Hoe ver ga je voor de sport van je kind?

Ik denk dat er best een verschil zit tussen sporten waar je (heel erg veel) geld kunt verdienen en sporten waar dat gewoon geen optie is (dus meer een betaalde hobby waar je als topsporter vaak naast moet werken). Als je goed bent in (ik noem maar wat) judo/korfbal weet je dat je er echt een opleiding naast zult moeten doen. En daar zullen ouders ook eerder aangeven dat de grens bereikt is omdat je vaak als ouder ook behoorlijk moet betalen (denk aan reiskosten, verblijf, trainingen of buitenlandse trainingen of toernooien). En daarnaast zijn zaken minder goed geregeld omdat er minder sponsoren zijn. De "onbelangrijke" sporten kosten ouders veel meer tijd en geld. Dan moeten er vaak toch andere afwegingen worden gemaakt. Zeker als je er als kind uiteindelijk ook weinig mee kunt.

Terwijl je (als jongen) echt doorbreekt met voetbal je niet meer hoeft te werken. En bij de echte grote bvo's wordt werkelijk alles geregeld voor je kind. Busjes om ze te halen en brengen, buitenlandse toernooien, alle kleding en materialen en alles op het gebied van gezondheid. En helaas is de praktijk dat je met zo'n gouden toekomstdroom toch vaak ziet dat ze een stapje lager gaan en er nog maar heel weinig een vervolgopleiding doen na de middelbare. Daar heeft een club natuurlijk geen enkel belang bij. Kinderen zijn daar een verdienmodel. En je sport daar niet meer alleen voor je plezier (dat kan ook bij de recreanten) maar omdat je topsporter wilt worden.

In de omgeving ook ouders meegemaakt met kinderen die in de top van het schaatsen en wielrenner zaten. En ook daar is veel geld en kan er daardoor meer. Terwijl er weinig aandacht is voor opleiding of sociaal leven.

 

Hier 2 meiden met allebei een eigen wedstrijd pony. Elke dag moet de pony verzorgd worden en in conditie gehouden worden. Dit kost mij elke dag minimaal2 uur want het is 15 minuten enkele reis met de auto. In het weekend zijn de wedstrijden. Dit kost nog meer tijd. Mijn zoon doet aan karten met een eigen kart. De circuits liggen niet allemaal naast de deur dus dit kost ook veel tijd, en hij voetbalt ook nog bij de plaatselijke voetbalclub. Gelukkig doen mijn dochters beiden dezelfde sport en kunnen mijn man en ik ons splitsen als ze alledrie tegelijk wat moeten. Soms denk ik ook weleens waar ben ik toch aan begonnen maar de kinderen zijn er blij mee en ach dat maakt weer veel goed

 

En één knieblessure verwijderd van niets….

Ik heb al menig ‘belofte’ in mijn klas gehad (Feyenoord en Sparta). Heb zelf een relatie gehad met een voetballer. De laatste belofte is met 18 jaar uit de jeugd gezet en staat nu met niets (ook geen MAVO-diploma). En mijn ex brak zijn scheenbeen en is na zijn 25ste gaan studeren.

Ik heb nu nog een belofte in de klas, met een hele slimme en verstandige moeder gelukkig. Ze doen alles voor hem, ook bijles regelen enzo… want dat VO-diploma is toch wel echt belangrijk.
En ook deze jongens zijn verplicht een startkwalificatie te halen, dus minimaal MBO2 niveau of HAVO.

 

Ik kom uit een topsportgezin en ben van kleins af aan opgegroeid met sporten, reizen, trainingen / wedstrijden, volle drukke dagen.

Mijn ouders hanteerden altijd de stelregels:
- we bekijken per seizoen of het lukt voor jullie (en daarnaast kijkt een club of topsportorganisatie ook vaak per seizoen). Als het voor jullie lukt, gaan wij het regelen. Dan werd een netwerk ingeschakeld van andere sporters of opa / oma die bijv reden.
- school is belangrijk en mag niet lijden onder je sport. Overigens geldt voor topsportclubs ook dat ze school belangrijk vinden en dat school niet mag lijden onder het sporten.

Ergens werd genoemd dat TS wordt geadviseerd de drukte bespreekbaar te maken bij de club. Helaas, zo werkt het niet bij topsport. Voor jou 10 anderen dus (per seizoen) schikken en erbij zijn of het houdt op.

