super lastig qua woonruimte idd. denk dat meerdere stellen met dit probleem kampen en gewoon samen blijven wonen in 1 huis en om elkaar heen leven totdat er woonruimte is gevonden sterkte in elk geval
Tja. Toen hier eenmaal het besluit was genomen dat we uit elkaar gingen, dan kom je er achter dat het allemaal zo makkelijk nog niet is, qua woningen. De keuze was op dat moment of onder 1 dak blijven wonen of birdnesting. Geloof me. Die keuze was vrij snel gemaakt. Maar alsnog hebben we 3 maanden in 1 huis moeten leven en dat was echt killing. Samen aan tafel. Samen in een bed. Samen met de kinderen. Vreselijk. Uiteindelijk duurde het 2 jaar voordat de ex een huis kon kopen, de markt was toen net richting overspannen aan het gaan. No way dat ik dat zolang samen in 1 huis had volgehouden.
Zo'n uitspraak zegt helaas weinig. Want uiteindelijk bepaald hij niet of jij kunt blijven wonen. Dat is afhankelijk van de waarde van het huis en jouw eigen inkomen. Je moet hem kunnen uitkopen en vervolgens zelf een hypotheek kunnen krijgen. Constructies waarbij hij het huis voor jou zou betalen etc zou ik nooit aan beginnen. Veel te onzeker. En op die manier kan hij zelf ook niet verder. Ook blijf je afhankelijkheid houden en kunnen situaties met de jaren best veranderen (denk ook aan nieuwe relaties bij een of beiden).
Hij geeft in ieder geval aan dat wat hem betreft ze in het huis kan blijven, dus dat is fijn. Ts geeft ook aan dat ze moet kijken hoe dat uit zal pakken. Maar inderdaad wel iets wat uitgezocht moet worden. Sterkte ts, wat een achtbaan is dit aan emoties en dingen moeten regelen.
Soms kan de ex wel bepalen of je wel of niet in het huis kan blijven wonen. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen kon ik de hypotheek wel op mijn naam krijgen, alleen had ik geen geld meer om mijn ex uit te kopen. Hierop heeft mijn ex man besloten dat hij, zoals ze het bij de notaris zo mooi omschreven, "met gesloten portefeuille" het huis zou verlaten. Oftewel, hij hoefde de overwaarde niet te hebben, omdat hij graag wilde dat de kinderen (en ik dus ook dan) in hun ouderlijk huis konden blijven zodat er niet al te veel zou veranderen voor hun. maar ik snap dat bovenstaande niet zo heel vaak voorkomt Onderstaande wat je zegt ben ik het helemaal mee eens, ik zou nooit afhankelijk willen blijven van mijn ex.
Voor mij voelt het wel als te laat inzien dat ik dezelfde fout maak omdat er al kinderen bij betrokken zijn. En voor mij voelt scheiden juist egoïstisch omdat dat is wat ik eigenlijk wil maar voor de kinderen (nog) niet doe. Hoewel het idee dat ik ze de helft van de tijd moet missen me zeker ook buikpijn geeft.
Mijn partner wil niet scheiden, vind mij wel leuk en aantrekkelijk. Een prater is hij niet, onze gesprekken gaan zeer moeizaam. Met vrienden praten vindt hij niet nodig aangezien ik degene ben met een probleem. Dat ik met vriendinnen praat vindt hij gelukkig niet erg.
Heftig hoor! Hier hebben we gelukkig wel weer goede gesprekken, verwijtend soms maar ook met gevoel en respect voor elkaar, willen beide er nog wel voor gaan maar zien beide ook serieus in dat er een reële kans is dat het ons niet gaat lukken om eruit te komen. Maar als dat zo is, zal voor de lange termijn bird nestjng geen oplossing voor ons zijn..
Ik geloof hem gelukkig oprecht wel dat hij wat dat betreft de Kids voorop zet (stabiliteit van in deze woning blijven) en hij verwacht het financieel te kunnen dragen... Uiteraard wel een constructie waarbij we over veel moeten nadenken...
