Ja dat dus. Mijn ouders zijn beiden gelovig opgevoed en mijn vader is 75, maar er is no way dat hij zo zou reageren als een van de kleinkinderen homoseksueel zou zijn. Misschien dat hij het er nog een beetje moeilijk mee zou kunnen hebben (al denk ik dat ook niet), hij zou dat nooit uitspreken. Mijn moeder van bijna 69 zou het sowieso niet uitmaken en 100% steunen.
Ben ik niet met je eens. Zou voor mij de enige manier zijn waarop je 100% laat weten achter je zoon te staan. Generatieverschil vind ik ook een flauwekul argument. Mijn vader is van 47 en zou nooit zo reageren. Ja de mening van anderen kan kwetsend zijn, maar van je eigen familie mag je verwachten dat ze achter je staan in zo'n situatie. Homoseksualiteit is geen keuze en zeker op zo'n kwetsbare leeftijd moet je familie er voor je zijn.
Dit vind ik een héle goede reactie. Inderdaad, het zegt alles over hen en niks over je zoon en door dat duidelijk te maken help je je zoon het meest. En met contact verbreken win je niks. De deur staat nu op een kier. Met liefde en aandacht kan er begrip ontstaan. Ik ben van mening dat het altijd de moeite waard is om dit soort hordes te overkomen door in contact te blijven. Ik kom ook uit een heel conservatief/religieus nest waar mijn geaardheid niet besproken kon worden. Vind het onzinnig dat in dit topic geschreven wordt dat dat geen generatieverschil kan zijn trouwens. Dan zit je wel heel erg in je eigen bubbel. Genoeg milieus, culturen en gemeenschappen waarin men weinig kennis heeft over, en begrip voor, mensen met andere seksuele voorkeuren. Of genderidentiteit. Of neurodiversiteit. Enz.
Tja, maar dat is dan geen leeftijdsding. Genoeg oudere mensen die wel die kennis en begrip hebben. Religie en cultuur zeker, zal de laatste zijn die dat zal ontkennen, maar als het mijn familie is die om een van die redenen mijn kinderen zou "afkeuren" ben ik daar snel klaar mee.
Ik vind dit heel moeilijk. Ts haar zoon is gewoon zo. Waarom moet er vanuit haar kant gewerkt worden aan liefde aandacht en begrip. Dat moet vanuit de andere kant. Daar zou ts met haar gezin geen moeite in hoeven te steken. Juist wanneer hun er als gezin zo'n issue van gaan maken om het contact te behouden zal het nooit als normaal voelen. Het is geen wisselwerking. Het is de geaardheid van haar zoon en dat zou net zo iets als bloemkool of brocolli moeten zijn.
Mijn zoon is transgender en ik heb ooit goed advies gehoord van een ervaringsdeskundige: probeer alles met liefde uit te leggen als iemand het niet begrijpt. Zijn er echter mensen die gemeen, onredelijk zijn of je kind pijn doen, verbreek dan het contact met deze mensen. Ik als ouder moet mijn kind àltijd het gevoel geven dat ik hem steun en onvoorwaardelijk achter hem sta. Ik vind dus dat je hier goed aan hebt gedaan. Jouw zoon voelt zich nu door jou gesteund en gehoord. Als je het contact weer aanhaalt en hij zelf niet zal hij altijd het gevoel hebben dat hij minder belangrijk voor je is.
Ik vind het ontzettend knap dat je deze keuze hebt gemaakt en natuurlijk doet dit jou ook zeer. Ik mis alleen in het stukje wat je schrijft of er een gesprek is geweest over deze opmerkingen? Het kan zeker zijn dat het echt onwetendheid is en dat het niet zo bedoelt is maar ik denk dat je dit heel goed kan aanvoelen of dit zo is. Ik zou denk ik eenmalig een gesprek aangaan en dit ook open en eerlijk tegen je zoon zeggen dat je dit gaat doen. Aan de reactie in zo'n gesprek merk je echt wel of je de juiste keuze hebt gemaakt voor je zoon en jullie gezin. Hele dikke knuffel voor jullie en voor je zoon helemaal!
Ik denk dat ik het gesprek zou blijven aangaan, maar wel heel duidelijk zou aangeven dat opmerkingen gewoon niet welkom zijn. Dat ik begrip heb voor hun kant, maar dat wat mij betreft het heel helder is en dat opmerkingen over: misschien komt het nog wel, heel kwetsend zijn, zelfs als ze niet zo bedoeld zijn. Voor mij zou het voornaamste zijn dat er een gesprek mogelijk is. Als zij niet willen horen dat opmerkingen heel pijnlijk zijn, dan is het voor mij snel over. Maar als er wel de ruimte is om elkaar onderling te proberen te begrijpen, dan blijft voor mij de deur open. Ik zou dat trouwens ook zo tegen mijn zoon zeggen. Dat ik onvoorwaardelijk voor hem kies en dat daar voor mij juist bij hoort om het gesprek gaande te houden.