Mijn dochter heeft blijkbaar topsportgenen geërfd want ze valt nu ook onder de topsportregeling. Gelukkig is het nu, meer dan vroeger, goed afgestemd met school qua tijden maar ook wij rijden ons suf en geen week is gelijk. Het hoort erbij en je gaat ervoor of niet. Hetzelfde geldt voor mijn neefje.

Ik zie mijn ouders wel eens gniffelen als wij praten over de drukte. Zij weten er vanuit onze eigen jeugd alles van. Maar zolang het leuk gaat en goed gaat, gaan we door.

 

Dit is echt niet per definitie waar. Ik heb zelf ook topsport gedaan en daar heb ik bij menig medespeelster gehoord waarbij het financieel dan wel tijdsgebonden niet altijd volledig lukte. Dan werd er echt wel meegedacht aan een oplossing, want ook de club/bond willen een toptalent niet op die manier kwijtraken. Tuurlijk zullen ze er niet alles aan doen om het maar te bewerkstelligen, maar meedenken willen ze echt wel in oplossingen. En daarbij: nee heb je, ja kun je krijgen.

 

@Anna009 ik denk dat bijna iedere ouder met getalenteerde kinderen op het gebied van sport dit lastig vinden. Ik ben opgegroeid met een zus in de topsport. Mijn vader sportte zelf ook op behoorlijk hoog niveau, dus vond het geweldig. Door de sport heeft mijn zus geen VWO maar HAVO gedaan (niets mis mee, maar op haar sloffen), ze heeft geen vervolgopleiding gevolgd. Nu herhaald de geschiedenis zich in mijn zus haar gezin. 2 kinderen waren zeer getalenteerd, 1 is intussen gestopt wegens een blijvende blessure, maar er is zo veel tijd en brandstof in gestoken maar wat als hij wel bij die paar had gezeten die in de eredivisie kwam…
De ander gaat er nog voor 1.000% voor (andere sport). Maar wat daar al voor materiaal is betaald. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen gewoon lekker mee doen en ik nooit voor die keuze kom te staan. (Al mocht de oudste al in het talententeam trampoline springen, maar hij wilde niet)

 

Zoals iemand hierboven al zei: 1 flinke blessure en je hebt niks. Daarom is het ongeacht de sport echt heel belangrijk een opleiding te hebben, het vormt je ook als persoon waar je op terug kan vallen als je dus degene bent die de top toch nét niet haalt of geblesseerd raakt. Als je je kansen 100% inzet op de sport (dus geen opleiding) & dat valt weg, dan ga je wel zeker mentale problemen de hand in werken want dan is iemand een heel groot deel van zijn/haar persoonlijkheid kwijt. Want als je 30u traint en dat valt ineens weg, val je in een behoorlijk gat en dan is het super fijn ook nog een deel van je leven naast je sport te hebben (heb er ervaring mee). Gelukkig wordt het ook door de bonden en clubs zelf tegenwoordig flink aangemoedigd altijd naar school/studie te blijven gaan.

 

wellicht bij individuele sport maar bij een teamsport echt niet hoor. Financieel zijn er regelingen maar qua tijd is er weinig tot geen ruimte. Je wordt gewoon verwacht. En terecht wat mij betreft. Daarom is het anders dan gewone sport.

 

Ik heb volleybal op het hoogste niveau gedaan & ook internationaal. Dus het kan zeker ook bij een teamsport Het is niet zozeer dat ze zelf direct zorgen voor de oplossing, maar denken wel graag mee in oplossingen als je het ook gewoon open brengt. Ze kijken bijvoorbeeld mee waar teamgenoten wonen en willen best helpen het gesprek aan te gaan met andere ouders om samen te kunnen rijden etc. In de topsport is het juist ook heel belangrijk om voor jezelf op te komen en pro-actief te zijn & daar hoort juist het aangeven dat je hulp nodig hebt ook bij (ook als ouder van).

Het hoeft ook niet gelijk een dealbreaker te zijn: als de club niks doet gaat ie eraf. Als je het gesprek open in gaat en niet perse verwachtingen uitspreekt naar hen kan er weinig misgaan. Vaak wordt het juist gewaardeerd als er open en eerlijk over gesproken wordt.

 

Ik denk dat de voetbal wereld wat harder is. Bij een bvo wordt je er dan gewoon uitgegooid.

Maar voor de jongens bij een bvo wordt vanaf de middelbare school wel van alles geregeld door de club, zij worden dan dagelijks met een speciaal taxi busje van school afgehaald en naar de club gebracht. Het meisje dat bij deze jongens in de klas zit en naar de zelfde bvo moet voor training, moet trouwens voor haar eigen vervoer zorgen.

