Ik ben benieuwd of mensen dit hier herkennen. Laat ik vooropstellen dat ik niet depressief ben en ook totaal niet van plan ben om mezelf iets aan te doen. Maar ik zit met iets geks. toen ik een jaar of 9 was kreeg mijn tweede oma de diagnose kanker. En overleed toen ik 11 was. Met die diagnose heb ik mezelf toen bedacht oh nou dan krijg ik het vast ook. En daaraan een leeftijd gekoppeld . 35 jaar. Dat ben ik inmiddels sinds september en dit voelt als een heel gek jaar. Alles wat ik heel mijn leven bedacht en gepland heb stopt bij 35 jaar. Ik zie geen volgend jaar… het is heel gek en het voelt alsof ik op een zwart gat af dender terwijl ik een super fijn en leuk leven heb. Ik voel me verder gewoon gezond, geen echte reden om aan te nemen dat er iets mankeert zullen we maar zeggen. Ik ben wel wat angstiger in het verkeer en op suffe dingetjes. Omdat ik nu elk moment het ergste verwacht. Dit is toch gek? En ik kan op internet ook eigenlijk niks vergelijkbaars vinden. Alles gaat over mensen die het leven niet meer zien zitten. En dat is hier totaal niet het geval.
Ik snap dat wel een beetje hoor. Maar niet in de mate waarin jij het hebt. Ik heb meerdere mensen om mij heen al eens horen zeggen dat ze inmiddels ouder zijn dan hun vader/moeder. Mijn vader bijv is overleden op 57 jarige leeftijd. Zijn vader is ook rond die leeftijd overleden. Mijn oudste broer is inmiddels 50. Nog 7 jaar en dan is hij net zo oud. Toen mijn vader overleed vond ik dat jong, maar was 57 jaar nog heel ver weg. Nu we zelf langzaamaan die richting uit gaan schrik ik er steeds meer van hoe jong dat eigenlijk nog was.
Ik herken het wel een beetje. Ik was 11 jaar toen mijn vader overleed. Hij overleed op 43 jarige leeftijd aan een hartstilstand en ik heb toen ook vaak gedacht, eerst maar eens kijken of ik ook de 43 mag aantikken Inmiddels ben ik hem alweer even voorbij en ik leef nog steeds. Niet teveel bij stil staan.
Dan heb je het ook wel heel echt gemaakt dat je de 35 alleen zou halen. Alsof het een feit was. Wel bijzonder. Misschien kun je dit zien als een mooi nieuw begin met juist alles open. Want nu zie je: niks staat vast. Je denkt heel magisch..en dat is geen realiteit. Ik zou het denk ik dus als iets moois en positief zien. Ik herken het ergens wel. Mijn vader is maar 41 geworden en het jaar dat ik die leeftijd had was vreemd. Nu ben ik er een paar jaar alweer overheen. Lees dit eens https://nl.wikipedia.org/wiki/Magisch_denken Misschien kun je er iets mee doen. De gedachten die je hebt houden je wat gevangen denk ik.
Ik heb dat met 52. Toen is mijn vader gestorven. Daarvoor als kind 72 zo oud was mijn opa geworden. Ik denk dat het komt omdat het een zeer grote impact had op je leven.
Mijn vader zegt iedere keer dat hij max XX jaar wordt en dat is hij allang voorbij en dat getal wordt steeds aangepast. Geen idee waarom hij dat doet, maar tot nu toe heeft hij alles overleefd. Volgende mijlpaal is 80! (Zijn ouders zijn overigens niet oud geworden, dus dat is zijn referentie kader)
Jij loopt waarschijnlijk onterecht met de gedachte rond dat je niet oud wordt, maar een heleboel mensen lopen rond met het idee dat ze wel 80 worden terwijl dat ook onterecht is. Feit is dat niemand het weet. De kunst is om dat stukje los te laten. En inderdaad te genieten van elke dag die je gegeven wordt. Het zou toch zonde zijn als je ‘per ongeluk’ toch heel oud wordt en al die tijd in angst of onzekerheid hebt geleefd. Behalve dat je een beetje een pensioen en spaargeld opbouwt hoef je toch ook niet verder dan een paar jaar vooruit te kijken. Totaal zinloos.
