Ik zou willen emigreren naar Noorwegen of Zweden....de taal houd me tegen en het feit dat ik geen eigen geld mee heb om de eerste periode te overbruggen.Zoon met ass dus ook een struikelblok (niet negatief bedoeld).Gelukkig heb ik al aardig wat gezien omdat ik op een cruiseschip gewerkt heb ,op de rivieren dan ,niet op zee.
Ah zo herkenbaar! Waarom durf je niet? Ik heb het uiteindelijk wel gehaald, maar vraag niet hoe. Dat was her enige waar in zo vaak aan kon denken; als ik ooit wil kunnen rijden, moet ik lessen en examen doen…
Dat is wel een nadeel idd.. Ik werk in een groot ziekenhuis en daar is best veel mogelijk, helemaal in deze tijd dat personeel sowieso een probleem is... (Ik werd uiteindelijk gewoon meegeroosterd met een vaste afdeling waar ik het naar me zin had, maar wel met de dienst eisen die ik zelf stelde...)
Dan zie je er sowieso niet meer uit, dus dan maken een paar tattoo's ook niks uit . Mijn vader is 75 en heeft een paar tattoo's, vind het het heel erg meevallen. Alleen een anker die hij op zijn 16e ergens in een haven heeft laten zitten is wat vaag geworden, maar vind ik ook wel wat hebben.
Nee, niet voor de pijn of naalden, gewoon om naar zo'n shop te gaan denk ik. Helpt ook niet mee dat mijn moeder en man tattoo's heel erg lelijk vinden.
Een grote klus boerderij kopen. Ik zou het geweldig vinden, maar we zijn zelf echt niet heel handig...
Een camping kopen in Frankrijk en daar werken, leven en wonen. Ik weet trouwens dat het hoogst wss nooit zal gebeuren. Ik ben al vaak verhuisd en zou zonder kinderen ook geen seconde twijfelen ( mijn man ook niet) en gewoon verhuizen MAAR met kinderen vind ik dit een volledig ander verhaal.
Sorry dat ik het zeg maar ik vind het prettig herkenning te lezen voor de dingen waarvoor ik angst had en toch gedaan. ik heb die tattoo, ben geëmigreerd (en weer terug) en heb het vierde kind.. en toch heb ik angsten en wensen hoor
Doen doen doen! Het is alles overtreffend en amazing. En ja: vermoeid, klote, je gaat spijt krijgen en je partner ga je verafschuwen. maar je krijgt er alles voor terug. Alles
Dat paardrijden, echt doen! Ik ben paar maanden geleden weer begonnen na 15 jaar. Vond het mega spannend, ben 2 maanden hartstikke zenuwachtig geweest voor elke les maar ohh wat geniet ik er nu van! Ik kijk er elke week naar uit, het is echt mijn avond en dat plezier van vroeger echt x1000 omdat ik het nu zo waardeer. (De eerste les meteen eraf gedonderd en hard ook dus herken je angst om wat te breken maar dat verdwijnt)
Ik geloof je helemaal. Maar helaas is het niet altijd zo simpel. Één van mijn kinderen heeft een chronische aandoening (die ook nog eens mogelijk erfelijk is, oftewel: kans op herhaling in ons gezin) waar veel tijd en aandacht heengaat, wat uiteraard ook mee gaat in de beslissing
Wat leuk om dit te lezen! Het spookt soms ook weleens door mijn hoofd om weer te gaan paardrijden, wat heb ik daarvan genoten vroeger!