Dat snap ik. Vanuit jouw perspectief. Jij bedoeld het niet zo, maar een ander kan dat totaal anders beleven. Ook je partner.
Tja… als ons iets niet zint dan praten we er gewoon over. Hoeven het niet met elkaar eens te zijn. Maar gelukkig maakt hier een ik vind dit gewoon echt niet tof… nog voldoende indruk. Ik zou echt diep ongelukkig worden in een relatie met iemand die waar ik regelmatig ruzie mee heb en die de relatie ter discussie stelt in ruzies. Been there, done that. Verder ben ik, met of zonder hormonen, nog steeds baas over mn eigen emoties. Althans in elk geval om te zorgen dat ik niet verander in een hormonaal monster die zn partner voor rotte vis uitmaakt in die periodes. Omdat het mij te veel wordt. Aan de andere kant ook aan je partner om rekening met jou te houden. Zodat het voor iedereen behapbare brokken blijven. zeker met kleine kinderen ben je samen verantwoordelijk voor de inrichting van dit alles.
Mijn partner snapt prima wat ik bedoel na bijna 20 jaar samen. En als ik aangeef dat ik er klaar mee ben, weet hij dat ik het even niet meer trek en dat neemt hij dan gewoon serieus. Heeft totaal niks met hem te maken ook en dat begrijpt hij prima.
Maar ik ben dus van mening dat ook al begrijpt de ander het, het je nog steeds het recht niet geeft om dingen te roepen die kwetsend kunnen zijn. Begrip hebben betekent overigens niet dat hij niet gekwetst kan zijn op bepaalde momenten. Dat je partner zo begripvol is, is hartstikke fijn en moet je koeteren. Dat zou voor mij extra reden zijn om het voortaan anders te doen. Omdat hij dat harde werken verdient. Ik geloof er in dat iedereen het anders kan doen.
Hier ook 20+ samen en we kunnen alle 2 onszelf zijn. Het zou zonde zijn, dat we na 20 jaar nog in de fase zitten waar we niet kunnen aangeven dat het eventjes genoeg is en nog zoekende zijn naar wat en hoe. De manier waarop is al eens verschillend en dat is allemaal prima, ook dat moet kunnen. Een sorry, knuffel, knipoog en verder.
Het kwetst hem niet. Het kwetst mij ook niet als hij zegt dat hij er helemaal klaar mee is. Als hij zou zeggen dat hij klaar met mij zou zijn, dan zou het wellicht kwetsend zijn, maar dat is een totaal andere situatie. Er zit verschil tussen ergens klaar mee zijn of klaar zijn met iemand. En dat laatste zie ik niemand hier zeggen.
Precies. Na zo'n tijd weet je ook echt wel wat je wel en niet tegen elkaar kunt zeggen en soms hebben we gewoon een keer flinke ruzie. Dat mag ook.
Maar dit is waar we het over hadden. Niet klaar met de situatie op dat moment maar klaar met je partner/relatie.
Nee dat is wat jij er van gemaakt hebt. Er stond alleen "dat ik er klaar mee ben". Jij haalt daaruit dat het klaar met de relatie is, maar dat haal ik nergens uit.
Dat haalde ik er inderdaad uit. En daar had ik het dus ook over. Of zij het anders bedoelde maakt niet uit. Ik hem me verduidelijkt wat ik bedoelde. Dus niet klaar zijn met de situatie maar klaar zijn met je partner of relatie. Dat ik dat not done vind in een discussie of ruzie met je partner.
Ja maar er is niemand die dat zegt of zou zeggen in dit topic, dus dan is het toch verder een beetje een loze discussie/opmerking?
Lees je eens in in de midlifecrisis. Daar doen mensen heel lacherig over maar het is iets dat echt bestaat. Het is heel normaal dat de periode tussen je 40e en 60e een soort overgangsfase is in het leven. Zowel mannen als vrouwen veranderen (hormonaal maar ook lichamelijk en geestelijk). Het is een periode waarbij je gaat nadenken over je leven en wat je nog wilt. Een soort nu of nooit zeg maar. De gemiddelde mens is dan uit de hele kleine kinderen, heeft een baan waarin een bepaald niveau is bereikt en is gesetteld in huis en relatie. Bij een klein deel van de mensen ontstaat dan een crisis (vaak met onderliggende problemen en gedrag). Maar het doormaken van deze fase in je leven is heel normaal. Je relatie neemt natuurlijk een belangrijke plek in in je leven. En belangrijk is om goed te blijven communiceren. Elkaar niet voor lief te nemen maar tijd investeren zonder de kinderen erbij. Praat wat jullie willen met de toekomst op verschillende gebieden (werk, reizen, huis, opvoeding etc). En kijk of je grotendeels op 1 lijn zit. Ook intimiteit is heel belangrijk. En verschillen daarin kunnen zorgen voor problemen.