Ik herken het ook hoor. Mijn moeder was 34 toen ze eierstokkanker kreeg en alhoewel ze het overleeft heeft, is dat in mijn hoofd altijd de leeftijd geweest waarop het "mis zou gaan". Heb nog altijd wel het idee niet oud te worden, maar probeer toch daar niet teveel bij stil te staan en blij te zijn met elke dag dat ik ouder word. Ik probeer dan te kijken naar mijn beide oma's die 93 en 94 zijn geworden en opa's die 80 zijn geworden.
Misschien kun je er eens met je huisarts over praten? Mijn moeder werd langdurig ziek toen ik een kind was en heel het gezinsleven bij ons thuis werd daardoor bepaald. Zelf wilde ik daarom een tijd super krampachtig en extreem “gezond leven” dus super veel sporten en heel veel bezig zijn met voeding. Toen ze uiteindelijk overleed raakte ik er echt van in paniek dat mij dat ook zo overkomen. De huisarts heeft me toen erg geholpen met een gesprek en uitleggen en bloedonderzoek en een hartfilmpje. Haar aandoeningen waren weliswaar deels erfelijk maar de kans dat ik er ook in die mate door in de problemen ga komen zijn een stuk kleiner.
Ik herken het wel een beetje, maar dan. Iets omdat mijn ouder jong overleden zijn. Als mensen vragen wat zie je jezelf binnen 5jaar doen kan ik alleen maar denken euhhhh ik weet niet eens hoe volgende week eruit gaat zien, hoe moet ik weten wat ik binnen 5 jaar wil/doe. Ik heb ook al heel mijn leven het gevoel dat ik niet zo oud ga worden, zonder reden ofzo want tot nu toe is er niemand in mijn familie jong overleden. Dat is bij jou dan weer net wel zo. Dus ik snap wel waar je gevoel vandaan komt. Ik ben wel chronisch ziek, maar die gedachte had ik al lang voordat ik ziek werd (ik had trouwens al vanaf heel jong het gevoel dat ik ernstig ziek ging worden, die is ook uitgekomen). Ik leef ook heel erg met het gedacht je moet vandaag genieten, want je weet nooit of je er morgen nog bent. Ik denk heel weinig aan later, of wat ik dan zou willen. Zou het oprecht ook niet weten. Mijn meest verre toekomstplan momenteel is dat we binnenkort naar beneden kunnen verhuizen, wat als alles goed is binnen een aantal weken is.
Mijn schoonvader riep altijd dat de grote reis voor hem niet lang meer zou duren. Dat heb ik hem horen zeggen sinds ik 25 jaar geleden in de familie kwam. Twee jaar geleden is hij overleden op 92-jarige leeftijd! Herken het ook bij mijn man, die sombert hetzelfde iedere winter. Ok, hij is niet super jong meer maar is ook nog lang geen 92 dus ik neem hem ook maar met een korrel zout...
Je kan ook omdenken, deze heb je binnen dus alles extra is bonus. Doe ik al vanaf mn 6e dus ik weet eigenlijk niet beter. Doe wat je blij maakt. Geen tijd verspillen aan onnodige ruzies, want "t is zonde van je tijd". Zolang je keuzes dan wel verantwoord zijn, is elke dag eigenlijk een cadeautje. Zo heel beroerd is die mindset nog niet. Ik heb weinig "had ik maar", best bevrijdend.
ik herken het ook wel, zie het ook bij mijn broertje. Onze vader overleed toen hij 38 was, dus het jaar dat ik 38 was (en mijn broertje is het nu), is gewoon raar. Je bent ineens ouder dan je vader, en het voelt alsof er elk moment wat kan gebeuren. Leef toch maar gewoon je leven, er gaan op elk moment mensen dood, op elke leeftijd, het is niet te voorspellen.
Mijn zwager zei altijd zijn hele leven dat hij niet ouder zou worden dan 30. Zowel zijn oma als moeder waren in de 40 en 50 gestorven aan een hersentumor. Hij bleek er 1 jaar naast te zitten en is op 31 jarige leeftijd aan zo'n zelfde tumor overleden. Dus ja, ik herken het uit mijn omgeving, maar geloof niet dat je hier blij van gaat worden.
