Ohja wat hier ook goed werkt; helpen met scannen, het poortje bij de uitgang openen met de kassabon, een broodje (of iets anders) uitzoeken. Maar het is altijd gezellig zoals je ziet en doe er 3x zo lang over mét peuter erbij, maar ach... het is een fase
Haha, heerlijk een zeester Ik heb een tijd lang bij onze jongste het tuigje van de kinderstoel onder zijn jas aangedaan als we naar de supermarkt gingen. Links en rechts hingen dan de karabijnhaakjes onder zijn jas. Die maakte ik vast aan het zitje in de winkelwagen. Hij had er namelijk nogal een handje van om te gaan staan. Dat kon dan mooi niet meer En als ik die rond liet lopen was ik hem steeds kwijt.
Ik tel nog steeds tot 3 bij de oudste. De middelste reageert bij 1 al, de jongste bij 2 maar de oudste... Boeit hem niet...
Geweldig die foto doe ik ook vaak, of een filmpje. Heb een filmpje waarop de jongste in de keuken ligt, hij was al een half uur aan het brullen want net een snoepje gehad en hij wilde nog één. Ziet mij filmen, houdt meteen op met krijsen en jammert "ik wil een snoepje! Maar die krijhijhijg ik nieeeetttt"
Ik las het hier over supermarkt krijsen, met mijn dochters geen last van gehad. Altijd heerlijk shoppen. Met zoon is het verschrikkelijk! Gillen, die...die! Of hebbe roepen of mij! Na ik daar ben geweest heb ik het altijd warm. Ik vermijd het liever!
Geweldig toch ook eigenlijk. Je kunt waarschijnlijk een heel topic openen over bijzondere redenen voor een driftbui. Mijn jongste ging laatst hard huilen omdat hij geen 3e banaan kreeg
Ik nam bij de jongste altijd een sjaal mee om haar vast te binden in het stoeltje van het karretje. Zij ging ook staan, of klom zelf uit de kar. Als ik haar los liet lopen trok ze alle vakken leeg . Moest ook altijd opletten waar ik de kar neerzette, want ook vanuit de kar kon je bakken leeg trekken.. Boodschappen deed ik vooral alleen. Zo’n verschil met de oudste die gewoon braaf mee liep
Haha, nou hier laatst 2 jarig bonuskindje die ter aarde stortte omdat hij een banaan wou maar hij wou geen banaan. Hij zag mij een banaan eten, dat wou hij graag ook. Dus ik wil hem een banaan geven, nou, alsof hij mishandeld werd: 'NEEE, STOP! STOPPEN! Hoef niet banaan!' om vervolgens te gaan zitten jammeren dat hij een banaan wil en dat 20 minuten lang. Hoe werkt zo'n brein dan toch?
Hahaha ja echt hoor. Vanmorgen ook. Dochter wilde een broodje met kaas en een broodje hagelslag. Oké prima. Zet ik het voor haar neer, begint ze keihard te roepen en huilen: 'neeeee geen kaaahaaaas neeeeee niet kaaaaasss whèèèhhhh!!!! ' Uhhh okeee... ik negeer het meestal maar en vaak gaat ze dan wel gewoon eten. Maar waarom he
Oh zo herkenbaar allemaal. het ene moment willen ze iets en dan maak je het voor ze en is het wéér verkeerd. Want 1) ik had het broodje niet mogen snijden of 2) ik had wel moeten snijden of 3) er mocht geen boter op of 4) hij wilde geen brood of 5) geen hagelslag maar pindakaas en zo kan ik nog wel even door gaan...
Als je volgemd jaar ergens komt en een moeder er doodleuk naast op de grond ziet zeesterren dan ben ik dat. 1x gedaan in de keuken, nooit meer gezien. Het puzzelstukje van de pinpuzzel pastte niet. Was al helemaal voorbereid op de supermarkt episode. Nouja we hebben nog een herkansing.
Boos en verdrietig ik breng mijn vader elke avond thuis omdat hij ivm zijn ziekte dat zelf niet kan en zijn partner zegt het emotioneel en lichamelijk niet te kunnen (400 meter lopen) Gisteren was ik daar en hoor ik dat hij in zijn broek heeft geplast. En hij had dus die kleding nog aan…… Maandag ga ik alles in gang zetten om hem versneld op te nemen. De zorg die is ingezet laat al zoveel steken vallen dat ik bijna elke dat moet klagen en nu dit. Ik ben op en moe gestreden
Sterkte een keer is t op wat je kan dragen of dat de zorgvraag zodanig verhoogd is dat er meer nodig is dan de situatie nu zou kunnen bieden. Vermoedelijk moeten we morgen voor een 90+'er op zoek gaan naar een verzorgingstehuis. Die ligt nu ter observatie in t ziekenhuis na een valpartij (de zoveelste)
Meer zorg dan er nu is kan niet. En hij is zo angstig om onder andere dus ongelukjes te hebben. Snapt nog maar amper wat een telefoon is. Helaas is er ook niet direct plek in een verzorgingshuis. Ik wilde het nog proberen te redden tot daar een definitieve plek is maar het gaat gewoon niet. Ik werk fulltime ben daar elke avond uren en dan is zijn partner ook nog…. Dus nee of hij nu wil of niet het moet. Ik weet ook dat wanneer hij eenmaal zijn plekje daar heeft het voor hem ook rustiger wordt. sterkte ook met de 90 jarige. Soms is het helaas niet anders