Niets liever dan een kind

Geen tips maar zou hem even onder een ander subforum laten zetten, je zit met je bericht bij de NOD forums.

@Beheer

 

Hoi

Lastig he zo'n sterk gevoel waar je dan eigenlijk niks mee kan doen. Ik heb geen specifieke tips maar ik denk dat zo'n gevoel soms ook gewoon tijd nodig heeft om te slijten. Ik ken het gevoel van beide kanten. Maar toen mijn wens ook zo onwijs sterk was werd hij uiteindelijk wel vervuld. Momenteel zit ik aan de andere kant. Ik wil niet meer (niet dat er echt geen wens meer zit, maar ik zie het gewoon echt niet zitten) maar mijn man ervaart die wens wel heel sterk. Ik ben wel blij dat hij me niks oplegt of zijn teleurstelling extreem laat blijken. Hij heeft het er gewoon soms over en dat is prima.

 

Wat lastig!!! Wij wilden altijd 4 kinderen, maar na 2 kinderen met een diagnose (ass, adhd) besloten we te stoppen. Met heel veel moeite.
We waren nog jong, alle ruimte voor een kindje erbij. Ik heb echt moeten rouwen. Rouwen om het kindje dat nooit zou komen, de liefde die je nog hebt, het incompleet zijn van je gezin. Maar door dat gevoel, dat verdriet toe te laten kreeg het een plekje uiteindelijk... stop het niet weg. Je mag echt wel verdrietig zijn.
Mijn jongste is nu 11. We missen een persoontje maar het is ook oprecht goed zo. Het maken van een rationele keuze ten behoeve van wat je hebt is niet slecht, maar neem de tijd en ruimte om het af te sluiten.

 

Wij hebben om een andere reden 1 kindje en geen 2 (zie onderschrift)
Afscheid van onze 2e kinderwens is nu bijna en jaar geleden. Ik ervaar het als een rouwproces. Juist door alle gevoelens toe te laten, het verdriet, angst, worde onmacht, maar ook het mooie en positieve in te zken vd gezinsvorm zoals we die hebben, hebben me geholpen. Ik merk dat er steeds meer rust en kalmte komt en steeds meer acceptatie.

 

Heel herkenbaar….
Ik zit in hetzelfde schuitje, alleen zijn onze kids al ietsje ouder (worden 7 en 4).
Mijn wens voor 3 heb ik altijd onbewust aan soort van weggestopt en bijgesteld naar 2 kids.
Stukje onzekerheid naar mezelf toe denk ik, zo van 2 is oké.
Totdat mijn man begin dit jaar steeds vaker de opmerking plaatste dat nog ééntje erbij wel leuk zou zijn.. gaan nadenken en ik ging het ook (weer) voelen.
De onzekerheid die ik had, is volledig verdwenen. Zo rond mei/juni heb ik uitgesproken dat ik stiekem toch ook heel graag een 3e kindje wil… maar waar ik al bang voor was; koudwatervrees.. mijn man wilde niet meer… zag het toch allemaal niet meer zitten.
Mede door zijn drukke baan, bang dat hij het niet trekt om wéér die babyperiode (gebroken nachten e.d) in te gaan.

Tot op heden blijft hij zeggen dat hij het niet meer wil.. maar inmiddels is bij mij de drang en wens weer zo groot dat ik er echt al regelmatig tranen om heb gelaten.


Tip: praat erover op het moment dat je erover wilt praten, al is het om het voor jezelf weer even kwijt te zijn en een plekje kan geven.
Ik praat er (net als jij) niet superveel over, omdat ik ook niet wil opdringen.
Maar soms voel ik wel ff die behoefte en hebben we het erover, al vloeien bij mij dan al gauw tranen (vooral de laatste weken).

Het gebeurd ook regelmatig dat mijn man zelf het onderwerp aankaart, of soms komt het met vrienden ter sprake. Soms kap ik het af, maar soms ook niet. Is maar net hoe ik me er bin voel op dat moment.

Maar praat erover op de momenten dat je er behoefte aan hebt, dat helpt wel.. anders ga je het opkroppen misschien.

