Snap ik heel goed eigenlijk. Vind het ook vrij logisch. Ben recent van baan veranderd, van 24 naar 36u. Vriend werkt 40 maar nog ouderschapsverlof dus 32. Sinds ik meer werk doet hij ook veel meer in huis en dat vind ik echt niet jammer.
Zo ging ik minder werken, betaalde ook minder kan alleen niet zeggen dat t werk er ook naar werd verminderd in zo'n zelfde verhouding of iets wat daar ENIGZINS op leek. Ik ben parttime gaan werken OMDAT alles al op mn nek kwam. Het is niet zo dat ik parttime ging werken en vervolgens mn agenda voor me ingevuld werd (al krijg ik dat gevoel de laatste maanden wel steeds meer). Zou ook niet weten hoe ik dit allemaal moet doen als ik fulltime zou wezen (op een manier die uit te houden is)
Interessante stelling. Ik denk alleen niet dat het klopt, althans bij mij niet. Het probleem zit 'm vooral in de rolverdeling. Het zal ook van de generatie afhangen misschien. Mensen van mijn leeftijd en jonger zijn wat geëmancipeerder. Mijn partner is iets ouder en nog vrij traditioneel. Die komt thuis van werk, ploft op de bank en wacht tot het eten klaar is, terwijl ik misschien ook net een uur thuis ben en nog niet gezeten heb om alles te regelen. Wel eens ooit geprobeerd, maar dan wordt het gerust half 7 voordat er gestart wordt met koken (toch weer door mezelf......) Helaas is het me niet gelukt hem bij te brengen om uit zichzelf ook veel in het huishouden te doen. Hij doet wel wat, maar niet veel en al helemaal niet ongevraagd. Oh en even voor de volledigheid. Ik werk op papier 3,5 dag, maar onderwijs, dus dat is in werkelijkheid 4,5 dag.
Dat ligt aan de rest van de situatie. Ik heb een burn out gehad toen ik PT werkte maar dat had met de omstandigheden op het werk te maken. Mijn man heeft altijd net als ik onregelmatig gewerkt dus huishouden enzo destijds was verdeeld. Enige wat wel volledig op mij neer kwam is regel zaken rondom de kinderen. Nu werk ik fulltime, mijn man fulltime en parttime (gebruikelijk voor brandweer hier) dus al het andere komt grotendeels op mijn bordje in de heftige weken (komende week heeft hij 3 x24 uur dienst en 2 diensten voor z’n parttime baan bijvoorbeeld). Deze weken sta ik er echt alleen voor naast 40+ uur werken. Ik ben niet bang voor een burn-out omdat ik heel goed weet waar mijn valkuilen zitten en mijn werk nu mentaal veel minder zwaar is. Maar dat mensen die fulltime werken minder ballen hoog te houden hebben ben ik het echt niet mee eens
Ik heb tegen een burn-out aan gezeten toen ik net begon met werken. Nog geen kinderen toen. Maar ik nam mijn werk veel te serieus, wilde alles perfect doen. Ik werkte toen fulltime. Nu parttime en vind werk leuk maar privé belangrijker. Kan prima nee zeggen en neem geen werk mee naar huis. Man doet ook veel in het huishouden. Dus ben heel ontspannen. Ik denk dus dat het meer ligt aan je karakter/houding. Alles perfect willen, geen nee kunnen zeggen, geen hulp kunnen vragen enz
Nou ik begrijp het wel. Maar dat is voornamelijk door de situatie in het onderwijs. ik werk 3 dagen, maar doe de taken voor 5 dagen. Mijn duo is pas afgestudeerd onderwijsassistent en heeft (logisch) nog nooit een groep gedraaid. Ik moet hem in alles aansturen want uit zichzelf komt er niks. Die ene taak die hij uit zichzelf doet lukt ook niet, want er gaat bijna wekelijks verkeerde informatie naar ouders. En ja. Gesprekken gehad. Met directie en hemzelf. Hij doet zijn best, ik kan het hemzelf niet volledig aanrekenen want (met alle respect) hij is geen leraar. Hij heeft bepaalde vaardigheden niet geleerd. deze week oudergesprekken. Ik voer ze allemaal, met hem er deels naast. Omdat hij het nog nooit heeft gedaan. Dusja. In mijn geval loont parttime werken niet en voel ik mij heel vaak compleet overprikkeld door dat ik alles zelf in de gaten moet houden. Terwijl ik niet voor niks maar 3 dagen werk. Dit is wel een van de redenen waarom ik steeds vaker erover denk het onderwijs uit te gaan.
