"Goedemiddag u spreekt met dokter die en die. Nou, we hebben te maken met een agressieve vorm van prostaatkanker en wie zien dat het uitgezaaid is naar de botten". Letterlijk ging het zo! Woord voor woord. Dat kregen we gisteren dus te horen over mijn vader aan de telefoon. Aan de telefoon mensen! Ik vraag me af, ben ik nou hartstikke gek of heeft die dokter het empatisch vermogen van doperwt? Zo'n mededeling zou je toch niet over de telefoon mogen brengen! Dan nodig je iemand toch uit op het spreekuur! Op mijn vraag waarom wij zo'n mededeling over de telefoon krijgen te horen werd er geantwoord "ja ik wilde het zo snel mogelijk brengen en niet langer wachten ivm tijd". Onzin! Op het moment dat mijn vader zijn onderzoek bij de uroloog kreeg was al een vermoeden, dat kan gewoon niet anders. Ik bedoel, zelfs ik als leek weet dat een PSA waarde van 838 goed mis is! En op het moment dat je als uroloog beslist dat er ook nog een botscan moet worden gedaan dan heb je eigenlijk best al een idee van wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dus waaaaaarom beslis je op dat moment dat er een belafspraak moet worden ingepland voor een week later om de uitslag te bespreken? Waarom laat je je assistente niet meteen een gesprek in het ziekenhuis inplannen? Waarom zo?! Ik ben zo blij dat ik ze had verzocht om mij te bellen ipv van mijn vader. Het stond dan wel op speaker maar stel je eens voor dat ie dat gesprek alleen had moeten aangaan. Schandalig. Woest ben ik! En ik voel me zo ontzettend machteloos! Ik ben nog steeds aan het rouwen om het verlies van mijn moeder die pas 1,5 geleden is overleden en nu verdomme dit! Het voelt als een hele zieke grap, mijn lieve lieve vader zo kapot om het verlies van zijn vrouw en nu krijgen we dit. Wat denken jullie, zou ik een klacht kunnen indienen voor de manier waarop dit gebracht is of is heeft het helemaal geen zin?
Hebben jullie nu wel een face to face afspraak? Want dan kan je beginnen met dit nog een keer te bespreken, wellicht zat z’n poli al helemaal vol en kon er alleen nog een telefonisch afspraak gepland worden geen idee hoor. Stel dat je face to face het gesprek aangaat en hij reageert nog steeds onverschillig dan kan je beginnen als je dat wil met een klacht van de klachtencommissie van het ziekenhuis. Want dit gaat namelijk om etiquetten en zijn sociale vaardigheden. Stel dat je daar ook niet tevreden over bent zijn reactie etc kan je altijd een stap verder. Nu weet ik alleen niet of dit voor een tuchtcollege zou komen. Maar ik weet de verdere details ook niet en stel dat het was omdat er geen afspraak ingepland kon worden en hij wilde juist jullie niet langer in spanning laten dan is dat weer een ander verhaal. Dus mijn tip eigenlijk ga nogmaals in gesprek met de uroloog en kijk dan wat zijn verklaring is.
Misschien denk ik te simpel maar er was dus een belafspraak ingepland. Die tijd stond dus al vast voor mijn vader. Als je dan tijd hebt vrijgemaakt om een uitslag te bespreken met een patiënt dan zou je die tijd toch ook kunnen gebruiken om iemand in je kamer te ontvangen ipv aan de telefoon?
Enerzijds snap ik je reactie, maar anderzijds is dit nieuws op de poli niet minder heftig, hoe je het ook brengt. Nu ben je thuis, kan je samen de eerste emoties laten lopen en kan je bij de volgende afspraak gericht vragen stellen,nadat je er even over hebt kunnen nadenken Maar wat ontzettend verdrietig allemaal! Sterkte!
Wat ontzettend verdrietig!!! Op de eerste plaats, je hebt gelijk. Dit soort boodschappen wil je niet telefonisch ontvangen. 100% gelijk, maar...... Wat is je doel van de klacht? De boodschap blijft hetzelfde. De arts krijgt er niet spontaan een bulk meer empathisch vermogen door en jullie energie gaat zitten in het aanvechten van de klacht en het wel of niet gehoord en gezien worden hiervan. Het kan ook een bewuste keuze zijn om het wel ftf in een volgende afspraak aan te geven dat het als vervelend wordt ervaren met de vraag daar in het vervolg rekening mee te houden. Mijn advies zou zijn om je energie te laten gaan naar de inhoud van de boodschap ipv de vorm waarop de boodschap werd overgebracht. Sterkte de komende tijd!