 

Hi Soof,

Ik wil wel graag reageren op je bericht. Wat is dat lastig he, om zo'n sterke wens te hebben en die je dan niet deelt. Ik ken het. Had ook 2 jaar geleden al de wens voor een derde. En ook mijn man vond het wel prima zo.
Ik nam mezelf vaak voor om het te laten rusten en soms lukte dat, soms ook niet. Gelukkig kreeg ik wel de ruimte van mijn man om er over te blijven praten en er verdrietig over te zijn. Je kan helaas geen half kind krijgen en ik vind wel echt dat je er beide 100% achter moet staan..
Zo lees ik ook al vanaf die tijd vaak op dit forum over dit soort onderwerpen en staan er zo vaak vrouwen tussen waarvan de man dan uiteindelijk toch wel wilt, nooit had ik verwacht dat ik ook 1 van die vrouwen zou worden. Vorige week zei hij opeens dat hij er heel goed over had nagedacht en vond dat we er toch nog maar een keer voor moesten gaan samen. Kon m'n oren niet geloven! Maar ben nu zo blij..
Tot die tijd zei ik wel vaak tegen mezelf; het kan alleen als we er beide achter staan en dat ik liever 2 kindjes samen met hem opvoed dan 3 in mijn eentje, want het laatste wat ik zou willen is dat ik die 3e er door had gedrukt waardoor onze relatie uiteindelijk te veel op spanning zou komen te staan..
Heel verhaal geworden maar hoop dat je er iets uit kan halen..

 

Ik lees en schrijf ook mee Maantje1989.
En inderdaad, hier op dit forum lezen (en af en toe van je af schrijven).. helpt ook mee.

maar WOW maantje1989, wat fijn voor jou/jullie dat deze beslissing gemaakt is en jullie er voor gaan.
wie weet Soof, mag jij dit over een tijd(je) ook schrijven.

hoe oud zijn jullie andere 2 kindjes Maantje1989?
Ik hoop dat mijn man wel wat sneller groen licht geeft (als dat er ooit komt) want ik voel bij mij de klok wel een beetje tikken. Mijn leeftijd nu vind ik nog prima, maar over 2/3 jaar vind ik mezelf al wel aan de oude kant worden voor een kindje.

 

Heel herkenbaar wat je schrijft Soof!
Mijn man wilde ook echt geen derde en ik wilde het zo zo zo zo zo graag. Had altijd gehoopt dat hij nog van gedachten zou veranderen, maar toen ik stopte met de borstvoeding en mijn cyclus ineens gek deed qua lengte en ik opperde dat ik misschien wel zwanger zou kunnen zijn raakte hij volledig in paniek. Toen goed gesprek gehad en hij benadrukte (opnieuw) dat hij een knip wilde zetten. Met verdriet heb ik toen gezegd dat dat goed was, omdat ik zag dat hij het echt niet wilde en dan is het ook beter om de knoop door te hakken. Ik bleek niet zwanger.

Heb toen een afspraak gemaakt met een psycholoog om erover te praten. Zij vertelde mij aan het eind van de sessie dat het voor mij vooral is dat ik deze fase niet wil afsluiten (geen positieve test, trapjes in m’n buik, verlof, borstvoeding, kindje dragen enz) en dat het waarschijnlijk zo is dat ik dan na een derde een vierde zou willen enz. Dat hielp mij wel om het een plekje te geven, te bedenken dat dit ook iets hormonaals is als vrouw.
Ook zei ze dat ik m’n spullen, die ik niet weg kon doen, nog niet weg hoefde te doen, alles op z’n tijd, er zou vanzelf wel een tijd komen dat het wel goed zou voelen.

Een paar dagen voor de knip van m’n man een paar maanden later kwamen we erachter dat ik zwanger was, door de anticonceptie heen. Ondanks m’n miskramen verleden en het feit dat ik de eerste paar weken niet m’n medicatie heb geslikt (waardoor m’n oudste twee wél zijn blijven zitten) is dit kindje gebleven en gezond. Het voelt als een cadeautje deze zwangerschap, maar man man man, wat is het ook hard werken. Ik ben nog nooit zo diep gegaan in m’n relatie als de eerste weken van deze zwangerschap, mijn man was compleet van slag. Ups en downs in de zwangerschap ook en nu aan het eind merk ik ook spanning bij hem, al ziet hij dat zelf anders. Hij wil graag meer vrijheid, uit deze fase, ipv er weer volle bak in en dat vliegt hem aan. Het is heel hard werken, luisteren naar de ander, omgaan met de emoties van de ander…
Mijn psych had trouwens gelijk, ondanks dat ik echt geen vierde kindje wil kan ik nu al verdrietig worden van nooit meer die positieve test, nooit meer schopjes in m’n buik…alle laatste keren.
Ik heb er trouwens ook m’n eigen topic over (bij de pijler ik ben zwanger) en er zijn hier meerdere topics over (als je zoekt op man wil geen derde kindje bijv). Het heeft mij destijds, toen ik nog niet zwanger was, geholpen om daar veel over te lezen, hoe anderen dit ervaren en een plekje gaven en mij te focussen op de positieve kanten van twee kids die nu ouder worden.

