Een van mijn beste vriendinnen zal helaas volgende week met 20 weken zwangerschap haar zwangerschap afbreken omdat het kindje niet levensvatbaar zal zijn. Ontzettend verdrietig. Ze is er ook helemaal kapot van. Ze zal volgende week in het ziekenhuis bevallen van een dochtertje. Ik wil haar heel graag iets geven, een cadeautje of iets van een mooi gebaar. Maar wat geef je aan iemand die gaat bevallen van een kindje dat gaat overlijden? Het is allemaal zo verdrietig, en weet daarom ook niet wat een gepast/mooi cadeau zou zijn. Iemand tips?
Verschrikkelijk Ik heb een keer 2 knuffeldoekjes bedrukt met de naam van het kindje, eentje die is meegegaan in het grafje, eentje voor het gezin, vond het idee toen erg mooi dat ze iets hetzelfde bij zich hadden.
Dit vind ik een mooi cadeautje. Iets draagbaars en met betekenis. Kan natuurlijk ook een armbandje oid zijn.
Op de site van vlinderkusje vind je veel mooie dingen: https://www.vlinderkusje.nl/ Ook speciaal voor verlies van een kind.
Even een andere invalshoek. Ik vind het heel lief bedacht maar ik weet van mijn zus dat die toen helemaal nergens op zat te wachten. Van niemand niet. Alleen de luiken figuurlijk dicht en alleen zijn met je immense verdriet. Ze kon het niet eens opbrengen om dankbaar te zijn dat mensen aan haar dachten. Dus ik weet niet wat je vriendin wil. Je kunt ook nog later een cadeau geven, als de ergste scherpe randjes er af zijn. Dat hoeft niet direct. En mijn zus waardeert het vooral dat mensen er aan blijven denken. Zelfs nu, jaren later, dat we het nog over haar kindje hebben. Dat is het meest waardevol.
Wat verschrikkelijk. Een sieraad met geboortesteen vind ik mooi maar is wel erg smaakgebonden dus zou ik niet doen. Zoiets zou ik ook liever zelf kiezen. Ik dacht eerder aan een boek ofzo. De jongen de mol de vos en het paard staan vb erg troostende tekstjes in (vind ik dan toch), of een handjevol troost (van Liz is more) zijn allemaal stukjes tekst over troost. Het allerbelangrijkste is erkennen dat ze ouders geworden zijn, en dit ook blijven doen. Dus ook na een paar jaar nog.
Je vriendin zal waarschijnlijk geen recht op kraamzorg hebben, maar wel ook totaal lichamelijk op zijn omdat ze net bevallen is. Misschien kun je een paar keer een maaltijd brengen, eens een was voor haar draaien en helpen met haar huisdieren. Even ervan uitgaande dat er een partner is, zal die er ook compleet doorheen zitten en al genoeg aan zijn/haar hoofd hebben. En ik zou even wachten tot je de naam van haar dochter kent en dan iets met haar naam erop geven. Dit is voor mij heel herkenbaar, wat moest ik met al die bloemen?
Bedankt voor alle reacties! Hier kan ik wel wat mee. Denk dat ik het voor nu bij een kaarsje en kaartje houd, kan altijd later nog kijken wat gepast zou zijn. Ik zal ook aanbieden om hier en daar te helpen waar nodig. Maandag is het zo ver. Zo heftig en zielig voor ze, kan me er gewoon niks bij voorstellen, wat een hel zeg...
Ik heb voor vriendin eten gemaakt, kaart gestuurd en later een bon voor gedenk sieraad. Op de kaart vooral heel groot de naam van het kindje. Veel mensen spreken de naam amper uit van het kindje. Dat voelde voor onze vrienden heel kwetsend. Alsof het kindje er niet mocht zijn... Noem zijn/haar naam. Laat hem/haar bestaan.
Ik kan alleen de tip meegeven, dat ze hand en voetafdrukjes kan laten maken. Niet elk ziekenhuis heeft die setjes kennelijk liggen. Ga desnoods als vriendin zijnde naar een uitvaartonderneming en haal bij de balie een setje (kost een paar euro maar dan hebben ze t in elk geval). Die setjes laten geen inkt achter op vingers of voetjes geloof ik. Maak in godsnaam veel foto's (stichting still bijv). Afhankelijk hoe snel en goed je iets kan maken of regelen er zijn dingen als nestjes/ omslagdoekjes voor ook de 20wkn kindjes. Ik heb M gekregen met 15 wkn en voor hem zelf een nestje en omslagdoekje gemaakt, met daaromheen nog een doek die weer mee naar huis ging. (Heb foto bijgevoegd van die van M toen we m net klaar hadden) In t ziekenhuis kreeg hij een veredelde schoenendoos (wat ik gelukkig al wist) en zonder ook maar iets er in. Mn hart had dan helemaal gebroken als ik niks had gehad voor m terwijl we de tijd en de kunde hadden om t anders te kunnen doen. Man wilde geen eigen crematie dus dat ging via t ziekenhuis en uitstrooiing zonder ons bijzijn. In t ziekenhuis kreeg ik ineens de ingeving zijn navelstreng mee te nemen naar huis. Wist ook niet waarom, was ook voor t eerst dat zij t hoorden maar was geen enkel probleem en met een urinecontainer was dat zo geregeld. Wel even een heel klein katoenen gaasje onder doen, af en toe t dekseltje losdraaien voor luchten en het wordt smurrie (vandaar t gaasje, echt een mini stukje maar) maar t komt allemaal goed. Van een stukje daarvan heb ik zelf as gemaakt. Inmiddels (ruim een jaar later) had ik een idee