Ik heb de eerste twee afleveringen gemist. Ben oprecht benieuwd wat maakt dat jij denkt ze in de war is? Enkel door de derde aflevering te zien kon ik me nog maar moeilijk een beeld vormen over dit gezin verder.
Ik vraag me echt af hoe ze aan deze gezinnen zijn gekomen. “Hallo, we zoeken probleemgezinnen voor een serie die we ‘verloren kinderen’ gaan noemen. We gaan jullie neerzetten als mensen die niet kunnen opvoeden waardoor de kinderen de dupe zijn”
nee maar dat is juist wat deze mensen missen. Wegdoen wat overbodig is, is voor deze gezinnen al erg lastig.
Lastig is niet onmogelijk. Een bijkomstig effect van hulpverlening kan ook zijn dat iemand afwachtend gaat worden en zelf teveel touwtjes los laat. Toen de politie langs was geweest kon ze wel ineens opruimen. Dat lijkt mij lastiger dan uitdunnen. Aflevering 2 komt dat aan bod. Daar slaapt ze bijna niet meer.
ik ook. Ik heb pas de eerste 10 min bekeken (ga het later rustig verder kijken bij meer tijd), maar vond de intro al behoorlijk bestempelend. iets in de trant van, er worden miljoenen gespendeerd aan deze gezinnen en kan er überhaupt nog wel iets terecht komen van deze kinderen
Het meisje vond ik een beetje het zelfde als onze oudste. Moeder ging bij de zee te veel in discussie over de natte broodjes. Door het vragen waarom ze het niet wilde eten waarom tuf je het uit, wil je er over praten. Vader redde de situatie. Bij onze oudste is dit ook een moment dat je met het vragen hoe wat waar waarom een meltdown kan veroorzaken. Gewoon situatie ombuigen en gaan met die banaan. En vooral zelf niet groter maken dan het is. En dat lukt mij trouwens ook niet altijd hoor maar met de tijd leert men. Wij bespreken het altijd wel naar, maar op een rustig moment en niet op het moment dat er een meltdown dreig uit te barsten.
Lijkt me idd soms erg lastig. Hebben jullie daar begeleiding voor gehad? Of is het echt zelf uitzoeken wat werkt voor jouw kind? Bij dit gezin is het me namelijk niet duidelijk wat het meisje in die 10 weken intern heeft gedaan, wat er voor het gezin wordt gedaan en hoe dat juist thuis gaat helpen.
Onze zoon is de oudste en kregen pas rond zijn 6de de diagnose. Wij zijn eigenlijk als gezin gegroeid zelf veel boeken van Martine Delfos gelezen. De geef me de 5 aanpak werkt hier absoluut niet namelijk. En daar door veel kennis opgedaan. Dat zorgt in combinatie met de juiste school voor een gelukkig jongetje. Hebben wel autisme begeleiding gehad, maar zij konden niet veel met onze zoon doordat hij meerdere dingen heeft. En het voor hun duidelijk was dat hij van zijn ass geen last had. Mede door onze aanpak thuis. En natuurlijk heeft hij wel eens een meltdown, maar echt niet meer als een jongen die zonder ass een driftbui zou hebben. Maar autisme is heel breed wat voor de een werkt kan voor de ander juist absoluut niet werken.
nou ik vond niet echt dat de opgeruimd had hoor, sorry. Ze heeft spullen verplaatst van de ene naar de andere kant van de woonkamer. Zij kan dit duidelijk niet alleen en heeft meer hulp nodig. Maar de hulp moet geboden worden op alle gebieden in haar leven. Die paar uurtjes die hulpverlening nu komt is te kort. Maar door alle bezuinigingen en alles is veel niet toereikend. Ik vind het ook heftig om te zien dat die kinderen statistisch gezien ook veel kans hebben om deze vicieuze cirkel door te zetten. Dan heb ik het eigenlijk alleen over het gezin met die moeder met vlechtjes en kleuren in haar haar.
Ik vind dit gezin ook echt heel heftig, mijn man komt uit zo een situatie. Beiden ouders niet instaat hun op te voeden. Jaren lang in een onveilige situatie gezeten mishandeld en verwaarloosd door ouders die het niet konden overzien. En mischien niet eens besefte wat zij deden en welke keuzen ze maken. Ook gok alcohol en drugs verslaving. Mijn man was 9 toen hij uit huis geplaatste werd, Zijn broer zat toen in de jeugdgevangenis. Mijn man ziet zijn jeugd als een reden het beter te doen. Maar zijn broer kan het niet doorbreken. Nu is mijn man HB en heeft hij een fantastische gezin gehad die hem de anderen kant laten zien hebben. Maar dat is zo belangrijk.
Deze gezinnen hebben echt veel bredere hulp nodig dan ze krijgen, het lijkt nu op pleisters plakken, maar niet echt de basis aanpakken. Daar is het hele gezin slachtoffer van, en de kinderen natuurlijk dubbel omdat zij hierin geen enkele verantwoordelijkheid kúnnen nemen (los nog van het feit dat de ouders dat soms ook echt niet kunnen, die zitten misschien ook in een cirkeltje vanuit hun eigen opvoeding en achtergrond…).
