Neem in ieder geval geen beslissing in paniek inderdaad. Praat er goed over en neem je besluit samen met je vriend. Knuffel.
Ja dat is jouw mening, en dat is verder prima. maar zoals je kunt lezen was ze nog niet aan de pil toen ze zwanger werd.
Ik was 9 weken zwanger toen mijn vader zeer onverwacht overleed. En ja ik had door die rouw onwijs veel spijt van de zwangerschap. Ik heb zelfs proberen te onderhandelen met de hogere hand: neem mijn kindje, geef mij maar mijn vader terug! Dus ik ken het gevoel helaas hoe rouw dat beïnvloed. In jouw geval uitgestelde rouw. Maar dat is net zo heftig al dan niet heftiger omdat je weer bent teruggeworpen in die woeste rouw zee. Ik haaaaaatte het als mensen zeiden: wat mooi, dat er nieuw leven aan komt. Want zo voelde het niet. Nu kan ik dat wel zien. Maar toen niet. Je kan niet intense blijdschap ervaren als je zo diep in de rouw zit. Mijn brein blokkeerde de zwangerschap om op de rouw te focussen. Net als jij in de begin periode juist moest focussen op de pasgeboren baby en nu echt die rouwfase moet omarmen. Ik heb veel gehad aan de praktijkondersteuner ggz van de huisarts. Daar ben ik vrij vlot heen gegaan. En daarna ook door gegaan met de psycholoog. Dat heeft mij écht meer berusting gegeven. Juist omdat diegene onafhankelijk is en emotioneel niet betrokken zoals familie of vrienden dat wel zijn. Ik kan je aanraden om gesprek met de huisarts aan te gaan. En wees heel lief voor jezelf: het is echt helemaal oke dat je niet blij bent met de zwangerschap nu. Gezien de omstandigheden is dat ook niet gek. En de angst voor postnatale depressie herken ik heel erg. Dus ik heb het aangegeven bij de kraamzorg en verloskundige: hou mij in de gaten. Daarom heb ik ook vroeg psychische hulp ingezet. En de angst voor postnatale depressie is weg, wel kamp ik door alles met stress in mijn lijf en incidentele paniekaanvallen en daar ben ik wél bang voor maar ik voel mij veilig genoeg omdat ik weet dat er op mij wordt gelet. Speel open kaart, het helpt echt in verminderen van angst gevoelens.
Jeetje wat een heftige tijd voor je.. Wat de meesten al zeggen, alleen jij en je partner kunnen deze keuze maken, hoe cliche ook. Wat mij heel erg bijgebleven is, zijn een aantal vragen, namelijk: - Als de situatie nu helemaal blanco was, wat zegt je gevoel dan? - Hoe stond je voor deze zwangerschap tegenover abortus? - Blijf zoveel mogelijk bij jezelf en je gevoel tijdens deze vreselijk moeilijke keuze. Want jij moet, welke keuze je ook maakt, kunnen leven met de keus die je maakt.. Enkele gesprekken met huisarts, of psycholoog of iemand van het Fiom kunnen jou en je partner misschien ook verder helpen. Door erover te praten wordt het 'echt'.. Ik heb geen idee of je er iets aan hebt, maar kan me goed indenken hoe moeilijk dit voor je moet zijn...Heel veel sterkte met alles!
Dankjewel voor het reageren en je bericht! Wat antwoorden: - Kan ik niet zeggen, want dat zou ik niet weten. Er hangt natuurlijk wel een sentiment aan dit alles (bijna dezelfde volgorde als bij mijn moeder, zelf ook tweeling zijn) Zonder de rouw was het misschien alsnog wel heul pittig geweest alleen misschien wat meer te overzien? Ik zou het niet weten. - Niet negatief, fijn dat het er is. Het gaat erom dat je een goede moeder kan/wil zijn. Bedankt voor het medeleven en het meedenken! (L)
Gecondoleerd met je moeder. Antwoord op je vraag ga je hier niet op een forum vinden, zeker niet op deze. Wel zou ik hulp gaan zoeken. Ik zit dan te denken aan de praktijk ondersteuner bij de huisarts, het Fiom of misschien een gesprek op de pop poli in het ziekenhuis. Die laatste ondersteunt zwangeren met psychische problemen tijdens hun zwangerschap. Ga er eens praten om te kijken of er überhaupt mogelijkheden zijn waarmee je het zou aandurven. En verder, doe het samen met je vriend! Je wil tenslotte met hem verder, neem een beslissing waar jullie samen mee verder kunnen. Als laatste, ik ben vol in de rouw aan een volgende zwangerschap begonnen toen ik net mijn ongeboren baby verloren was door een extreme vroeggeboorte. En het is heel erg zwaar: rouw plus die wervelwind van zwangerschapshormonen.
