Communicatie met man

Wat ontzettend vervelend, kan me voorstellen dat dit inderdaad totaal niet helpend is! Hoe is het nu met je paard, is het inmiddels geregeld en gaat het de goede kant op, of blijft het nog spannend?

Wij hebben hier ook wel eens last van (gehad), mijn man is heel praktisch en wil alles meteen oplossen, terwijl ik af en toe gewoon even wil klagen en een knuffel nodig heb.

Dus dat vragen we tegenwoordig wanneer iemand iets wil delen. 'Wil je getroost/een knuffel/medeleven of wil je dat ik meedenk over een oplossing?' Zo weten we van beide kanten waar de ander behoefte aan heeft. Werkt voor ons heel goed!

 

Allereerst beterschap met je paard!

En enorm lastig als de communicatie zo moeilijk is op dat gebied.
Het is toch fijn als je je even kunt uiten bij je partner!
En zeker als je al aangeeft hoe je je erbij voelt.
Geen tips, sorry.

 

Nou ik vind dit wel heel erg..

ik vind niet dat hij van Mars komt hoor, hij is gewoon een lul.

Deal with it my ass.. serieus, met zo iemand wil je toch niet je leven delen?

 

Ik verbaas mij eerlijk gezegd ook wel over deze communicatie en vind dat niet helemaal normaal. Mijn man zou nooit zo reageren. Dus denk niet dat alle mannen zo zijn. En dat jij je excuses moet aanbieden.. eh, waarvoor precies?

 

Je excuses aanbieden?
Waarvoor?
Nee echt hoor, ik zou weigeren met excuses aan te bieden.
Lekker makkelijk ook wel.. je gedragen als een lul en dan ook nog excuses krijgen.

 

Ja hoor, ook hier wel eens het idee dat mijn man echt van een andere planeet komt. Maar......in het voorbeeld dat je geeft vind ik dat persoonlijk niet zo opgaan. Zoals jij het schetst heeft het imo niet zoveel met verschillen tussen mannen en vrouwen te maken maar de manier van vooral niet communiceren zou mij echt tegenstaan. Wat is de reden van boos worden als je verdrietig bent? Wat zegt hij daarover?

 

Sorry maar dit is niet communiceren.. ongeacht of hij zich wel of niet interesseert in jou paard, jij hoort hem wel te interesseren. En vooral hoe jij je voelt. En vooral dat laatste vind ik erg naar. Juist bij je partner moet je met alles terecht kunnen hoe groot of klein ook. Vind dit oprecht heel naar voor je dat jou man zo reageert. En jij hoeft echt geen excuus te maken voor het normaal uiten van je gevoel! Dat is de wereld op z'n kop.

 

Wordt hij boos omdat hij ook bezorgd is om de situatie met het paard en is hij boos op de situatie? En is dat dus zijn manier om met zijn emotie om te gaan? En is de woede dus niet persoonlijk an jou gericht?
Of heeft hij helemaal geen gevoelens bij het paard en wordt hij enkel alleen boos omdat jij moet huilen?


Aan het begin van onze relatie kon mijn vriend ook boos worden als ik moest huilen. Dat was dan wel in situaties waarin wij ruzie met elkaar hadden. Voor zijn gevoel was het huilen een soort van chantage. Alsof ik ging huilen om mijn zin te kunnen krijgen en de ruzie te winnen. Volgens mij heeft hij ooit in een vorige relatie hier iets 'opgelopen'. Ook komt hij uit een gezin waarin nooit geleert is met emoties om te gaan. Maar dit gebeurde dus niet wanneer ik verdrietig was om iets wat helemaal buiten hem om lag, echt alleen in relatie tot hem.

Ik heb hem al snel heel duidelijk gemaakt dat dit nou eenmaal is hoe ik reageer op ruzie en zijn reactie het alleen verergert. Dat mijn gevoelens valide zijn en hij niet kan bepalen of mijn tranen terecht zijn of niet. En vooral dat hij aan tone policing deed en gewoon op de inhoud moet blijven reageren.

Gelukkig heeft dit bij ons niet vaak plaatsgevonden en inmiddels al jaren niet meer. Sowieso vrijwel nooit meer ruzie, omdat onze manier van communiceren enorm is verbeterd.
Bij mijn vriend is overigens intussen ASS vastgesteld. Dat heeft ook enorm veel inzicht gegeven en heeft hem rust gebracht, omdat hij zichzelf nu beter is gaan begrijpen en daarmee ook beter heeft leren omgaan mijn zijn gevoelens en emoties (en die van mij).

 

Al eerste beterschap voor je paard. En nog akelige is het dat je naast de spanning die je daarover hebt, je ook nog problemen met je man hebt.

