Ik vond het juist vanzelfsprekend dat de kinderen de achternaam van hun vader kregen. Ik heb destijds beide namen gedragen omdat het anders lastig werd met de post. We hebben dezelfde beginletter als voornaam en beide geen 2e naam. Anders had ik alleen zijn naam gedragen. Nu zijn we gescheiden maar ik heb totaal geen moeite met de achternaam die de kinderen hebben. jouw man kan toch precies hetzelfde denken? ik vind het heel apart dat je er zo over denkt.
Ja tuurlijk geldt dat andersom ook maar dat is dan niet echt mijn probleem. Nu vond mijn man het dikke prima dat de kinderen mijn naam zouden krijgen, het kwam zelfs van hem. Ook omdat zijn familienaam vaak genoeg voorkomt dus niks aan is en door bepaalde familieleden van hem. Doordat ze mijn naam hebben worden ze niet zo snel of eigenlijk helemaal niet geassocieerd met de familie x zeg maar. Verder ben ik heel erg aan mijn naam gehecht. Ergens komt dat doordat ik geadopteerd ben wist een therapeut me ooit te zeggen. Of dat zo is weet ik niet helemaal zeker maar feit is wel dat ik aan mijn naam gehecht ben. En ik ben niet getrouwd met het idee dat het fout gaat lopen hoor. Maar ik ben realistisch genoeg (misschien zelfs op het randje van pessimistisch) om te beseffen dat het misschien niet voor altijd gaat zijn. Op een bepaald moment dat ik kind was leek scheiden wel heel erg in. Zo erg zelfs dat er van de 25 in mijn klas maar 4 kinderen waren waarvan de ouders nog getrouwd waren. In het middelbaar was op ik een bepaald moment zelfs de enige waarvan de ouders nog getrouwd waren. Ik denk dat trouwens niet constant hoor, maar heb er dus wel ooit over nagedacht. Wij zijn trouwens dit jaar 19 jaar samen waarvan deze maand 15 getrouwd. Ik heb nu eenmaal gekke kronkels soms en mijn man zegt vaak dat onze zoon zijn autisme van mij moet hebben.
Ieder mens is anders, dat vooropgesteld. Ik ben ook geadopteerd en voel meer verbondenheid met mijn meisjesnaam (die gebruik ik vaker dan mijn mans naam, maar misschien heeft dat ook te maken dat ik zijn naam pas 8 jaar draag en mijn meisjesnaam mijn hele leven). Toch was ik wel heel trots toen ik zijn naam aannam (heb dus gekozen voor dubbel) en voor onze zoon was het voor ons beide geen twijfel dat hij mijn mans achternaam zou krijgen. Ik zou het gevoelsmatig lastiger vinden als mijn man en kinderen zijn naam zouden dragen en ik als enige niet. Ik ben niet gescheiden en ben het ook niet plan, geen idee hoe ik het dan zou vinden als onze kinderen zijn naam zouden dragen. Wij horen dan niet meer bij elkaar, maar zijn wel met elkaar verbonden door onze kinderen. Ik denk dus prima...
Ben jij zelf je kinderen gaan aangeven? Wauw, dan was je lekker fit. Ik lag dan nog in de kreukels in bed en liet dat aan mijn man over.
In sommige ziekenhuizen kan je de aangifte ter plekke doen volgens mij. Bij de oudste had het mij ook niet gelukt om naar het gemeentehuis te gaan maar bij de andere 2 met gemak.
Het 1e kind bepaald de geslachtsnaam als beide ouders hetzelfde blijven. Doordat onze oudste mijn achternaam kreeg (god wat een gedoe was dat, gemeenteman beweerde dat t niet kon en moest zn baas bellen want dit had hij nog nooit meegemaakt), hebben zijn broertjes ook verplicht mijn achternaam gekregen. Na de 1e aangifte was t een eitje. Ik heb nu zelf aangifte gedaan dit keer (digitaal hoera). Wij hebben de keuze gemaakt omdat ik een zeer unieke achternaam heb en mijn man echt geen mooie. Ik zet graag onze bijzondere naam voort
Waar ik niet snel te koop mee loop, dat we bij jeugdzorg lopen. Omdat het zo zwaar klinkt... De kinderarts zei dat ze een orthopedagoog kende die goed was met eetproblemen. Ik schrok wel toen ik de papieren thuis kreeg: jeugdzorg??? Mijn moeder vond dat zo heftig, dat ik het niet mocht benoemen. Maar zij hadden idd de kennis in huis. Maar toch klinkt het zo heftig.. jeugdzorg.
Whahahaha Bucket Ik had gister mijn zus aan de telefoon en we zeiden al: onze broer is de magere versie van onslow (meer dat uiterlijk hem niet boeit, niet dat hij volks en ordi is), maar mijn zus is diegene with room for a pony!