Dit! Met alle goede bedoelingen zouden mijn ouders vragen of het niet gewoon een fase is, of dat er wel is geprobeerd iemand te daten van het andere geslacht. En ook wel de ‘maar wil je dan geen kinderen’ vraag. Ik zou de deur niet dichtgooien. Je zoon heeft uiteraard dat recht, hij hoeft zich niet te verdedigen of uit te leggen. Maar voor jullie juist een moment om kennis te delen misschien.
Ik zou (in principe) sowieso het gesprek aan gaan en hen de kans geven hun gedrag aan te passen. Dat is ook iets wat ik mijn kinderen mee wil geven. Maar ik zou 100% voor mijn kind kiezen. Verandert er na zo’n gesprek niets (al is het maar in pogingen), dan houdt het dus op. Afhankelijk van hoe mijn kind er in staat, zou ik dan wellicht nog een soort oppervlakkig contact behouden, maar niet meer dan dat. Lastiger lijkt het me als je hele omgeving conservatief is… Dan zou je alle contact moeten verbreken… Soms misschien inderdaad het beste, maar soms wellicht ook niet. Lijkt me heel lastig.
Ik vind dat jij misschien wel heftiger reageert dan zij. Ze zijn duidelijk zoekende naar hoe ze hiermee om gaan en hoe het een plek te geven. Met wat je schrijft, zie je die radertjes bijna draaien achter hun ogen. Ze wijzen hem niet af, worden niet boos. Geef ze tijd om hierin te groeien en vraag of ze hun goedbedoelde adviezen achterwege kunnen laten. Het zou eeuwig zonde zijn om een levenslange goede relatie hierom op te blazen. (En ja, ik heb op die leeftijd meermaals gezien dat kinderen een tijdje zoekende waren in hun seksuele oriëntatie en uiteindelijk toch tot een andere conclusie kwamen. Net zoals sommigen pas na een hetero huwelijk van jaren uiteindelijk geluk vinden in een homoseksuele relatie).
Hun zoon heeft zelf aangegeven zich niet meer prettig erbij te voelen en niet meer naar opa en oma te willen, dat zegt toch al genoeg?
Hij hoeft dan toch ook niet meer? En ook.. tja, hij is wel 15. Dan is de wereld best zwart-wit en overzie je keuzes die je maakt niet altijd. Maar hij heeft het recht wel en vind ook dat ze dat moeten respecteren (wat ook gebeurd geloof ik) Naar mijn mening ga je niet tegen je zoon in als jij als ouder je ouders wel meer tijd en ruimte geeft hiervoor. Hij kan dat niet geven (zijn goed recht) maar als ouders kan je dat wel.
Ik lees toch ook nergens dat ze voor altijd het contact willen verbreken? Maar ik vind het wel een voorbeeld van steunen van zoon dat ze nu eerst een stop hebben gezet op het contact. Duidelijke boodschap en wellicht dat ze daarna met elkaar in contact kunnen komen, maar alleen zoals ze het zeggen "accepteren". Er valt niks te accepteren, hij is nog steeds dezelfde jongen als een paar jaar geleden en van zijn seksuele voorkeur hebben ze helemaal niks te vinden en daar hoeven dus ook geen opmerkingen over gemaakt te worden. En ook iemand van 80 (geen idee hoe oud ze zijn) kan dat prima begrijpen, maar dan moeten ze het wél willen en ik vind dat er niks mis mee is als ze tot die tijd de deur dicht houden.
Nou precies, opa en oma hebben daar helemaal niks van te vinden. En wat ze ervan vinden houden ze maar lekker bij zich. Een tiener die dit durft te zeggen is enorm kwetsbaar. Ik vind het argument van generatie en milieu echt onzin. En dan wordt er nog gezegd dat ik in een bubbel leef Sorry, laat mij maar in een bubbel leven waar mensen homoseksualiteit doodnormaal vinden, prima bubbel. In welk "milieu" je ook opgroeit, vanaf een bepaalde leeftijd krijg je ook andere invloeden, en opa en oma vallen daar zeker onder. Dan moet je ook gewoon zelf gaan nadenken. Of roepen we over 3 generaties nog dat het een leeftijdsding is.
