Geen spijt, maar er zijn wel dingen die ik niet had verwacht of waar ik niet bij heb nagedacht. Zo werd er bij de oudste vaak gedacht dat ze een jongen was. Terwijl ze toch echt een meisjesnaam heeft (wel een vrij onbekende naam). Nu ze ouder is, is goed aan haar te zien dat ze een meisje is dus loop ik daar minder tegen aan. En de naam van de jongste wordt regelmatig op z'n Hollands uitgesproken terwijl het een Engelse naam is met maar 1 uitspraak (de Engelse dus). Maar ik vind hun namen nog steeds prachtig en ben er heel trots op. Dus ik denk dat ik met de wetenschap van nu nog steeds dezelfde keuzes had gemaakt.
Absoluut. Ben nog steeds heel blij met de gegeven namen. Zelfs de 2e waarvan ik inmiddels de Turkse betekenis weet. De namen passen ook echt bij ze.
Hier vind ik de naam van de oudste goed passen, wel jammer dat die telkens verkeerdwordt geschreven. Het kan namelijk met en zonder een streepje en zonder is het origineel en wat we hebben gekozen maar toch blijven sommige mensen het met een streepje schrijven. De naam van de middelste kort ik altijd af maar mijn man gebruikt altijd de langere versie, beide wordt naar geluisterd en ok bevonden. De jongste zou ik nog steeds de andere favoriet geven. Ze is blij met haar naam maar ik vind de naam die op de gedeelde 1e plek stond met de naam die ze heeft beter bij haar passen. ( ze is nu 6) voor de baby in de buik hebben we ook een naam en ik hoop dat het na de bevalling nog steeds de naam is want ik zou geen andere kunnen kiezen.
Mbt vernoemen. Mijn moeder vond jammer dat ze niet vernoemd is. Maar ik was er van overtuigd dat er een 2de zou komen. Maar helaas. Mijn moeder is overleden en ook geen 2de kindje.
Ahh dat is spijtig zeg En eventueel je kindje nu alsnog een naam, vernoemd naar je moeder geven? Natuurlijk hoef je dan niet meteen haar roepnaam te wijzigen (daar ben je immers tevreden mee las ik ergens), maar dan een vernoeming als volgende naam? Je moeder maakt het helaas dan alsnog niet mee natuurlijk, maar misschien toch voor jezelf een soort van klein lichtpuntje? En je dochter is nog jong genoeg zodat je alleen zelf de beslissing kan maken. Scheelt misschien ook weer iets. Of je wacht juist nog een aantal jaar en vraagt je dochter dan wat ze zélf van het idee vindt. Edit: ik las de geboortedatum niet helemaal goed. E. is inmiddels al 4,5 zie ik. Persoonlijk zou ik zelf dan nog een jaartje of 5 wachten en het dan misschien eens opgooien. Kans is alleen wel dat je nul op rekest krijgt natuurlijk.. (maar we gaan van het positieve uit ).
Bij de jongste: 100% JA. Ook al was het niet míjn nummer 1, maar die van m’n man, heb ik er nog nooit een seconde spijt van gehad en haar naam past haar ook echt. Bij de oudste vind ik het iets lastiger om 100% ja te zeggen. Ook dat was niet mijn nummer 1, maar die van m’n man. En heb er echt wel zo ongeveer 4,5 jaar over gedaan om aan zijn naam te wennen. Óndanks dat we van meet af aan én heel lang, heel veel complimenten hebben gekregen over zijn naam. Denk dat ik ook niet volmondig ja kan zeggen, omdat ie a. z’n naam geen eer aan doet (stel de betekenis is ‘de vergevingsgezinde’, dan is hij zeg maar precies het tegenovergestelde ) en b. omdat ie best wel moeilijk op te voeden is en we daarom véél vaker boos op hem zijn dan we willen en dan gaat een naam zoetjesaan zo’n negatieve bijklank krijgen als jullie begrijpen wat ik bedoel.. Ik merkte dat laatst heel letterlijk: ik ben bijna nooit boos op m’n man, maar laatst dus wel een keertje. En in plaats van dat ik m’n man z’n naam “boos” riep, riep ik dus (vrij automatisch ) de naam van onze oudste Tis niet dat ik spijt heb, maar door alle dingen bij elkaar ben ik er dus niet hónderd procent tevreden mee (helaas).