Zegt hij ook waar hij boos om is? Dat zou ik sowieso willen weten.
Belangrijk is dat je weet wat hij jou verwijt. Wanneer je weet dat je niets verkeerd heb gezegd, hoef je ook geen excuses aan te bieden. Dat hoef je alleen te doen voor dingen die niet goed waren en niet om het contact met je man weer op gang te brengen.
Ik kan me voorstellen dat zijn gedrag je veel spanning geeft. Een koude oorlog vind ik veel vermoeiender dan even flink kwaad zijn en het daarna weer uitpraten.
Maar misschien zou ik hem dan toch maar een koekje van eigen deeg geven en hem ook op negeerstand zetten. Hoe kinderachtig ik het ook vind. Waarschijnlijk zou ik het dan ook gewoon zeggen: ik heb geen idee wat jij me nu verwijt, maar als jij wil zwijgen, oke, dan doe ik dat ook. Dan hoor ik vanzelf wel wanneer jij weer kan praten.

Maar ik kan makkelijk praten. Ik zit niet in die situatie. Ik ga zelf weleens op slot en dan zegt m'n man vaak na een tijdje: Goed, moeten we het er nog over hebben? En dan praten we het uit. Of hij zegt: we leven nu eenmaal samen in dit huis, dus je kunt niet blijven zwijgen. Dus hier duurt dat hooguit 2 uurtjes.

 

Sjonge wat naar. Kan me voorstellen dat het heel alleen voelt als degene waarmee je je leven deelt niet veilig en vertrouwd voelt om je verdriet en zorg te delen.

Ik herken hierin een voorbeeld uit het boek 'houd me vast'. Het heeft ook een naam en er is een verklaring waarom dat bij sommige stellen zo gaat/een patroon is geworden. Dat is overigens geen excuus om zo te reageren op jou. Misschien een idee om dat boek eens te lenen zodat je wat inzichten krijgt?

 

Hier kan hij ook wel boos worden met zoiets hoor maar ik zou dat omschrijven als mopperend over de situatie.

Beetje een mix van gevoelens:

• "dit doorkruist mn planning" (niet dat hij gaat naar dat paard maar er speelt iets waar hij geen rekening mee had gehouden) , met
• "Er is altijd wel wat" (ongeacht of dat realisitisch is)
• "Hoeveel gaat dit grapje kosten"
• "Wat komt hierna" (aanvullende zorgen/werk)

Als je twee armen om je heen wilt. Vraag dan gewoon om een knuffel.
Wil je dat hij meedenkt, leg je t probleem voor.
Wil je je van je afkletsen zeg je dat je je ei kwijt moet en niet dat hij moet oplossen.

Werkt voor mij in elk geval een stuk makkelijker als ik eerst aangeef wat ik nodig heb en daarna pas "waarom".

Aan gescheld heb ik een schurfthekel en zou m dan ook sarcastisch bedanken voor de constructieve en ontzettend behulpzame bijdrage waar zowel de feitelijke situatie als mijn gemoedstoestand een enorme vooruitgang hebben gemaakt.

Aka: "hier heb ik dus geen bal aan en ga vooral niet op deze manier door want mn bitchmode komt dan opzetten"

 

He wat naar van je paard, en wat naar van die reactie. Kan me voorstellen dat als jij al gestressed bent zo'n reactie niet helpt. En al het gedoe wat er uit volgt ook niet

Wat betreft het negeren vind ik dat niet zomaar mannen gedrag hoor. Iemand als het ware straffen voor zn gedrag door hem of haar straal te negeren heb ik wel eens omschreven zien worden als een vorm van emotional abuse. Nou is dat misschien wat overdreven in sommige gevallen, maar als jij zo lang genegeerd wordt en het gevoel krijgt dat je iets verkeerd doet (terwijl je dat niet doet, laten we dat voorop stellen he! Jij staat gewoon 100% in je recht om je emoties te delen en te vertellen wanneer een reactie daarop niet fijn is voor je), dan is dat in mijn ogen wel een onwenselijke situatie. Zeker als jij op een punt bent waardoor je dingen voor je wil gaan houden om maar gedoe te voorkomen denk ik dat het op communicatie gebied tijd is om aan de bel te trekken.

Na het overleiden van ons jongste zoontje dreven mijn man en ik totaal uit elkaar, ook op communicatievlak bleven we maar botsen. We zijn toen naar relatietherapie geweest en hebben daar geleerd waarom de ander doet hoe die doet en waarom we in die communicatie cirkel vervielen. Manlief stond er eerst totaal niet voor open, maar de deal was we gaan 2x en als het dan niet heel erg tegen valt gaan we vaker. Het heeft zo'n verschil gemaakt en ik kan het iedereen aanraden Snap dat het niet voor iedereen is, en dat sommige mannen niet te overtuigen zijn, maar kan me ook goed voorstellen dat je deze manier waar op het gaat ook wil doorbreken.

