Het blijft een beetje gissen naar wat er is gebeurd en hoe lang jij nu hem hebt kunnen controleren. Uit je post maak ik op dat je dit wel een bepaalde tijd hebt gedaan, maar dat ook - in ieder geval tot nu toe - niet heeft geleid tot meer vertrouwen. Misschien fout eruit opgemaakt, maar de info is ook summier. Als dat controleren jou dan ondertussen wel helemaal in zijn greep heeft, dan snap ik de codes wel. Dat is niet zoals een koffertje met drugs ergens op slot bewaren voor een drugsverslaafde, maar een kast met eten op slot doen voor een eetverslaafde. Eten is immers altijd nodig in huis, en een telefoon en een computer eigenlijk inmiddels ook wel. Ik hoop dat jij en je man een manier gaan vinden om het vertrouwen terug te winnen. Sterkte met deze situatie!
Geen koffertje met drugs, maar juist een drugsverslaafde met een afgesloten koffertje met onbekende inhoud, zou jij dat vertrouwen? Of een gokverslaafde die z’n creditcard verstopt onder het mom van ‘dan kun jíj even kalmeren’. Maar het is inderdaad summier, ik ga er telkens een beetje van uit dat hij vreemd is gegaan en dat er bv berichten op z’n telefoon stonden. Het kan ook totaal iets anders zijn natuurlijk.
Dit denk ik dus ook. En door te doen alsof al die codes er zijn in jouw belang haalt hij de focus op zichzelf weg. Jij bent nu ineens het probleem, niet hij. Lullig gezegd misschien, maar het klinkt niet alsof hij is gestopt met hetgeen waar hij mee bezig was.
Ik heb alleen nog je OP gelezen en wat eruit springt is dat je man je vertrouwen heeft beschadigd en jij het zelf maar op moet zien te lossen... Door het te vergeten? Door je door hem buiten te laten sluiten? Omdat jij de controle wilt terwijl hij de controle neemt na je vertrouwen te hebben beschadigd? Lieve Elena, we hebben regelmatig tips en tricks uitgewisseld in het consumindertopic. Je bent zoveel wijzer dan dit, dit kan toch zo niet.
Misschien even de tijd nemen om jezelf terug te vinden, in je kracht te gaan staan en door te gaan! Met of zonder hem. Snap al die codes enz niet tenzij het zeer dwangmatig word, daar lees ik uit jouw verhaal een beetje alsof je jezelf ook verloren bent. Wat is controle? Hij kan zn mails en apps laten zien maar wie zegt dat je dan de controle hebt en er niks gebeurd? Hoe staat hij er verder in wil hij doorgaan met jou? Wil hij vechten voor z'n huwelijk? Misschien even een tijdelijke stop tussen jullie los van elkaar en jezelf terug vinden en als het zo mag zijn ook elkaar?
Ik vind eerlijk gezegd dat we allemaal alleen maar hier op kunnen reageren als we weten wat er gebeurd is waardoor je vertrouwen is beschadigd. Je zegt dat je vertrouwen beschadigd is, maar dit kan zowel feitelijk (als in; hij is vreemd gegaan) en alleen gevoelsmatig (jij vindt dat er iets naars is gebeurd omdat dit een kwetsbaarheid van je is). In het eerste geval vind ik dat hij openheid moet geven en je juist dingen moet laten controleren, tenzij het echt de spuigaten uit loopt. In het tweede geval vind ik zijn actie eigenlijk heel begrijpelijk. Daarmee probeert hij jou te beschermen, ook al voelt het niet fijn. Therapie zou kunnen helpen; in het eerste geval relatietherapie. In het tweede geval therapie voor jezelf. Laten we voorop stellen dat 10 kg afvallen van stress hoe dan ook een signaal is dat je iets moet gaan doen om jezelf erbovenop te helpen, wat het klinkt alsof het niet goed gaat met je. Ik zie helaas vaak situaties in m’n werk waarbij het tweede speelt. Dus ik ga niet zomaar uit van de man is de boeman.
