Dit inderdaad. Hier ook gebeurd met een familielid, zijn vrouw was helemaal overstuur en had echt en hulp van familie nodig. Mijn man heeft toen samen met haar afscheid genomen van haar man, middenin de nacht. Het was sowieso traumatisch, maar als zij het alleen had moeten doen was dat voor haar echt heel erg geweest - en dan had mijn man nu enorm veel spijt gehad dat hij toen bv de telefoon niet had gehoord. Ze hebben op het laatst echt nog dingen kunnen zeggen die belangrijk waren.
Nou ik zie dit ook op m’n werk Wij vragen of familie ten alle tijden gebeld willen worden als de situatie verslechterd dan hoor ik dus regelmatig ja hoor maar snachts niet Dus hier altijd de telefoon aan want ik weet hoe verdrietig dat mij soms maakt
Natuurlijk mag een ander daar anders over denken. Als jij met jouw familie daarin op 1 lijn zit is dat ook prima.
Als ik de reactie van @Anna009 lees, vraag ik mij af of dat altijd zo is. Ik kan mij slecht voorstellen dat mensen tegen hun familielid zeggen: sorry, als je s nachts dood gaat heb je pech, dan wil ik lekker slapen.
Eerder andersom hier bij mijn ouders. Die zouden mij niet willen storen, ook al sta ik erop. Dus heb ik met mijn zusje de afspraak dat we elkaar op de hoogte brengen dan. Laatst had mijn moeder een gezwel in haar kaak, wilde ze ook niet zeggen. Kwam er per toeval achter, ze willen ons liever beschermen tegen dat soort zaken, ook al vinden wij dat zelf echt niet nodig. Ze zijn allebei vreselijk eigenwijs, maar dat respecteer ik ook. Nu is ze vandaag naar de kaakchirurg voor het gezwel, ik heb aangeboden mee te gaan, maar wil ze echt niks van weten. Mijn vader gaat wel mee uiteraard
Dat kan, maar ik denk dat het in de meeste gevallen anders ligt. Bijna niemand wil alleen sterven lijkt mij. En soms kan het niet anders. Maar als naast familielid niet gebeld willen worden omdat je nachtrust je heilig is daar snap ik niks van. En dat mag ik vinden.
Mijn telefoon staat altijd op stil, ook overdag. Wel trillen. Maar ook dat gaat uit vanaf 22.15. Alleen mijn favorieten kunnen me bellen. En als iemand 2x belt in 15 min dan kom je er ook doorheen. Maar alle appjes, mailtjes etc komen stil binnen. Vanaf 7.00 gaat hij weer op trillen. Vind het wel een hele fijne functie op de telefoon. Dat hij dus niet altijd maar af hoeft te gaan, maar je wel bereikbaar bent voor familie of als er echt iets is (2x bellen).
Mijn ouders willen ons ook niet tot "last" zijn met medische zaken en roepen zelden onze hulp in. Ze regelen alles zelf, wij horen dingen vaak achteraf. Maar toen mijn vader een hartstilstand kreeg en mijn moeder hem zelf heeft moeten reanimeren (met haar toen 78 jaar), was ze maar wat blij (en ik ook) dat wij in ieder geval wél bereikbaar zijn 's nachts. Ze zullen niet snel bellen, maar nu had ze ons nodig omdat nog een paar uur onzekerheid of mijn vader het wel of niet ging halen volgde. Je moet er toch niet aan denken dat zo'n mensie in d'r uppie met zoveel verdriet in het ziekenhuis zit te wachten? Dus hier zeker telefonisch bereikbaar 's nachts, meldingen als whatsapp ed staan wel uit.
Ik ook niet. Soms kan er heel onverwacht iets totaal verkeerd gaan, dan wil je als er tijd is toch nog afscheid nemen of iemand steunen op z’n sterfbed? Of iemand steunen die veel pijn heeft, maar niet stervende is, kan ook natuurlijk. Ik snap echt niet dat iemand dan z’n slaap hoger waardeert… En ja; als bv mijn ouders me niet zouden bellen omdat zij dat niet willen, is het een ander verhaal. Maar mij wíllen bellen, die steun of het afscheid willen hebben, maar ik die gewoon doorsnurkt tot m’n wekkertje gaat? Nee, daar kan ik niet bewust voor kiezen, daar zijn mijn dierbaren te dierbaar voor en mijn slaap die nacht te onbelangrijk.
Ik ben snachts niet bereikbaar. Nooit zo over nagedacht, maar nu uitzonderingen gemaakt en niet storen gaat aan. Mijn opa lag op sterven een aantal jaar terug. Heeft 6 dagen moederziel alleen liggen wachten op de dood. Hartverscheurend, maar dat was zijn wens. 'Ik ben alleen gekomen en ik wil ook alleen gaan' zei hij. Wij hadden dus ook de afspraak met het verpleeghuis dat zij ons in de nacht niet zouden bellen. Hij stierf overdag, toen zijn we uiteraard wel direct op de hoogte gebracht. Ik vind dat je ieder zijn wens moet respecteren, ongeacht wat je daar zelf over of wat een ander daarvan vindt.
Nou goed, dit is een forum waar je discussiert over onderwerpen, op zich handig om dan ergens iets van te vinden. Anders wordt het een saaie boel.
@suus1983 hoe vind je het dan dat je ouders je niet ‘s nachts zouden bellen als één van hen op sterven ligt en je pas de volgende dag hoort dat één van hen is overleden terwijl je ‘s nachts afscheid had kunnen nemen? (Ik laat je zus expres even buiten beschouwing) Ik vind er overigens niks van dat jullie samen als familie ‘besluiten’ (?) niet bereikbaar te zijn voor elkaar, ik vraag mij alleen af hoe je er in staat als één van je dierbaren overlijd en jij er niet was terwijl het wel had gekund. Mijn moeder had destijds een hersenbloeding in het buitenland. Als ik ‘s nachts niet gebeld was hadden we niet lijfelijk afscheid kunnen nemen van elkaar net voordat ze geopereerd werd. Ze heeft zelfs moeten tekenen dat ze wist dat ze hoogstwaarschijnlijk zou overlijden tijdens de operatie. Daarom vind ik het in het algemeen lastig te begrijpen dat je niet bereikbaar bent voor familie/vrienden.
Mijn vader overleed natuurlijk ook heel plotseling en m’n zusje heeft me meteen gebeld toen het niet goed ging en helaas kwam ik te laat, maar m’n maag draait zich om als ik eraan denk dat ze me 20x had moeten bellen en daarna moeten zeggen: ja Ier, wij waren erbij, we hebben je gebeld maar je nam niet op. Met andere woorden: omdat je niet gestoord wil worden in je slaap of omdat je een principe hebt om niet 24 uur bereikbaar wil zijn, mis je belangrijke dingen. Tja, dan achteraf ook niet miepen.
Ik zou dat uiteraard wel treurig vinden, maar als zij dat moment liever met zijn tweeën zouden delen of als ze liever niet hebben dat wij er dan zijn, om wat voor reden dan ook, wel respecteren. We zijn dus niet totaal onbereikbaar zoals jij dat noemt trouwens, alleen niet mobiel bereikbaar, maar die 500 meter kunnen we ook op een andere manier overbruggen.
Even over het “ tot last zijn “ Ik denk dat niemand een ander tot last wil zijn maar ik vind dat in het geval laatste stukje leven echt anders en ik zie dat zelf niet tot last zijn maar juist zorgen voor of er gewoon zijn