Van wat ik zo lees vind ik dat jouw man jou totaal niet respecteert en vervolgens de schuld bij jou wil leggen, waardoor jij weer niet jezelf kan zijn en de fouten bij jezelf gaat zoeken. Hij zat fout, hij had naar jou toe moeten komen om te praten, in plaats van naar die andere vrouw 'gaan'.
Je geeft aan dat er wat aan vooraf gegaan is waardoor hij naar een andere vrouw is gevlucht. Maar daar was hij zelf ook bij, die aanloop ernaartoe. Hij had ook anders met de situatie om kunnen gaan. Hoe het vervolgens verder is gegaan is zijn keuze, zijn fout, zijn verantwoordelijkheid geweest. Hij had ook een andere, minder schadelijke weg voor jullie huwelijk, jullie gezin en jouw leven kunnen kiezen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Het feit dat jij ook fouten hebt gemaakt betekent niet dat zijn fouten daarom acceptabel of minder erg zijn. Je legt mijn inziens teveel bij jezelf neer (en te weinig bij hem).
Precies! En waarom een date night terwijl dit allemaal op de achtergrond speelt? Ik snap er weinig van moet ik zeggen. Dan speelt dit alles en ga je toch gezellig uit eten? En praat je dan over koetjes en kalfjes of over wat er allemaal speelt? Hij zat/zit fout, ondanks wat er van te voren allemaal gebeurd is.
Waarom datenight? Omdat we 18 jaar samen zijn, 12 jaar getrouwd zijn en 2 kinderen hebben. Zoiets gooi je niet zomaar weg. Thuis zijn de kinderen er altijd en kan je geen dingen bespreken zoals je soms zou moeten doen. Thuis overheerst emotie en kan ik me vooral verliezen in emotie en woede en soms moet je praten in een neutrale omgeving. In een leuke en fijne omgeving. Zodat niet alles maar negatief wordt. En nee dat is voor ons niet uit eten gaan. Gisteren was dat naar een expositie en daarna samen touren, praten en negatieve herrineringen weghalen van bepaalde locaties. En misschien is dit niet te oplossing maar beslissingen nemen terwijl ik zo hoog in mijn emoties zit is ook niet juist. Ik moet het de tijd geven om te zien of we voor altijd verloren zijn of dat het vertrouwen hersteld kan worden.
Maar hoe gaat de combinatie hoog in je emoties zitten & diezelfde emoties op moeten kroppen je helpen dit te verwerken?
Neutraal misschien, maar niet veilig met allemaal andere mensen om je heen. Waarom dat niet thuis doen als de kinderen ergens anders zijn? Of met een therapeut? Het laatste lijkt me sowieso aan te raden als ik de berichtgeving hier lees. Naar mijn idee (maar dat puur een idee) kan hij jou behoorlijk manipuleren en durf jij hem niet regelrecht te confronteren. Misschien zit ik fout hoor, bedoel het ook niet verkeerd, maar dat gevoel krijg ik hier wel een beetje door. Waarom dan niet de hulp van een buitenstaander inschakelen die objectief kan kijken naar de situatie.
Maar ze heeft hem toch al geconfronteerd. Het is toch ook goed om even samen wat anders te doen. Het is niet zo dat ze alles lijdzaam over zich heen laat gaan Vb. Ik heb vlak voor kerst een fietser aangereden met de auto. . Ik was moe, het regende en ik voelde al wat gestressed. Ik was schuldig, punt uit en dat ook meteen gezegd. Stel dat de degene die ik aangereden had me elke dag zou opbellen en vertellen hoe ze onder lijdt en wil dat ik zeg dat ik schuldig ben . Mijn man zou ook nog eens bij elke rotonde gaan roepen: pas op, een fietser, een voetganger ect. Daar is uiteindelijk niemand mee geholpen uiteindelijk ( en mijn man moest bijv. voortaan maar gaan fietsen,) Ik vindt het ook echt niet handig dat de man van TS alles afsluit, wachtwoorden en meldingen uit zetten. Maar om elke dag alleen maar te blijven confronteren, dat helpt echt niet. Ik vindt het daarom juist goed dat ze samen wat doen. Daar wordt alles niet in een keer beter van , maar in de loopgraven gaan liggen werkt iig niet Zorg voor relatietherapie!!! En blijf met elkaar in gesprek. ( En daar doe je nu je best al voor lees ik)
Hoe lang je al samen bent zou niet moeten meewegen in of je bij elkaar blijft vind ik. Soms zijn er teveel grenzen overschreden en is het klaar en moet je niet alles weer goed gaan praten. Ik snap je uitleg over date night aan de ene kant, aan de andere kant kan je het toch niet van je af zetten als je samen bent? Het lijkt alsof door gezellig te doen samen het weer goed zou moeten komen. Maar is dat een goede basis? Ik zou bij mezelf blijven en van een afstand ernaar gaan kijken. En ik zou kiezen voor therapie voor jezelf (en niet samen). Als mijn man dit zou flikken zou ik, in ieder geval voorlopig, geen samen meer voelen en echt in mijn eentje moeten gaan bekijken of en hoe ik ermee verder wil.
Eigenlijk zeg je dat ze uit elkaar moeten gaan en dat ze dit niet te boven komen . Maar dat is toch aan te?