 

Ik denk dat de manier van communiceren in deze gewoon heel belangrijk is. Als je als ouder doet alsof het sowieso niet haalbaar is zijn ze er snel klaar mee ja. Maar een open gesprek dat er gelijk voor zorgt dat je kind eruit gezet wordt? Nee dat geloof ik echt niet, ook niet in de voetbal. En zo wel, dan is je kind pure opvulling en wordt het niet als talent gezien vrees ik; weet je wel gelijk waar je staat.....

Toevallig zit mijn zoontje ook sinds dit jaar in een selectie team bij zijn club van voetbal. En daar is bij een teamgenootje van hem ook aan de hulpbel getrokken door de ouders, omdat zijn broer bij een bvo speelt en dus niet alles meer rondgebreid kregen. Resultaat is dat ze bij hem soepeler zijn m.b.t. naar verzamelpunt komen en rijdt hij vaker mee met andere ouders en mag bij sneller na de wedstrijden weg waardoor het voor hen net hetgeen oplevert dat het beter te doen is. Dus ja, ook binnen het voetbal kan het anders eraan toe gaan, zeker nog met die leeftijden van ook TS haar zoontje. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt het inderdaad harder (in elke sport) maar dat is vaak ook de leeftijd dat kinderen zelf met het ov of de fiets ergens heen kunnen en dus minder afhankelijk zijn van hun ouders en meer afhankelijk zijn van hun eigen motivatie en doorzettingsvermogen om het vol te houden.

Denk dat trainers het iig liever bij voorbaat weten wat er speelt dan als een kind ineens wordt afgemeld uit een selectie programma omdat ouders het compleet zat zijn/niet meer redden met werk. Want dan krijg je wss te horen als ouders: joh had het op zn minst aangegeven!

Maar goed dat is mijn mening & hoe ik het zou aanpakken. Zal er verder niks meer over zeggen

Succes TS! Ik hoop dat jullie je weg vinden als gezin in het topsport leven, want dat is ook gewoon pittig. Nog een tip voor een boek wat erg leuk en goed schijnt te zijn: Handboek voor jonge sporters, topsporters en topsportouders. Geschreven door Patrick van Bruggen.

 

Hoe heb jij dat ervaren dan, als "zus van"? Had jij ook het idee dat jij beperkt werd in jouw mogelijkheden?

Het zinnetje uit de OP "hebben nog 2 kinderen die dus minder dingen kunnen door hun broer" lijkt mij best pijnlijk. Zeker als je dat als broer/zus van een topsporter ineens ook beseft.

(Zelf geen ervaring met topsport, dus kan je niet helpen TS)

 

Ik ben het absoluut met je eens dat een studie heel belangrijk is hoor. Maar in de praktijk is topsport gewoon een fulltime baan. Het is vreselijk lastig om daar een studie naast te doen. Heel vaak zie je dat ze met speciale regelingen zoals loot de middelbare school halen. Maar daarna stoppen ze er vaak mee. Clubs stimuleren een vervolgopleiding ook niet want dat is niet in hun belang (gaat vaak ten koste van school). En ik ken ook genoeg kinderen die bewust een lager niveau gaan op de middelbare school omdat ze zich volledig op de sport kunnen (en willen) richten.

Ik heb genoeg ervaringen gezien en gehoord om topsport niet te stimuleren. Sporten zelf wel. Maar de echte top is zo'n kleine kans waarvoor je je hele jeugd en studententijd opgeeft. En wat je zegt klopt absoluut. Ze vallen in een diep gat en zijn (en hebben) niemand meer als het niet lukt. Een van de ouders van een bvo (top 3) vertelde ooit dat de club eigenlijk je kind van je overneemt. Dat zou ik nooit willen. Zal bij een kleine sporten waar weinig geregeld is wellicht anders zijn.

