Daar heb je helemaal gelijk in en dat heb ik uiteindelijk ook zo gezegd. Maar dat is bij ons dus aanleiding tot ruzie. Mijn man heeft kenmerken van ASS en ook van een angststoornis. (Ik zeg kenmerken, want niet getest dus geen diagnose.) Dat maakt het leven met hem soms heel moeilijk... Niet dat je persé een angststoornis hebt als je je huissleutel niet aan de schoonmaakster geeft, maar dit is slechts een van de voorbeelden. Hij ziet overal risico's en gevaar, kan daarom moeilijk beslissingen nemen, kan eindeloos piekeren en heeft voor zichzelf een strakke set regels/rituelen/handelingen om dit beheersbaar te houden. We hebben sinds een poosje relatietherapie en daarmee worden dit soort dingen langzaam pas bespreekbaar. Ik vind het rot voor hem maar loop ook regelmatig tegen dit soort dingen aan: hij legt mij regels op voortkomend uit zijn angst. Hij zegt steeds dat ik het andere uiterste ben en té makkelijk, dat is soms waar maar lang niet altijd. Daarom zoek ik soms naar hoe anderen het doen, wat is "normaal". In dit voorbeeld heb ik de afgelopen weken al een paar keer aangegeven dat ik graag een sleutel zou geven omdat ik vind dat dat inmiddels wel kan en ik het thuis moeten zijn steeds meer als een beperking ervaar. Toen was zijn reactie steeds "ik zal er over nadenken". Oké, dus ik kom er met tussenpozen van enkele dagen/een week op terug, hij blijft het ontwijken, zegt dat het te snel is. Afgelopen week was ik het zat, dus gezegd: ik wil nu echt die sleutel gaan geven. Dan schiet hij in de stress en daarmee in zijn autoritaire rol: ik wil het niet. Ik uitgelegd dat hij daarmee over mijn tijd beschikt en dat ik dat niet fijn vind. Hoe meer hij voor zijn gevoel de controle verliest, hoe autoritairder hij zich gedraagt: het gebeurt niet. Inmiddels ben ik ook boos, dus zeg dat ie dan zelf maar zorgt dat ie de deur open doet. Dat is helemaal het startsein voor dikke ruzie, hij gooit naar mijn hoofd dat hij het meeste verdient en we anders helemaal geen schoonmaakster kunnen betalen. Ik kaats terug dat hij zoveel kan werken omdat ik voor het huishouden en de kinderen zorg en dat als ik daar een uurloon voor zou krijgen we gelijk op zouden gaan. Enfin, we zitten in mum van tijd weer in onze valkuilen. En dit is dus één voorbeeld, er zijn meer dingen volgens dit patroon: hij wil iets wel/niet en dat betekent dat ik bepaalde regel of taak moet uitvoeren. Op het moment dat ik zeg "jouw wens, jouw verantwoordelijkheid" voelt hij controleverlies en is het ruzie. Dit maakt dat ik echt regelmatig twijfel of ik bij hem wil blijven. Ik hou van hem en zie hem worstelen maar mijn grens is steeds sneller bereikt merk ik. Ik zie wel dat er (met name door de relatietherapie) langzaam meer besef bij hem komt dat zijn gedrag en "eisen" buiten het normale vallen. Hij probeert meer rekening met mij te houden, maar zodra er stress is op zijn werk/slecht geslapen/slechte dag, vervalt hij in zijn oude patroon. En echt therapie voor hemzelf om er iets mee te doen is vooralsnog onbespreekbaar. Sorry voor het lange verhaal... moest het even kwijt. En dat ik het dus volledig eens ben met je post, maar dat het bij ons zo ingewikkeld is.
Och wat naar dat je je zo voelt. Het is ook heel erg lastig als er bepaalde patronen in je relatie zitten die heel hardnekkig zijn. Mijn man wilde eerst ook niet dat de schoonmaakster alleen in huis is. Eerst kwam ik hem daarin wel tegemoet, maar nu volg ik een opleiding en staan er gewoon vaak lessen gepland op die dag. Ja dan heeft hij dus gewoon pech. En nu hij er aan gewend is is het ook geen probleem meer. Mijn man heeft ook een probleem met vertrouwen. Ik regel de garage ook altijd bijvoorbeeld. Want hij doet dan zo wantrouwig dat het gewoon gênant is. Ik ben wel kritisch maar gewoon vriendelijk en dat werkt een stuk beter. Wel heel goed dat je relatietherapie doet want het is echt zonde dat zijn angsten jou zo beperken. Sterkte!
Ja, hier precies zo! En ook herkenbaar dat als de verandering eenmaal genomen is, hij eraan went en het oké is. Alleen zo jammer dat het extreem veel moeite kost om die verandering tot stand te brengen. Dankjewel!