Ik geloof het wel. Verwachtingen van jezelf en de omgeving kunnen onbedoeld hoog zijn wanneer je pt werkt. Als je maar 3 of 4 dagen werkt zou je op papier 1 of 2 dagen over hebben. Met kinderen die dan thuis zijn werkt dat natuurlijk niet zo, dat is zeker de eerste jaren ook een volle dagbesteding (merk in ieder geval dat ik vaak bar weinig in t huishouden kan doen met peuter van 3 en baby van 2,5 maand, eerste weken sliep ze veel maar nu ben ik veel aan het entertainen). Ook op werk merk ik dat de workload niet of nauwelijks aangepast wordt. Ik ging van 40 naar 32 uur een hield exact hetzelfde takenpakket, heel bijzonder maar hoor dat veel om me heen.
Veel workload naast het werk (waar we direct voor betaald krijgen) hebben we denk ik allemaal, of in iedergeval, ik wel. misschien is dat ook vrouw eigen. of hebben wij daar sneller een soort systeem in. Ik zie alleen niet dat ik parttime werk, ik werk parttime voor een werkgever, maar op mijn "vrije" momenten werk ik voor mezelf, namelijk in mijn eigen huishouden. en voor mijn kinderen. ik weet niet of we daardoor eerder een burn out hebben. Afhankelijk van de sector waar je inderdaad in werkt, kan het zijn dat je alsnog veel druk voelt om genoeg op je werk te doen, te presteren. en je taken blijven deels gelijk, wat natuurlijk niet kan. ik heb het geluk dat dit in mijn geval niet zo is. Ik heb wel echt minder taken. de paar mensen met een burnout in mijn omgeving en op mijn werk zijn vaak mannen, en dan van alle leeftijden, maar wel meestal full time werkend. ik heb wel een kennis die ook een burnout heeft, ze werkt in de zorg, maar heeft zo'n pakket aan extra werk hiernaast, dat ik al een burn out krijg van het idee alleen aan alle extra taken die ze op zich neemt (vrijwilligers werk, meerdere sporten, vrienden helpen, kinderen met intensieve begeleiding meerdere sporten, moestuinen, 10 verschillende huisdieren te onderhouden) sander...ik heb niets met parttime werken....schimmelpenninck.... Hij heeft altijd al iets tegen het hele parttime werken in nederland. en aan de ene kant snap ik dat, want er is niet voldoende personeel/mankracht in heel veel sectoren. waardoor ons systeem eigenlijk faalt. maar aan de andere kant, het hele systeem is er niet op gemaakt. ik denk dat veel dames uit belgie en duitsland al een heel andere kijk hebben, op partime werken. hier kost de opvang van kinderen een hele boel geld, maar ook alle naschoolse activiteiten, vinden plaats direct na school, en dan verwacht men wel dat jij je kind 2-3 x per week om 15 uur naar de voetbal/volleybal/ballet/judo/zwemles etc brengt, dit gaat niet via de BSO. alle verwachtingen van school qua ouderparticipatie, is ook niet mild. onlangs moesten we al even heen en weer naar het bos van 8.30-13 uur, en deze week weer een of ander uitje op een donderdag van 10-13, ik heb maar weer vrij genomen, netzoals nog wat andere (veelal moeders) ouders. om het allemaal voor onze kinderen door te laten gaan. Ik vraag me wel atijd af hoe hij zijn beeld van werkend nederland heeft, hij heeft al geen kinderen, dus geen idee hoe dat gaat, hij werkt niet voor een werkgever, de kring waarin hij zich volgens mij bevind, hoogopgeleide mensen, veel ondernemers en zzp-ers, veel ook in het buitenland, dat is een andere wereld dan de gemiddelde nederlander, die wel in loondienst werkt, een paar kinderen heeft en dus te dealen heeft met het hele systeem. ik krijg altijd het gevoel van de beste stuurlui staan aan wal. maar ik moet wel zeggen dat ik het wel goed vind dat iemand lekker tegen alles in staat te schoppen en aan de boom staat te rammelen. want als we als samenleving willen veranderen moet er wel wat gebeuren, en het eerste wat we daarin moeten doen is onder ogen zien dat het systeem niet klopt.