Zelf ben ik 2 maanden nadat mijn vader overleed zwanger geraakt. Ik had toen een dochter van een half jaar ( die ook nog slechthorend was) Ik voelde me enorm verlaten dat mijn vader dit nu niet meer mee zou maken. Voor mij voelde het als onbeschermd in een hevige hagelbui te staan. En ik was er ook eigenlijk niet blij mee. Vond het veel te snel gaan etc etc.. Nu achteraf, (onze zoon die ik toen verwachtte is nu 5) zie ik hoe ik door al die moeilijke momenten heengeleid en gedragen ben. En dat ik kracht gekregen heb om het te volbrengen. Hij is ons 3e kind en het was druk en pittig met 2 kinderen die hun eigen problemen hadden. Ons 3e kind is juist de makkelijkste baby geweest. Ook nu gaat zijn ontwikkeling nog steeds erg vlot. Probeer je niet te vermoeien met doem scenario,s waarvan je niet weet of ze überhaupt op je pad komen. Ik ben ook een echte doemdenker. En zag het toen echt niet zitten. Maar ondanks de moeilijke tijd van rouw was dit uiteindelijk toch mijn lichtpuntje. Hij werd namelijk geboren 6 dagen voordat het een jaar geleden was van mijn vader. En zodoende gaf dat die donkere periode toch nog licht en hoop!! Ik hoop dat je iemand vind die je kan helpen in deze moeilijke tijd!
Nog een kleine toevoeging : mijn meisje was 16 maanden toen onze zoon was geboren. Maar ze heeft zich niet achtergesteld gevoeld. De verhoudingen waren en zijn nog steeds goed. Zo,n klein kind accepteert de situatie hoe hij is op dat moment. Ze zijn op die leeftijd echt al een klein peutertje met op hun manier begrip voor de situatie..
Wat een heftige tijd maak je mee TS. Ik kan me je gevoel zeker voorstellen en wat je ook kiest, het is oké. Wat misschien ook nog kan helpen bij het nadenken over een beslissing: Hoe zou je hierop terugkijken over 10 jaar? Uiteraard heel moeilijk te zeggen maar probeer je beide scenario's voor te stellen en bedenk dan welke gevoelens in je opkomen. Stel je kiest ervoor om de zwangerschap te behouden en je hebt over 10 jaar drie kinderen van 11 en 10, hoe zou je dan terugkijken op dit heftige begin? Stel je kiest ervoor om de zwangerschap af te breken en je hebt over 10 jaar je dochter van 11 en wie weet nog meer kinderen. Hoe zou het voelen? Opluchting? Spijt? En verder sluit ik me aan bij wat al gezegd is: zoek hulp bij een onafhankelijk iemand om mee te praten. En tot slot wil ik je nog de ervaring van mijn moeder meegeven. Zij had al 3 kinderen toen ze opgepland (en ondanks een spiraal) zwanger raakte van de 4e. Daarnaast runde ze met mijn vader een eigen bedrijf en alles was druk maar oké. Maar ze zag een vierde kind écht niet zitten, had ook het gevoel dat ze de oudste 3 tekort zou doen en alles (bedrijf, huwelijk) op het spel zou zetten. Ze heeft gekozen voor abortus en er nooit spijt van gehad. Dus dat kan ook. Het is voor iedereen anders, alleen jij kunt beslissen. Veel sterkte!
