Nee we hadden geen cryo’s. Dan denk je dat eiceldonatie zaligmakend is, nou nee hoor. 15 eicellen, 11 geschikt voor ICSI, 3 bevruchtingen en 1 blasto dag 5 over. Deze is wel mijn zoontje geworden. Hebben wel een pakket afgesloten voor garantie op 5 blasto’s dag 5. Maar gezien onze leeftijd (ik 2 weken geleden 44 geworden en mijn man inmiddels 50), het op en neer naar Spanje, wederom een hoop kosten moeten maken, onze lieve zoon die dan of steeds uit logeren moet of mee moet….. en God weet hoe lang we dan weer bezig zijn? Dus wij kiezen ervoor om hierin niet verder te gaan. Dan hopen op misschien een natuurlijk wonder…. En anders gaat het boek dicht en gaan wij nog veel harder genieten van onze zoon ❤️
Zijn er nier enkele ziekenhuizen in NL dir tot 45 behandelen? Wel op eigen kosten inderdaad en dat is best prijzig. Maar je had wel een goede score met 3 embryo's uit 1 poging met 1 goede zwangerschap en 1 wat latere miskraam dus dat zou wel wat perspectief bieden. Lastig en verdrietig voor jullie hopelijk lukt het inderdaad zo nog. Nemen jullie supplementen (it starts with the egg is wel een goed boek)? Verl sterkte
Oh jeetje dat zou je ook niet verwachten nee, dan was jouw eigen opbrengst nog beter enkele keren toch. Ja pittig traject en met een kleine erbij wel een ding, daar liepen wij ook wel tegenaan toen we met de onderzoeken bezig waren en telkens zwanger/misselijk/verdriet wat je kindje ook mee krijgt dus snap je. Maar verdrietig is het wel als je wens er wel is. Gelukkig een prachtig manneke inderdaad❤️
Klopt inderdaad, een aantal pogingen zelf beter resultaat gehad. Maar die eindigende in een tranendal… en deze niet Dus uiteindelijk is het resultaat perfect voor ons, want onze grootste wens is vervuld! Dat zegt niet dat de wens voor een 2e er niet is, maar nee beide geen zin meer om weer zo te moeten strijden. Als ik nou rond de 40 was geweest hadden we het gedaan, maar voor nu alles weer opgestart is, we eventueel zwanger mogen raken… nee… we genieten volop van Damon ❤️
Als de wens zo groot is en het lukt maar niet of de mogelijkheid is er niet, kom je denk ik ook gewoon op een punt dat je het een soort van definitief wilt afsluiten. In ieder geval is dit wat ik zelf merk. Ik ben nog jong, 32, en heb geen problemen met mijn fertiliteit. Alleen was de zwangerschap echt zwaar voor mijn lichaam, huilbaby, postnatale depressie. Vorig jaar besloten om eerst te wennen aan onze nieuwe woning en te settelen en dan naar onze wens te kijken. Ik voelde me na 3 jaar eindelijk weer meer mezelf. Toen volgde vorig jaar zomer een ongeluk. Ik werd van m'n fiets gereden en helaas op m'n hoofd terecht gekomen. Nog steeds herstellende en nog grotendeels ziek van m'n werk. Weer niet mezelf en weer uitstel. De impact op ons gezin hiervan is ook groot. Nu is vraag wat de restschade blijft.... Mijn man ziet een 2e niet meer zitten. Ik zie mijzelf ook niet nog een keer moeder worden in dit lijf met dit hoofd. Herstel ik wel goed genoeg? Willen we wel zo groot leeftijdsverschil? Overleeft ons huwelijk het als we nog een keer zo zware periode door moeten? Een kind was nou niet het beeld wat ik voor ogen had. Definitief afscheid nemen van dit beeld, lukt me nog niet. Nu nog niet. Ik groei er denk ik wel naar toe of er moeten ineens grote positieve veranderingen zijn. En eigenlijk is dit ook gewoon een rouwproces. Het heeft tijd nodig en het komt goed
Dat hoop ik voor je. Mijn zus ook 1 kind, zware bevalling, andere dingen....mensen zeiden joh laat t lekker bij 1 kind. Die is nu 50 en heeft er heel veel spijt van en bij haar is het is zeker niet tot rust gekomen.
