Dames, Ik volg dit forum al een tijdje omdat ik graag zwanger willen worden. Vandaag ben ik op aandringen van m'n vriend dan toch maar overstag gegaan en heb ik een account gemaakt om jullie een vraag te stellen. Misschien staat hij verkeerd in de Lounge, ik hoop dat het Beheer 'm verplaatst indien dit topic beter ergens anders staat. Sorry alvast als een aantal dingen een beetje TMI zijn, maar ik heb werkelijk geen idee bij wie ik anders nog terecht zou kunnen. Ik ben ook niet echt heel open over dit soort dingen, het kost me best wat moeite om dit te vertellen. En het is ook een heel verhaal hoor. Even kijken hoe ik het zo gestructureerd mogelijk kan opschrijven. Ik ben seksueel actief geworden op m'n 21ste. Dat was helaas vanwege de pijn niet meteen de leukste ervaring. Maar ik hoorde van vriendinnen dat ze dat ook hadden de eerste paar keer, dus dat stelde me wat gerust en ik en m'n ex bleven dus wat verder experimenteren. De pijn bleef echter aanhouden, en ik heb dit toen uiteraard aangekaart bij m'n huisarts. Ze heeft me inwendig onderzocht en stuurde me naar huis met de woorden dat ze niks zag en dat pijn vaak voorkomt bij vrouwen en dat ik maar glijmiddel moest gebruiken. Dat had ik uiteraard al gedaan, maar dat hielp voor geen meter. Een maand later stond ik er terug, en met haar vorige diagnose in het achterhoofd vroeg ik nu meteen om een verwijzing naar een gynaecoloog. Twee weken later had ik m'n afspraak. Een wat oudere vrouw was het, heel begripvol. Ze leek oprecht bezorgd en wou echt naar een oplossing zoeken voor mijn probleem. Maar ook daar werd na een inwendig onderzoek helemaal niets gevonden. "Het zit soms in je hoofd," hoor ik ze nog zeggen. Dus ging ik gewoon door, terwijl seks af en toe toch wel behoorlijk pijn bleef doen. Ik voelde me ook schuldig tegenover mijn ex wanneer ik weigerde om intiem te zijn met hem. Dus ik beet gewoon op mijn tanden. De pijn werd er ook niet erger door zoals je wel eens hoort, er veranderde niks, en het was eigenlijk gewoon dát of geen seks. En ik koos voor het eerste, ook omdat ik er zelf echt wel nood aan had. Heel toevallig kwam ik twee jaar geleden op het internet een artikel tegen met het bericht dat pijn tijdens het vrijen kan veroorzaakt worden door een gespannen bekkenbodem. Mijn gynaecologe had dit ook al vermeld, maar zei toen dat ik dat niet had. Maar de symptomen die ik las in dat artikel leken goed overeen te komen met wat ik had. Dus ik weer naar de huisarts, voor een verwijzing naar een bekkenbodemspecialiste ditkeer. Elke keer moest ik ook weer uitleggen waarom dat nodig was, en had ik het gevoel mezelf te moeten verdedigen tegenover mijn huisarts. De fysio voelde "wat spanning" en ik heb uiteindelijk bijna een half jaar therapie gevolgd, met als resultaat dat er op het einde helemaal niks was verbeterd, buiten dat mijn relatie was afgesprongen (uiteindelijk om andere dingen, al speelde het feit dat ik tijdens de therapie niet meer intiem mocht zijn zeker een rol). Nadien ben ik bijna twee jaar single gebleven, en heb ik de hele problematiek even laten rusten. Er was uiteraard ook geen nood om een oplossing te vinden op dat moment. Die nood kwam pas terug toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Hij merkte dat ik pijn had als we intiem waren en weigerde om verder te gaan, ook al zei ik hem dat dat ok was en dat het altijd zo was bij mij. Hij pushte mij om toch maar weer te zoeken naar externe hulp. Via een vriendin kwam ik bij een andere gynaecologe terecht, die vaststelde dat mijn hymen aan de onderzijde redelijk stug was en niet kon inscheuren hierdoor tijdens intiem contant. Waarom niemand dit vroeger had opgemerkt, geen idee, maar ik had vertrouwen in deze vrouw en ik wou echt alles proberen om van de pijn