Heel veel succes. Ik hoop voor jou dat je kan bijdraait en zo niet, dat je dit een plekje kan gaan geven.

 

Ja ik had het ook echt niet meer verwacht maar zo zo blij. Mijn kinderen zijn 5 en 3. Hier zal dan straks iets meer leeftijd tussen zitten maar dat vind ik ook wel prettig eigenlijk.

Ik zei altijd dat ik voor mijn 30e klaar wou zijn en dacht dat dat gelukt was, de jongste kwam voor mijn 30e verjaardag.. maar nu deze wens voor een 3e zo groot is vind ik mijzelf nog steeds jong genoeg voor een baby'tje hoor. Hoe oud ben jij @Clur ?

 

Dat is idd misschien alleen maar fijn, heb je straks meer tijd voor de baby weer..
Hier zijn de kids (net) 7 en 4 geworden deze maand.. en ook ik was 29 bij de jongste, dus ook voor m’n 30e ‘klaar’ haha.
Maar dus niet, althans voor mijn gevoel nu toch niet, ik hoop dat er alsnog een bij mag komen.
Ik ben nu 33, dus dan ben ik alweer minimaal 34 ALS mijn man ooit gaat bijdraaien..

 

Hier ook herkenbaar!

2 kids van nu 10 en 6. Wens is er altijd al geweest, maar door vervelende privé omstandigheden geparkeerd. Toen het wat rustiger werd plopte de wens steeds meer op, maar was het leeftijdsverschil dusdanig groot dat ik mij daar weer druk over kon maken.

Maar ik merkte dat ik op een gegeven moment vooral ook bezig was met wat anderen ervan vinden. En dat ik mijn eigen twijfels kon weerleggen. En ik ben nu aan het leren dat het mij niks kan schelen wat anderen denken, het is mijn leven!

Dus toch opnieuw het gesprek aan gegaan en gezegd dat de wens/ gedachte zo groot was dat het mijn normaal functioneren in de weg zat. (Steeds maar bezig met nu of nooit, wat zal ik doen, ze worden steeds ouder, ik word steeds ouder etc.)

En nu zijn we dus toch serieus aan het proberen..

Dus mijn advies, blijf praten en aangeven hoe belangrijk of hoe groot het voor je is. En dat het een wens of gevoel is wat je niet kan negeren. Dat is onmogelijk! En mocht je partner echt bij zijn beslissing blijven, dan zou ik hulp zoeken door met iemand te praten. Ik denk niet dat je daar zelf uit komt. (Dat kon ik ook niet)

 

Mooi gezegd.. maar klopt idd wel.
Toen mijn gevoel er kwam, ben ik eerst voor mezelf gaan uitzoeken of ik het ECHT wilde en of het niet een opwelling was.
Maar nee, dat was het zeker niet.
Ook voor mezelf eerst gaan uitzoeken of het allemaal wel kan; en ja dat antwoord is zeker ja.
Zat met name ook in met het gevoel wat anderen ervan zouden zeggen.. precies wat jij omschrijft dus.

toen voor mezelf de keuze gemaakt het naar m’n man uit te spreken, terwijl hij dus altijd degene was die een 3e wilde.
En mijn gevoel was; als ik dat ga aangeven, krijgt hij koudwatervrees.
En precies dat gebeurde… hij kreeg twijfels.
Maar ik had ook het ‘gevoel’, dat koudwatervrees is logisch WANT als je ineens beide wilt, dan word het ook zo echt en is het logisch dat het een soort van spannend word.
Het gevoel dat koudwatervrees misschien 1 of 2 maanden zou aanhouden en we er daarna vast wel voor zouden gaan.. maar helaas zijn we al 7 maanden verder.

