In welke context noemt ze het een parasiet? https://www.cambridge.org/core/services/aop-cambridge-core/content/view/FE3C75CA91EF14B39FE4419B107241E5/S0029665169000085a.pdf/the-foetus-as-a-parasite.pdf Ik weet verder weinig te zeggen. Maar ze zou bijvoorbeeld wel het één en ander hierover gelezen kunnen hebben.
Je kan aan de manier waarop iemand haar baby een parasiet noemt wel inschatten hoe dat bedoelt wordt toch? Ik heb er ook wel over gegrapt tijdens mijn zwangerschappen want de baby kan niet zonder mij in leven blijven. Maar men begrijpt dat dat gewoon een grapje is als ik dat zeg. In de context van de kennis van TS is zo’n opmerking of grapje misschien eerder ongemakkelijk of zelfs alarmerend. Ik snap de zorgen van TS wel.
Ik begrijp dat TS het alarmerend vindt omdat ze dat zelf zegt. Maar ik heb zelf de persoon er niet bij gezien. Ik lees meerdere dingen die zij niet vind kunnen die ik ook gehoord heb bij ouders die het goed zijn gaan doen. Daarom is het denk ik wel goed om te kijken waarom zij een alarm signaal krijgt. Sommige mensen kunnen ook een heel lomp gevoel voor humor hebben die totaal verkeerd aankomt. Even een disclaimer. Tegenberichten betekenen niet dat er niks gedaan moet worden. Maar zijn juist om na te gaan of iets niet anders kan zijn dan TS in eerste instantie denkt. Voordat er telefoontjes gepleegd gaan worden.
Bedankt voor je bericht terug. Maar bmijf ik bij wat ik heb geschreven. Als haar diagnoses bekend zijn dan moet of de verloskundige of de huisarts actie ondernemen. Pop poli is dan stap 1.
Klopt. Maar ik denk ook dat, als deze vrouw de zwangerschap en toekomstig moederschap echt zo negatief ervaart, er bij de verloskundige ook genoeg alarmsignalen afgaan. Die zal toch ook zien dat ze geen blije aanstaande moeder voor xich heeft zitten, maar een vrouw vol angsten of negatieve emoties. Ik denk en hoop dat zij dan ook de juiste weg naar psychische begeleiding voor deze vrouw weet te vinden. Mijn eerste stap zou dan ook xijn om aan de vrouw zelf te vragen of ze zich voldoende ondersteund vind. Op psychisch vlak. En afhankelijk van de relatie met haar ook vriendschappelijke steun bieden. Door eerlijk en open te praten over de mooie en minder mooie kanten aan het moeder worden/zijn. Wat betreft benamingen. Ik heb mij oudste zoon allen genoemd. Daar leek hij ook echt op (enorme ogen piepklein neusje en mondje en dan dat voorhoofd met die rimpels erop) . En zo voelde het doms ook. "Wat is dit voor wezen, wat hier ineens mijn leven beheerst?" Wel met liefde. Meer dan ik ooit kon denken
Wat een moeilijke situatie. Als het echt nodig is kan het wel belangrijk zijn om melding te maken. Aan de andere kant kan het mensen ook onnodig veel stres bezorgen als instanties zich ermee gaan bemoeien. Als je eenmaal in de molen zit dan kan het ook echt wel een gezin breken als ze net de verkeerde treffen bij bijv. Jeugdzorg. Mensen kunnen gekke dingen zeggen tijdens hun zwangerschap en later alsnog helemaal bijdraaien. Ik zou dus wachten met een melding maken tot het kindje er is en je zeker weet of er echt slecht voor wordt gezorgd. sommige gevoelens zijn perfect normaal. En zelfs niet direct moedergevoelens hebben ook.
Klopt. Maar met wat ik allemaal lees. Een vk zal op de hoogte zijn van diagnoses? En dan extra alert zijn. Ik kan me niet voorstellen dat iemand die zo slecht in haar vel zit bij een vk een roze wolk kan faken. En dat die vk daarin trapt. Die stelt toch ook meer vragen dan alleen lichamelijk?