Mijn advies zou ook zijn face-to-face het gesprek aan te gaan en te bespreken dat jullie (ik ga er vanuit dat het ook met je schoonvader besproken is) het achteraf niet zo'n goed idee vonden om het telefonisch te doen en dat het voortaan beter is om bij dit soort uitslagen het altijd in het ziekenhuis te doen. Dan kan je dan kijken hoe de arts reageert. Ik ben het dus eens met Siepie85.
Wij wilden het met R en mn vader (zelfde uitslag als de jouwe) juist expliciet via de telefoon omdat we met dat mogelijke overdonderende nieuws niet nog eens door t verkeer naar huis wilden. Met de beste wil van de wereld je rijvaardigheid is wel aangetast met zulk nieuws. Vindt t een lastige, ikzelf zou er geen afspraak voor hebben willen maken. Wel voor de eventuele behandelopties te bespreken, maar niet voor de uitslag. Maar hoe de communicatie zou lopen hadden we in t eerste consult ook al besproken (actief aangegeven van ons uit). Zag t echt niet zitten om shakend naar t ziekenhuis te gaan van de zenuwen en vervolgens met kut nieuws en heftige emoties de weg naar huis weer te moeten vinden. Voor mn vader was dat heen en weer reizen destijds ook gewoon een aanslag op de weinige energie die hij nog had. Heel veel sterkte met dit ontzettend verdrietige nieuws. Wij kregen een paar jaar geleden helaas datzelfde bericht en mijn vader weigerde behandeling (vanuit zijn perspectief logisch). Genezen kon t niet meer, maar had wel een pauzeknop geweest. Vonden het zelf raar waarom PSA niet standaard meegenomen werd voor mannen boven bijv 50, net zo goed als wij borstonderzoek hebben. Het is niet zaligmakend maar wel een indicator.
Omdat een belaspraak over het algemeen 5-10 duurt. En een face to face langer. Dus belafspraken kun je vaak even tussendoor om het zo te zeggen. Dus makkelijker extra in te plannen.
Omdat de psa waarde totaal niet betrouwbaar daar in is. Die van mijn vader was al 20 jaar te hoog en pas later bleek er dus 20 jaar later kanker te zijn. Dus het is veel minder sensitief dan een borstonderzoek en het uitstrijkje etc.
Nou helaas zou het soms wel fijn zijn als artsen zonder enig empathisch vermogen dat eens horen…. En dat dit nog kan veranderen, ik kan daar zelf heel slecht tegen. Mocht dit zou zijn dat het een botte hork was, dan heb jij mijn inziens compleet het verkeerde beroep gekozen.
Maar als hij had gezegd;’We hebben helaas geen goed nieuws en willen graag een afspraak maken om dat in persoon te bespreken.’ had dat misschien juist heel veel stress opgeleverd, toch? Dan moet je met zulke stress nog het verkeer in en naderhand weer naar huis. Ik denk dat dit soort nieuws gewoon altijd heel zwaar is, en het eigenlijk beter is daar ook niet te veel om heen te draaien. Het feit dat het al een geplande belafspraak was om de uitslag te bespreken, maakt het voor mij ook anders dan ‘zomaar’ bellen en dit zeggen…
Wat een vervelend nieuws! En helemaal nu je moeder nog zo kort geleden is overleden, ik kan mij voorstellen dat dat ook even te veel is. Maar de uroloog belt niet voor niets eerder. Hij wil dus zo snel mogelijk met de behandeling beginnen. Even tussendoor op het spreekuur of er achter aan geplakt worden is vaak helaas geen optie. Die spreekuren staan helaas propvol. Leve het artsen tekort. Daarnaast is er ook niet altijd een spreekkamer beschikbaar. Bellen is altijd sneller en voor een aantal mensen ook juist prettiger omdat ze dan in hun eigen omgeving zijn. Uit je verhaal begrijp ik dat je zelf al het vermoeden had dat het een vervelend telefoontje zou kunnen zijn en dat je daarom had gevraagd of de arts jou zou kunnen bellen, dit heeft hij netjes gedaan. Wat betreft de boodschap, hoe netjes je deze ook zou verpakken, het blijft blijft dezelfde boodschap. Het beste kan je slecht nieuws altijd maar direct en duidelijk brengen, dat heeft deze arts dus ook gedaan. Ik denk eerlijk gezegd dat je momenteel boos bent op het nieuws zelf en daardoor wellicht op de halve wereld (terecht hoor). En dat je deze arts nu even als de dader ziet. Maar waarschijnlijk was je net zo boos geweest als de arts de boodschap anders verpakt had of als dit face to face was gegaan. Een klacht indienen is in mijn ogen dan ook niet juist, de arts heeft goed gehandeld. Probeer er te zijn voor je vader en daar je energie in te steken. En vergeet ook niet dat je ook best boos/verdrietig/ woedend mag zijn na dit nieuws. Sterkte, ik hoop dat je nog een mooie lange tijd met je vader mag hebben.
