Ik zou er zijn. Er echt zijn. Langskomen. Zitten en luisteren. Vragen hoe zij zich voelt. Niet hoe het gaat. Vraag naar haar gevoel. Kook eten voor haar. Haal boodschappen. Niet zeggen als je mijn hulp nodig hebt moet je mijn bellen. Die drempel is te hoog.
Hier heel erg mee eens, als vriendinnen vertelde/zelf belde dat ze langskwamen dan was het veel makkelijker om in mee te gaan dan om zelf contact te moeten zoeken. Daar had ik op dat moment gewoon geen mentale ruimte voor. Het idee van 'zeggen als je hulp nodig hebt' is leuk maar dan moet je eerst überhaupt in staat zijn te bedenken dát je iets nodig hebt, wát je nodig hebt en wie je daar evt daarvoor zou ''durven'' vragen. K had net genoeg puf om te bestaan en onze peuter in leven te houden. Wat ik zelf heel fijn vond was als er gekookt werd, of iemand even een was deed of stofzuiger door het huis haalde. Maar ook wat extra aandacht voor onze oudste, die even mee naar buiten nemen enzo. Cadeautjes als een geboortesteen kan misschien een beetje dubbel zijn, onze kleine was er in maart met 24 weken, dus maart is wel zn geboortemaand/steen/bloem enzo maar dat is alleen om een hele tragische reden zo. Samen iets leuks doen was voor mij echt een brug te ver geweest, niets is leuk als je je kindje net verloren bent. En ter afleiding helpt het ook zeker niet. Even een wandelingetje door de wijk maken om een frisse neus te halen was meer dan genoeg. 3 maanden na de geboorte/het overleiden zijn we een midweekje in nederland weg geweest, uitwaaien bij het strand en die verandering van omgeving was tegen die tijd wel lekker, maar veel eerder was ik daar echt niet aan toe geweest. Maar misschien is dat voor haar anders natuurlijk! En wat de ene week niet goed voor haar voelt, kan een week later ook weer anders zijn. Rouw is een proces wat onwijs op en neer kan gaan, blijf inchecken hoe het met dr gaat, ook over een paar maanden, jaar enzo. Soms zit er een vertraging in de klap.
Thnx allemaal! Ze hebben iemand in huis die in ieder geval tot zondag zorgt voor eten, drinken, de was, huisdieren etc. Ze heeft vanacht om half 3 gebeld omdat ze niet kon slapen en even wou kletsen. Dus ik denk dat de drempel wat dat betreft laag is. Ze weet ook dat ik desnoods om half 3 in de auto stap en een uur die kant op rij, maar ze willen even met rust gelaten worden en in hun eigen bubbel zitten. Na het hele circus aan testen, artsen, bevalling en de vervolgonderzoeken snap ik dat ook wel. We hebben een kaartje gestuurd en we appen veel. Ze hebben toch heel veel foto's gemaakt en het kindje ook vast gehouden. Ze waren bang dat ze dat heel eng zouden vinden, maar ik ben zo opgelucht dat ze echt afscheid hebben genomen. Papa heeft de navelstreng doorgeknipt en ze hebben veel geknuffeld. Ze zijn zo intens trots op hun kindje en het is ontzettend oneerlijk dat ontmoeten en afscheid nemen zo dicht bij elkaar kunnen liggen.
Ik wilde die periode helemaal niemand om me heen. Liefst iedereen zo ver mogelijk van me weg "laat me maar even". Een kaartje is prima. Ik moest ook mn gezicht in de plooi houden voor G die snapte er ook geen bal van allemaal en stuiterde ook in de rondte. Een belletje met "ik kom vanavond een bak met eten brengen" en dan afgeven en ook zonder plakken direct weggaan, top. Heel moeilijk, voelt ook heel raar maar ik had de fut niet voor een kletspraatje. Vriendin en mn moeder begreep dat, ze wachtten gewoon tot ik wel zover was zonder aandringen oid. Van M hebben we de navelstreng meegenomen naar huis en in een potje (urinecontainer, maar it does the job) ingedroogd en de as ervan in onze trouwringen laten zetten. Ook veel foto's. Pas in mn bevallingsverlof van R (!) heb ik t boekje besteld wat al klaar stond een maand na de bevalling van M. Met alle echo's ingescand en de verhalen, foto's van hem, de bloemen en kaarten etc. Ik heb een koffertje waar al zijn spulletjes inzitten (echo's, papierwerk etc). Omdat we wisten dat t foute boel was had ik samen met mn moeder voor hem ook een nestje gemaakt en een omslagdoek. Daaromheen zat ook nog een cover, die is mee naar huis gekomen. Stof van mijn trouwjurk en t pak van mn man, G die kraaltjes uitzocht (niet snappende waarvoor) en met de hand geborduurd. (Vrijborduren)