 

Bij de selectie van een amateur club werkt het anders dan bij een bvo.
Stel jouw kind is een fantastische keeper bij een selectie van een amateur club, dan valt er van alles te regelen. Vaak komt iedereen uit dezelfde buurt zodat je kind makkelijk mee kan rijden of zelfs zelfstandig naar de club.
Maar bij een bvo komt iedereen letterlijk uit alle hoeken van het land, meerijden zit er dus niet in, en zelfstandig naar de training ook niet. Omdat een bvo letterlijk uit het gehele land vist in plaats van alleen de regio, zijn er voor jouw kind nog minstens 10 andere keepers met een vergelijkbaar talent.
De spelers bij een bvo zijn inderdaad opvulling/ uitwisselbaar/ geef het een naam.
Niet voor niets krijgen kinderen bij sommige bvo's aan het einde van het seizoen als dit nog een maand duurt al een stip achter hun naam (groen is blijven, oranje is twijfel, rood is exit). De kinderen met de oranje stip hopen dus dat er in de tussentijd niemand anders hun plek inneemt en de kinderen met de rode stip zijn dan dus al ingewisseld voor een nieuwe speler. Op het moment dat jouw ouders aangeven dat ze je niet meer kunnen brengen dan veranderd die groene of oranje stip zonder pardon naar een rode.

Wat dat betreft is het bvo voetbal echt niet te vergelijken met het spelen in de selectie van een club.
De wereld van de bvo's is echt kei en keihard.

 

Goede vraag en lastig te beantwoorden… ik weet niet beter dan hoe het bij ons was. Mijn moeder was wel altijd thuis, mijn vader ging mee naar alle wedstrijden. Ik was ook wel heel erg trots als mijn zus op het podium stond, maar ik ben ook bijna 7 jaar jonger, dus er was sowieso een groot verschil.
Wel vond ik het jammer dat als ik eens een wedstrijdje had of een les, daar veel minder aandacht naar uit ging. Achteraf snap ik dat ook wel weer, maar ik denk dat dat het belangrijkste is. Op welk niveau dan ook, al je kinderen het gevoel meegeven dat het speciaal is wat ze doen en er op voor hun speciale momenten zijn.
Verder heb ik vrij weinig met de sport die zij deed, of dat door enige jaloezie is ontstaan kan ik niet helemaal achterhalen. Het zou mij niets verbazen.

 

Denk dat daar inderdaad de clou in zit!

Maar dat je zegt: "achteraf snap ik wel dat er minder aandacht uitging naar mijn prestaties" erg eigenlijk, dat je dat al zo ziet, of niet? (of lees/begrijp ik het verkeerd?) Want dat je zo denkt komt dus door je ouders die meer aandacht/waardering gaven aan je zus.

Ik heb echt een hekel aan voortrekkerij van ouders aan kinderen. Er zal altijd verschil in aandacht zijn, daar ontkom je denk ik niet aan, maar lijkt me niet meer dan normaal dat het onderaan de streep wel in balans moet zijn en het ene kind zich niet minder moet gaan voelen dan het andere kind.

Net zoiets als met een kind wat VMBO doet, je wilt ook niet dat die zich minder voelt dan een broer of zus die op de sloffen VWO doorloopt.
Het verschil mag er zijn, maar voor de aandacht en waardering door de ouders moet dat geen verschil maken.

 

Mijn vader heeft dat wel ja, mijn moeder hielt zich oppervlakkiger naar alles toe. Maar nooit met schoolprestaties, daarin hebben ze nooit onderscheid gemaakt terwijl we alle niveaus in huis hadden. Ik heb mij ook nooit beseft dat mijn broer een ander niveau deed, grappig is dat eigenlijk.

Maar inderdaad, zolang ieder kind zich gehoord en speciaal voelt in wat hij/ zij doet, maakt het naar mijn idee niet uit. Ik zou dus niet zomaar stoppen als mijn kind een talent heeft zolang hij/ zij er plezier in heeft. Maar, ik hoop dat ze hier op een leuk niveau gaa sporten, maar niet in die situatie terecht komen.

 

Dit is wat ik bedoelde.

 

Mijn beste vriendin haar zoon speelt bij Excelsior Rotterdam en als ik zie wat dat van haar gezin vraagt ben ik erg blij dat mijn zoon niet zo goed kan voetballen want zou het niet voor elkaar krijgen ivm werk en eerlijk gezegd ook niet veel zin in hebben om daar dag in dag uit mee bezig te moeten zijn. Ze rijden het hele land door voor wedstrijden en moeten hun hele schema aanpassen voor trainingen en wedstrijden. Hun jongste van 6 wordt overal mee naartoe gesleept en de oudste van 14 kan gelukkig alleen thuisblijven als hij geen zin heeft om mee te gaan. Maar eigenlijk staat elke dag in het teken van zijn voetbal en nu hebben zij het geluk een eigen bedrijf te hebben dus daarom alles kunnen regelen qua tijden van trainingen.

Ja ik zou mijn kind de kans niet willen ontnemen als hij talent had gehad maar lastig lijkt het me wel en ben vooral blij dat we er niet mee te maken hebben.