Ik ben ook veel sneller emotioneel sinds kids. Niet alleen aangegrepen worden door nare dingen mbt kinderen of de wereld maar het lijkt alsof alle emoties zijn uitvergroot. Ik denk hormonen en toch ook vermoeidheid, druk gezin, sporten, feestjes en drukke en hele verantwoordelijke baan in de zorg. Ik ging deze week uit mijn dak tegen een (weliswaar enorme hufter, en dat vond ik niet alleen ik) man in een parkeergarage in mijn dorp. Zat ‘s avonds te huilen op de bank om iets wat helemaal niet zo ernstig was. En nee de tijd van de maand is het niet. Ik heb maar even gas terug genomen. Maar ik kan me idd nog goed herinneren na de eerste dat het heel confronterend was dat alles me zo aangreep, zo was ik vroeger helemaal niet (huilde nooit). Het hoort erbij helaas.
Heel herkenbaar. Alle nieuwsberichten met kinderen raken je. Ik heb dat vooral met de oorlog in Oekraïne. Dan zie ik daar het leed van mensen en kinderen daar. Kinderen die wees worden, ouders kwijtraken, moeten vluchten enz. Ik ben realistisch genoeg dat dat hier ook ooit gaat gebeuren, en dan ga ik me helemaal inbeelden hoe dat dan met onze dochter gaat enz..
Herkenbaar en die pijn komt bij vlagen nog terug bij ze. Van de week ging G helemaal over de rooie. Ze keek naar de lucht en vroeg of God opa niet weer levend kon maken. (Welkom bij christelijk onderwijs) Nou dat werd weer creatief oplossen in een kind rustig krijgen en het christelijk geloof in ere houden (graven in geheugen hoe ze dat ook al weer uitlegde). Hij is al 2,5 jaar overleden maar t doet nog steeds veel zeer. Wat nieuwsberichten betreft, ik lees alleen de headlines en meer niet. Wil wel weten wat er gebeurd maar de details sla ik bewust over.
Ik ben daarom ook woest dat mam afgelopen woensdag achter pa aan wou gaan. Niet alleen voor mij, maar hoe ik dat in godsnaam moest uitleggen als de poging geslaagd was aan mijn kinderen. Het krijgen van kinderen geeft andere lagen overal aan. Van nieuws tot persoonlijke zaken. Het raakt je meer in je ziel.