Ze keuren hun kleinzoon ook niet af me de dingen die hij met een eventuele partner gaat doen. Geef ze ook de tijd om er aan te wennen. Voor hun komt dit ook opeens natuurlijk.
Ik denk dat dat vooral is om een punt te maken. Daarna kun je prima het gesprek weer aangaan als iedereen wat tijd heeft gehad om erover na te denken natuurlijk.
oh wat een moeilijke situatie. Hoe gelovig zijn je ouders? Elke zondag 1 x naar de kerk? Of 2 of 3 x naar de kerk op zondag? Alleen met Pasen/kerst naar de kerk? contact met een ouderling die regelmatig op bezoek komt? Elke dag een stuk uit de bijbel lezen en bidden voor het eten? Hoeveel invloed heeft de kerk op hun leven? Ik kan mij best voorstellen als je je hele leven hebt gehoord dat homoseksualiteit fout is en je ziet de wereld om je heen veranderen waarin homeseksualiteit normaal wordt je dit in tweestrijd brengt. Want als het normaal is, heeft de "kerk" me dan steeds voorgelogen. Dit is hun kleinzoon, in de wereld van nu "moeten" we het accepteren maar eigenlijk willen we hem behoeden voor een grote "fout" En misschien daarbij ook nog de druk wat andere kerkgangers wel niet van hun moeten denken. Hebben ze ooit een vermoeden gehad of komt dit als donderslag bij heldere hemel en hebben ze tijd nodig om dit allemaal te verwerken? Dat je zoon er nu (misschien voorlopig misschien nooit meer) naar toe wil kan ik mij helemaal voorstellen en zelf zou ik ook even afstand nemen, ook om zelf alles even op een rijtje te zetten. Ik zou ook met je kinderen om tafel gaan zitten, uitleggen dat je het even laat rusten , maar ook dat je daarna toch een keer het gesprek met opa en oma weer wil aangaan om duidelijk te krijgen of ze het accepteren en of ze doorhebben dat hun vragen ontzettend pijnlijk zijn. Mijn ouders zijn 80 +, ook zij zeggen soms dingen die vroeger heel normaal waren maar die nu echt niet meer kunnen. Ik wijs ze daar wel op en dan wordt ook duidelijk dat ze zich helemaal niet beseffen wat ze gezegd hebben.
Mijn oma ging nog iedere dag naar de kerk. Genoeg mensen die vandaag de dag voor overlijden bediend willen worden, het is hun steun, hun waarheid. Het is niet makkelijk om die waarheid waar je jarenlang voor stond ineens los te laten. Is je kleinzoon dat waard? Natuurlijk!! Maar tussen willen en meteen kunnen zit ook nog een verschil. De grootouders aanspreken op hun opmerkingen en ze een kans geven (wanneer zoon daar weer aan toe is) zonder dergelijke opmerkingen, zou ik in ieder geval proberen. Zo leren zij ook iedere dag nog bij.
Er is nog niet veel gepraat volgens mij. TS schrijft dat haar zoon het pas onlangs heeft verteld. Ik zie daarin dus nog ruimte om te praten. Als blijkt dat ze het niet willen accepteren dan kies je het psychisch welzijn van je kind boven dat van je ouders en verbreek je het contact. Daar kan ik me helemaal in vinden, ik zou hetzelfde doen. Maar daar zijn ze nog niet. Alleen zoon is daar nu (tijdelijk). Homoseksualiteit is niet nieuw, maar dat men er voor uitkomt is in sommige kringen wel nieuw.
Wie weet hoe het zit? Er zijn behoorlijk wat mensen die bewust de keus maken om een hetero-relatie te beginnen, omdat er voor al het andere geen ruimte is/lijkt te zijn. Dat zou niet moeten hoeven, maar de praktijk wijst helaas anders uit... Natuurlijk hoeft dit bij haar niet zo te zijn, maar bij sommige mensen is het wel zo. En het is ook zo dat veel mensen nog steeds 'uit de kast komen' en het iets is wat verteld moet worden ed, wat ook niet nodig zou moeten zijn, want dat doe je als hetero ook niet.
