Nou ik had me dit alles wel wat anders voorgesteld.. Even een korte intro. Ik heb mijn vriend 3 jaar geleden leren kennen. We waren gek op elkaar, en besloten vrij snel voor een kindje te gaan (ik heb al een zoon uit een eerder huwelijk) Ook omdat we niet wisten of het nog mogelijk was, en hoe lang het ging duren. De 2e maand dat we het gingen proberen was het al raak, en ondanks dat we dol gelukkig waren, vonden we het ook best eng. Zo lang konden we elkaar nog niet, en er begon weer een nieuwe lockdown aan te komen. Het is een pittige periode geweest, veel dingen die we niet hebben kunnen doen door de lockdown wat we erg jammer vonden, ik ben mijn baan toen ook nog eens kwijt geraakt en zo nog een aantal dingen. Uiteindelijk vorig jaar juni bevallen van een geweldige lieve zoon. Corona was zo goed als voorbij, en we konden eindelijk gaan genieten met z'n 4e. En dat hebben we ook zeker gedaan. Al snel kriebelde het bij mij voor een 3e, nog 1 aller laatste keer een zwangerschap en kindje erbij. Maar dan op de mooie manier zoals het eigenlijk hoort te zijn. Mijn vriend twijfelde erg, en wou het de ene keer en dan weer niet. Uiteindelijk besloot hij dat hij het niet meer wou, en het goed was geweest zo. Dit maakte mij natuurlijk ontzettend verdrietig. Ik probeerde me erbij neer te leggen, maar ik vond het erg moeilijk. Nu slik ik al 12 jaar de pil niet, en gebruiken we geen andere conceptie behalve een condoom vanwege medische redenen. Nu wou mijn vriend een knip laten zetten, wat ik ergens wel begrijp maar wat ook mijn hart brak. Nu moet ik deze week ongesteld worden, maar ik had sterk het gevoel dat ik zwanger was. Ondanks dat de kans nihil was, wist ik dat het niet onmogelijk was. Dus voorzichtig had ik het erover met mijn vriend, maar die werd boos en zei als het zo is laat je het maar weg halen of ik ga weg. Hier schrok ik natuurlijk enorm van! Het gevoel dat ik zwanger was bleef heel sterk, dus ik heb gister een test gedaan en inderdaad zwanger. Vandaag een Clear blue gehaald als extra bevestiging, en die geeft inderdaad ook aan dat ik zo'n 4 weken zwanger ben. Ik was (en ben) dol gelukkig, maar tegelijkertijd ook zo bang en verdrietig. Ik wou niets liever dan een 3e kindje, maar zeker niet op deze manier. En het idee dat mijn vriend bij ons weg gaat waarschijnlijk, breekt mijn hart. Ik moet het hem nog gaan vertellen, maar ik kan mezelf er nog niet toe zetten. Ons zoontje is pas 1 jaar en 5 maanden, en ik wil niet dat hij zijn pappa kwijt gaat raken. Of mijn oudste zoon zijn stiefvader waar hij zo gek op is. Maar aan de andere kant ben ik inmiddels ook wel zover dat als hij niets met dit kindje te maken wil hebben, ik hem ook niet meer in mijn leven hoef. Dit kindje blijft, hoe dan ook. En hij/zij gaat niets te kort komen, daar zal ik zelf wel voor zorgen. Hoe moeilijk het soms ook zal zijn. Sorry voor het lange bericht. Ik moest het even van me afschrijven, mijn hoofd wat leger krijgen. Tips en trics zijn meer dan welkom over hoe ik dit handig aan kan gaan pakken. Want ik wil dit natuurlijk het liefste gewoon samen met mijn vriend gaan doen.
Wat vervelend dat je hier zo mee zit. Ik kan mij heel goed voorstellen dat dit niet is hoe je het voor ogen had. Ik ken je vriend niet dus ik heb geen idee hoe serieus zijn uitspraak over het weggaan is. Zegt hij vaker impulsieve dingen die hij niet meent? In dat geval kan het ook een opmerking zijn die hij in the heat of the moment heeft gemaakt. Toen jullie het erover hadden was het natuurlijk nog niet zo realistisch als dat het nu wel is. Ik zou het hem toch zo snel mogelijk vertellen. Hij kan dan rustig aan het nieuws wennen en dan zijn beslissing maken. Ik hoop heel erg voor je dat hij gewoon bijdraait. Mijn man moest ook echt even slikken toen bleek dat ik zwanger was. Onze zoon is nog geen 1 en ze schelen straks 15 maanden met elkaar. Best even pittig maar nu het nieuws geland is, is hij net zo enthousiast
Is er dan iets mis gegaan met het condoom of het condoom achterwege gelaten wnr het eigenlijk gebruikt moest worden? ik denk dat dit voor je partner enorm schrikken zal worden Hij wil dit echt echt niet Hij zal zich vermoedelijk verraden voelen en in de val gelokt (al is dat misschien niet zo) veel praten samen en probeer erin overeen te komen. Hij kan jou niet dwingen om het kindje weg te doen, maar omgekeerd kan jij hem ook niet in een situatie dwingen dat hij niet wil, dus het kan zijn dat jullie elkaar dan gaan moeten loslaten, maar dan moet je je ook afvragen of het het waard is. Je kan die vraag ook aan hem stellen natuurlijk. Hopelijk komen jullie eruit
Nee niet echt eigenlijk, daarom kwam het ook zo hard aan. Zo snel mogelijk vertellen was wel wat ik van plan was inderdaad. Ik weet alleen echt niet hoe. Ik ben zo bang voor zijn reactie. Dat lijkt me ook best pittig inderdaad maar 15 maanden ertussen. Fijn dat je man wel is bijgedraaid en jullie nu heerlijk kunnen genieten.
