik er ‘nee’ tegen zeg maar ik weet ook gewoon dat er ook kindjes in z’n klas zitten die wel een beetje over hem heen zouden walsen en wat pest gedrag kunnen vertonen. Dat wil ik hem besparen. Stom hè. Laat elk kind gewoon kind zijn vind ik
Ik snap dit wel, helaas zijn we nog niet zo tolerant in deze wereld en willen we onze kinderen beschermen tegen de boze buitenwereld. Ik maak mij ook wel zorgen om onze oudste. Die wordt volgend jaar 18 en wil dan ook graag op stap..hoevaak hoor je wel niet dat juist deze jongeren slachtoffer zijn van geweld. Gelukkig is hij er zelf niet zo mee bezig, en draagt bijvoorbeeld kleding waar hij zich gelukkig in voelt en niet wat de buitenwereld van hem verwacht.
Wat ik mij afvraag. En ik hoop dat jullie deze vraag niet opvatten als zou ik het niet serieus nemen. Als wij in onze opvoeding niet zo gericht zouden zijn op hoe jongens/meisjes zouden moeten zijn. Dus een jongen die nagellak wil wordt net zo makkelijk geaccepteerd. En als moeder denk je er niet anders over na dan wanneer een dochter hetzelfde vraagt (om even in het voorbeeld van @Nina Sanders te blijven) En als ook de buitenwereld zich niet zo aan de man/vrouw wereldbeelden zou vastklampen. Dan zou een jong kind (voor de pubertijd) zich niet als trans aanmerken? Want het kan volledig zichzelf zijn in uiterlijk en doen en laten. Ok.. bij de ene komt de plas uit een gaatje, en bij de ander zit er een tuitje aan. Maar dat doet verder niet heel veel ter zake op die leeftijd (behalve wat we er zelf van maken) Dan heb je gewoon een "jongensachtig" meisje of een "meisjesachtig" jongetje. Pas in de pubertijd, wanneer het lichaam zich gaat vormen, komen de sexe-verschillen echt naar voren. Het is ook pas in deze periode dat kinderen gaan uitvinden of ze op jongens of meisjes (of beide) vallen. En nu ik toch aan het nadenken ben over het onderwerp. Stel je wordt geboren met een plasser eraan. Maar je bent meisje. Maar je bent wel van het type bomenklimmen, voetballen en altijd de broek stuk. Iedereen vind je dus echt een typische jongen. Voor haar zal het hele transproces dan ook lastiger zijn? Of weet zo'n kind ook eigenlijk al heel vroeg dat ze geen jongen is? En over de voornaamwoord-discussie. We zouden ook in plaats van een extra woord erbij ook het hele m/v onderscheid eraf kunnen halen. Dan hoef je nooit na te denken of je het juiste voornaamwoord gebruikt. "Hen" vind ik sowieso al niet handig gekozen. Dit woord heeft al 2 betekenissen. En 1 ervan is al een voornaamwoord. Namelijk meervoud. Dus als iemand over "hen" praat dan denk ik aan meerdere personen. En in de 2e betekenis legt de hen een ei. Wat weer typisch vrouwelijk is. Tot zover mijn overpeinzingen over een onderwerp waar ik slechts op afstand mee in aanraking kom. Vrij theoretisch dus ook.
Waren er in zijn jongere jaren al signalen net als bij Bloem2310 of kwam dit voor jullie als een verrassing? Mijn jongste geeft het laatste jaar namelijk aan dat ze een jongen wil zijn. Voor ons kwam dit geheel onverwacht en door haar pestverleden ben ik eerder bang dat ze gewoon anders wil zijn dan dat ze nu is.