Ik moet even mijn hart luchten. Ik wil er niet meer om huilen. Ik wil het niet bespreken.. maar ik wil het wel kwijt. Want het doet me verdomde pijn. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 10 was. Mijn vader had en heeft nog steeds een nieuwe relatie. Hij heeft de keuze gemaakt voor zijn relatie en we zagen elkaar toen al zeldrn. Sinds een jaar of 10 hebben we weinig contact. Als in .. we hebben alleen nog telefonisch contact. Eens in de maand. We bellen dan vaak wel heel lang en is altijd gezellig, zonder poespas. Al eens vaker aangekaart weer een keer af te spreken, maar werd vanuit zijn kant afgehouden. Nu na jaren gewoon telefonisch- en appcontact heb ik toch weer eens gevraagd om eens uit eten te gaan samen, of met mijn kinderen. Als verjaardagscadeau voor zijn verjaardag. Ik krijg een appje terug: "Hoop niet dat je boos wordt, maar liever niet."
Wat een koekenbakker! Ik snap dat dit pijn doet maar in dit geval ben je echt beter af zonder hem. Hier heb je helemaal niks aan. Knuffel!
Heeft hij ook toegelicht waarom hij liever niet wil afspreken? Snap dat het heel pijnlijk is. Als hij het niet heeft toegelicht zou ik er zelf naar vragen.
Ik zou ook benieuwd zijn wat de reden is dat hij dit niet wil. Als ik het zo lees zou het ook een totaal andere reden kunnen zijn, dan dat het een persoonlijke afwijzing van jou is. Sterkte, moeilijk is wel wel!!
Wat heftig. Snap dat je hier al heel wat tranen om gelaten hebt. Weet je de reden van de afwijzing in dit geval? Knap van jou dat je toch blijft proberen. Met hartzeer tot gevolg. Sterkte!
Dit klinkt hard, maar liever kwijt dan rijk. Als je niet belangrijk genoeg voor hem bent, dan zou ik er zelf ook geen energie meer insteken. Tenzij je dit natuurlijk wilt en het telefonisch contact wilt blijven aanhouden. Maar aan de andere kant: doe je jezelf dan niet onnodig zeer, omdat je weet dat hij je niet wilt zien?
Jeetje wat moet dit pijn doen zeg! Ik kan me dit gewoon niet voorstellen. Heb je nog om toelichting gevraagd? Dikke knuffel!
Hele dikke knuffel, kan me voorstellen dat dit pijn doet. Waarom wil hij niet afspreken dan? Van wie komt het initiatief tot bellen en appen, van jouw kant of van zijn kant?
Wat verdrietig.. zeker als je wel leuk telefonisch contact hebt. Ik zou ook willen weten waarom, hoewel ik me voor kan stellen dat het nog meer moed vraagt om daarover te beginnen.
Oei, die komt binnen... wat ontzettend k#t zeg! Dan zou het voor mij ook klaar zijn, als ik heel eerlijk ben. Dikke knuffel
Jeetje wat rot zeg. En wat hard vanuit zijn kant. Ik zou er zelf ook geen moeite meer voor doen, hoe pijnlijk ook. Heeft hij er iets van een verklaring voor?
Oh wat rot! Is er niet een kleine kans dat je vader zich misschien geen houding weet te geven of zich ergens voor schaamt? Of toch maar de moed proberen op te brengen ( lijkt me heel moeilijk) en gewoon er rechtstreeks naar vragen?
Het eerste wat in mij opkomt - weet zijn nieuwe relatie wel van jouw bestaan. Klinkt namelijk alsof hij oud en nieuw uit elkaar wil houden. Ik zou dan ook zeer zeker vragen naar de reden.
Hij zegt wel zelf dat hij hoopt dat je niet boos wordt… dus hij hoopt wel op voortzetting van het bestaande contact. Misschien is het toch nog de moeite waard om te vragen waarom niet? Mijn vader bijvoorbeeld is ook een heel bijzonder geval, met heel veel sociale angsten en heel moeilijke eter (en ook een drankprobleem en zeer slechte gezondheid maar dat nog terzijde) en die zal ook echt nooit en nooit uiteten willen met ons. In zijn hele leven is hij 1x een halfuurtje pannekoeken komen eten bij ons en daarna wou hij meteen weer naar huis. Maar ondanks dat het zo’n apart geval is houdt hij wel heel veel van me.
Wat naar zeg. Mij eerste gedachte was inderdaad ook dat hij je niet onder ogen durft te komen. Om welke reden dan ook.