Mijn man heeft maandenlang een emotionele affaire gehad (het is niet fysiek geweest omdat zij in Australië woont). Op het moment dat het niet lekker liep tussen ons heeft hij contact opgenomen met haar en is er maanden lang dagelijks contact geweest. Maanden lang heeft hij alles opgezocht rondom haar, Australië en zelfs hoe hij zijn betaalpas daar moet gebruiken. Vier weken geleden ben ik een nachtje naar Duitsland geweest met de kinderen en toen heeft hij die nacht urenlang met haar gebeld. Hier ben ik diezelfde nacht nog achter gekomen ivm meldingen op de camera's. Op dat moment is de bal gaan rollen en ben ik dus achter het dagelijkse contact gekomen, zijn zoekgeschiedenis. In oktober zat ik thuis na een operatie en toen heeft hij haar "te mooi" genoemd met suggestieve smiley's erbij. Op kerstavond ben ik achter een brief gekomen die hij haar geschreven. Deze brief heeft mij gebroken. Onder andere dat hij hoopt dat er juiste omstandigheden komen, dat zijn gedachtes door haar worden beheerst, dat het geen gewone verliefdheid is maar houden van zoals nog nooit eerder. Dingen die ik gecontroleerd heb; zijn telefoonrekening (zo ben ik achter haar nr gekomen), zijn zoekgeschiedenis, online status (vooral s'nachts!) en zijn google activity (zo heb ik de brief gevonden). Op 29 december heb ik haar gecontacteerd, misschien had ik dit niet moeten doen maar ik was gebroken. Per 29 december is het contact met haar volledig verbroken (toen ik dit 2 weken eerder vroeg was dit geen optie) en die avond leek hij oprecht te rouwen daarom. Hij heeft eerst nog lange tijd volgehouden dat het puur vriendschap was, tot ik die brief vond. Inmiddels kan ik op geen enkele device meer van hem zodat ik hem niet controleer, hij heeft gezegd dat hij elke dag alles wist, zijn vriendenlijst op Facebook is prive zodat ik niet kan zien met wie hij bevriend is. We proberen hard aan ons huwelijk te werken maar dit heeft zo'n diep gat in mij geslagen. Ik krijg ook regelmatig te horen maar ik ben toch bij je. Ja dat was je al die maanden ook alleen toen was je met je hoofd bij een andere vrouw. Dit is het verhaal in een notendop.
Ik pik dit er even tussenuit. Hij heeft dus pas het contact verbroken toen jij zeker wist dat het contact meer dan vriendschap was.. Ik vraag mij dan ook af waarom hij aan het rouwen was, waarschijnlijk om het verlies van haar. Hij is betrapt en is nu niet bezig jouw vertrouwen terug te winnen, maar het schuldgevoel bij jou neer te leggen. Hier gaan jullie niet zonder professionele hulp uitkomen denk ik.
Het verhaal van je man komt op mij over als volgt ,als die andere vrouw in Nederland had gewoond dan had hij echt een relatie gehad met haar.Het enige wat hem tegen hield was de afstand....emotioneel vreemdgaan is (in mijn ogen) net zo erg als fysiek vreemdgaan.Dat hij nu alles blokkeert voor je klinkt als een rode vlag...ik zou niet weten hoe je het vertrouwen weer terug kan vinden zonder openheid van je man...
Wauw… ik kan niet wegklikken na je verhaal gelezen te hebben. Ik vind het enorm heftig wat er is gebeurd en snap volkomen dat je vertrouwen volledig weg is. Bewondering voor hoe netjes je het verhaal nog verteld. Sorry, maar hoe hij hier mee om gaat is echt niet oké. Wat mij betreft mag hij heel blij zijn dat zijn spullen niet ergens op straat liggen. Als hij jullie huwelijk wil redden zal hij er mijn inziens alles aan moeten doen om jouw vertrouwen terug te winnen. Zijn acties mbt codes, zoekgeschiedenis wissen en het afsluiten van vriendenlijsten staat hier nu echt haaks op. Zichzelf in jou verplaatsen is echt wel het allerminste dat hij op dit moment kan doen. Dat hij tussentijds zijn leugen bleef volhouden en gedwongen werd eerlijk te zijn toen hij met zijn rug tegen de muur stond door de gevonden brief, zou ik heel moeilijk vinden qua vertrouwen. Het ‘nog nooit zoveel gehouden van’ en rouwen om het verbroken contact zou mij ook emotioneel slopen en ik weet eerlijk gezegd niet of dat ooit nog goed zou komen. Twijfel alsjeblieft niet aan jezelf. Ik vind het echt heel heftig wat er gebeurd is. Ik kan je helaas niet echt helpen, maar wil je graag een digitale knuffel geven!
Jeetje, wat een waardeloze situatie… en het is ook nog ontzettend pril. Kan je hier met iemand over praten? Ik vind het opvallend dat het in eerste instantie geen optie was om het contact met haar te verbreken toen je daarom vroeg, wat wilde hij dan? En 2 weken later kan het wel, maar stelt hij voorwaarden. Als iemand voorwaarden zou mogen stellen, ben jij het! Ik zou, als ik in jouw schoenen zou staan, door zijn gedrag niet geloven dat hij het contact daadwerkelijk heeft verbroken. Of dat terecht is, is een tweede. Ontzettend lastig allemaal, ik zou toch een relatietherapeut inschakelen, het lijkt mij heel moeilijk om hier samen uit te komen.
Oh wat heftig! Ik wil je heel veel wijsheid wensen en een dikke knuffel geven. Blijf geloven in je eigen kracht.