Zolang hij dat blijft doen blijft het probleem bestaan en blijkbaar accepteert ts dat. Naar mijn mening loopt ze weg voor het echte probleem of "wil" ze het niet zien. Er is namelijk niks opgelost. Het heeft niet zozeer met schuld bekennen te maken of spijt betuigen, maar door door te gaan met het stiekeme gedoe is er niks opgelost. Waarom zo stiekem doen als je niks te verbergen hebt én je fout zat? Wat mij betreft zou hij echt even mogen vertrekken, niet omdat je gelijk uit elkaar hoeft te gaan, maar hij mag best even beseffen dat hij fout zit en ik zou als ik ts was even heel hard nadenken over wat ik nou precies zou willen. Voor mij, dus na de hele situatie, zou dat stiekeme gedrag een no go zijn. Zolang er maar 1 is die aan de situatie wil werken valt er weinig te veranderen.
Ik snap de vergelijking die je wilt maken, groot verschil is dat jij per ongeluk iemand hebt aangereden. Daar voel je je al rot genoeg om. Haar man heeft zelf bewust alle stappen gezet en wilde het contact in eerste instantie niet eens verbreken. Het is toch te makkelijk om te denken, ‘ach hij voelt zich schuldig dat hij dit heeft gedaan, dus ik ga hem hier maar niet mee confronteren.’ Dan kan hij overal wel mee weg komen. Als er behoefte is aan meer informatie, dan vind ik dat ze daar recht op heeft. Anders zal het altijd tussen hun in blijven staan. Dan kan ze daar haar conclusies op baseren. Als ze daar geen behoefte aan zou hebben, dan niet uiteraard.
@Elena22 ik vind het knap dat je ook naar jezelf kijkt. Maar: je zegt dat er in het verleden dingen zijn gebeurd waardoor hij naar haar 'vluchtte'. Hij was er zelf bij in die situatie(s). Hij had ook het gesprek aan kunnen gaan, zijn gevoel naar jou toe uiten, in therapie gaan oid. Het feit dat hij jou overal op buitensluit, meldingen uitzet en dergelijke vind naar jou toe juist respectloos. Na wat hij heeft gedaan snap ik 100% dat jij wil weten hoe en wat en of hij haar of anderen nog spreekt. En het feit dat het contact pas is verbroken nadat jij die brief hebt gevonden laat mij denken dat hij nooit van plan was om het contact te verbreken en misschien zelfs nog steeds heeft gezien zijn alsnog stiekeme gedoe. Hij is dan misschien niet daadwerkelijk vreemdgegaan als in met iemand anders zoenen of het bed induiken, maar emotioneel vreemdgaan is misschien nog wel veel erger. Vooral de dingen die hij tegen haar heeft gezegd en dat ie allerlei dingen over Australië heeft opgezocht. Ookal hebben jullie nog zoveel meegemaakt, hij had met je moeten praten voordat hij naar een ander ging. En dan het feit dat hij in zijn brief zegt dat hij van haar houdt, meer dan ooit van iemand anders. Ik zou kapot gaan. Niemand verdient dat.
Ik ben het echt met je eens, wat ontzettend knap van je! Hij komt inderdaad heel fout over momenteel, respectloos. Maar ik hen echt diep respect voor jouw reactie. Je keurt het zeker af, maar je analyseert en gaat het gevecht aan voordat je zomaar opgeeft. In deze 18 jaar heeft hij de credits opgebouwd om zo diep te gaan, hij is de vader van je kinderen. Ik hoop dat jullie elkaar terug vinden. Ontspannen moment zijn nodig om elkaar terug te vinden, spanning is er al genoeg. Je weet niet of het gaat lukken hieruit te komen, maar door in je woede te blijven hangen los je het zeker niet op. Ik zeg niet dat die gevoelens er niet mogen zijn hè, zeker wel! En je mag hem zoveel vragen stellen als je wilt, dat is de consequentie. Maar waarom niet tussendoor naar de persoon kijken die hij ook is, de leuke versie. Heel veel sterkte, echt een ontzettend heftig verhaal.
Lieverd 1 tip. Neem ff afstand van elkaar. Haal ff adem en krijg alles op een rijtje. Als ik jou was zou ik 1 week in een hutje op de hei gaan zitten En ga niet denken hoe kan ik de relatie redden, maar wat wil ik. En het maakt ff niet uit wat hij wil. Wat wil jij, waar wil jij voor vechten.
Oh dat hij de situatie anders had moeten aanpakken ben ik 100% met je eens. Ik leg absoluut niet teveel bij mezelf neer. Elke dag laat ik weten hoe fout hij is geweest, hoeveel hij stuk heeft gemaakt. Dat alle andere issues besproken hadden kunnen worden maar dat dit mijn hart zo heeft gebroken.
Juist wel veilig. Vooral ik kan echt enorm ontploffen als mijn emoties de overhand nemen. Hij kan zeker manipuleren maar ik confronteer hem dagelijks met zijn fouten, ook degene die nog worden gemaakt.
Onwijs bedankt voor deze reactie. Hij heeft absoluut credits opgebouwd en is daar momenteel zelf ook hard mee aan de slag. Meldingen s'nachts staan weer aan omdat ik daar om heb gevraagd en aangegeven heb dat hij mij ook moet vertrouwen dat ik niet constant opsta om te kijken en dat het mij triggert dat hij zulke dingen uitzet. Hij stuurt regelmatig screenshots van zijn app en zoekgeschiedenis, heeft zijn vriendenlijst weer openbaar gezet zodat ik kan zien dat ze niet bevriend zijn. Het zijn kleine stappen die hij maakt maar hij probeert het.