Ik was 23 dat ik beviel van zoon, en 30 dat ik beviel van dochter. Soms vind ik het jammer dat ik dochter niet eerder heb gekregen maar door mijn ongeluk zat dat er niet eerder in en ik heb lang gedacht dat het er bij 1 zou blijven. Toen ik per ongeluk zwanger raakte en een miskraam kreeg waren we zo van slag dat het besef kwam dat we toch graag een 2e wilden en 2 maanden later was ik zwanger. Ik besef me door het grote leeftijdsverschil wel vaak hoe makkelijk het leven was geweest als we het alleen bij zoon hadden gehouden. Wij zijn nog jong, hij is al vrij zelfstandig. We hadden echt wel flink kunnen genieten zonder zorgen. Maar zou haar voor geen goud willen missen en had het qua leeftijd nooit anders willen doen. Mijn moeder was 30 dat ze mij kreeg en ik vond haar als kind altijd echt een oude moeder. Ik had voor mezelf de grens dan ook op 30 gezet, als het dan niet gelukt was dan was ze er nooit gekomen.
26 toen ik de eerste keer moeder werd. 30 toen ik 'bonus moeder' werd van een 9 jarige en een 2 jarige om vervolgens op mijn 32ste en 34ste nog 2 kinderen te krijgen.
29, 32 , 36 En ja ik merk verschil met baby toen ik 29 was en toen ik 36 was (ze is nu 1,5 wat mij 38 maakt )
Ik was nog net 22 toen ik een relatie kreeg met mijn man. Zijn oudste kind was toen 16. Het leeftijdsverschil tussen mij en zijn kinderen is dusdanig klein dat ik me nooit echt bonus 'moeder' heb gevoeld. En zo heb ik me ook nooit echt willen opstellen. Dat wil niet zeggen dat ik ze niet ontzettend leuk vind En zij mij gelukkig ook. Ik maak wel regelmatig boze stiefmoeder grapjes Over twee maanden hoop ik zelf moeder te worden op mijn 25e.