Ik zeg ook niet dat ze daarvoor kiezen. Ik zeg alleen daarover dat een tiener niet altijd zijn keuzes overziet. Dat maakt het voor hem niet een verkeerde keuze, maar als volwassen ouders-van ga je er anders mee om. Dus ik snap dat TS niet zomaar diezelfde keuze maakt. Steunen voor mij is niet perse dezelfde keuze maken als je zoon, maar kan ook door bijv zijn keuze te respecteren, en zelf in gesprek te gaat met je (schoon)ouders. Ik begrijp niet waarom het zo hard moet? ‘Er valt niets te accepteren’. Tuurlijk is dat zo, maar vanuit ervaring weet ik dat dit soort dingen gecompliceerd liggen. Vanuit religie wordt homoseksualiteit namelijk niet geaccepteerd. Hoe ga je daar dan mee om als je kleinzoon homo blijkt te zijn? Hoe zit dat met die acceptatie? Ik vind dat hele menselijke vragen waar gewoon over gepraat moet worden, want door te te praten kom je tot nieuwe inzichten. (Niet met zoon praten, maar met de ouders) Je kan er heel hard in zijn en zeggen: ‘jouw probleem, kom maar terug als je eruit bent.’ Maar je kan dit als familie ook samen oppakken. Je bent er voor elkaar. Dat is tenminste hoe ik familie zie en ervaar. Elke familie is daar anders in, snap ik. Ik lees geen kwaad wil of het niet willen accepteren. Ik lees vooral verwarring, en dat vind ik heel menselijk. Als kleinzoon hoef je daar niets mee, maar als (schoon)kind is dit misschien juist wel iets waarin je kan helpen om meer uit te leggen.
Tja ik kijk er idd anders tegenaan. In deze tijd is homoseksualiteit niet bepaald iets nieuws. Als je pas erover gaat nadenken als het dichtbij komt is het mi al veel te laat. En natuurlijk moet je erover praten, maar als mensen niet tot inkeer komen over een onderwerp als dit, dan ben ik heel hard ja. Mijn kind gaat namelijk voor iedereen. Ook vanuit religieus overzicht vind ik het niet aan mensen te oordelen. Als er een Goh/Allah of wie dan ook is, dan oordeelt hij/zij. Dat hoef je dan zelf niet te doen.
Klopt helemaal. Maar zolang het niet binnen de eigen familie voorkomt blijft het vaak toch een ver-van-je-bed iets. Iets waar je niet direct mee te handelen hebt. Nu gaat het om hun kleinzoon en dat kan voor hen heel moeilijk zijn hoe daar mee om te gaan. Vanuit de Bijbel wordt het afgekeurd, maar nu betreft het hun kleinzoon, wat nu? Ik snap die vraag zeker. Maar het is niet aan de grootouders om hun kleinzoon daarom af te keuren. Dat klopt, maar ze zullen tijd nodig hebben om hier mee om te leren gaan. Dat zoon nu geen contact wil met opa en oma snap ik goed. Voor hem heel moeilijk om zulke vragen en opmerkingen te krijgen. Dat zou ik zeker respecteren. Maar als ouders van zou ik toch het gesprek met (schoon)ouders aan gaan. In 1x die deur dichtgooien is wel erg rigoreus.
Dat ligt er ook maar net aan hoe je ouders zelf zijn opgevoed en hoe ze in het leven staan. Er zijn mensen van 85+ die heel open minded zijn en bekrompen geesten van nog geen 40. Geloof hoeft er niet eens iets mee te maken hebben. Keihard afkappen is natuurlijk een keuze die je kan maken maar geloof niet dat het is dit geval nou de beste oplossing is. Gedragen opa en oma zich nu netjes? Mwah, nee. Moeten zij een kans krijgen? Dat is aan ts en de zoon van ts. Persoonlijk: ik zou juist het gesprek blijven aangaan. Mijn schoonmoeder zou ook zo'n opmerking kunnen maken, dat het een fase is. Hierin stuur ik dan bij, dat mensen zo geboren worden. Zij heeft toch ook nooit gekozen om hetero te zijn? Ik zou achter mijn kind blijven staan maar het contact open houden. Juist voor de kinderen, ook je zoon. Ik kan me best voorstellen dat het voor je ouders even wennen is. Is het een idee om ze een brief te schrijven samen met je zoon? Wat het voor hem betekent en dat hij is zoals hij is en dat dat, wat ze ook zeggen, niet anders gaat worden?