We zijn al een tijdje aan het tobben met mijn dochter van 7. Het is begonnen met een forse griep waarbij het lang duurde voor ze daarover heen was. Ze heeft een paar weken koorts/verhoging gehad. Daarna verdween de verhoging, maar zijn we in een patroon gekomen waarbij ze op school regelmatig aangeeft buikpijn te hebben en dan vragen de juffen ons om haar op te halen. Ze komt op ons dan niet altijd dusdanig ziek over dat ze het niet zou kunnen volhouden, ook niet helemaal fit (ziet wat witjes) maar niet echt ziek. Ze heeft al verschillende onderzoeken gehad in het ziekenhuis en er is geen oorzaak gevonden. Ze klaagt vaak 's ochtends voor ze naar school moet ook wel over buikpijn, maar we brengen haar elke dag gewoon naar school en daar maakt ze ook geen probleem van. Vandaag belde school over hoe we dit kunnen doorbreken en werd aangegeven dat als dit niet verandert zij moeten gaan melden (ik denk bij leerplicht). Ik weet alleen niet wat wij zelf nog kunnen doen: wij brengen haar steeds naar school en als wij bericht krijgen dat ze buikpijn heeft en opgehaald moet worden kunnen wij op afstand niet zien hoe erg het is. Ook worden we soms al na een uur gebeld en dan vraag ik me wel af of ze niet te snel bellen en of ze juist niet zo steeds meer gaat focussen op de buikpijn. Herkent iemand dit en heeft iemand tips?
Zit ze wel op haar plek op school? Juist niveau? Is het te moeilijk of te makkelijk? Wordt ze gepest? Hier klaagt m’n dochter ook vaak over buikpijn, maar dat is omdat ze school gewoon niet fijn vindt. We proberen erachter te komen wat ze nodig heeft. (Vermoedelijk hoogbegaafd)
Melden bij leerplicht succes! Geen zorgen daarover! Wij hebben dat gehad met onze dochter. Buikpijn en hoofdpijn en regelmatig ophalen. Het was dus de lesstof. Een opdracht op de klok uitvoeren, lezen, rekenen. Dit gaf lichamelijke klachten. Nu 7 jaar later is het beter geworden, angst en prestatie druk was verschrikkelijk voor haar. Laat de juffen goed kijken in plaats van met de regels lopen gooien. Het helpt niemand Wat ik ook heb gedaan is laten opschrijven wat ze voelde. Hier kwam weinig uit. In het weekend was er geen buikpijn of hoofdpijn, altijd rond schooltijd. Vooral niet boos worden, dat ben ik wel geworden en toen sloeg ze dicht. Sterkte!
Ja dat vond ik ook jammer hoor, dat ze het dan wel over melden hebben, maar ik niet hoor wat ze zelf signaleren als mogelijke aanleiding voor de buikpijn. Ze vroegen wel aan mij wat ik als reden zie, maar ja, ik zie haar niet functioneren in de klas, dus daar heb ik niet volledig zicht op. In het weekend begint ze ook wel eens over buikpijn, maar dat lijkt vaak te zijn op momenten dat ze aan school denkt. In de voorjaarsvakantie heeft ze hele week niks gezegd over buikpijn. Ze zegt wel dat ze bepaalde onderdelen moeilijk vindt en ze is wel faalangstig. Dat noemde de kleuterjuf vorig jaar ook. Ik ben nu bezig met haar om s avonds 3 fijne dingen van de dag op te schrijven, om de focus wat meer op het positieve te leggen. Dat vind ze heel leuk om te bedenken en op te schrijven.
waarom stel je de vraag dan niet terug? Kinderen klagen vaak over buikpijn als ze zich mentaal niet goed voelen. Misschien kun je met de juf in gesprek gaan over wat het mogelijk zou kunnen zijn. Het is niet goed dat ze zoveel school mist, maar nog belangrijker is dat zij zich goed moet gaan voelen op school. Wat heeft ze daarvoor nodig? Enz.
Ik had nu met de ib'er contact, ik kreeg de indruk dat zij mijn dochter amper kent. Met de juffen heb ik eerder wel eens gesproken over wat zij als oorzaak zien, maar dat wisten ze niet. Ze vinden het moeilijk inschatten of het iets lichamelijks is als oorzaak of iets mentaals.
Melden kan ook nog bij de schoolarts zijn. Ik zou een afspraak maken met school om het een en ander te bespreken. Lijkt me het verstandigst.