Is ook heel vervelend vooral omdat ik een soort van mechanisme heb ontwikkeld waarbij ik allang heb besloten dat het zo moet maar dat ik het bij hem dan in brokjes aanlever. Dan werkt het wel, dan went hij er langzaam aan. Maar het lastige is dat het dus heel lang in mijn hoofd zit en ik er een vol hoofd van krijg. Dus bijvoorbeeld dat ik dan denk van oh ja ik moet weg als ze schoonmaakster komt. Ik leg de sleutel gewoon daar neer. Maar dat ik dan eerst zeg van oh ja is zo lastig ik moet weg als ze er is. Wat zullen we doen zal ik afzeggen maar ja dan wordt er niet gepoetst. Dan even niks en dan van ja ben jij anders thuis. Nee hij is ook niet thuis. Dan even niks en dan oh maar misschien kan ik de sleutel gewoon daar neer leggen. En dan een paar dagen later nou zullen we dat dan maar doen. En dat is best een vermoeiend proces..
Hier wel vrijwel onmiddellijk, maar we hebben ook een alarm, ze heeft een badge (geen code) die alleen de momenten dat ze er moet zijn werkt. Wij hebben een app waarbij we kunnen zien: wie en wanneer het alarm uit of aan doet. Dus is toch anders.
Mijn schoonmaakster voelt als pure luxe! Eerst kon ik met mijn (school)rooster ophaal wachten, maar mijn rooster is veranderd, en moet ik iets voor 08.00 weg. Zij komt meestal rond 08:30. Ik voelde me daar we vervelend over, dat ze nu zo vroeg moest komen, dus heb gelijk een sleutelbos laten maken. En nu vind Kihei nog luxer dat ik dan in een schoon huis thuis kom.
Ja, heel herkenbaar! Zo werkt het het best voor hem, maar dat is niet mijn sterkste kant. Ik ben meer van: probleem? Oplossen die handel en door, inderdaad omdat mijn hoofd al vol genoeg zit. Knap dat jij dat zo aan pakt. Mij lukt het soms, maar ook regelmatig heb ik er het geduld niet voor. Het voelt soms net zo bewerkelijk als hoe ik mijn peuter aan moet pakken om het gezellig te houden en iets gedaan te krijgen. Maar ja, mijn peuter blijft niet eeuwig een peuter
Dit vind ik echt een dooddoener. Alsof je nergens iets van mag vinden als de partner het regelt. Als je partner de kinderen iedere dag taart of chips meegeeft als lunch voor school. Of als hij ze in de winter in korte broek naar school stuurt. Kun je toch ook niks met een reactie als: dan mag jij voortaan de lunch klaarmaken of de kinderen aankleden?
Antwoord op de vraag: ik werk parttime en ben dus regelmatig thuis. Op de momenten dat er een schoonmaakster komt zou ik thuis zijn om haar binnen te laten. Dat is natuurlijk niet erg ingewikkeld te plannen als parttimer. En als ze beneden moet werken zou ik of boven mn ding doen of weg gaan en haar vragen de deur dicht te trekken als ze weg gaat. Ik zie niet in waarom je een schoonmaker een huissleutel moet geven?
Ik heb het over deze specifieke situatie en niet over ‘nergens iets van mogen vinden als je partner het regelt’, toch? Ik heb het ook niet over je andere voorbeelden. Je generaliseert nu door er andere onderwerpen bij te betrekken en scheert dingen over één kam. Als mijn C niet zou willen dat ik de sleutel aan onze schoonmaakster mag geven en we komen in de problemen omdat zowel hij als ik naar m’n werk moet, sja dan zou ik wel tegen hem zeggen: ‘blijf jij dan thuis. Ik moet naar de rechtbank. O dat kan niet want jij moet in de gevangenis zijn? Tja, dan is het denk ik het beste dat ze een sleutel krijgt’ Vind ik totaal geen dooddoener. Ja wel als je er allemaal randzaken bij gaat betrekken zoals korte broeken en chips. Over dat soort dingen ga je imo een gesprek aan dat het misschien niet zo verstandig is.
Ts wil met haar jongste zwemmen of vergelijkbaar hè? Niet werken of naar de rechtbank... dat is de situatie waarover dit gaat. Iets anders dus dan dat jij schetst bovenstaand Ik vind het dan niet heel vreemd dat dit een bespreekpunt is waarin de partner aangeeft dat je ook 5 minuten na aankomst van de schoonmaakster naar het zwembad, monkey town of wat dan ook kunt gaan.
Nee ze moet steeds zorgen dat ze thuis is. Of dat nou zwembad is of iets anders. En als je haar latere post leest gaat het niet eens om het wel of niet thuis zijn maar alles eromheen. Los daarvan schetst jij juist iets anders: namelijk dat je nergens iets over mag zeggen/chips als lunch/korte broeken. Imo gaat het erom dat IK zou zeggen, zoals ik in m’n eerste post doe, dat je wel een balans moet zoeken. Dus niet, jij kunt het wel doen, maar meer het gesprek erover aangaan en niet ervan uitgaan dat de ander het wel doet omdat een partner het er niet mee eens is.