wat ermee te doen. De goudsmid heeft in onze trouwringen een gaatje geboord, de as er in gezet, gaatje weer gesealed en afgewerkt. Aan de binnenkant staat op exact die plek the deathly hallows gegraveerd. Van t hele proces zijn foto's gemaakt en je ziet er niks van aan de buitenkant. Altijd bij ons. Periode erna: ik zat in mn bubbel ondergedoken en wilde de wereld even niet meer kennen. G hobbelde in de rondte en snapte er geen bal van (was net 2) gebaarde ineens wel "mama huilen" en kwam veel kroelen. Elke fractie energie die ik nog had had ik nodig om er voor haar te zijn en een glimlach op te zetten zodat ze voelde dat t niet door haar kwam. Ze was compleet van slag. Enige puf voor derden had ik gewoon niet. Lief t aanbod om te koken en eten te komen brengen, maar om ons heen zijn mensen met sociale vaardigheden en die maken altijd een praatje. Dat kon ik dus echt ff niet handelen (ik ben niet heel sociaal vaardig dus t kost me altijd al moeite en dus energie, en energie had ik dus niet) Een bezorgstijl ala thuisbezorgd had prima geweest en zeer welkom. Gewoon afleveren, omdraaien en weer weg. Niet omdat ik ze niet aardig vindt of zonodig de bitch wil zijn, ik kon t niet. Maar niemand die zich daar iets bij kon voorstellen, dus sloeg ik elk aanbod (via de app) maar bij voorbaat gewoon af. Ik zou t nu ook niet uitgelegd krijgen hoe ik me toen voelde en hoeveel moeite en energie de meest minimalistisch conversatie kostte. Mijn held die periode had eten gebracht, afgegeven een begrijpend knikje gegeven en direct vertrokken. En pas gaan kletsen als ik had gevraagd of ze nog ff tijd hadden voor een bakkie. In ons geval werd dat dus de lokale shoarma, pizzaria en de magnetron maakte ook een goede kans. Nu zal niet iedereen allicht daar even veel moeite mee hebben, maar zal sinds mn eigen ervaring dat in eventueel toekomstige gevallen wel navragen (al of niet via de partner en verzoeken om een eerlijk antwoord, niet een politiek correct antwoord). Heel veel sterkte aan je vriendin en dr partner, t is een klote situatie waar je niet in wilt komen te staan. Lief dat je als vriendin aan hun denkt en er probeert te zijn.
Ik moest nog denken aan de watermethode. Dit is niet altijd bekend bij mensen die een kindje verliezen tijdens de zwangerschap of geboorte. Misschien kun je het nog doorgeven aan je vriendin, of vragen of ze er wel eens van gehoord heeft. En wat @Vero0504 zegt over dat eten langsbrengen herken ik wel. Vaak is er geen energie voor een gesprekje, hou dat in je achterhoofd en geef alleen het eten af en ga dan weer weg als ze dat fijn vinden.
Wat ongelooflijk heftig! . Iedereen gaat er anders mee om. Een kaartje sturen is altijd goed. De 1 sluit zich compleet af van de buitenwereld, de ander heeft de buitenwereld juist nodig: je kan best aan haar vragen of ze nu behoefte heeft juist aan rust, of dat ze het fijn vindt dat je even kort lansgkomt of eten brengt. Als ze nog andere kinderen heeft, kun je oppas hulp aanbieden. Zeg vooral niet 'als ik iets voor je kan doen, laat maar weten' die drempel is vaak te groot. Als je gericht vraagt: zou je het fijn vinden als ik as woensdag oid je een maaltijd breng? Of even boodschappen doe? Specifiek aanbod is makkelijker te accepteren 2 knuffeltjes is ook mooi: 1 voor de baby, 1 voor hun.
Niet voor nu meteen maar voor later kan een beeldje van willowtree ook erg mooi zijn. En vragen waar zij inderdaad behoefte aan hebben. Vind je het fijn als ik vrijdag even eten langs breng bijvoorbeeld. En wat ik in m'n werk gemerkt heb is dat ook veel ouders het erg konden waarderen dat je ze ook feliciteerde met de geboorte. Gefeliciteerd met *naam* jullie hebben een dochter gekregen. Maar daarnaast heel veel sterkte met dit verlies. Zoiets. Ouders die ik sprak vonden het vaak naar als er niet erkent werd dat ze ook ouders waren geworden van een kindje. Maar dit kan ook weer zo verschillen per koppel en hoe jullie relatie is. Vergeet ook de vader niet.
ik heb dit ook meegemaakt bij een vriendin en heb toen voor dr gezin gekookt heb de andere kinderen uit school meegenomen en dat was het een cadeau zou ik niet doen maar jij kent je vriendin beter dus als je denkt dat zij dat wel fijn zou vinden moet je dat doen
Ik las hier al de tip van iemand, maar vergeet het kindje niet. Het is ons 14 jaar geleden overkomen en er zijn nog maar 2 mensen die er ieder jaar aandenken. Al stuur je op die datum al alleen maar een kusje via WhatsApp maar zwijg het niet dood.
Een sieraad vindt ik te persoonlijk, dat is net iets dat je als papa/ mama mooi kan kopen en je wilt het vaak dagelijks dragen (ik spreek uit ervaring) dus het moet goed bij je passen. Eten brengen, luisteren naar de verhalen die ze wilt delen, wandelen als daar behoefte aan is, ik koester nog de knuffeltjes met hun namen en alle kaarten die ik destijds heb gekregen.