Laat het voor nu even zo als het is. Maar wijs ze niet af als ze op je stoep staan. En ga dan in gesprek zonder verwijten en met veel duidelijkheid. Je zoon wil geen nare opmerkingen hij is nog altijd die jongen van toen. Hij heeft jaren hiermee geworsteld en nu verteld hij dat en in deze wereld word het nog altijd door vele niet geaccepteerd hij gaat helaas misschien gepest worden. En dan heeft hij ook nog een oma en opa die zeggen dat ze het accepteren maar ondertussen hele andere signalen geven. Dus ja ze gaan het accepteren zonder nare opmerkingen of ze verliezen je zoon. En wat de rest van het gezin doet is aan hun. 15 is jong maar niet te jong om te beseffen wat geluk is,, en wat gevoel kan doen. Dat heeft hij al laten zien door te vertelen dat jongens hem meer doen dan de meisjes met zijn gevoel. Jij als ouder(s) hoord hem hierin te begeleiden te steunen. En als de steun betekend dat hij klaar is met opa en oma hoor jij dit te accepteren. Moeilijk oja echt wel maar zonder al die negatieve invloeden kun je prima leven. Ik ben een dochter die 10 jaar geleden het contact verbrak. Omdat ik mijn dochter daar zag kruipen in vuil. Ik heb voor haar gekozen om dit niet te willen. En al het negatieve wat ik mee nam naar huis. En tot op de dag van vandaag zijn ze nog altijd niet op mijn stoel geweest. Hebben ze mij nog nooit gefeliciteerd met dochter. Dus hier is de kier die er was al lang dicht.
Wat een in- en- in verdrietige situatie. Ik lees in dit topic van beide kanten argumenten waar ik me in kan vinden. Ik weet oprecht niet hoe ik zou handelen als het mij persoonlijk ten beurt zou vallen. Zeker niet omdat er, voordat ts haar kind als homoseksueel zijnde naar buiten trad, wel een goede verstandhouding bestond. Mocht dit anders geweest zijn, zou ik me kunnen voorstellen dat het feit dat je kind niet geaccepteerd wordt om wie en wat hij is, zo maar de laatste druppel zou kunnen zijn. Ik dénk dat ik in het geval van ts inderdaad wat tijd overheen zou laten gaan, zou proberen het gesprek open te houden en de deur op een kier hield.
Dat is niet helemaal waar. Heb je het programma hij/zij/hen gekeken? Daar is een jongen meerdere keer veranderd van wat hij nou is/wil zijn. Er zijn ook genoeg mannen/vrouwen die eerst trouwen en er daarna pas achter komen dat ze bi zijn. Die zijn niet zo geboren.
Of ze zijn wel zo geboren maar hebben een langere weg nodig ( om welke reden dan ook) om dit zelf te zien/ er achter te komen/ er voor uit durven te komen.
Ik wil toch iets nuanceren. Het is echt niet zo dat alle religieuze mensen homofoob zijn Ook niet als ze elke dag bidden, bijbel lezen en dat er af en toe een ouderling op bezoek komt. Binnen de christelijke wereld is dit juist een heel groot gesprekspunt, juist omdat het besef door is gedrongen dat mensen niet ziek zijn maar gewoon zo geboren worden. En er zijn zeker kerkelijke gezintes binnen de Protestantse, katholieke en evangelische kerken die zeggen dat het niet mag en/of dat iemand ziek is. Ik besef steeds meer dat het is hoe je geboren bent en dat niemand "slechter' is vanwege zijn/haar sexuele oriëntatie. We zijn vooral mens in een wereld die verre van perfect is. Maar acceptatie van homo's is in de normale " wereld" is ook nog ver te zoeken soms. Homo wordt nog veel te vaak als scheldwoord gebruikt. Dus ik vindt het nogal makkelijk om alle gelovigen in een hoek weg te zetten en voor de rest is er niets aan de hand.
Daarom is het , denk ik, belangrijk om te weten hoe en op welke manier de grootouders geloven. Bij jouw eerst voorbeeld zou je b.v de hulp van de ouderling kunnen vragen. Bij nr 2 ( hier boven ) denk ik zelf dat afstand nemen / contact verbreken de uiteindelijke uitkomst zal zijn.
Of hij is het nog aan het ontdekken. Dat is soms misschien ingewikkeld. Maar hij is wel op een bepaalde manier geboren. Alleen weet hij nog niet hoe. Denk ik dan.
Hier ook een in de familie. Echt iedereen wist dat hij homoseksueel was maar hij zelf kon of wilde dit niet zien. Hij kwam uit de kast toen kinderen rond de puberteit waren. Is gelijk geschieden werd zwart gemaakt door zijn ex vrouw. Zag zijn kinderen dus onder toezicht. Is nu getrouwd met man
Maar wat heeft het kind aan zo'n harde opstelling? Hiermee riskeer je dat het contact definitief wordt verbroken. Als het je lukt om de dialoog aan te gaan of de mening los te zien van henzelf heb je de kans dat zij gaan inzien dat haar zoon oké is, dat homoseksualiteit niet zo erg is als ze veronderstelden waardoor het contact juist weer kan verbeteren. Ik wou schrijven dat ik zelf wel blij ben dat m'n ouders nooit het contact verbroken hebben met mijn opa en oma die ook afkeurend waren over homoseksualiteit (niet gelovig trouwens) maar ik herinner me nu ineens dat mijn moeder wél het contact met haar schoonouders verbroken had. Ik weet alleen de precieze reden niet. In tegenstelling tot deze situatie hebben mijn grootouders mij nooit van die nare vragen gesteld en is de dialoog dus buiten mij om gevoerd.