Ik denk dat er inderdaad iets mis is gegaan met het condoom. Maar precies weet ik het ook niet. Het is het enige wat ik me kan bedenken. Ik ben ook bang dat hij denkt dat ik hem in de val heb gelokt, terwijl ik juist altijd heel eerlijk en open ben over wanneer ik ongesteld ben, en wanneer ik mijn eisprong ongeveer heb (dit is elke maand wel rond dezelfde tijd namelijk) en in die week doen we het expres niet (uitzondering daar gelaten) Als ik nu terug reken heb ik mijn eisprong 5 dagen vroeger gehad dan normaal, en 2 dagen daarvoor hebben we seks gehad. Daarna 1,5 week niet meer dus het moet die keer wel zijn geweest. Ik zal hem ook nooit dwingen om te blijven, en in zo'n relatie wil ik ook helemaal niet zitten. Daar zal iedereen onder gaan lijden, en dat wil ik zeker niet. Maar ik hoop dat hij toch zal kiezen voor ons, en onze kindjes.
Jeetje wat een lastige situatie zeg, zeker als jullie hierin zo ver van elkaar liggen. waarschijnlijk gaat zijn eerste reactie ook niet zijn wat je wilt horen, geef het wat tijd en blijf met elkaar praten. Jij hebt je keuze zo te horen al gemaakt, wat ik ook sterk vind ondanks zijn heftige uitspraak! Wat hij hierin gaat beslissen heb je helaas geen invloed op. Maar hoe je het ook wendt of keert, hij kan wel weggaan, maar ook van dit kindje is en blijft hij de papa. Jullie zullen hier toch samen uit moeten komen. Veel sterkte in ieder geval, lijkt me alles behalve makkelijk!
Wat ontzettend lastig, ik hoop dat je ondertussen met hem gesproken hebt. Heel veel sterkte met alles!
Wat een lastige situatie.. Ik hoop dat jullie eruit komen en samen kunnen gaan genieten! hoe is het nu?
Iedereen bedankt voor alle lieve reacties! Het is een heftige week geweest. Hij weet het dus inmiddels en zijn reactie was eigenlijk zoals verwacht. Hij was erg boos, vol ongeloof (we hebben toen samen nog een test gedaan, die binnen 1 minuut al 2 dikke strepen gaf ondanks dat we het 's avonds deden) dus het was meer dan duidelijk. Hij is dagen erg boos geweest, wou dat ik een abortus ging plegen. Hierin was ik direct al duidelijk dat ik dat niet ging doen. Maar hij wou er niets over horen, en zag het absoluut niet zitten. Ik heb hem toen de keuze gegeven om te gaan, en dat hij er verder niets mee te maken hoefde te hebben. Hier schrok hij toch wel behoorlijk van. En dat was ook weer niet wat hij wou. (gelukkig!)' Inmiddels is de rust weer iets terug. Blij is hij zeker niet, en hij is nog met vlagen boos en vol ongeloof want ook hij snapt niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Dus ik probeer er maar een grapje van te maken dat het niet anders dan een geweldig kind kan worden, als het toch eruit is geglipt en ergens is blijven plakken. Dan kunnen we er samen gelukkig ook wel om lachen. Ik hoop van harte dat als ik straks wat verder ben, en we wat echo's hebben gehad hij er alsnog wel blij mee gaat zijn. Niet alleen voor mezelf en de baby, maar ook voor hem. 3 kindjes gaat pittig worden, niet alleen qua tijd en energie, maar ook qua ruimte in huis en financiën. Dus hij moet er wel echt achter staan, en we moeten het samen gaan doen. Hij ziet er ook vooral tegen op om het tegen zijn moeder te vertellen. We hebben het wel eens over een 3e gehad, en zij vond het grootste onzin en dat we het niet moesten doen want dat gingen we allemaal niet redden in deze dure tijden. En dat vind ik eigenlijk ook best sneu. Dus ik hoop van harte dat haar reactie mee gaat vallen, want ik denk dat hij er dan wel eerder blij mee zal zijn (zijn moeders mening is heel erg belangrijk voor hem namelijk) Al met al, pittige week, de kwaaltjes beginnen ook te komen wat het nog wel wat pittiger maakt dit allemaal. Hormonen enzo haha. Maar ik ga ondanks alle proberen te genieten van dit behoorlijk grote wondertje. Over precies 3 weken hebben we de eerste echo (dan ben ik 8 weken) ik kijk er al enorm naar uit!
