Dat dus idd, het een beetje een grijs gebied. Ik heb zelfs mijn vader opgegeven haha, die was allang met pensioen toen maar die lieve man had gewoon zoveel connecties met zeer belangrijke mensen. Voelde ik mij idd ook schuldig om alsof ik valsspeelde. Terwijl ik echt gewoon een goed gesprek met pa had gehad en hij mij koppelde aan iemand. Wel triest dat je om je rolstoel dan weer werd afgewezen
Tsja die sollicitatieverplichting... ik ben een maand "in between jobs" geweest na m'n opleiding. Had allang weer een baan hoor, 31 dagen na het eind van mn vorige baan ging ik starten. Maar zonder actuele baan of WW ben je nog 4 weken verzekerd als werknemer, loop je op dag 29 onder de bus en raak je arbeidsongeschikt dan heb je helemaal nergens recht op en vlieg je recht naar de bijstand. Dat risico kan ik als kostwinner niet lopen (en ja, het geld was welkom hoor, moest ook nog verhuizen namelijk). Maar ondanks dat je baan met nadrukkelijke intentie tot vast al helemaal rond is, zit je nog wel tot 3 maanden na de start van je nieuwe baan aan de sollicitatieplicht vast. (Ja, zelfs terwijl je alweer werk hebt...) Dus ik heb ook maar vooral heel veel netwerkgesprekken opgevoerd met collega's en oud-collega's die ik aan de telefoon had, de kennismakingsgesprekken links en rechts bij mn nieuwe baan, enzovoorts. Er zitten echt idiote kanten aan dat systeem.
Ik ook hoor! Bij 32 weken zwanger liep mijn contract af. Moest ik 2 weken solliciteren terwijl niemand me aan wilde nemen (waren ook crisis jaren) want ik was dan pas 4-5 maanden later beschikbaar. Toen ook gewoon via vriendinnen en oud collega’s (ik werkte zelf in de HR en recruitment toentertijd) netwerkgesprekken gedaan. Zelfs de uwv coach zelf vond het toen een beetje onzin merkte ik aan haar Halverwege mijn verlof / na bevalling gewoon gaan solliciteren en via via baan gevonden waar ik direct na verlof kon starten.
Ik ook hoor. Was in een periode dat geschikt werk echt heel dun gezaaid was. Ik schreef dan meestal een open sollicitatie (wel serieus naar een bedrijf wat me leuk leek). Uiteraard nooit uitgenodigd na zo'n brief Ik heb in mijn eerste gesprek daar ook heel duidelijk gemaakt dat ik niet ging solliciteren op werk wat ik niet wilde.
Hier wordt wel alles gevraagd gelukkig maar de grens stellen en de daarop volgende reactie zie ik zo gebeuren! Hotel mama toch? Maar die witte trui had ze van mij zelf mogen wassen! Hier moet ze ook een trap op maar heeft watjes en afhaalspul op haar kamer staan (stel je voor dat de make-op niet lukt en dan het hele huis door moet... )
tja die pubers met hun wasgoed. Bij mijn oudste van 19 jaar ligt geloof ik heel zijn kleerkast op de grond en op stoelen. Ik vraag me werkelijk af of die nog iets schoons in zijn kast heeft liggen. Ik kom zelden tot nooit op zijn kamer. Ik zeg altijd dat zolang hij zijn vuile was niet in de wasmand gooit dat ik dan ook niks kan wassen. Eens in de zoveel tijd komt er een lading naar beneden met veel gemopper. Dan was is het voor hem. Vind ik geen probleem maar ik ga geen vieze onderbroeken etc van zijn grond opruimen. De kamer van mijn 17 jarige dochter is ook altijd een chaos. Ze heeft nu inmiddels wel door dat kleding doorgaans niet veel mooier wordt als je het na 1x dragen alweer in de was mikt. Dus dat scheelt want zij deed voorheen wel alles in de wasmand proppen. Een broek die een halve dag gedragen is, ja daggg dat ga ik niet wassen en die leg ik weer terug in haar kast. De enige die netjes met haar kleding omgaat is mijn 10 jarige dochter, ik hoop dat het zo blijft.
Als je je kamer op moet ruimen, is het veel makkelijker om alles in de was te gooien ipv te moeten kijken of het schoon is, laat staan het te vouwen en in je kast te leggen
Mijn puberdochter had een nieuw shirt gekregen, 1 uur gedragen (om uit te proberen) en toen in de was gegooid
Volgens mij hoort dit niet enkel bij pubers, maar mijn man doet dit af en toe uit gemak ook. Al gaat het dan om een enkel kledingstuk haha
Ik had het haar zelf eruit laten halen. Dat is echt iets wat ik vanaf dag 1 bijna erin knal: jullie gaat fatsoenlijk met de was om. Hotel mama zorgt er wel voor dat er elke dag gewassen wordt en kleding vaak dezelfde dag nog netjes in de kast ligt. Nou, het minste wat je kan doen is even meehelpen of in elk geval zelf netjes met je kleding omgaan (en niet continu alles in de was flikkeren). Mijn jongens zijn nu nog klein natuurlijk en ik zie ze echt wel veranderen als ze ouder worden, maar voor nu gooien ze hun eigen kleding in de was, maakt de oudste z’n eigen bed op en moet van mij ook elke dag z’n kleding opruimen (incl pyjama wanneer hij opstaat). Vind dat zo vreselijk, overal was op de grond. Ik ben dus zo’n loeder die iedereen gewoon op het matje roept om het op te ruimen, ongeacht wiens kleding het is.