Ik weet niet beter dat je voor zulke uitslagen in het ziekenhuis wordt uitgenodigd en zelfs het advies krijgt iemand mee te nemen. Nou wist ik dat de kans dat het om prostaatkanker ging best groot was maar het feit dat het telefonisch afgehandeld zou worden gaan ons ergens toch nog een beetje hoop. Misschien reageer ik er te gevoelig op omdat 1,5 jaar geleden veel fouten zijn gemaakt door dit ziekenhuis voor wat betreft mijn moeder (dit is ook door ze erkend). Fout na fout, miscommunicatie na miscommunicatie het was een hel dus mijn vertrouwen in dit ziekenhuis ligt beneden 0. En nu zie ik het weer gebeuren. Afspraken die ingepland worden maar niet doorgegeven worden, van het kastje naar de muur gestuurd worden. Ik zit daar gewoon niet op te wachten.
Ik zou eerst in gesprek gaan. Ikzelf kreeg mijn slecht nieuws info ook via telefoon. Maar dat was wel een lang en uitgebreid gesprek, zeker niet tussendoor eventjes melden dat het kanker was met uitzaaiingen. Tijdens de afspraak in het ziekenhuis heb ik het aangekaart en de reden was in mijn geval dat ze wist dat ik aan het wachten was op de uitslag maar ze niet in het ziekenhuis aanwezig was om mij te ontvangen. Op zich een prima verklaring en ik had daar vrede mee. Mss is er bij jullie ook een verklaring ?
Ik ben van mening dat wanneer je als uroloog al een vermoeden hebt, en dat had ie echt wel, je bij voorbaat een afspraak in het ziekenhuis zou moeten inplannen. Nee het nieuws wordt er niet beter door maar het voelt toch anders om iemand te kunnen aankijken dan het door de telefoon te moeten aanhoren.
De uroloog heeft helemaal niet eerder gebeld. Die afspraak stond al. Die is meteen ingepland nadat mijn vader het onderzoek kreeg.
Ik vind het een lastige. Wellicht heeft de arts gedacht dan hebben ze sneller de uitslag omdat op het spreekuur komen misschien pas over 2 weken mogelijk is. En of je die uitslag nou telefonisch of face to face te horen krijgt, het is en blijft een vervelende boodschap. Ik zou het bij de eerstvolgende afspraak met de uroloog wel aankaarten dat je dit niet als prettig hebt ervaren. Mijn moeder had destijds een afspraak bij de neuroloog voor de uitslagen. Maar ze had maar heel weinig energie en zo kon onmogelijk op tijd komen voor de afspraak. Ik het ziekenhuis gebeld dat ze het niet ging redden. Korte tijd later belde ze terug, de arts wilde haar toch echt face to face spreken. Dan weet je ook wel hoe laat het is.
Wat een naar nieuws zeg. Ikkan me voorstellen dat dit je rauw op je dak valt, maar wat zou er ‘anders’ zijn geweest als je dit in persoon zou hebben gehoord? Dat hij wellicht weinig empatisch is geweest, is ook perceptie. Niet dat ik zeg dat hij dat wel was, maar dit soort nieuws is altijd heftig om te horen. Zoals iemand hiervoor ook zei, wilde zij ‘slecht’ nieuws juist liever per telefoon hoorde ivm privé setting en verwerking van de emoties. Welke manier dan ook, voor de ene persoon is via telefoon juist de voorkeur, voor een ander wellicht in een face-to-face gesprek. Ik zou me denk ik afvragen wat je wilt bereiken met een eventuele klacht. Wordt een arts daar beter van? Wordt hij dan wel empatisch? Wat gaat hij jou kosten aan inspanning en energie? Heeft hij echt een fout gemaakt, of voelt het ‘fout’ ivm de manier van levering van de boodschap? Wil je hier je tijd aan verspillen? Naar mijn gevoel nav de op gaat het vooral om de manier van levering van de boodschap, ik denk dat je dit beter los kunt laten, of parkeren en eerst focussen op andere dingen. Heel veel sterkte toegewenst.
Ik denk dat je hier de oorzaak van je boosheid hebt. De fouten die er met je moeder zijn gemaakt plus de machteloosheid om deze diagnose van je vader. Kan je niet naar een ander zkh zodat je meer vertrouwen kunt voelen? Ik zou verder mn energie vooral steken in het ondersteunen van je vader en het doorvoelen van je eigen emoties ipv een gevecht met het zkh. Sterkte!