https://www.ggznieuws.nl/stressgerelateerd-verzuim-treedt-vaker-op-bij-vierdaagse-werkweek/ https://ruudmeulenberg.nl/burn-out/parttime-werken-en-burn-out/ https://www.nlontwikkeld.nl/nl-ontwikkeld-home/parttime-werk-fulltime-moe/ Onderbouwing over hoe dit komt
Volgens mij is het inderdaad dat "alles net niet helemaal kunnen doen" wat het probleem maakt. Neemt niet weg dat hoe meer uren je werkt, hoe minder tijd en energie er overblijft voor andere dingen. Als je parttime werkt en je loopt over dan faat het niet helpen om fulltime te gaan werken. Tenzij je partner dan gaat parttimen/stoppen zodat je geen stress meer hebt van huishouden en geregel rondom de kinderen.
Maar dat is het grote probleem in Nederland. In veel landen is er veel meer rond school geregeld waardoor je minder heen en weer hoeft te crossen. Hele generaties kinderen zijn opgegroeid zonder twee-wekelijks inloopmoment, thema-viering, uitvoering, enz, enz en ik betwijfel of ze daar slechter van zijn geworden. Maar in Nederland was overblijven al een extreem issue, laat staan dat je het ouders makkelijker maakt door zwemles direct vanuit school te regelen. Dan komt het dogma, maar je hebt er zelf voor gekozen. En daardoor krijgen vooral vrouwen constant te horen dat ze niet goed genoeg zijn, meer werken dan zijn we slechte moeders, minder werken, dan zijn we slechte burgers. En zolang we als vrouwen blijven accepteren dat we constant zo weggezet worden, zal dit issue blijven bestaan.
Amen op dat ja. Ik vertelde enthousiast dat mijn oudste op dinsdag via de bso kon zwemmen. Dus een leidster neemt je kind dan mee naar zwemles, kleedt hem of haar daar om en terug hetzelfde. Op vrijdag ging mijn man dan. wat een reacties ik daar wel niet op heb gehad. Zwemles moet je zelf doen / moet je altijd bij zijn (waarom de helft van de ouders zit 45 minuten op z’n telefoon of koffie te drinken) En dat het heel slecht was alsof hij er wat aan zou overhouden. We hebben prima vinger aan de pols kunnen houden, alle belangrijke momenten waren we er en hij heeft er niets aan overgehouden. En ondertussen was het heel fijn: we konden gewoon werken en hij naar zwemles. Weet je van wie ik overigens het commentaar kreeg? Vrouwen!
Ik denk dat een groot deel ook ligt in het niet erkennen van het werk dat thuis gedaan moet worden en het gebrek aan erkenning. Als je thuis bent op een niet werkdag maar voor de boodschappen, de was en kids moet zorgen ben je gewoon niet vrij. Omdat we van onze kinderen houden betekent het niet dat het niet verdomde hard werken is. Laatst ook een topic hier over wat je in je vrije tijd doet en dan gaat het over dagen thuis met de kinderen, dat vind ik geen vrije tijd. Eerder een soort vrijwilligers werk. Dat stukje erkenning en waardering mist, vooral van vrouwen naar elkaar toe. Waardoor vrouwen zichzelf geen echte vrije tijd gunnen want ja ik werk al minder dus logisch dat ik dit en dat allemaal doe. Iemand die fulltime werkt lijkt zichzelf veel meer te gunnen dan een part-time werker omdat het meer sociaal geaccepteerd is en iemand die niet werkt en de kids op school heeft, heeft waarschijnlijk wat meer rust momenten overdag. Ik vind Sander nogal wereldvreemd eigenlijk. Heel veel meningen over vrouwen, werken en gezinnen terwijl hij met het meeste geen ervaring heeft en nogal een buitengewone upbringing heeft.