Ja ze stellen wel meer vragen over algemeen. Maar je weet t niet moeilijke situatie.. hopelijk valt na de bevalling mee allemaal. Maar vind nu wel zorgelijk en weet hormonen kan veel doen natuurlijk maar toch
Ik heb ook een 'hekel' aan elk kind van een ander. Ik hou gewoon niet van kinderen. Ik heb een hekel aan ouders die alleen maar over hun kinderen praten. Ik heb mijn kind 9 maanden lang een parasiet genoemd en hem vervloekt omdat ik zo ziek was tijdens mijn zwangerschap. Dat kon makkelijk, want er zat nog nul gevoel voor het kindje in mijn buik. En dat na zo'n lang traject! Het was een parasiet in mijn buik die er voor zorgde dat mijn leven 9 maanden lang on hold stond. Vreselijk. Vanuit de openingspost: hier alleen maar geroepen dat kind zich zeker weten naar ons zou moeten schikken, hij komt in ons leven, niet andersom. Kind zou meteen naar eigen kamer gaan en mooi niet op onze kamer. Ik wilde zo snel mogelijk na de bevalling m'n leven terug. Kind laten huilen? Tuurlijk, wordt ie groot en sterk van, wij zijn ook zonder trauma groot geworden. Ik kan nog heel veel meer typen over alles voor en tijdens de zwangerschap. Er is psychisch niet eens iets met mij aan de hand Ik wil hier mee zeggen dat het echt normale uitspraken kunnen zijn. Je hebt nog geen idee wat je te wachten staat. Je voelt nog niet per definitie liefde voor iets ongrijpbaars in je buik. Inmiddels laat ik mijn kind nooit langer dan 0,00001 seconde huilen, ligt hij al ruim 5 maanden bij ons in de kamer waarvan 3 op mij in bed, wil ik hem voorlopig ook niet op eigen kamer hebben. Hou ik meer van deze jongen dan van wie dan ook. En geef ik mijn leven voor hem. Ik zou het letterlijk doen, maar figuurlijk draait mijn hele leven om hem. En ik heb me nooit een seconde schuldig gevoeld over hoe ik tijdens de zwangerschap over hem sprak. En heb ik nog steeds een hekel aan kinderen (behalve die van mij dan ), en verlang ik vaak terug naar mijn oude leventje zonder kinderen maar dan kijk ik naar hem en dan smelt ik weer ❤️. Intussen ook spijt gehad van kinderwens, inmiddels niet meer en ben ik echt aan het genieten. Lang verhaal, maar om hier veilig thuis voor te bellen is echt overdreven. Eerst maar eens gaan zien hoe het is als het kindje er is. En dan langere tijd, niet met één middagje op bezoek. Hier ook in het begin heel vaak gezegd tegen kraamvisite: ja heel leuk zo'n baby maar als ik alles van tevoren had geweten weet ik niet of ik er aan was begonnen. Als iedereen tijdens mijn zwangerschap en daarna meteen veilig thuis hadden gebeld, had ik toch wel even verbaasd staan kijken. Woorden zijn nog geen daden. Ik ben heel dramatisch in woorden. Dat heeft zij misschien ook wel.
Volgens mij is er bij de ggd ook een afdeling met voorzorg. Ik meen dat die er voor bijvoorbeeld jonge aanstaande moeders zijn, die niet weten welke weg ze moeten bewandelen. En voor zwangere die hulp nodig hebben in hun weg naar de bevalling toe. Je zou hun kunnen benaderen, of ze tips hebben.
Ik snap helemaal wat je zegt en ik heb een deel van die gevoelens of dingen misschien ook wel gezegd. Maar er is wel een groot verschil, als er echt sprake is van borderline/ persoonlijkheidsproblematiek in combinatie met zulke uitspraken. Dan is het wel goed als daar hulpverlening betrokken is. Of dat aan TS is en of dat via veilig thuis moet geen idee maar een beetje extra alert zijn op de situatie is misschien wel verstandig.
Als ze medicatie slikt of ergens onder behandeling is krijgt ze een intake bij de poppoli. Zij zullen er verder mee aan de slag gaan. Nu een melding maken bij veilig thuis kan ook veel stress geven bij de moeder. Ik vind dat voor nu echt te ver gaan.