Ik ben het met jou eens dat verplaatsen binnen huis niks oplevert. Ik heb nu afl 3 aan staan. Hier geeft ze aan geen hulp te willen met opruimen. Ze zal echt moeten aanpakken om dit nog met hulp thuis aan te gaan pakken. Naar anderen wijzen gaat niks oplossen.
Ik zie de serie vooral als een illustratie dat 'bekend zijn bij hulpverleners en begeleid en behandeld worden' helemaal niet betekent dat dingen beter worden. Het is heel moeilijk om de hulp te krijgen die je echt nodig hebt (echt goede mensen hebben veld verlaten door bezuinigingen, wie overblijft is chronisch overwerkt). In mijn ervaring ontbreekt het vaak ook de tijd om echt met compassie goed te luisteren naar wat mensen zelf aangeven. Overigens zijn alle ouders die ik in beeld zie overspannen, ofwel in 'parental burnout', de een alleen iets dieper dan de andere. En aantal ernstig beschadigd in jeugd, waar waarschijnlijk ook nooit goede hulp voor is geweest. Het meisje Nohemy is voor mij meest herkenbaar en ik zie veel dingen die ik anders zou aanpakken. Ik hoop dat er ook begeleiding voor die ouders thuis is, die hen hierbij helpt. (en oef, die moeder van hoogbegaafde kinderen, die heeft volgens mij het hardste hulp nodig)
Je omschrijft het precies zoals ik het ( ook ) zie. ( heb afl. 3 nog niet gezien) Maar bij nohemy, zie ik een meisje dat 10 weken intern heeft gezeten en weer thuiskomt zonder hulpverlening thuis ( of het is er wel maar diegene wil niet in beeld, kan natuurlijk ook). Als mama dan verteld dat ze op de groep zo rustig was en vrolijk snap ik best dat ze aan zichzelf gaat twijfelen. Soms is het ook elke keer het wiel opnieuw uitvinden is mijn ervaring, want wat tot kort nog hielp/werkte doet dat ineens een stuk minder omdat je kind simpelweg ouder wordt. De mijne wilde in eens niet meer met picto's werken want hijnwas geen kleuter meer en of ik soms dacht of hij achterlijk was. Dan moet je op zoek naar iets anders met hetzelfde resultaat want zonder de ondersteuning gaat het soms niet. Het gezin met 4 kinderen en de chaos is huis, ik kan me voorstellen dat ze niet meer weet waar ze beginnen moet en het dan dus maar laat. En misschien dat er schaamte is waardoor ze geen hulp hiervoor vraagt. Meende ook dat ze vertelde dat ze zelf 2 maanden was en toen zelf ook onder jeugdzorg viel. Fam met hoogbegaafde autistische kinderen, had zelf hulp gevraagd maar kregen niet wat ze ervan verwachten en eerlijk gezegd kan ik mij heel goed voorstellen dat jeugdzorg zich hier zorgen om maakt. Want de 2 die niet naar school gaan krijgen ( voor zover ik kan zien) ook thuis geen enkele vorm van scholing aangeboden. Oudste gamed volgens mij bijna de dag en de jongste zie je taarten bakken ( taart zelf heb ik overigens nog niet gezien)
Ik mis bij Nohemy inderdaad ook begeleiding thuis na 10 weken intern. Het lijkt me zó intensief om na zo’n tijd weer thuis te komen, dan is er toch begeleiding nodig bij weer ‘landen’ thuis? Of op z’n minst een plan van aanpak. Ik hoorde bv dat ze thuis rust moesten creëren, ik zie dat eigenlijk niet terug… niet in bv het huis, en ook niet in aanpak. Ze zitten op een gegeven moment allemaal tegen Nohemy te praten met luide stem, broertje komt ook nog tussendoor met z’n appel. Zo’n onrust En dan meteen door naar het strand… Mijn 8-jarige met adhd zou dit absoluut niet trekken, en na 10 weken van huis, lijkt het me helemaal heftig. Geen onwil van ouders verder hoor, maar ik denk echt gebrek aan begeleiding?
Ze krijgen wel begeleiding. 2 x pw en ook nog weekenden ter ontlasting. Maar moeders is zwaar depressief. En ik denk eerlijk gezegd dat het meisje spiegelt. Dit word in aflevering 3 verteld trouwens over de ondersteuning.
Ik heb alle vier de afleveringen gezien en ik vraag me nog steeds af waar ik nou precies naar gekeken heb. Ik vind het niet zo'n goede documentaire eerlijk gezegd. De laatste paar minuten waren ook heel raar vond ik. Ik begreep wel dat er nu ook afleveringen komen vanuit het perspectief van de hulpverlening. Misschien dat dat het wat verduidelijkt. Het enige wat ik zie is puinzooi eigenlijk. Letterlijk bij sommige gezinnen thuis, puinzooi in de hulpverlening die er niet is, puinzooi in het hoofd van de ouders. Ik vond het moeilijk om naar te kijken.
net afl 3 terug gekeken en daar werd dit inderdaad verteld. Wat mij ook opvalt is hun planbord, ik heb die (in deze 3 afleveringen) nog niet zien veranderen. Door de weekse dagen zijn leeg, op vrijdag hangen de foto's van de familie, de zaterdag is druk ingepland en op zondag hangen ook een paar picto's. Zouden ze daar alleen in het weekend filmen? Dat spiegelen zou best eens kunnen.