Wij hebben hier hetzelfde gehad, 3 jaar terug elkaar vaak teleurgesteld en 1 van ons zelfs vreemdgegaan.. toch bij elkaar gebleven (tenminste in 1 huis) in 1e instantie puur voor de kleintjes zodat ze een stabiel thuis hebben.. man in aparte kamer gaan slapen, apart tv kijken enz ,gewoon naar werk gegaan. savonds eten (soms samen soms apart) in de weekenden ging hij vaak 1 dag weg met de kids en 1 ook 1 dag veel tijd voor onszelf genomen om te denken en af en toe samen praten. uiteindelijk een maand of 9 zo geleefd daarna beide erachter gekomen dat we niet zonder elkaar willen en sinds de laatste 2 jaar gaat het weer goed.. het belangrijkste wat we hier van geleerd hebben is dat je naast elkaar alletwee een eigenleven moet hebben (al is het maar een hobby van 2 uurtjes) leren van en leven met elkaars tekortkomingen en fouten niemand is gelijk luisteren naar wat een anders dwars zit of begrip tonen voor randzaken (werkdruk vermoeidheid, lichamelijke ongemakken stress) hier kwamen we ook beide tot de conclusie dat met name in corona tijd wij heel erg elkaar hebben gemist gewoon een avondje uit of een hapje etentijd samen zonder de kids is heel erg belangrijk wat voor ons het belangrijkste punt was dat we elkaar hebben vergeven (vele malen) en er achter zijn gekomen dat wat we ook zochten en wilden dat we dat alleen bij elkaar konden vinden mits we van 2 kanten ons een beetje willen aanpassen aan elkaar en tegemoetkomen maar dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen te werken , maar gezien de huidige situatie op de woningmarkt zijn velen ook gedwongen om langere tijd samen door te brengen ook al wil men uit elkaar omdat er gewoon geen huizen zijn. in ons geval heeft dit dus goed uitgepakt en zijn we weer gelukkig zoals we vroeger waren en de kids zijn dat ook en dat is het allerbelangrijkst daarvoor hebben wij onszelf altijd weggecijferd
ja klopt dat is heel eng.. zeggen dat het klaar is maakt de ander monddood er valt dan eigenlijk niets meer te zeggen of te doen
@Huismuisie ik haak alleen even in op het controle hebben van je eigen emoties. Dat is helaas niet helemaal waar. Toen ik de pil nog slikte had ik echt woede aanvallen. Ik voelde ze aankomen, wist dat het nergens op sloeg, wist dat ik m'n mond moest houden, maar dat ging dus niet. Is verder niet heel goed uit te leggen, maar ik had daar dus echt geen controle over. Later met de kyleena spiraal heb ik tegen een burnout aan gezeten en ook daar had ik geen controle over. Bij mij is het wel echt hormoongerelateerd. En ook nu merk ik dat ik soms wat onredelijk ben en sneller boos dan normaal. En het escaleert hier tussen mn man en mij vrijwel nooit. Wel kan ik even flink tekeer gaan over een situatie van die dag bijv, maar dan is hij degene die luistert en waar ik het bij kwijt kan. Andersom geldt dat ook, ook al is hij bijna niet boos te krijgen. En ik ben weleens geïrriteerd omdat hij laat thuis is, maar meestal is dat weer over voordat hij thuis is
Heel herkenbaar! Mijn man of ik zouden dan aan elkaar vragen hoe kan ik je helpen? Na 20 jaar weet je gewoon bepaalde dingen. Al begrijp ik ook dat je wel waardering naar elkaar moet uitspreken, dat vind ik wel belangrijk en niet vanzelfsprekend.
Dat ligt er toch ook maar aan hoe je als persoon bent? Het hoeft toch niet te betekenen dat je elkaar zo ongeveer in de haren vliegt wanneer je je partner ergens op aanspreekt. Zeker als je iets al 10x op een normale manier hebt aangegeven en het gebeurd nog niet, barst de bom bij mij ook hoor en dan zeg ik ook wel eens dat ik er ff klaar mee ben.
Er werd gesproken over een mega bom. Dat klinkt niet echt als gewoon boos zijn op je partner. Maar ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. Lekker doen wat je zelf goed dunkt. Misschien kunnen we weer on topic gaan.
Hoi, Herkenbaar hoor, die sleur. Hier trappen we er ook regelmatig in. Ook eens een paar sessies relatietherapie gedaan als onderhoudsbeurt zeg maar. Dat hielp weer voor een paar jaar. Het gaat hier nooit met diepe dalen maar dus ook niet met grote hoogten. Inmiddels 15 jaar bij elkaar. Ik snak ernaar om weer echt verliefd op elkaar te zijn. Mensen die wat minder harmoniserend zijn hebben misschien vaker onenigheid en zeggen scherpe dingen, maar hebben denk ik ook meer passie. Ik zou heel graag de fase verliefd zijn nog een keer mee willen maken. Heb dat maar 1x meegemaakt toen ik m'n man leerde kennen. Dat gaat met m'n man nooit meer gebeuren ben ik bang. Dus moet ik me er maar bij neer leggen maar dat vind ik echt weleens lastig. Als alles mogelijk zou zijn: wat zou je dan graag willen voor jezelf?
Hier nu ook dankzij de ivf hormonen echt een draak (en meestal ook wel tegen menstruatie aan een babydraak). Maar ik herken het wel dat ik mij dan klote voel en kan het meestal wel benoemen voordat het uit te hand loopt. "Ik ben boos want hormonen, ik kan er niets aan doen, jij kan er niets aan doen maar laat mij nu even (mentaal) met rust dan ben ik er morgen weer ". Toch dat stuk communicatie wat dan juist zo enorm van belang is. Het is belangrijk dat ik het dan goed aangeef dat ik mij dus slecht voel, maar net zo goed dat de ander dan luistert en niet door gaat.