Ik zie het probleem niet. Er komt een schoonmaakster op jouw parttimedag(!). Luxe. Tijdens het schoonmaakmoment wil je iets leuks gaan doen. Luxe. Prima toch dat je daarvoor dit momentje even uitstelt om je partner, die aan het werk is zodat je als gezin inkomsten hebt om o.a. zulke uitjes te kunnen doen, een plezier te doen?
Ik zou deze hele post wel dik gedrukt kunnen quoten. Een gezin draaiende houden doe je niet in je eentje hè? En een dikke portemonnee kunnen hebben is niet de definitie van een gezin draaiende houden, het is niet alleen de verdienste van de man (of vrouw) die fulltime werkt. En dat iemand een halve dag werkt betekend niet dat die gene dan maar braaf thuis moet zitten. Ze werkt niet voor de katseviool een halve dag.
Alsof daarom die man alles maar mag bepalen? Omdat hij het meeste geld binnen brengt? In ts haar geval, als ik het goed heb onthouden, kan ze door zijn baan niet eens het werk doen waar ze oorpsronkelijk voor is opgeleid. En wegens zijn moeilijk doen, want ja, ik vind het moeilijk doen, wordt ze ook nog eens hierin beperkt. Die schoonmaker is er al 9 maanden. Ik zie echt het probleem niet van een sleutel geven.
Ik heb alles gelezen. Op zich kan ik best begrijpen dat je partner geen huissleutel wil geven aan een huishoudelijke hulp. We hebben het niet over iets kleins. Iemand krijgt toegang tot je huis en al je bezittingen. Dat is nogal wat. Dat je dat als partners bespreekt en samen beslist om dit wel of niet te doen in niet meer dan normaal vind ik. Als dit bij ons speelde en een van ons twee zou nee zeggen dan zou het niet gebeuren denk ik. Omdat het over zo’n groot ding gaat. Het vergt veel vertrouwen in de hulp en die moet je wel kunnen geven. Als een van beiden dat niet kan dan zou dat geaccepteerd worden. Want de hulp krijgt dan toegang tot bezittingen van beiden. Daar kan je niet eenzijdig toestemming voor geven vind ik. Het lastige bij jullie is dat er meer speelt. Maar in de basis is dit voor mij geen irreële angst van je man. In de poll zie je ook dat 30% geen sleutel zou geven.
Ze levert meer in dan alleen maar een uitje. Ik vind het gewoon vreemd dat hij bepaalt terwijl hij er zelf niet eens is en blijkbaar dit ook mag omdat hij voor inkomsten zorgt zodat zij uitjes kan doen. Imo vreselijk ouderwets ook.
Ik zie dat wat anders. Wij werken beiden hard om ons gezin draaiende te houden. Hij werkt fulltime buitenshuis en verdient het meest, ik maak dat mogelijk door parttime buitenshuis te werken en alles wat betreft huishouden en kinderen op me te nemen. Dat betekent dat ik mijn planning altijd op alles aanpas: schooldingen en -gesprekken, (tand)artsbezoek, monteurs die langskomen, pakketjes/boodschappen die bezorgd worden etc. Dat vind ik niet meer dan logisch, maar dat betekent niet dat ik zeeën van tijd heb om zoals jij het schetst luxe uitstapjes te maken terwijl mijn huis voor me gepoetst wordt. De afgelopen 1,5 jaar heb ik altijd gezorgd dat ik thuis was als de schoonmaakster kwam (1,5 jaar, want we hadden er hiervoor dus 2 die het minder lang deden en die daarom terecht geen sleutel hadden.) en inmiddels vind ik dat er ook in mijn planning iets meer lucht mag komen. Ik zou graag met de jongste gaan babyzwemmen wat alleen op die dag gegeven wordt en waarvan ik de aanvangstijd niet haal als ik na het naar school brengen van de oudste twee eerst naar huis moet om haar binnen te laten. Daarbij komt dat dit dus niet het enige is waarin mijn man erg bepalend en dwingend is.
Ik vind je heel sterk overkomen ook na je vorige post over relatie therapie enzo. Steek maar in je zak.
Dat klopt wat je zegt: het is ook geen irreële angst. Dat is ook deels wat ik met dit topic wilde: polsen hoe anderen hier in staan. Anderzijds is mijn standpunt ook niet irreëel, veel mensen geven wel een sleutel. (Een kluisje is misschien een tussenoplossing. ) Het is inderdaad vooral lastig omdat er hier meer speelt. Als dit het enige was geweest had ik er waarschijnlijk anders in gestaan. Maar in onze relatie is de verhouding geven en nemen scheefgegroeid. Hij is gewend om te nemen en houd daarbij te weinig rekening met mij en ik faciliteer dat door mijn neiging om te geven. De balans zoeken is moeilijk: ik overcompenseer soms en zet mijn hakken in het zand terwijl hij wel een punt heeft, anderzijds moet hij op bepaalde punten accepteren dat niet alles gaat zoals hij het wil. Het is moeilijk. Maar jouw reactie is waardevol om ook zijn kant niet te vergeten. Dankjewel.