Voor mijn leeftijd iets te veel ervaring mee. Van mijn ex zijn vader heeft euthanasie gepleegd. Dat was een heel fijn afscheid, hij had alles geregeld en alle kinderen+aanhang waren daarbij aanwezig. Door gebrek aan medicijnen kwam de arts pas laat, waardoor hij rond etenstijd kwam te overlijden. Super gek om dan daarna met zn allen toch maar een frietje te bestellen omdat we allemaal tot die tijd geen hap door ons keel kregen. Niet veel later overleed zijn moeder tijdens onze waaknacht, dus ook daar waren we bij. Bij mijn opa en oma heb ik zitten waken, dus ook hen zien sterven. Mijn opa had veel morfine, mijn oma alleen paracetamol. Wat mij het meest bij blijft is de de roggel die komt vlak voor het sterven. Echt een heel typerend geluid, maar bij euthanasie niet aanwezig. Ik vind het fijn om bij iemand te kunnen zijn op het moment van overlijden. Ik heb voor mijn oma haar nagels nog gelakt, wat handcrème gesmeerd etc. Zij was daar altijd enorm van. Mijn opa was erg onrustig, maar die werd rustiger bij fysiek contact. Dus daar heb ik heel veel geknuffeld. Voelt alsof je toch nog iets voor iemand kan betekenen. Ik moet zeggend dat ik stervende mensen niet eng vind, voelt als het ultieme menselijke wat je kan doen. Ik heb overwogen om vrijwilligerswerk te gaan doen in een hospice, maar de hoeveelheid tijd die gevraagd wordt is op dit moment niet te combineren met een gezin.
Tja dat is iets wat ik me jaren heb afgevraagd. Mijn oudste zus en ik wisten ook pas de avond voor zijn overlijden dat het slecht ging. Dankzij middelste zus paar maanden ervoor ruzie met mijn vader gekregen en zij is altijd zijn lievelingetje geweest... Wij deden altijd alles fout en zij nooit. We kregen ook geen moment alleen met mijn vader. Mijn moeder mocht de kamer niet op. Erna wilde ze niet vertellen wanneer de begrafenis was. En zo kan ik nog even doorgaan. Hij heeft ook op video gezegd dat oudste zus en ik hem in de steek hebben gelaten. Ik heb jarenlang geknokt voor zijn aandacht, om hem dingen in te laten zien maar dat is nooit gelukt. Ik ging er aan onderdoor en op een gegeven moment heb ik voor mezelf gekozen. 4 maanden erna was ie er niet meer. Jarenlang heb ik me enorm schuldig gevoeld maar dmv therapie kon ik gaan inzien dat het niet mijn fout was...
Ik was erbij toen mijn vader overleed. Hij lag in bed in de woonkamer. Diep in slaap door de morfine. En wij (moeder, broer en zus) waakten beurtelings bij hem. Ik had het die middag nog met mijn zus over. Ik was bang dat hij zou gaan tijdens mijn shift. Zij was juist bang het te missen. Pap lag luid te snurken/rochelen. Tot het geluid ineens anders werd/wegviel. Dus ik was in een seconde van mijn stoel naast hem. Heb zijn hand gepakt. En toen viel hij stil. Ineens was hij weg. Zomaar vertrokken. En achteraf was het precies goed dat ik daar stond. Zus voelde het aankomen of hoorde de verandering van boven, want die was in een halve minuut ook beneden. Bijzonder. Intiem. Mooi. Verdrietig. Sterkte voor jullie allemaal.
Meerdere overlijdens meegemaakt ivm mijn werk in de zorg. Allemaal anders en je kunt er geen 1 met elkaar vergelijken.
ik werk in de ouderen zorg en heb daardoor al veel mensen zien sterven. bij iedere client verloopt het anders, er valt vooraf niet te zeggen hoe het gaat lopen. De enige tip die ik je kan meegeven is op tijd aan de bel trekken als de medicatie niet voldoende blijkt en er onrust komt.
Huisarts is gisteren nog geweest en heeft mijn schoonvader op het hart gedrukt na te denken over de datum van uitvoering van euthanasie. Dat hij nu wat reageert op de medicatie en zich daardoor minder benauwd voelt, is volgens de huisarts een opleving.
Dat kan zeker een opleving zijn maar zoiets kun je nooit met zekerheid zeggen en een datum uitzoeken is zeker een goed en fijn idee en laat je schoonvader weten dat je altijd nog kunt uitstellen. Dat mag altijd!
