Dus komende keer heb je een baarkruk? Heerlijk hoe je anders over dingen nadenkt op zo'n moment. En zo herkenbaar..
Bij de 1e wilde ze het infuus nog verder ophogen terwijl ik echt niet meer kon en naar mijn idee persweeën aan het opvangen was, heb toen gezegd dat ze met hun poten van het infuus af moesten blijven en dit hebben ze gedaan, een kwartier later was onze zoon er. Bij de 2de zou ik met mijn jonge konijnen naar de jonge dieren dag gaan, om te kijken of ik ze kon inzetten voor het fokken. Verloor mijn slijmprop en voelde mij niet echt fit, dus besloten niet te gaan. De voorzitter woonde in de buurt en wilde ze wel meenemen, dat was goed nietbedenkend dat ik wel eens kon gaan bevallen. Inderdaad een paar uur later begon het te rommelen en had ik af en toe een wee. Om half 3 kwam mijn man thuis uit zijn werk en begon het. Om half 5 komen we aan in het ziekenhuis en bedacht ik ineens dat mijn konijnen bijna thuis zouden komen Dus ik tussen de weeën door gebeld en gezegd dat ze maar in de schuur neergezet moesten worden en dat als manlief thuis kwam ze wel in de hokken gezet zouden worden. Een kwartier later is onze dochter geboren. En onze jongste was de uitgerekende datum rond onze 12.5 jarige huwelijk. Altijd gezegd dat ik het bijzonder zou vinden als ze die dag zou komen. 'S morgen Songfestival op school en iedereen daar vandaag is het dus zover met een gekke kop. Maar ik voelde niets alles was rustig dus ik zeg nog nee hoor die komt niet vandaag. Eenmaal thuis verlies ik mijn slijmprop maar verder blijft het rustig op bloedverlies na, dit was ik niet gewend van de andere Kids, dus toch de verloskundige maar even gebeld. Die gaf aan dat het weleens snel kon gaan beginnen, dus ik geef aan daar nog geen tijd voor te hebben, want moet nog met de Kids naar de mac en 's avonds hadden we een klein feestje thuis. Dus nog de taart opgehaald voor de avond,naar de mac geweest maar had geen trek, daarna het feestje thuis, waarbij ik af en toe een wee weg moet puffen, maar totaal geen regelmaat al waren het er 4 in het uur hebben we het wel gehad. Om 23 uur gaat de laatse wg en ga ik douchen en beginnen de weeën wat vaker te komen. Manlief wil de verloskundige bellen,maar ik wilde dat nog niet want het begon net. Manlief heeft toch gebeld en de verloskundige was er met een klein half uurtje. 5 cm ontsluiting dus naar het ziekenhuis. Daar komen we om half 1 aan,besluit dat we de vliezen nog niet gaan breken, want eerdere keren gaf dat een weeenstorm en dat wil ik niet. Op een gegeven moment breken de bliezen, verloskundige is het aan het opruimen en ik roep dat ze komt. Verloskundige is bezig de handschoenen aan te trekken en ik loop richting de barkruk als ik voel dat het hoofdje al komt. Dat stukje heb ik dus zelf gedaan, daarna volgt vrijwel meteen ook de rest en pak ik ons meisje zelf aan, km vervolgend flauw te vallen door de snelheid waarmee dit ineens ging. Gelukkig komt alles goed en om 3 uur een uur na de geboorte van ons meisje bel ik mijn vader die het niet kan geloven, want dat ze weg gingen was er nog niets aan de hand en 3 uur later is hij opnieuw opa. Om die 2 bevallingen moeten we nog vaak lachen.
Bij de kreeg ik wee opwekker maar ben ik in 2 uur van 4 naar 10 cm gegaan. Zei de verpleegster je kan nog niet zo ver zijn. De gyn kwam binnen en die zei we gaan even kijken en zei ik zie t hoofdje al. Dus ik heel droog ja dat zei ik toch ook. Bij de 2de ben ik ingeleid en na het krijgen van wee opwekkers zei ik tegen mijn man: waarom doen we dit ook alweer. De verpleegkundige zei bij de 2de " het gaat meestal sneller dan bij de eerste". Dus ik en de gyn allebei, dat hopen we niet. Mijn 1ste is met 1 persen geboren en de 2de uiteindelijk met 3 keer persen
Dat soort opmerkingen blijf ik vreemd vinden. Alsof vrouwen het zelf niet goed aanvoelen wat hun lijf doet? Bij onze tweede belden we eerder omdat we het idee hadden dat het wel snel kon gaan. Zo voelden de weeen. Er zat nog 7 minuten tussen de weeen ipv 5. Toen de vk belde envroeg hoeveel tijd er tussen zat zei mijn man: bijna 5! Maar mooi dat ze kwam want 2 uur later was de baby er.