Ik herken het niet met overlijden maar wel dat je niet verder kan kijken dan een bepaalde datum of gebeurtenis. Ik had het met de bevalling van de derde. Ik leefde tot half mei en daarna was alles een zwart gat voor me. Ik kon niet eens de maanden voor me zien. Mensen vroeger ik de winter wat ik ging doen in de zomer. Zomer? Dat bestond niet voor mij, ik kon het onmogelijk voor me zien. Ik denk dat het volledig psychologisch is. Toen mijn datum was geweest toen begon ik weer langzaam de tijd en het leven te zien. Ik dat als jij straks 36 bent dat je dan weer verder kan kijken. Tot dan is het gewoon even op automatische piloot. Dat is niet erg denk ik.
Mijn man heeft dit ook, iedereen inc zijn moeder in hun 40ste jaren overleden. Allemaal kanker allemaal een anderen soort en daar door kunnen/willen ze geen erfelijkheid onderzoek doen. Hij zegt altijd niet ouder te worden dan dat, heeft zelfs extra alles goed afgesloten duurdere premies etc via zijn werk om tot zijn pensionering de boel op te vangen ' en hier naar ' Aan zijn vader zijn kant worden ze overigs allemaal oud, dus met die genen zou het voor niks geweest zijn. Maar zijn woorden zijn.... Liever voor niks dan vroeg dood gaan en het Mager geregeld hebben. Ik heb zelfs overigs een mogelijk dodelijke hartafwijking. Echter ben ik met mijn icd totaal niet bang dood te gaan. Hier voor overigs al niet. Op mijn 17de en flatline gehad gereanimeerd en ben er nog. Als het mijn tijd is zal ik gaan, maar zal mijn eigen er vooraf geen dag druk om maken.
Heel herkenbaar voor mij, ik heb in mijn jeugd geen mensen verloren maar ik voelde heel sterk dat ik nooit 20 ging worden. Was er zo ongeveer wel van overtuigd, de laatste dag dat ik 19 was moest ik een stukje in de auto rijden.. heb het overleefd en ben gewoon 20 geworden en wordt over een paar weken 40. Vorig jaar in de zomer overviel het gevoel mij weer heel sterk, dat ik binnenkort ernstig ziek zou worden. Heel onzeker gevoel en nergens op gebaseerd. Nu blijkt mijn man, totaal onverwacht, de diagnose kanker te hebben. Het eerste wat ik dacht; zie je wel, ik heb me alleen vergist in de persoon.
Ik snap het wel. Je hebt een ‘plan’ gemaakt en tot nu toe heb je je daar altijd aan gehouden. Hoe zat het bijvoorbeeld toen je 30 was? Dacht je toen vaak: nog maar 5 jaar? Heb je altijd alles dik beleefd en ervan genoten omdat je voor die 35 klaar ‘moest’ zijn? Vind het mooi wat hier geschreven wordt nu: omdenken. Als een nieuwe start gaan zien. Misschien helpt het? Deels herkenbaar. Mijn vader zei altijd dat hij niet oud zou worden. Klopte ook. Ik zeg het ook regelmatig; ik word niet oud. Maar ja, wat is oud? Ik vind 75 best oud (misschien tegen die tijd niet hoor). Voor een ander is dat 90.
Mijn naamgenoottante is overleden toen ik baby was en zij net dertig. Ik wás er van overtuigd dat ik ook jong zou sterven. Nergens op gebaseerd behalve dat zij jong was overleden. En iedereen altijd zei dat ik zo op haar leek. Maar in vroeg dood gaan blijk ik toch iets minder op haar te lijken want deze oude muts is alweer richting de 40 Het zijn geintjes van ons brein. Klote geintjes. Probeer je te focussen op je verstand: het is nergens op gebaseerd dat jij vroeg komt te overlijden. En stel als het wel gebeurt, dan is het zo. Dan kun je beter nu genieten. Liever te dik in de kist dan een feestje gemist. Enjoy het leven. Het kan zo over zijn maar wie weet wordt je later 108. Stel je voor dat je echt volgend jaar dood gaat en je alleen maar klote dagen hebt gehad. Nou dan is het helemaal kut!