Op het begin was het vooral veel nadenken; maar tegenwoordig ben k er veeeeeeel te veel mee bezig.
Soms kan ik niet wegblijven van dit forum en continu dingen opzoeken/lezen pffffff!!!

Wat ontzettend fijn dat jullie er nu wel voor gaan!
Hoe oud ben jij zelf als ik vragen mag?
10 en 6 geeft helemaal niks toch, misschien vinden zij het heerlijk om mama straks te helpen met hun kleine broertje of zusje!

 

Ook dat herken ik, ik heb het heel lang niet durven uitspreken. Want als hij zou zeggen; ja leuk! Doen we! Dan zou ik ook in paniek schieten haha!

Ik ben 36 jaar

Ik merk bovendien dat nu we er mee bezig zijn, al die koudwatervrees gedachtes weg zijn.. Nu ben ik alleen maar bezig met zwanger worden / zijn. En totaal niet meer bezig met wat als..

 

Ik ben het pas gaan uitspreken toen ik het echt zeker wist, maar nogmaals.. dat is al 7 maanden geleden. En ben echt super ongeduldig nu.

Afgelopen week dacht ik eerder ongesteld te worden, doordat ik steekjes had.
uiteindeijk werd ik het toch niet en begon ik haast te hopen op een ongelukje, wat in theorie bijna niet mogelijk is hoor.
Had morgen m’n NOD (100% zeker) maar vanmorgen al bloedverlies.
Ergens blij hoor want op deze manier had ik het ook niet gewild.. ik wil er gewoon voor gaan samen!

 

Gefeliciteerd @Maantje1989, wat fijn dat je man er toch voor wilt gaan!

@Clur ik duim voor jou dat je man zich nog bedenkt!

Ik was 27 toen ik voor het eerst zwanger was. Uiteindelijk, zes miskramen later, werd ik ‘pas’ op mijn 31ste moeder, dat vond ik destijds erg lastig, ik wilde niet klaar zijn voor m’n dertigste, maar wel heel graag moeder worden voor m’n dertigste en dat is niet gelukt. Nu 33 en 35 bij tweede en derde kindje. Ik vind dat zelf geen probleem. Is in mijn omgeving ook een hele ‘normale’ tijd om kids te krijgen, bijna al mijn vriendinnen hebben kinderen gekregen met begin, halverwege of zelfs eind dertig.
Mijn man is tien jaar ouder dan ik. Dat speelde wel mee, omdat we niet wilden dat hij ‘te’ oud zou zijn als we een kleintje zouden krijgen. Maarja aan de andere kant wat is te oud…en je hebt er ook niet alle grip op natuurlijk omdat je niet weet hoe lang het duurt.

 

Is ook heel netjes hè qua leeftijd!
Ik hebbelijk mezelf nu 35 ook zo’n beetje als grens.. weet immers ook niet hoelang het zal duren ALS we er überhaupt nog voor gaan.

maarja we hebben t nou eenmaal niet alleen voor het zeggen haha.

 

Oh wat herkenbaar!

Wij hebben in 2014 besloten te stoppen na 2 miskramen.
Omdat er maar een klein leeftijds verschil tussen onze kinderen zit vonden we het na een paar jaar al niet eens meer kunnen ook (wat eigenlijk nergens op sloeg, maar ons idee was dat het juist fijn was als ze kwa leeftijd dichtbij elkaar zaten). Voor mijn man was het echt goed zo. Alleen mijn wens bleef ergens altijd wel hangen. Begin dit jaar heb ik het echt uitgesproken en pas een paar maanden later hebben we serieus gepraat. Mijn man wilde het proberen, maar zonder ziekenhuis. Binnen 5 maanden was ik zwanger en morgen hebben we de eerste echo. Nog heel spannend nu dus gezien onze geschiedenis!

En onze kinderen zijn nu bijna 11 en 12,5 jaar

 

wat ontzettend leuk en spannend.
Van harte gefeliciteerd!!
Ik hoop van harte dat het goed gaat.
Geniet ervan!

 

Wat bijzonder dat het zo snel op de natuurlijke manier raak mocht zijn voor jullie!! Gefeliciteerd! Ik hoop dat jullie een goede eerste echo hebben!

Ik herken dat heel erg met die leeftijden. Mijn oudste is 10, en ik hoor mezelf steeds zeggen; is dat leeftijdsverschil niet te groot? Het slaat nergens op, maar toch gaat het rond in je gedachten..