Hier was dochter vaak misselijk en had ook vaak buikpijn, dit ook nadat ze eens echt flink ziek was geweest, daardoor dacht ik in eerste instantie ook dat ze weer iets onder de leden had of nog niet helemaal fit was. Maar in het weekend bv nooit last, behalve zondagavond… en toen werd het vakantie en was er niks aan de hand, eerste schooldag zo bleek en buikpijn. Bleek dus echt spanning te zijn door school, we wisten wel dat ze moeite had op school doordat ze lastig kon concentreren - maar we wisten niet dat dat zo’n erge spanning gaf. Door haar moeite met concentreren werd ze heel faalangstig. Inmiddels een tijd verder, gediagnosticeerd met adhd, medicatie gestart en ze heeft helemaal geen buikpijn meer gehad
Hier komt de buikpijn van de spanning of als ze niet lekker in dr vel zit. Als G écht buikpijn heeft eet ze amper en komt er ook echt niks meer uit, dan hangt ze met een dekentje op de bank. Probleem lijkt me toch bij school te liggen, zonder goed zicht op hoe het gaat of waar ze tegenaan loopt kan je het ook niet verhelpen. Dat kan al iets "simpels" zijn als de hoeveelheid prikkels, of het type werkje waar ze toevallig net mee beginnen. Dat ze dan maar direct bellen dat ze opgehaald moet worden is ook niet helemaal handig, zo helpen ze wel met de instandhouding. Vanuit de klas eerst doorsturen naar de IB'er allicht een idee of iemand anders die er dagelijks is en prima zou fungeren voor zo'n taak? Dan krijgt die haar te zien op t moment dat t zich voordoet, als de juf dan opschrijft waar ze mee bezig zijn en wat ze zouden gaan doen (of wat er speelt in de klas op dat moment) dan is er misschien al vlot een duidelijker beeld.
Ik zou inderdaad in gesprek gaan en kijken of de juffen een idee hebben wat er speelt. Ik zou dochter ook specifieker vragen of ze het op school leuk vindt en dan per vak dus hoe vind je lezen, rekenen, spelling, lukt het of lukt het niet en hoe gaat het met vriendinnen etc. Vaak kun je er dan wel wat uithalen wat je dan weer in je gesprek op school kan gebruiken. Hier ook een periode buikpijn bij zoon gehad en toen korte lijnen met juf gehad en bleek dat hij moeite had de stof bij te benen. Bij dochter nu ook al maanden buikpijn en we krijgen dit met de juffen nog niet doorbroken maar dankzij verder onderzoek zijn wij er wel achter dat zij op 1 gebied volledig overvraagt is door school waardoor zij o.a. spanning op de buik krijgt. De osteopaat helpt hier om de spanning weg te masseren maar zolang de oorzaak niet weg is, komt de spanning steeds terug.
Hier had ze ook wel écht buikpijn en daarbij misselijk van de spanning, het was niet zo dat bv even doorzetten dan effect had of dat ze thuis ineens meteen weer gewoon at en actief was. Ik ben haar regelmatig gaan halen omdat ze echt groen zag van de misselijkheid, ik ben dus blij dat de juf dan niet dacht dat ze er maar gewoon doorheen moest bikkelen - mijn vermoeden is dat het dan juist erger zou zijn geworden.
Die zijn er zeker weten ook, maar ik heb hier bijv ook G en als die de uitweg zoekt en dat als optie ziet maakt ze er gebruik van. Alleen in kinderbrein kan dat als serieus pijn ervaren worden terwijl er niet fysiek pijn is. (Lastig uit te tikken, maar je snapt waarschijnlijk wat ik bedoel) G geneest soms ook spontaan met een placebo effect. Niet dat we dát vertellen maar het is dan wel een teken aan de wand dat er iets niet klopt waar we wat mee moeten doen. Wat dus niet zegt dat er dan niks is overigens, eerder dat je moet gaan zoeken naar wat t veroorzaakt. Zo hebben we hier bijv een aardige tijd vaseline en bodyglitter succesvol ingezet in t holst van de nacht om allemaal weer te kunnen slapen terwijl t daarvoor algeheel drama was. Ging meer om de aandacht, stukje geborgenheid etc nouja dat zat in de "behandeling" meegebakken en het "probleem" was voor haar opgelost. Soms is t echt een zoekwerk en dat is per kind en dan ook nog eens per moment anders. Wat dat betreft is het net zo rot uitzoeken als dat je met een newborn zit die "niet lekker draait maar je kan je vinger er nog niet echt op leggen waardoor". Vandaar dat ik ook aangaf, allicht handig om bijvoorbeeld eerst naar de IB'er door te sturen ipv gelijk te bellen. Dat die haar gelijk ziet en de juf opschrijft wat ervoor of erna gebeurde (wat ze wist dat er aan ging komen) Zodat je allicht een patroon kan achterhalen wat t veroorzaakt. Dan kan je 5 minuten later alsnog bellen uiteraard, heeft niks met doorbikkelen te maken.