verlost te raken... Uiteindelijk kreeg ik een hymenectomie, die - uiteraard - helemaal niets aan mijn probleem veranderde. Opnieuw kwam het accent te liggen op het mentale. "Heb je iets meegemaakt in je verleden?" "Was er misbruik?" "Is het zinvol om een seksuoloog in te schakelen?" Neen, heus niet, ik wil gewoon seks, ik wil het écht, alleen doet het pijn. Uiteindelijk kreeg ik te horen: "sorry, u bent uitbehandeld". De deur gaat dicht, de medische wetenschap heeft geen oplossing voor mij. Ik was een zeur. En eerlijk: ik voelde me ook helemaal murw geslagen op het einde, na zoveel onderzoeken en behandelingen. Ook bij mij was het einde verhaal. Intussen is er onze kinderwens, en door heel open te zijn tegenover mijn partner, hebben we daar nu een manier in gevonden om om te gaan met intimiteit. Ik heb mijn grenzen leren vastleggen. Wanneer de pijn te erg is, stopt hij. En langs de andere kant, leerde hij ook om toch door te gaan als ik aangaf best nog wat aan te kunnen qua pijn. En dat is misschien nog het gekste van al, dat ik er eigenlijk wel van kan genieten, van het intiem zijn, ook al is die pijn er. Ik heb daar echt nood aan, aan die verbondenheid. Ik weiger dan ook om mijn toevlucht te nemen tot zelfinseminatie, om net die intieme band met mijn vriend niet te verliezen. Eén op de vijf vrouwen heeft pijn tijdens seks, en in die groep wordt bij 1 op de 3 nooit een reden gevonden. In theorie zouden er hier dus lotgenoten moeten te vinden zijn. Wie heeft tips, advies of truuks? Hoe gaan jullie om met de pijn? Wie herkent zich in mijn verhaal?
Eerst en vooral welkom hier! Wat erg voor je dat je altijd pijn hebt bij het vrijen en dat ze er geen oorzaak voor vinden. Ik heb ook pijn, maar wel met oorzaak. Niet helemaal dezelfde ervaring dus. Bij mij komt het door inwendig littekenweefsel na het verwijderen van mijn rectum, en voor dat gedaan werd deed het pijn omdat mijn rectum heel erg ontstoken was. Het heeft dus ook niet altijd pijn gedaan maar wel de laatste 5jaar ongeveer. Wat voor mij helpt is vooral lang genoeg voorspel, en dan heel erg traag beginnen en zelf het tempo aangeven. Het duurt dus soms best wel een tijdje vooraleer hij er helemaal in zit en we op een goed tempo zijn zeg maar. Wilde vluggertjes zitten er niet in. En vaak ook wel gewoon door de pijn heen bijten de eerste tijd. Want doordat ik pijn verwacht, span ik mijn bekkenbodem ook net extra aan onbewust, dus het gaat niet gemakkelijk zeg maar. En glijmiddel helpt daar ook totaal niet bij. En ondanks de pijn kan ik er toch ook van genieten, maar heb ik wel veel minder zin dan de gemiddelde mens denk ik. Er zijn ook standjes die gewoon echt niet gaan, of zelfs de houding van mijn been kan verschil maken. Een hele zoektocht. We zijn ook bezig met zwanger worden, dus proberen een beetje op de dagen dat ik mijn eisprong verwacht regelmatig te vrijen (om de 2 dagen), en dan weer een tijdje niet zodat de boel tot rust komt. Niet de meest ideale situatie maar goed, het is nu eenmaal zo. Er zijn zelfs periodes geweest dat het maar een keer in de paar maanden gebeurde. Nu iets van 4 keer per maand, wat voor ons ok is, maar waar veel mensen denk ik niet mee zouden kunnen leven. Maar net zoals jij wil ik liever ook echt nog niet overgaan op zelf inseminatie, hoewel die optie toch wel zo nu en dan door mijn hoofd gaat. Het is me niet helemaal duidelijk of je al bij een seksuoloog geweest bent, maar volgens mij kan je dat wel helpen. Want je zit nu denk ik ook wel in de cirkel van ik verwacht pijn, dus je spant onbewust aan, dus dan doet het nog meer pijn, dus je spant nog harder aan. En die circkel kan wel doorbroken worden met de juiste hulp. Het zal misschien niet alles verhelpen maar kan je misschien wel enkele handvaten aanreiken.