 

Oh wat verdrietig. Juist dan heb je hem zo nodig. Weet hoeveel stress en zorgen het geeft als er wat met je paard aan de hand is, maar ook hoeveel liefde je van ze krijgt.

Mijn man weet ook vaak niet hoe hij moet reageren. Van huis uit niet meegekregen. Onbegrijpelijk maar waar. Ik moet zeggen dat het in de loop der jaren beter gaat maar er helemaal uit is het zeker niet.

Heel veel sterkte met je paard! Staat hij bij de kliniek?

 

soms is het ook net hoe je de boodschap brengt. als het al aanvallend, of gefrustreerd eruit komt dan weet je partner misschien ook niet hoe hij hierop moet reageren.
ik kan soms ook venijnig op iets reageren, omdat ik zelf al geiiriteerd ben, dan ligt dit totaal niet aan de vraag van mijn partner. en andersom kan dit ook zo zijn.
Wat ik ondertussen beter in de gaten krijg en ook gerichter kan aangeven wat ik wil van mijn partner. dus dan zeg ik, ik weet dat jij dit niet belangrijk vind, maar voor mij is dit het wel, en ik zou graag je hulp, of steun hierin willen.
niet wachten tot het aangeboden word maar zelf erom vragen. mijn man kan mijn gedachte niet lezen, en niet aan mijn verwachting voldoen, als hij niet weet wat dit is.

verder is negeren echt een no go. dat helpt niemand, het helpt jouw niet, maar je partner ook niet... heel kinderachtig is het. en excuus aanbieden, waarvoor? omdat je een rot situatie hebt en een beetje hulp of steun nodig hebt? dan is het toch niet nodig om je excuus aan te bieden. hebben jullie daarna nog wel een gesprek over het onderwerp, op een rustige manier, of is dat het en gaan jullie dan een kopje koffie drinken en over het weer praten?

 

Hoe vaak voeren jullie echt diepgaande gesprekken met elkaar? Dus over hoe je in het leven staat en over je wensen nu en in de toekomst? En dan zonder kinderen of anderen erbij? Veel mensen doen dat eigenlijk maar heel weinig.

En heeft jouw man wel van huis uit geleerd te communiceren en te praten over problemen of gevoelens? Veel mensen zijn daar eigenlijk niet mee opgevoed en zeker mannen niet. Dan speelt ook nog mee wat voor niveau en baan hij heeft. Ik merk een groot verschil tussen mannen die werkzaam zijn in hardere mannelijke sectoren. Of juist in bedrijfstakken waar communicatie onderdeel is van de dagelijkse gang van zaken. En waar het de bedoeling is dat personeel actief meedenkt en gehoord wordt. Ipv besluitvorming van bovenaf.

Ga op een rustig moment in gesprek met je man. Niet tijdens een probleem of conflict. Bespreek vanuit jezelf hoe zijn reactie bij jou overkomt. "Ik voel mij niet gehoord" "ik merk dat de toon of opmerking bij mij X, Y, Z doet". "Ik voel mij naar, verdrietig, eenzaam doordat ik wordt genegeerd etc". Geen verwijten naar hem toe. Maar wat het met jou doet. Van verwijten krijg je alleen maar boosheid en dan luistert niemand meer. Maak wel duidelijk dat negeren absoluut geen communicatie is en zeer kinderlijk en haatdragend. Wil hij zo met jou omgaan?

Vraag hoe hij dit ziet. En kijk hoe jullie dit kunnen oplossen. En hou op met excuses maken.

 

Andere vraag, jij had laatst dat topic toch ook over de paarden arts voor een cadeau ofzo? (Had daar niet gereageerd, maar t wel deels gelezen) begreep dat je afgelopen jaar veel de paarden arts nodig was geweest voor je paarden.

Zit er niet achter dat je man vindt dat er te veel tijd (en geld?) naar je paarden gaat?

Weet niet wat jullie verdere thuissituatie is, of je werkt, studeert, of je kinderen hebt etc.

Maar als er bijv. heel veel tijd (en geld) in hobby van mijn man zou gaan zitten, zou ik op een gegeven moment ook niet echt gezellig meer reageren (als zijnde dat ik me te kort gedaan voel, of dat er m.i. in deze dure tijden teveel geld in gaat zitten)

 

Dit heeft niets te maken met mannen van Mars. Dit is bot en kinderachtig gedrag. Ik zou dit echt kwalijk vinden wanneer mijn vriend dat doet. Boos worden omdat je verdriet hebt. Wanneer het andersom is dan?