Fijn dat hij langzaam aan wat bijdraait, nu idd hopen dat je schoonmoeder haar reactie oké gaat zijn. Anderzijds, het is jullie leven.. Maar is makkelijk gezegd vanuit mij, echter heb ik ook een man die ontzettend hangt aan de mening van zijn moeder (en vader ook, maar vooral van z’n moeder). praat er vooral over met elkaar, in ieder geval fijn dat jullie er soms ook al over kunnen lachen samen. Ik hoop dat je van je zwangerschap kan gaan genieten (samen)!
Dank je wel! Ja ik vind het soms ook best lastig dat hij zo aan zijn moeder hangt met alles. Maar goed, hopen dat het mee gaat vallen. Toevallig zei ze afgelopen weekend dat je wel gek bent als je in deze rare wereld een kind gaat nemen. Dus het vooruit zicht is niet al te best haha. We hebben net wel onze eerste echo gehad. Deze had ik al eerder ivm een miskraam. En er was een sterk en gezond hartje aan het kloppen en alles zag er op uit! De baby is nu 7 weken en 6 dagen. Ik ben helemaal blij
Gefeliciteerd met je zwangerschap en je goede echo! Hier acht maanden geleden een soortgelijk verhaal (zie mijn topic in ditzelfde subforum). Ik merk nog steeds ups en downs bij mijn man. Wat mij/ons helpt is om ook stil te staan bij zijn gevoel en wat hij nodig heeft. Soms bijt ik een paar keer extra op m’n tong, omdat ik weet dat deze zwangerschap, baby, aankomende jaren en alles wat erbij komt kijken erg zwaar voor hem gaat zijn, mede omdat het niet zijn keuze is. Bij hem is het vooral de (langere) vrijheidsbeperking en de slechte nachten waar hij tegenop ziet. Fijn dat jullie er ook (al) om kunnen lachen, humor helpt bij ons ook enorm. Maar verbaas je dus niet als het met ups en downs gaat. Bij ons was het na de acceptatiefase in het begin vrij snel ‘oké’, maar ik merk nu de laatste weken van de zwangerschap weer meer spanning. succes! Ik hoop dat bij jullie ook alles goed komt!
oohh wat ontzettend fijn dat de echo goed was, van harte gefeliciteerd! hoe was je man zijn reactie met de echo? Ik ben benieuwd hoe je schoonmoeder gaat reageren.. beetje jammer altijd hè die opmerkingen pfffffff
Dat lijkt me best lastig dat er nog altijd ups en downs zijn, maar dat merk ik hier ook wel. Het zal inderdaad af en toe op de tong bijten worden, en dan maar hopen dat het beter gaat worden. Het is ook ergens wel te begrijpen natuurlijk. Maar goed, het is hoe het is, dus dan kan je er maar beter het beste van maken toch? Succes met je laatste loodjes~!
Dank je wel! Ja het was wel erg spannend hoor. Maar toen ik het hartje eenmaal zag kloppen, was alles goed. Zijn reactie was wat wisselend. Aan de ene kant was hij wel blij en vond hij het mooi, maar tegelijkertijd maakte de mooie echo het ook wel definitief. Hij had ook eerlijk gezegd dat hij het niet erg had gevonden als het een miskraam had geweest. Erg pijnlijk om te horen.. Maar ik hoop dat deze gedachte nu snel zal verdwijnen. Het zal nog wel blijven wisselen. Als het soms ook maar het mooie ervan blijft zien. Ik vind het soms ook wel lastig, want ik ben zelf super blij en wil het t liefste van de daken schreeuwen. Maar echt openlijk blij zijn bij hem gaat op dit moment nog niet zo helaas. Ik ben ook erg benieuwd naar de reactie van mijn schoonmoeder. Hij wil het haar pas in januari gaan vertellen zodat de feestdagen wel gezellig blijven. En hij gaat ook alleen naar haar toe, dat leek hem beter. Aan mijn ouders gaan we het eerste kerstdag vertellen, en ik ben ook blij dat dat kan. Die zullen gelukkig wel heel erg blij zijn