Wat ik uit je verhaal begrijp is diagnose vaginisme? Waarvan "ze" zeggen dat het vaak met angst of negatieve gedachten te maken heeft. Maar er zijn ook andere oorzaken. Ik zou niet opgeven, misschien paste de bekkenboden therapie voor toen niet bij je. Wellicht dat je hier meer kunt vinden? Vaginisme; als vrijen niet lukt - Women's Healthcare Center (womenshealthcarecenter.nl) Daarnaast, stel dat het niet lukt, kun je met je vriend nog inseminatie doen. Gewoon thuis. De spuitjes zien er misschien wat intimiderend uit. Maar het enige wat je in hoeft te brengen is dat dunne buisje. Edit: wij hebben om andere redenen inseminatie gedaan, maar vonden dat echt een enorm intiem moment. Meer een soort andere verbinding omdat je echt bewuste handelingen samen aan het doen bent om een zwangerschap te realiseren dan alleen dmv sex. Vreemde vraag overigens maar kun je wel tampons of een vinger in brengen? @Narcisje, sorry als ik je vekeerd tagg maar ik meen mij van jouw iets te herinneren..
Neen, het is 100% zeker geen vaginisme. Dat is zo vastgesteld door de gyn en door een bekkenbodemtherapeute. Het is niet zo dat door spierspanning de boel "op slot gaat". Penetratie lukt wel. Alleen is het pijnlijk. Ja, ik weet dat dit vaak wordt gesuggereerd. Maar ondanks de pijn vind ik het intiem zijn wél heel erg waardevol, en ik ben (momenteel?) nog niet zover om dit te gaan vervangen door een spuitje. Ik weet dat dit wellicht heel vreemd klinkt, maar ik hunker er ook echt naar om mijn vriend in mij te voelen, dat is een soort behoefte bij mij en die behoefte blijft gewoon heel sterk aanvoelen, zélfs met pijn. Maar ik begrijp dat dit niet zo eenvoudig is voor een buitenstaander. Tampons gebruik ik niet, dus dat kan ik niet zeggen. Een vinger lukt wel.
Dat is zo'n beetje ook de samenvatting bij mij. Ik heb al wel eens ontspanningsoefeningen meegekregen van een psychologe, maar ik heb niet echt de indruk dat dat helpt, gewoon omdat ik eigenlijk al vrij ontspannen ben. De pijn komt niet door het opspannen of het niet ontspannen genoeg zijn.
Wat vervelend dat je zoveel pijn hebt en blijft houden. @Asil heeft mij getagd omdat ze weet dat ik vaginisme heb, maar zoals ik lees heb jij dat niet. Ook ben ik samen met een vrouw dus dat is natuurlijk ook een ander verhaal. Ik heb wel een tijd bekkenbodemfysio gehad en zelf thuis oefeningen gedaan om het van binnen op te rekken, waardoor ik uiteindelijk wel inwendige echo's kan hebben maar een eendenbek plaatsen is bijvoorbeeld niet te doen.
Even een brainwave, misschien heb je er geen hol aan maar wil graag mee denken. Ik vroeg mezelf af, als er een gender operatie word gedaan, dan willen ze vaak ook gevoel hebben. Voor wat ik begrijp zijn een uroloog en een plastisch chirurg hierbij betrokken. Stel nou, nu vaginisme/ bekkenbodem en het psychische gedeelte is/lijkt uitgesloten. Dat het met zenuwuiteinden oid te maken kan hebben. Is er dan geen arts, wellicht boven 2 genoemenden die hier naar zouden kunnen kijken?
Ik zou juist wel weer terug naar de seksuologe gaan. Je hebt waarschijnlijk bij onderzoek dan geen vaginisme. Maar juist omdat je pijn bij het vrijen ervaart bereid je vaak onbewust erop voor dat het pijn kan gaan doen waar door je te veel aan kan spannen. En dat zien goede seksuologe heel veel en daar is echt gewoon een behandeling voor. Want niet iedere vrouw met dyspareuni zoals het wordt genoemd heeft vaginisme. En juist door zo’n behandeltraject bij een seksuologe kan het echt beter worden. Waar vaak voor vrouwen al verbetering in zit is bijv lang genoeg voorspel, bij vrouwen duurt het namelijk veel langer tot ze opgewonden genoeg zijn dan mannen. Dus het vrij proces ansich kan al heel veel invloed hierop hebben.
Ja, neen, dat is het dus niet bij mij. Maar ik kan me wel inbeelden dat het misschien wel makkelijker is als je samen bent met een vrouw en dat penetratie dan wat minder nodig is ofzo? Eendebek lukt bij mij wel, maar met pijn.