Hier gaat dat net zo. M'n oudste luistert keurig (soms met gemopper) en doet het dan ook. Ik roep hem ook weer naar boven als zijn pyjama op de grond ligt of z'n bed niet opgemaakt is. Dochter daarentegen heeft nu al de neiging om na een uur wat anders aan te willen of savonds een 'nieuw setje' te pakken terwijl haar kleren nog schoon zijn.
Ja, onze jongste ook. Ik vind het prima als zij zich vier keer per dag wil omkleden en daar lol aan beleeft, maar dan wil ik het niet telkens wassen. Wij hebben nu een systeem dat best goed werkt: sokken, ondergoed en zichtbaar vies wasgoed doen ze zelf in de wasmand. De rest in een aparte mand op hun kamer. Die mand beoordeel ik dus zelf: moet het gewassen worden of kan het weer terug de kast in.
Dat gaan ze uiteraard vaak niet zo zeggen al heb ik wel een afdelingshoofd gehad die dus letterlijk zei dat ik geen vast dienstverband kreeg omdat ik, in zijn ogen, niet mobiel genoeg was vanwege mijn handicap/rolstoel/krukken (werkte daar met een tussenpozen 5 jaar gedetacheerd, was zelfs teruggevraagd). Maar heb ook al een aantal keer gehad in het verleden dat ik aankwam en überhaupt niet binnen kon komen, bijvoorbeeld omdat er een trapje was bij de ingang en geen helling. Die werkgever vond dat hij het juist goed geregeld had want hij had een mindervalide toilet (die als opslag werd gebruikt) dat ik dus niet naar binnen kon, daar moest ik mij dan maar overheen zette want daar ging hij niks aan veranderen
Haha ja, had een mogelijkheid geweest, maar kon niet binnen dus gesprek is uiteindeijk bij een brasserie een paar deuren verder geweest. En ondanks dat zag hij nog het probleem niet Zelfde is van die nooddeuren naast een 'kleine' draaideur, maar dan wel met een dranger erop zodat hij dicht valt en dus heel zwaar open gaat. Die krijg je dus niet open vanuit de rolstoel maar 9 van de 10 is overtuigd dat ze daardoor wel voldoen aan het toegankelijk maken. Daar hebben we trouwens de beheerder van het gebouw gecontact en in mijn rolstoel gezet zodat hij zelf kon ervaren dat het niet mogelijk was. Binnen 1 week zat er een systeem op dat ik naar binnen kon met een pasje wat de deur opende.
Eigenlijk zou elk bedrijf dat moeten doen, gewoon rondje in de rolstoel maken, net zoals jij met de beheerder liet doen. Mijn werk was volledig rolstoel toegankelijk, maar ja als 90 procent van de clienten slecht ter been is zou t wel heel stom zijn als je dan niet rolstoel vriendelijk bent
Mijn kin viel open van de brief van het cak, had wel een brief verwacht maar niet de inhoudt zeg maar. Nooit geweten, en dus zo het plan van aanpak ook nooit gelezen, dat ik onder de aow leeftijd met een partner (of samenlevend met 1 ander persoon) geen eigen bijdrage hoefde te betalen voor de wmo voorziening(-en) Wij zijn er dus altijd vanuit gegaan dat het wel moest, er werd immers altijd gesproken over een eigen bijdrage
Het zal je nog verbazen hoeveel er dan nog aangepast kan worden (geen idee wat voor werk je doet, maar zelfs het gemiddelde verzorgings- en verpleeg tehuis en ziekenhuis kan nog aardig wat verbeteren ) Dat bewust worden door ervaring heb ik indertijd ook op projecten op gezet, op het ontwerp gedeelte. In de bouw en zeker de wegenbouw valt daar echt nog enorm veel winst te behalen. Vluchtroutes in tunnels etc is leuk maar ik kan er niet uit in een noodsituatie want trapjes naar de nooddeur, geleiderail of barrier waar je over moet etc etc, verzorgingsplaatsen, tankstations eveneens een groot probleem. Überhaupt in de publieke ruimte zijn er heel veel uitdagingen met rolstoel, en andere handicaps. Van die hellingen bij stoepranden? 9 van de 10 zijn te stijl aangelegd waardoor je met een rolstoel achterover dendert (je hoort ze vooruit te kunnen oprijden qua helling) en dat doet flink veel pijn zeg ik uit ervaring. Moest vanmorgen naar de markt, en tja de balansrolstoel is er nog niet dus dan gaan we als kermisattractie, jongste 2 in de duo buggy die ik vasthou en mijn man die mij duwt in de rolstoel. Beetje jammer alleen dat de verkoopborden zo staan (lantaarnpalen etc idem overigens) dat je verplicht op de straat moet waar dan ook nog auto's komen wat dat betreft ben ik wel heel blij als de balansrolstoel er is dan kan ik even alleen, of mijn man kan met de kinderen aan de hand op het voetpad blijven. Gisteren en vandaag was dus echt constant, oh wauw dit kan ik straks allemaal weer zelf qua momenten. wie weet misschien ga ik shoppen en boodschappen doen zelfs nog leuk vinden.
Kinderen van een jaar of 10 die in de speeltuin met een aansteker rondlopen en continue aan het vloeken zijn tegen elkaar Ga dat ff lekker bij pa&ma thuis doen.