Blij met de namen van beide jongens. Ook hebben ze beide een tweede naam die ik ook erg mooi vind en misschien nog wel liever als roepnaam had gehad, maar als dat zo was, had ik het vast ook andersom gezegd. Kortom, 4 mooie namen dus Er komt hier geen kind(eren) meer bij, wat ik voor het namen geven heel jammer vindt, had nog graag wat mooie namen gegeven.
Ik ben ook nog steeds helemaal gek op de naam van mijn zoontje! Het was ook de naam die ik ongeveer 15 jaar lang in mijn hoofd had. Toevallig ook een vernoeming binnen de familie aan mijn man zijn kant. Dus voelde gewoon 100% perfect en nog steeds. Enige probleem: dat maakt de keuze voor een jongensnaam voor een 2de zoontje enorm moeilijk. Omdat ik even blij wil zijn met die naam, ben ik eigenlijk al lang op zoek naar een nieuwe jongensnaam. Helaas heb ik tot op heden nog geen tweede 'match made in heaven' gevonden. Als er dan een naam is die ik wel leuk vind, is deze meestal al gegeven binnen de familie of mijn man vindt het maar niets...
Hier met allebei helemaal tevreden. Ik vind het heel fijn dat man en ik echt samen hebben gezocht naar een naam die we allebei echt heel mooi vonden. Bij de oudste opperde ik hem en was man het er mee eens, bij de jongste hadden we heel lang een naam die wel mooi vonden - en toen een week voor de bevalling kwam man een andere naam tegen die we allebei veel mooier vonden En nu passen hun namen ook echt heel goed, plus ze zijn er zelf ook heel blij mee (ik wou als kind juist heel graag een andere naam, vind mijn naam niet echt bij me passen).
Nee, de tweede dochter had echt anders mogen heten. Ex man was zo lastig en wou echt he-le-maal niets anders dan deze naam. Na haar bevalling heb ik maar toegegeven. Ze waren me aan het hechten en het discussiëren over de naam was ik zat.
Geen spijt. Al had ik voor allebei ook een andere naam die ook prima zou hebben gepast, maar zo heten ze niet en de namen die ze wel hebben gekregen passen echt bij hen. Ik droomde tijdens de zwangerschap bij de oudste haar naam en bij de jongste voelde ik dat het een korte krachtige naam moest zijn ivm hoe ze in mijn buik al was.
Práchtig, zo’n droom Had ik bij de jongste, maar dan net een tikkie anders: m’n man en ik kwamen er niet uit, hadden allebei een andere naam op #1. Met 35 weken droomde ik ineens over een meisje in het bos die overduidelijk aanvoelde als ons kindje in de buik (we wisten het geslacht niet). Ze zei tegen me: ik heet X. En X was dus de #1 naam van m’n man. Vanaf die nacht was ik om en heb nog nooit één seconde spijt gehad. Het voelde gewoon goed zo op deze manier En dat het dus inderdaad een meisje bleek te zijn, blijkt wel aan m’n handschrift
Wij kwamen er bij allebei eigenlijk ook niet uit, hadden bij allebei allebei een andere naam. Bij de oudste was ik door die droom 100% overtuigt van de naam en is mijn man na een aantal maanden ‘omgegaan’. Bij de jongste wilde hij de naam die ik wilde echt niet, dus hebben we een compromis gezocht. De jongste is heel blij met haar naam en had de andere naam niet gewild, dus dat komt goed uit.
Ik ben nog steeds blij met beide namen. De oudste heeft een stoere oer Hollandse naam, die perfect bij hem past. Hij is een stoere jongen, heeft Hollandse nuchterheid uitgevonden en heeft witblond haar. De jongste heeft ook een stoere Hollandse naam, hetgeen ook perfect bij haar past. Ze is absoluut geen meisjes meisje, maar woont ongeveer op het voetbalveld. Ook zij heeft lichtblond haar, hetgeen echt bij de naam past.
Ik denk dat ik alleen de naam van de jongste anders gedaan zou hebben. We konden maar niet uit een naam komen dus dit was een compromis. Man wilde Elin, ik wilde Malou.. het werd totaal iets anders
Zowel jouw #1 als de naam die ze nu uiteindelijk heeft gekregen vind ik prachtig! Maar snap wel dat het misschien minder 100% voelt als je al 2x een meisjesnaam hebt mogen vergeven