Ja, dan kom je in de categorie vulvodynie bijvoorbeeld, maar die pijn zit dan meestal ook wat aan de buitenkant dacht ik. Sommigen hebben ook baat met botox injecties. Maar dat werd bij mij allemaal opzij geschoven wegens niet effectief in mijn geval.
Best een herkenbaar verhaal, ik heb ook altijd pijn gehad bij het vrijen. Soms ging het beter, soms moesten we stoppen. Kon me ook niet zo goed voorstellen dat er vrouwen zijn die geen irritantie/pijn voelden. Ik had ook regelmatig kleine scheurtjes bij de ingang, terwijl partner niet overdreven groot geschapen is. Tot de bevalling van ons eerste kind, daarna was er duidelijk een verschil! Inmiddels 3 kinderen verder en bijna geen pijnklachten meer . Misschien dat het allemaal wat ruimer/flexibeler is geworden? Misschien dat het iets minder gevoelig is geworden? Geen idee, maar ben er erg blij mee!
Meestal, vind ik geen eenduidig antwoord en belachelijk dat ze dat opzij schuiven. Baadt het niet schaadt het niet. Ik vind het echt een naar probleem voor je/jullie. Hoop wel dat je nu van je schroom af bent. Je bent niet raar of wat ook en wij vinden het allemaal niet vreemd. Ik hoop dat je je in iedergeval wat opgelucht voelt. En hoop ook dat er hier iemand is waar je aansluiting bij vind ♥
Ik heb/had vaginisme, nooit een duidelijke oorzaak voor gevonden. Het kan zijn dat het komt omdat ik wel echt een hoge spierspanning in mijn bekkenbodem (dat weer waarschijnlijk door fibromyalgie) heb, maar hier is vaginisme waarschijnlijk ontstaan door de pijn daarvoor altijd te negeren (inbrengen van tampon met het vele zwemmen etc.). Uiteindelijk na jarenlang therapie kon ik in 2019 voor het eerst penetratie hebben, ik snap die behoefte van hem in je voelen en die intimiteit helemaal! Het is een dubbel gevoel inderdaad want pijnloos is het bij mij ook zeker niet, enige moment dat het hier pijnloos is is meestal 1 dag rond de eisprong. Dus ook na jarenlange therapie en dat het nu dus mogelijk is, is het niet pijnvrij waar alle therapeuten van te voren wel vanuit gingen. Wij hebben wel gekozen voor afwisseling tussen seks en inseminatie, juist om seks en een kindje krijgen los te koppelen van elkaar wanneer dit nodig is. Nu zitten wij voor de tweede keer in een fertiliteitstraject dus dat speelt wel ook mee. Voor het traject wordt ons geadviseerd het bijvoorbeeld 4 dagen achter elkaar te doen, dat is voor mij echt niet te doen en daardoor voor mijn man ook niet. Wij willen dat seks zo leuk mogelijk blijft en daardoor doen we het dus ook alleen wanneer ik het nog oke vind of wanneer we zin hebben. Anders wordt het gewoon inseminatie want die kinderwens is ook heel erg sterk, ik merkte bij de eerste dat die twee elkaar nog weleens in de weg gingen zitten en dat is in ons geval niet meer met deze combinatie. Zeker in het begin doet het bij mij pijn, hij stopt eigenlijk terwijl hij net in me zit. Daarna bepaal ik het tempo en daardoor merk ik wel dat de pijn minder wordt. Dat hij in me gaat doet altijd meeste pijn, hier is het echt een groot verschil of mijn man dus het volhoud om dan te wachten tot mijn lichaam eigenlijk aan zijn penis went zo voelt dat dan een beetje.. en dan kunnen we langzaam door. Soms gaat het dan eigenlijk wel weer prima en soms blijft wel pijnlijk maar is dan beter te doen. Ik weet niet of je dat al doet? En waar doet het precies pijn? Daarnaast kan je na de seks, maar dat is rond de eisprong niet handig lanette creme gebruiken die kan je via de apotheek krijgen. Die moest ik van mijn bekkenfysio smeren omdat ik dus heel snel een rode gevoelige huid heb daar en ook snel scheurtjes. Vind ik altijd wel fijne zalf. Heb je pelottes? En verder je mag me altijd een pb sturen!