Ik zou er hulp bij zoeken! Voor je verdriet en natuurlijk de aankomende tijden. Gecondoleerd nog met het verlies van je moeder. Je vriend zegt wel, alles in 1x gehad maar het zijn er ook twee. Daarnaast is je andere kindje ook vol in ontwikkeling. (Lopen en ontdekken) Jij kunt enkel deze beslissing maken omdat je het grootste gedeelte moet doen. Bevallen, herstellen, zwangerschap uitzitten met misschien wel bijkomende complicaties (tweeling) Je kunt het zeker aan,maar ik zou om hulp vragen om je heen. De tijd dat de tweeling er nog niet is benutten voor emotioneel herstellen. Het verlies van je moeder is heftig. Hiermee hoeft het nog geen therapie te zijn, maar dingen doen waar je energie van krijgt, waar je even op jezelf kunt focussen! Een kind hebben is zwaar, drie kinderen onder de 1 jaar is heel pittig. Dat kan iedereen beamen. Welke keus je ook maakt, abortus of laten komen het is beiden zwaar. Doe wat jij zelf aankunt en wilt. Heel veel sterkte!!
Als eerste gecondoleerd met je moeder. Een andere situatie als bij jou, maar wel niet gepland zwanger door de pil heen, terwijl wij ook in een verwerkingsproces zaten. Onze 4de kindje is geboren met craniosynostose en dit bleek achteraf ook om een syndromale vorm te gaan en mogelijk erfelijk. Al bij de geboorte werd er gezien dat er iets niet goed was met hethoofdje van onze dochter, na een week moesten we terugkomen bij de kinderarts en die gaf aan dat we ons geen zorgen moesten maken en dat hij ons met 6 weken terug wilde zien, maar meer om ons gerust te stellen. Mijn gevoel zei dat het niet goed zat en na 3 weken zijn we via een tip van iemand hier op het forum bij het erasmus mc terecht gekomen, nadat we foto's gestuurd hadden. Het bleek inderdaad niet goed te zijn met ons meisje en ze zou rond de 9 maanden een schedeldskreconstructie en een oogkascorrectie krijgen. Met 5 weken begon het huilen en niemand nam ons serieus, want nee ik was onzeker en medisch kon het niet zijn. Ondertussen kwamen we in een medische molen terecht ivm de craniosunostose en zaten we regelmatig in Rotterdam, ze kreeg een hemangioom precies naast haar oog,waardoor we ook naar Rotterdam moesten, maar medicatie durfde ze niet aan want ze had veel last van haar luchtwegen. Ze hadden een vermoedden van heupdysplasie, maar dit was gelukkig niet zo, hoorde een hartruisje (was gelukkig ook niets), ze groeide niet, kleurde regelmatig blauw rond lippen, vingers en teentjes enz. Met 6 maanden kwam ze in het ziekenhuis terecht om ons te ontlasten. Daarna was het huilen minder en was ze wel wat blijer, maar huilde nog veel. Met 9 maanden is ze geopereerd het was een heftige week, maar ook een bijzondere week. Daarna veranderde ze in een blij meidje en ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze last van hoofdpijn gehad heeft doordat haar hersenen weinig ruimte hadden. En toen we waren een ruime maand verder bleek ik zwanger te zijn van ons 5de kindje. We waren aan het bijkomen van 10 heftige maanden en we wisten nog niet of wij drager waren, want dan had het ook gevolgen voor onze andere kinderen van toen 2, 4 en 7 jaar oud. Wat als we drager waren en dit kindje het ook had, dan gingen we weer het proces in terwijl we juist alles een plekje probeerde te geven. Onze 4de was nog zo klein en we hadden er nog 3 en welke zorg had onze 4de nog nodig, want dat wad allemaal niet duidelijk. Al snel was duidelijk dat dit kindje ook welkom was en ja wat als het wel hetzelfde had als onze dochter ook dan zouden we hoe zwaar ook er doorkomen. Onze zoon is geboren dat onze jongste 19 maanden oud was en we nog veel zorgen om haar hadden. Maar we zouden hem voor geen goud willen missen (wel zijn gedrag). Nogmaals dit is natuurlijk niet vergelijkbaar met her verlies van jou minder, maar om te laten zien hoe sterk wij zijn als vrouwen. Ik wil je sterkte wensen de komende zware periode. Sterkte met het nemen van de juiste beslissing en praat eens voor je een beslissing neemt met het fiom.