Oh wat heftig! En ik vind dat je volledig in je recht staat, dus laat je niet gek maken door hem. Hij zit hier echt fout en hij maakt het niet beter door die codes. Naar mijn idee, als hij echt berouw zou hebben of echt gestopt zou hebben met dit contact zou hij die codes niet nodig hebben. Wat wil hij zelf? Wil hij nog verder? Je kunt op deze manier nooit het vertrouwen terug krijgen en vraag me af of hij dat überhaupt wilt om heel eerlijk te zijn. Ik lees dat je nog niet wilt opgeven en dat snap ik, maar je bent wel meer weer waard dan dit!! "Hij is nu toch bij je".. nou misschien moet je daar maar een tijdje wat aan doen dan? Hij is echt verkeerd bezig zo.
Hier helaas ook ervaring met het vertrouwen wat geschonden is enkele jaren terug. Ik kan je sowieso zeggen, ons huwelijk heeft het overleefd. Maar dit wel met psychotherapie, veel tijd, veel verdrietige momenten en veel pijn. En 100% is het nooit weer geworden helaas. Mijn man is overigens juist het tegenovergestelde gaan doen. Openheid. Juist geen codes etc. Mij zegt juist dat als alles zo verborgen wordt dat je dingen niet mag zien en weten. Want, als er niets is kan je je sowieso niet druk maken om dingen.. Sterkte!
Dan kan ik je helemaal volgen. Wat een enorm pijnlijke, heftige situatie. Je man is een enorme hork als hij niet begrijpt dat je nu gewoon controle behoeftig bent en dat het tijd nodig heeft om te slijten. Hij zou juist openheid moeten geven. Ik vrees dat om hier bovenop te komen een flink stuk kunnen mentaliteiten nodig is.. en meestal komen mensen er niet uit. Ik zou voor relatietherapie gaan als jullie er nog iets van willen maken, want als het niet lukt de oorzaak te achterhalen en het wantrouwen te doorbreken, blijft dit een lastige relatie vrees ik. Jij bent aan het werk maar ik mis reflectie vanuit hem. Heel veel sterkte met alles!
Wat waardeloos dat je nu in deze situatie zit. Je wilt dus zelf wel met hem verder? Want het leest alsof jij aan jullie huwelijk aan het werken bent, niet hij. Je verdient zoveel beter dan dat.
Wat onwijs heftig verhaal heel veel sterkte. Juist door wat hij nu doet heeft ie denk ik nog contact in trant van we zijn uit elkaar blabla zielig verhaal…
Dank voor al jullie reacties al. Het is alsof ik mezelf een spiegel voorhou. Wekenlang dacht ik dat ik teveel vroeg, dat ik gek was dat ik de controle zocht. Zelf heb ik inmiddels hulp gezocht via de huisarts en loop bij de ggz praktijkondersteuner. Wat betreft verder met mijn man. Voor mij is er nooit een ander geweest. Nooit aan een andere man gedacht en mijn vertrouwen in mijn man heeft nooit een dag gewankeld tot sinds kort. Ons huwelijk heeft veel downs gekend, oa door jarenlange schulden maar hij deed altijd het juiste en bleef. Zelfs op de momenten dat ik het niet verdiende. Ik zou niks liever willen dan samen oud worden. De laatste 1,5 jaar waren we kneiterhard aan het bouwen voor mijn gevoel. Eindelijk een mooi huis na jaren drie hoog achter. Eindelijk een tuin waar we beide veel liefde in stoken. Prachtige vakanties, een gezamelijke passie voor kamperen. En ook in de laatste 1,5 jaar gingen er dingen mis. Ik ben 2 keer geopereerd met een langer herstel dan gedacht, in april heb ik in het ziekenhuis gelegen en daardoor verloren we elkaar fysiek ook. Mijn lijf had al genoeg te verduren en ik verkocht mijn man keer op keer nee. En ik weet dat is ook niet de bedoeling maar wel hoe het is gegaan. We begonnen meer en meer langs elkaar heen te leven, ik stak al mijn tijd en energie in het huis en de kinderen en was dus s'avonds ook boven voor de jongste en mijn man was beneden voor me time. Als ik terug kijk is het moment dat de oudste werd geboren het moment dat we elkaar langzaam verloren. De laatste keer dat we met zijn 2en uit eten gingen was toen we 1 jaar getrouwd waren, deze zomer zijn we 12 jaar getrouwd. Maar wat mij steekt is dat mijn man naar een ander is "gevlucht" ipv er samen uit te komen of het samen af te sluiten op een nette manier zonder de pijn die er nu wel is. Of ik verder wil kan ik zelf ook nog niet beantwoorden. Enerzijds heb ik zoveel pijn en voel ik me zo buiten gesloten en twijfel ik of het ooit nog goed komt maar aan de andere kant bewijst de pijn ook hoeveel ik van hem hou. En dan zijn er nog de praktische zaken die het lastig maken.