Vergeven is een groot woord. Er gaan weken voorbij dat ik er niet aan denk en soms weken dagelijks. Ik had destijds anders moeten reageren, wel in gesprek gaan en luisteren wat hij wilde zeggen. Maar dat kan ik niet meer terug draaien en daar zal ik mee moeten leven misschien was het alsnog wel gebeurd hoor, maar dat denk ik niet.
Heel eerlijk? Nee dat had je niet. Mijn moeder was dagelijks omringt door alle steun, liefde en zelfs dat was niet genoeg en ze deed een poging. Ze had geen depressie oid. Wij hadden niets anders kunnen doen. Zij was de enige die wel een ander pad had kunnen bewandelen. En het is gelukkig niet gelukt, maar het heeft diepe sporen achter gelaten bij iedereen direct om haar heen. Ik moest van de psycholoog dagelijks tegen mijzelf zeggen: ik ben niet verantwoordelijk voor haar leven. En dat is de aanpak die haar ook heeft geholpen: wij hebben allemaal haarzelf verantwoordelijk gehouden voor haar eigen keuze. Liefdevol begrenzen zei de arts tegen ons. En dat wil ik jou ook meegeven: jij was niet verantwoordelijk voor zijn leven én dood. Dat was alleen hijzelf.
Ik vond/ vind beugelbekkie (Angela Schijf) en totally spies ook heel leuk! En heb gister nog een cheeseburger en frietjes gekocht bij de Mac . Man was trots dat ik niet de moeite had genomen de zak op te ruimen , maar kreeg er wel vragen over (ik heb zelf gezegd dat ik deze zwangerschap minder wil (vr)eten…)
Dat ik altijd en vrolijk en rustig ben zo op oog en mijn leven zonder kinderen prima vind en op de rit heb. maar dat ik toch zo graag een kindje gewild zou hebben en ik nu bang ben dat dat voor mij nooit weggelegd zal zijn
Ik dacht bij het lezen van jouw post dus echt huhhhhh is dat Angela Schijf?!?! En meteen kon ik het me voor de geest halen en dacht ik ja duhhhhh
Mijn stiefvader pleegde zelfmoord toen ik een puber was, ik was 15 en had op dat moment geen contact met hem terwijl er een co-ouderschap was. Dat waren mijn puber hormonen maar ook omdat ik mijn plekje zocht in de wereld. Ik negeerde de laatste 3 maanden voordat hij stierf zijn e-mails, ik kwam niet meer op de afgesproken dagen langs. Het was radio stilte. Ik kon het op dat moment echt niet. En toen beroofde hij zichzelf van het leven. Mijn leven stortte op dat moment in elkaar, er ging geen dag voorbij dat ik mij niet schuldig voelde en boos was op hem. Met de jaren heb ik geleerd dat dit niet mijn schuld was en met de jaren heb ik geleerd om niet boos op hem te zijn. Hij kon niet meer. Ik denk dat ik de nederigheid van het leven heb leren omarmen dat het leven niet maakbaar is en ook niet aan te duiden is met één oorzaak als iemand beslist dat het genoeg is. Soms is genoeg genoeg en dat is oké. Niemand is schuldig aan iemands zelfmoord het zijn de facetten van iemands leven die niet meer passen. Jou ballast is zwaar, ik ken de zwaarte en ik hoop dat er een moment is dat je dat los kan laten en ziet dat jij niet de oorzaak bent van iemands dood. Soms past het leven niet meer en draait de wereld te snel door.
ik ben het met je eens dat hij zelf verantwoordelijk was en ook dat hij het misschien hoe dan ook gedaan heeft. Feit is wel dat het een reactie is op mijn afwijzing. En dat uiteraard iets doet met mij persoonlijk. Jouw verhaal vind ik ook heftig, lief dat je dat. Wilde delen
Ok ik ben dan niet vrijwillig thuisblijfmoeder, maar ik zou echt dolgraag iets voor mijzelf kunnen doen. Dat was voorheen dus mijn werk, daar kreeg ik een bepaalde vorm van ontspanning door. Daarbij had ik toen ik nog wel werkte en kinderen had het gevoel dat ik tenminste nog vakantie had als ik vrij nam van werk. Dat heb ik nu dus nooit. Ik mis dus oprecht het stukje werk en daarmee iets voor mijzelf hebben.
En ook nog een hele actuele... Nu een dochtertje van 9 weken en zoontje van 2,5. Het is flink bikkelen in mijn eentje maar ik geniet ook enorm. Iedereen denkt en zegt ook...met 2 kids is je gezin compleet. Maar ik droom stiekem van nr 3 hormonaal zeker de tijd zal het leren...
Daar heb ik al eerder heel hard om gelachen! Ik kan dat gewoon niet. Dan zou ik zo schuldig voelen en kan echt niet liegen. Dat zie je aan alles
Hele dikke knuffel!! Nog niet de liefde opgeven, mijn schoonbroer dacht het eerder ook en kwam de liefste vrouw ooit tegen. Passen perfect bij elkaar en inmiddels al jaren bij elkaar.
Heel herkenbaar maar wij zeggen dit ook gewoon tegen elkaar. Het heeft namelijk niks met onze liefde te maken. Na mijn burn out en chronische vermoeidheid is die lijn van overprikkeling nog lager geworden en mijn vriend heeft ADHD waardoor hij ook sneller overprikkeld is. Dus een week rust klinkt ons beide magisch in de oren. Dus voel je echt niet schuldig! <3