Hoe gaat het op school? Is ze gemiddeld , onder het gemiddelde of juist er boven? Heeft ze vriendjes?
Goed dat je de ib-er hebt opgezocht. Ik zou een gesprek plannen met juffen en ib-er. Dan kan je het er samen over hebben en een plan maken. Op school kunnen ze bijv gaan observeren en bijhouden wat er gebeurd voor ze buikpijn krijgt. Een breed verkennend gesprek met je dochter over hoe het gaat lijkt me ook op de plaats. Dat ze eens goed in kaart brengen hoe haar sociaal emotioneel welbevinden is. Dit lijkt enorm op symptoombestrijding terwijl de oorzaak helemaal niet duidelijk is. De schoolarts of schoolverpleegkundige zou daar ook een rol in kunnen spelen eventueel.
Mijn nichtje had dat ook. Regelmatig met buikpijn uit school, eenmaal thuis was het snel weer goed. Bij haar bleek het hooggevoeligheid te zijn. De prikkels. Daarmee aan de slag gegaan en nu heeft ze handvaten om er beter mee om te gaan en gaat het vele malen beter.
Ik denk dat ik ten eerste aan de juf zou vragen waar en wat ze dan precies zou willen gaan melden, gaat het om dat jullie kind steeds niet helemaal fit lijkt of gaat het om hun capaciteit om te kijken naar het kind en ze door afleiding weg te halen van haar buikpijn? Een kind wat buikpijn aangeeft kan diverse oorzaken hebben en als jullie als ouders de medische wandelgangen al bewandeld hebben dan moet er gekeken gaan worden naar wat er op school is waardoor ze zich niet comfortabel voelt, de enige die dit van dichtbij kan doen is diegene die haar in de klas heeft echter word er dan wel wat verwacht van een leerkracht dus goed dat de ib’er erbij betrokken is. Ik wil je wel meegeven dat er vaak niet naar een intolerantie gekeken word op het moment dat een kindje bij een arts komt. Staat ze s’morgens op zonder buikpijn? Zo ja wat is haar ontbijt? Ontlast ze netjes? Enz enz kijk naar het patroon buikpijn is een grote zoektocht. Bij onze jongste is er vijf jaar overheen gegaan, ontzettend veel medische onderzoeken gehad maar steeds kwam er weinig uit tot ze naar intoleranties gingen kijken.
Had ze dit ook al voordat ze ziek werd? Zo'n flinke griep waarbij je een tijdje uit de running bent kan haar een knauw in haar zelfvertrouwen hebben gegeven, wat zich nu dan uit in buikpijn. Het kan helpen om er nog eens met haar over te praten, over toen ze ziek was. Als je het helemaal met haar kunt doorspreken kan ze het misschien achter zich laten en gaat het daarna beter.
Was hier ook zo, en maar laxeermiddelen voorschrijven. Ja mw ze zal net als u pds hebben daar moet ze mee leren leven. Bij echo's was er alleen heel veel lucht te zien in de darmen. Tot we, toen ze 10 was, een inval huisarts hadden die ons adviseerde om haar 2 weken lactose vrij te laten eten. Binnen 4 dagen geen buikpijn meer. Na 2 weken weer lactose ( melk) laten eten en bingo weer buikpijn.
Onze oudste(13) gaat al 10jaar elke dag met buikpijn naar school zo'n beetje. Spanning vooral. Hij is erg onzeker, voelt veel druk bij lessen. Met name als er een toets aan komt. Zijn klas klikt het helaas ook niet echt mee. Hij kan goed met 1 meisje opschieten maar praat hier nooit over en schaamt zich daarvoor denk ik tegenover jongens in de klas. Stoer mee willen doen maar zo is zijn karakter gewoon niet. Hele andere soort kinderen met ander gedrag(erg negatief gedrag) Krijg gemiddeld 3x per week de vraag of hij naar huis mag en kan ondertussen goed aan zijn woordkeuze en stem horen wat voor buikpijn het is. Is hij écht ziek, of spanning ziek. Dan praat ik hem er even doorheen en merk dan al snel dat er spanning in zn lijf zit.
Wat moeilijk lijkt me dat Hij zit nu op het VO neem ik aan. Dat heeft geen verandering/verbetering gegeven? Mijn zoon van 11 heeft geen echte aansluiting in de klas, heeft geen vriendjes, is een echte huismus. Speelt eigenlijk alleen maar met zijn broertje van 7. Maar het gaat op school gelukkig wel goed. Nu hopen we maar dat hij volgend jaar op het VO meer aansluiting zal hebben. Sterkte voor jou en je zoon❤️