Ja, klopt wel hoor. In Vlaanderen zijn alle sporten op woensdagnamiddag of pas om 17u30 te vroegste. Mijn dochter moet twee keer per week om 18u naar de voetbal, dit is vaak al hectisch, waarbij we dan gelukkig nog carpoolen. Ik snap dat als sporten van de kinderen al in de namiddag plaatsvinden dat fulltime werken met kinderen gewoon niet haalbaar is. Dit zou toch anders moeten kunnen. Scholen zijn bij ons van 8u30 tot 15u20 (ongeveer, er zijn ook scholen bv. van 8u45 tot 15u45). Het aantal lesuren is vastgelegd en de minimumpauze 's middags, de rest mogen de scholen vrij bepalen. Naschoolse opvang is bij ons zeker betaalbaar (in de vakanties is het 5 euro per dag bv, dus net opgezocht 0,81 euro per begonnen halfuur voor 1 kind, vanaf 2 kinderen 0,62 euro per kind per begonnen halfuur) Dit zorgt dus wel dat werken zeker loont. Ik weet niet wat het beste systeem is, want bij ons is parttime werken, ook voor vrouwen minder voorkomend.
Precies, daar ligt een groot deel van het hele "probleem", en wij moeten daar zelf iets aan veranderen als we dit willen veranderen. We leven niet meer in de jaren 50-80, waarbij moeder thuis was, en alles regelde en thuis de boel op orde had. we moeten wel werken om iedereen les te kunnen geven, om te kunnen zorgen voor onze ouderen, om de economie te laten draaien, alleen het hele (conservatieve) systeem draait nog niet in die flow mee.
Ligt het niet aan de persoon zelf? Ik heb een fulltime contract maar parttime uren (28u in 3 dagen), ben alleenstaande moeder en ik merk het totaal niet. Kan me op dit moment niet voorstellen een burnout te krijgen. Maar ik ben best introvert en vind me-time belangrijk. De rest van de wereld loopt ook wel door zonder me, en dat is wat velen niet in zich hebben denk ik?
Het is een combinatie van zaken. De persoon zelf is daar natuurlijk een belangrijke factor in, maar ook werk en de verwachtingen daarin en de situatie thuis. Vaak komt een burn-out om de hoek kijken als er op meerdere plekken tegelijk teveel gevraagd wordt. Een tijd extra werken en meer erin stoppen dan je eruit haalt is prima als je daarbuiten dan even nauwelijks iets hoeft of doet. Maar als je dan tegelijkertijd de verhuizing van je ouders moet regelen omdat ze naar een verzorgingstehuis gaan, dan wordt het wel lastig. Of als je constant paraat moet staan voor mantelzorg en dan op je werk een conflict krijgt, dan krijg je nauwelijks tijd om bij te komen. Afhankelijk van je karakter en verdere opvang zie je dan mensen omvallen. En het lastige is dat mensen die op het randje zitten, minder makkelijk me-time durven nemen, hun hoofd geeft daar steeds minder ruimte voor.
Mantelzorg is idd ook wel een ding. Onze ouders worden ouder en de thuiszorg/verzorgingshuizen hebben steeds minder tijd. En dat heeft ook een heel zware mentale belasting.
Pff, ik snap het wel. Ik werk 28 uur verdeeld over 5 dagen (4x5 en 1x8 uur). Ik ben altijd 2 uur klaar, dus wie haalt de kinderen uit school op? Speelafspraakjes, zwemles, paardrijden, boodschappen, alle afspraken regelen en aflopen, wassen, koken, de schoonmaak thuis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het stopt nooit. Ik heb nooit een dag voor mezelf. Daarbij werkt mijn man in 5 ploegendienst, dus die is er ook vaak in de weekenden gewoon niet. Ik vind mijn werk overigens heel fijn, maar denk wel hard na over een huishoudelijke hulp. Ik vind het heel moeilijk dat uit handen te geven, maar om niet tot die burnout te komen is het denk ik wel belangrijk. Dus ik snap wel dat de verwachtingen over parttimers hoog liggen, want ja, die werken toch geen 40 uur?!
Maar zelfs dat is een uitdaging, zeker binnen een FT. Mijn dochters konden bepaalde hobbies niet doen omdat de training bv om 15h is. Met corona is het wel iets flexibeler geworden gelukkig, en dus werk ik thuis op woensdag wanneer ik de kinderen heb. En daardoor kan ik de jongste nu om 15h30 naar de muziekles brengen, even tussen het werken door, wat voorheen onmogelijk was...