Dank je wel, we geven 'ons' nog 1 laatste kans, hij hoopt van de week bij psycholoog handvatten te krijgen, kan dus evt ook een optie zijn dat we (tijdelijk) wel echt gescheiden gaan wonen. Gelukkig beide wel de intensie dat als we er niet uitkomen, wel als vrienden uit elkaar te gaan, hopelijk gaat dat, mocht uit elkaar gaan de beste optie zijn, ook in werkelijkheid goed werken.. 'Gewoon' dingen blijven doen..
Ingewikkeld is het allemaal dan hé, helemaal als je partner het ook als volledig jouw probleem neer legt. Wat betreft het niet uit elkaar gaan voor de kinderen hoor ik eigenlijk unaniem iedereen om me heen zeggen dat dát juist de slechtste reden is om bij elkaar te blijven.. Maar goed gevoel en verstand, is en blijft Ingewikkeld! Soms denk ik ook dat ik mijn ogen eerder open had moeten doen, maar mijn Kids zijn wel uit liefde geboren en zou ze voor geen goud willen missen.. Soms loopt het leven anders dan we van tevoren hopen..
Maar dan zou hij dus zijn deel van de lasten betalen. En daarnaast nog de kosten voor een volledig eigen huis (met alle kosten van dien). Dan moet hij een behoorlijk inkomen hebben of spaargeld om dat langdurig te kunnen blijven betalen (wellicht jaren). En het is natuurlijk uiterst onzeker. Want als hij of jij een nieuwe partner krijgt. Of hij opeens financieel niet meer in staat is al deze (dubbele) kosten te dragen zit jij met een probleem. Bedenk goed of jij jezelf in zo'n afhankelijke en onzekere situatie wilt plaatsen. Je gaat niet voor niets uit elkaar.
Heb je ook gelijk in, maar feit is dat als we uiteindelijk op het punt komen dat we echt uit elkaar gaan, we dan beide hier niet ingeschreven staan, ik financieel de gemiddelde huur überhaupt niet kan betalen en we dan dus met het probleem zitten waar/ bij wie de Kids dan gaan blijven, en zou er niet aan moeten denken om ze nog minder dan de helft te zien...
Belangrijkste is of iemand of beide er nog aan willen werken als er in het hart nog gevoelens zijn is uit elkaar gaan niet slim vind ik.. voor elk probleem is een oplossing iedereen maakt fouten stellen gaan veel te snel uit elkaar en denken dat het gras elders groener is.. iedereen heeft eigenaardigheden en minnen en plussen ga vanuithet gevoel in je hart op weg naar de toekomst samen
@Zizzy lief dat je het vraagt! We doen nog een laatste poging om te proberen elkaar weer te vinden/ onze relatie te laten slagen.. Ingewikkeld want vraagt veel van ons beide, maar wel iets waar we beide achter staan.
Hier is het soortgelijk gegaan. Ik kan blijven op mijn salaris en ex hoeft niet de volledige overwaarde. Dit kan dus wel.
Vooropgesteld dat ik het erg vervelend voor je vind. Ik heb dit topic vanaf het begin wat gevolgd en wat mij vanaf het begin enorm verbaasde en aan het hart ging was deze zin: Ik heb mijn Kids net verteld dat papa en mama aankomend tijd niet samen gaan wonen omdat we elkaar niet leuk en lief meer vinden, dochter reageert hier vooral heel praktisch op, zoontje vraagt vooral waarom ik verdrietig ben... Toen ik verder las, las ik namelijk dat er nog helemaal niks beklonken was en je nog aan het uitzoeken en twijfelen was. Ik vraag me echt af waarom je je kinderen dan al zo iets enorm heftigs vertelt, terwijl het dus (blijkt nu wel) niet zo is? Heb je niet iets te voortvarend naar je kinderen gereageerd?
Ik snap je gevoel en ook zeker iets wat ik mezelf ook afgevraagd heb. Echter is mijn dochter iemand die dingen best goed aanvoelt, we hebben sowieso een week gescheiden van elkaar gewoond. Gezien de spanning die er sowieso in huis heeft gehangen/ hangt, denk ik dat mijn kind er meer aan had om te weten dat de onrust en niet fijne sfeer ergens vandaan komt. Of dat een goede actie is, geen idee, ik deed (en doe) met de beste intensie de dingen waarvan ik denk dat het goed is. En ondanks dat we ons best doen, weten we ook beide dat er nog steeds een reële kans is dat het niet gaat werken, dit heeft z'n redenen die los staan van ons best doen