Wij wisten het geslacht niet tijdens de zwangerschappen. Toen mijn oudste geboren was en ik van de gynaecoloog zelf maar tussen de beentjes moest kijken was ik echt in shock en riep : ZE HEEFT GEEN PIEMEL! ik was er heilig van overtuigd dat ik een jongen zou krijgen.. dat was het dus niet
Bij de oudste, tijdens de wanhoopsfase. De meeste verlichting gaf t nog als ik als een gek rondjes om de salontafel liep. Dat deed ik ook toen de vliezen braken. Flats! over het tapijt. En ik nog verbaasd dat het maandverbandje dat ik voor dat doel had gebruikt, het niet hield Maar zo hee, dat luchtte op! De arme verloskundige heeft op mijn verzoek (van tevoren) een baarkruk 2 verdiepingen omhoog gesleept. Maar tegen de tijd dat ze er was, lag ik al wel lekker op t verhoogde bed met naar bleek al VO, en had helemaal geen behoefte om daar weg te gaan. Heb die hele kruk niet eens gezien. Ik kreeg de oudste slecht over m'n onderkantje geperst, de vk ging helpen. Dat was echt gemeen metalig scherp. Bij de nacontrole vroeg ik wat voor tangetjes dat toch waren, maar dat waren haar vingers (uiteindelijk episiotomie) Kind had gepoept tijdens de uitdrijving, dus ze kwam roze van boven en bruin-groenig van onder naar buiten. Bij de jongste was de vk ivm weeën zoals in de belinstructie al vroeg in de ochtend geweest. Vliezen breken? Voor mij hoefde het niet zo nodig. Twee uur later was ik nog niet heel veel verder, en het zou bijna 40 graden worden die dag met ramen op t westen. Ik had geen zin om in een sauna te bevallen, dus doe dan maar breken. Ze meldde dat ze niet meer bij ons thuis wegging. Ik dacht nog, whatever, jouw tijd, maar dit gaat nog wel even duren. Nou niet dus. Ging ineens als een trein. Ik heb haar nog een keer voor gek verklaard, toen ik niet mocht persen in de eerste persweeën, en al helemaal niet op mn knieencterwijl ik zo lekker tegen man aan hing (en hem klappen op zn rug gaf tijdens de weeeen). Hoe dan? Ik denk dat ze mn onderkant relatief gered heeft met die actie.
Vrij standaard, maar tijdens de persfase (26 min): ik kan niet meer. Arts en verpleegkundige: zolang je nog energie hebt om dit te zeggen, heb je ook energie om te persen (ik kon het van hen prima hebben en had het ook wel nodig). Ik snap er niks van, maar heb van dat hele persen niks gevoeld. Zij zagen hem dichterbij komen, ik had geen flauw idee. Ik heb meegekregen dat ik verdoofd werd voor de knip (maar geloof dat als je 100% bewust bent, het pijnlijker aan voelt, een prik daar), maar dat deed toen nauwelijks pijn. De eerst volgende wee daarop is N. geboren (arts heeft hem eruit gehaald/getrokken, zijn hartslag dipte naar 65). Ik kon het nauwelijks bevatten toen hij eenmaal bij me lag.
Je wordt ook niet verdoofd voor een knip. Als de boel toch al zo onder spanning staat, doet het amper extra zeer. Knippen op de wee, en hoppa het kind glibbert er zo door.
Bij mij niet. Dit is wat de vk mij uitlegde. (Ik zie op internet dat verdoving vaak wel gebruikt wordt, dus anders dan ik gehoord heb toen). En ik vond 't best. Dan ga je prikken in een dun huidje onder spanning (doet ook zeer) vlakbij dat koppie, moet je weer wachten tot dat een keer inwerkt... nee hoor, knip en klaar. Ik heb die hele knip amper gevoeld. Had ook geen epiduraal of andere pijnstiller. Het herstel was ook beter dan bij de ruptuur van de jongste. Dat is nooit meer echt goed gekomen door het slechte hechten.
Mijn man de lieverd was zo betrokken. Terwijl ik aangesloten lag aan de machine riep ie als een blij kind: ooooh schat je hebt een ENORME wee, kijk daar! Zie je?! Daar zo!!" Ik, puffend en kreunend: bedankt voor de mededeling, had het zelf €@%#%#%@ nog niet in de gaten -_-
Bij de 1e had ik een ruggenprik en geen persweeën, dus dat was bij de 2e volkomen nieuw voor me. Ik zei heel verbaasd steeds tussen de persweeën door; 'Jeetje dit is echt topsport!' En toen het hoofdje steeds terugzakte zei ik dat ik haar er echt niet uit ging krijgen. Ze was er met 8 minuten persen
Niet van mijzelf, wel van mijn man: 5 dagen weeen, tig weeenstormen en terwijl ik een zielige 3cm ontsluiting had, maar op 1 zij mocht liggen op het bevalbed en ik in een zware weeenstorm zat die ik voelde in rug, buik en benen hoor ik naast mij: Ai, ik heb wel last van mijn rug. Die stoel zit niet lekker. Ik moet vast heel boos hebben gekeken want hij bood direct zn excuses aan
Van mezelf niet maar mijn man was wel bijzonder. Toen ik hem rond 6.30 wakker maakte om te zeggen dat ik weeën had met 34+3 en dat de verloskundige onderweg was sprong hij uit bed en terwijl hij naar de badkamer rende riep hij: oke ik ga scheren.