Dit. Mijn schoonvader is een heel bijzonder geval. Als wij hem ergens voor uitnodigen zegt hij vrijwel altijd “liever niet” We zien hem ook maar 1-2 keer per jaar en dan echt mega kort. Maar op zijn manier houdt hij wel van mijn man en kinderen (ik verwacht niet dat hij van mij houdt , niet omdat ik zo vreselijk ben maar zelfs na 15 jaar ken ik die man amper) Ik ken vader natuurlijk niet en weet niet wat zijn redenen zijn maar jij wellicht wel? Kan het door iets in zijn persoonlijkheid komen of komt het denk je echt door zijn nieuwe relatie? Kun je nog aangeven bij hem dat het je wel kwetst?
De reden, wat hij 10 jaar geleden aan gaf: hij heeft zijn nieuwe relatie. Daar heeft hij voor gekozen. Heb toen ook aangegeven dat ik NIKS met zijn relaties te maken heb, niet met de relatie met mijn moeder, maar ook niet met zijn huidige relatie. Ik ben en blijf zijn kind. Relatie weet, denk ik, niet van het telefonisch contact al die jaren. Verdomme, ik had mezelf zo voorgenomen me niet meer te laten kwetsen op deze manier. En tis toch weer gelukt. Ik was zo blij met het contact wat er was, al was het telefonisch. Ik denk dat ik het los ga laten. Niet meer reageren op de app of telefoon. Niet omdat ik boos ben, maar omdat het mij pijn doet. Al weet ik nog niet hoe ik dit moet doen. Want wellicht probeert hij dan via mijn man contact te krijgen en ik wil het eigenlijk ook (even) niet met mijn man bespreken. Al zou het ook zomaar kunnen dat mijn vader het dan ook loslaat. Al laat hij telefonisch vaak doorschemeren dat hij mij mist.
Zou het niet een te grote stap kunnen zijn voor hem? Uit eten, tussen allemaal anderen, misschien zelfs met jouw kinderen erbij, met daardoor geen mogelijkheid om even 'te ontsnappen' als de emoties hem misschien overvallen? Allemaal aannames van mij hoor. Maar bijvoorbeeld mijn schoonvader was iemand voor wie de overtuiging "mannen huilende niet" zo sterk was, dat hij bijvoorbeeld de kerk uitliep op het moment dat mijn man en ik elkaar het ja-woord gaven, pas na maanden onze kinderen op de arm wou nemen als babytje (in de eerste weken keek hij even om het hoekje en ging dat buiten een luchtje scheppen) etc. Dat heeft in het begin bij mij ook heel veel onbegrip en boosheid gegeven, maar nu begrijp ik zijn gedrag beter. Het leek onverschilligheid, maar intussen zat hij buiten te vechten tegen zijn emoties. Niet dat ik het er mee eens ben, maar ik kan het plaatsen en niet op mezelf betrekken als afwijzing, want hij hield zielsveel van mij en de kinderen, maar uitte dat op zijn eigen manier. Als jullie contact telefonisch verder wel prettig was, zou ik hem niet gaan negeren nu, dan verliezen jullie allebei wat jullie nog wél hadden.
Wat een lastige situatie. Ik zou het toch nog een keer vragen. Redenen kunnen veranderen in zoveel tijd. En misschien zet het hem ook wel aan het denken. Mocht de reden nog steeds pijnlijk zijn zou ik even een stap achteruit nemen en rustig gaan nadenken. Contact verbreken is geen pijnloze optie. Want de behoefte voor fijn contact zit er wel.
Jeetje wat hard zeg... Ik zou reageren met : Niet boos, maar wel erg verdrietig. Of iets in die trant!
Wat ongelooflijk sneu! Kan me voorstellen dat je er helemaal van slag van bent. Kan je hem niet vragen, desnoods per app, wat de reden is? Of hij uit kan leggen waarom hij dit niet kan/wil?
Niet boos, wel erg gekwetst. Ik zou daarbij ook aangeven dat je jezelf afgewezen voelt door hem. Telefonisch contact nog niet afkappen. Laat het even rusten en bedenk als de grootste teleurstelling gezakt is of je nog contact wil.
Afhewezen worden door een ouder is zo vreselijk je groeit op met het idee dat jij je los maakt van je ouders, de zelfstandigheid tegemoed. Maar als de ouder zich losmaakt van jou door zo'n antwoord, is dat wel heel tegennatuurlijk en kwetsend. Sterkte!