Saturatie geeft na een bepaalde grens ook alleen maar een indicatie. Mijn vader wilde elke ochtend ontwaken, dus die ging niet voor t slapend wegglijden de laatste dagen. Echter begon in de ochtend vroeg de ademstops en hebben we de pomp aan moeten laten. Hij wist er wel van, dat was de dag ervoor met mij, mn moeder en de huisarts besproken en hij wist ook dat ik die grens bewaakte (daarvoor moest ik plechtig beloven bij hem te blijven). Mn moeder wilde hem er af halen, ik heb die knoop door moeten hakken hem aan te laten. (Wel gesteund door de nachtverpleging, huisarts en technisch team). Gaf geen ruzie overigens. Zij had de avond ervoor de pomp aangezet toen ik net ff weg was om G eten te geven en naar bed te brengen (hielden thuis de schijn op). Hij wilde slapen om 1830, terwijl normaliter dat niet lang genoeg uitgesteld kon worden. Maar ze twijfelde op dat moment wat hij had bedoeld, slapen slapen of laat me wakker worden. Maar tussen die twijfel en iemand anders in ademnood laten ontwaken vlak voordat hij de grens passeert zit wel een factor belangenverschil. Kostte wat moeite om daar overheen te komen en ze heeft er zeker nog wel last van, bang dat ze t verkeerd heeft gedaan enzo. Heb nog een laatste paar kneepjes in mn hand gekregen, een code die we hanteerde en toen was ie foetsie.
Meerdere keren. Ik vind dat het inderdaad als 'mooi' kan worden ervaren. Sommige mensen zijn echt 'op', dan kan er soms echt rust over iemand heen komen als hij of zij overlijdt. Maar vooraf is er natuurlijk weinig over te zeggen hoe het verloopt... Ik heb één keer een overlijden meegemaakt d.m.v. palliatieve sedatie, dat ging heel rustig. Deze persoon heeft hier, logisch (?), zelf voor gekozen, ze was echt klaar met het leven. Natuurlijk werkt dat niet altijd zo, je lichaam kan ook anders beslissen, zeg maar, maar ik geloof wel dat dat veel uit kan maken als je er mentaal echt klaar mee/voor bent. We waren op van alles voorbereid door de huisarts die het proces heeft, maar het ging dus heel rustig. Ze ging anders ademen, er zat steeds langer tussen en opeens stopte ze en was het klaar. Het tussentijds wakker worden heeft ze eerder wel een paar keer gehad, maar we konden haar dan geruststellen en de arts kwam ook regelmatig langs om te kijken of het nodig was de medicatie bij te stellen of aan te passen. We konden haar ook altijd bellen als dat nodig was. Dat was heel prettig.
Het gaat zo snel nu dat er is besloten om hem vanavond nog in slaap te brengen. De huisarts verwacht dan hooguit nog een paar dagen.
Heel veel sterkte! Zelf geen ervaring mee. Vind het mooi om te lezen hoe mensen heel liefdevol nog van betekenis kunnen zijn. Ikzelf vind dit oprecht echt heel eng. Ik zou het verschrikkelijk eng vinden om een dierbare bij je thuis opgebaard te hebben bijv. Misschien dat ik daar ooit anders over ga denken, maar ik zou die hele kamer echt nooit meer durven te betreden. Ik ben altijd al bang geweest voor 1) het donker en 2) de dood. Ik vind het gewoon echt eng maar ik hoop daar later toch wat anders in te staan.
Misschien dat dit ooit veranderd als het je eigen vader/moeder/zus etc is. Dat was bij mij tenminste wel zo. Niet dat ik er ooit echt heel bang voor ben geweest maar een fijne gedachte is natuurlijk anders. Bij beide ouders vond ik het niet eng, ik ging s'nachts gewoon even drinken halen beneden terwijl mijn vader daar opgebaard lag. Het was mijn vader, 'gewoon' mijn vader, dat was niet veranderd, en mijn vader is/was niet eng, nooit.. Maar ik hoop natuurlijk dat je het voorlopig ook niet hoeft mee te maken! Heel veel sterkte ts!!! <3
Heel veel sterkte! Hopelijk hebben jullie steun aan elkaar en kunnen jullie hem daardoor ook steunen.
@Nina Sanders: Ik heb ook niet echt iets met iemand in zijn/haar eigen huis opbaren... Vroeger had ik er geen moeite mee, integendeel, maar tegenwoordig vind ik dat minder prettig. Maar bij iemand kunnen zijn op het laatste moment vind ik daarentegen een fijn idee. Hoe het ook verloopt, ik geloof dat het prettig en belangrijk is als er op zo'n momenten mensen bij je zijn die om je geven. Het gevoel van geliefd zijn hoop ik iemand op zo'n moment nog te kunnen laten ervaren.