Je hebt hier 42 dagen om je kind aan te geven. We hebben dat na een week gedaan geloof ik. Maar ik ben wel gelijk de dag na de geboorte (bij beide jongens) boodschappen gaan doen. Bij de eerste stond ik toch even met mijn mond vol tanden haha. We woonden toen nog in bij mijn man zijn tante en zij had brood en melk nodig. En omdat ik dat normaal altijd ging halen moest het nu ook maar. Ik weet dat in UK heel veel kan qua naamgeving dus ben het even gaan opzoeken en het is dus mogelijk om het ene kind de naam van de vader te geven en het andere kind de naam van de moeder. Er is geen echte wet hier qua naamgeving. Je kan dus ook perfect een eigen naam gaan verzinnen. En achteraf bekeken had ik het gewoon nog moeten weten. Toen de oudste naar de lagere school ging zat er een jongen in zijn klas en die had een andere familienaam dan zijn broertje. Ik dacht eerst ja andere papa maar dat bleek niet zo. Ene had de naam van papa en de andere van mama. Ze zijn datzelfde schooljaar nog verhuisd daarom dat ik er niet gelijk aan dacht. En nu we het hierover hebben, mijn man zei altijd dat je naam veranderen een fluitje van een cent is. En ook dat even gaan opzoeken en inderdaad, eens je 16 bent kan je gewoon zelf je naam veranderen. Je maakt zelf een unenrolled deed poll die je kan gebruiken als bewijs dat je je naam veranderd hebt of je gaat voor een enrolled deed poll. Als je 18 of ouder bent doe je een enrolled deed poll. Dat kost £42.44. Nu ik dat allemaal zo lees vind ik het wel gek dat het ene land er totaal geen probleem van maakt en het andere land weer wel. Ik snap wel dat het in sommige gevallen te makkelijk is maar om nu moeilijk te gaan doen over redenen waarom iemand zijn naam wil veranderen en er dan anders gelijk een stevig prijskaartje aan vast te hangen is nu ook weer zoiets.
@Elisje dat is t enige nadeel... dat ook wel eens instanties er automatisch vanuit gaan dat je niet getrouwd bent want de kinderen hebben een andere geslachtsnaam. Hoewel de verwarring pas ontstaat als mijn man ergens op papier staat dan zie je even van hmmm o de geslachtsnaam komt niet van vader. En dan zie je wel eens wat verwarring van: o niet getrouwd? Wel de vader? Huh? Helemaal als je zegt dat we in gemeenschap van goederen zijn getrouwd haha Mijn schoonmoeder en mijn eigen moeder vinden t maar raar, juist omdat het een jongen werd. Bij een meisje hadden ze er minder moeite mee want die trouwt toch wel en geeft de naam niet door.... Die hebben beide onze keuze veroordeeld. Maar mijn vader en schoonvader zeiden juist: jullie moeten doen waar jullie je goed bij voelen, het is maar een naam. De verbondenheid komt niet door een naam. Vond dat heel bijzonder dat het de vrouwen waren die t raar vonden en de mannen juist er oke mee waren.
Ja instanties. Alhoewel hier nooit gedoe mee qua naam. Maar sinds die privacy wet kan ik dus gewoon niet meer bellen over de huur ofzo. Zelfs al staan we beiden op boek. Nee dat kan ik u niet vertellen, we moeten echt meneer spreken. Geef mijn man door en die zegt dan doodleuk regel dat maar met mijn vrouw.
Oh ja dat was bij onze jongste ook. Maar dat moest wel op afspraak geloof ik. En wij waren toen alweer naar huis, dus toch maar mooi mijn man laten gaan. Is toch enkele reis 25 km dus ook niet echt heel dichtbij.
Oh wauw hier moet het heel wat sneller. Met 42 dagen had het mijzelf ook wel gelukt. Maar poe hè na 1 dag alweer boodschappen doen. Dat had ik toch echt niet zien zitten.
Wat heerlijk!!!!! En waar ga je dan heen , omdat je het over het zonnetje hebt? Ik moet toch maar eens ff goed gaan praten met mijn man.
Dat ik mezelf soms zo'n slechte moeder voel. Heb een hekel aan het mopperen en stem verheffen van mezelf.. De oudste vraagt zoveel negatieve aandacht, en daagt opzettelijk zijn zusje uit en maakt haar aan het huilen, denkt vaak ook niet na voor hij wat doet, waardoor ik weer mijn geduld verlies. Het voelt gewoon alsof ik ergens in faal, want waarom is het zo negatief onderling de hele tijd. Of is het verveling? Heeft hij meer uitdaging nodig? Meer (1op1) aandacht? Wist ik het maar.