Heel herkenbaar allemaal. Zoon is nu 14 en we zijn al bijna 11 haar geleden uitbehandeld voor een 2e kindje. Zoon is geboren na de 2e iui na 3 jaar wachten. Toen Zoon een jaar oud was, zaten we alweer bij de gynaecoloog. 9 iui's, gehad en 4 icsi pogingen gestart. 3 puncties gehad en 2 terugplaatsingen maar h3laas alles zonder resultaat. Het deed pijn, ontzettend veel pijn. En als je dan je kind ook hoort vragen waarom hij geen broertje of zusje krijgt en dat ook zo graag wil, dan doet dat nog meer pijn. We hebben ons erbij neergelegd maar soms nog merk ik dat het niet kan handelen en dan sta ik flink te huilen. Dat blijft, dat mag. Wij hebben de keus niet gemaakt voor geen 2e kind, die keus is voor ons gemaakt..... of we het er mee eens waren of niet
Nee niet eens. Als mijn kind zo verdrietig is omdat hij ook zo graag een broertje of zusje wil en dat niet heeft. Omdat ik hem dat zo graag gegeven had en het lukt niet. Als ik nu denk, als wij er niet meer zijn is hij alleen. Dat doet pijn. Wat een ander denkt of zegt dat boeit me niet en kan me niet zo raken. Mijn pijn, de pijn van mijn man en van mijn kind, dat....
Ja daar gaat t natuurlijk ook om jullie pijn. Mij raakt t persoonlijk wel als mensen zeggen o maar je hebt toch verder een lruk leven
Denk dat mensen dat zeggen omdat ze niets meer weten te zeggen en hopen dat je daarmee ook gelukkig kunt zijn. Alle opmerkingen hebben wij reeds gehad in de afgelopen 10 jaar, nu word er niks meer gezegd of gevraagd. Ze wachten keurig af wat wij delen, wachten in spanning mee en vangen op als het kut gaat. Daarnaast zijn ze net zo ondersteunend en blij als wij een leuk uitje hebben gehad waar zij samen intens van hebben genoten. Of als wij uiteindelijk voor een hond zouden gaan oid. Het gemis van een kind is intens, gaat door merg en been, er is geen pleister voor de wond en in dit geval geld "tijd heel alle wonden ook niet" want er is niets te helen. Als het definitief word zul je dat altijd mee dragen, zul je altijd geconfronteerd worden. In je 40/50 altijd de vraag krijgen, kinderen? En na je 50/60ste confrontatie om het geen oma worden. Ik denk dat het een lading verdriet is die je altijd bij je zult moeten dragen, hoe leuk je leven met z'n 2 ook is. Soms, heel stiekem, hoopte ik zelf de keuze te hebben gemaakt om geen moeder te worden. Dat had zoveel makkelijker geweest, dan aan het eind van je strijd met lege handen te staan. Maar om het toch nog positief af te sluiten, we hebben nog een kans en hoop.
Ik lees in dit topic mee als dat mag. Het onderwerp raakt mij namelijk omdat ik van dichtbij iemand ken die geen kinderen kan krijgen. In haar pubertijd kreeg ze te horen dat ze geen baarmoeder had en het er gewoon niet inzit tenzij ze adoptie of draagmoederschap deden. Die pijn, de onmacht.. Ik wil jullie allemaal sterkte wensen. En waar nog hoop is, hoop ik met jullie mee! En als reactie op deze quote: helaas hebben mensen altijd en overal hun mening over. Ik snap je frustraties erover enorm...het is zo lastig als iedereen overal maar wat van vindt en dat ook uit. Probeer dat zo veel als kan los te laten. Je eigen strijd te voeren in jouw situatie ipv daarnaast ook nog de strijd te voeren met andermans meningen. Als je begrijpt wat ik bedoel.
En dat is het natuurlijk ook. Als je nooit mama wordt en dus met lege handen blijft is dat erg. De mensen om je heen worden wel ouders. En vanaf de zijkant toekijken lijkt me heel erg pijn doen. En als dan pak hem beet 25 jaar ze opa en oma worden en jij dan weer met lege handen staat. Dat is echt dubbel pijn... Elke dag ben ik god op mijn blote knieën dankbaar dat ik mama mocht worden van 1 kind. Want in dit geval mocht ik mama worden. Dat is dan geen 2e mocht krijgen dat is dan maar zo... Dus lieve meiden voor iedereen een dikke knuffel, ik hoop dat voor iedereen haar grootste wens mag uitkomen!
Mijn beste vriendin is kinderloos achtergebleven definitief. Waren geen lichamelijke problemen, mooie koopwoning, hart vol met liefde, financieel gezond... Alleen geen partner en net als wij wilde zij geen donorkind. Bij haar zie, voel, ruik, hoor ik elke dag dat gitzwarte verdriet.
En toch om even heel cru te zijn, het was haar keus om geen donor te willen en zo kinderloos te blijven, omdat ze alleen was. Zij heeft die keus gemaakt. Bij ons werd er letterlijk gezegd, wij adviseren jullie om er nu mee te stoppen en niet meer verder te gaan. Wij zijn verder gegaan tot onze laatste verzekerde poging, wij hebben alles op alles gezet om onze wens uit te laten komen. Maar helaas werd ons dat niet gegund. Wij hadden die keus dus niet
Ja dat is heel cru. Want een donorkind is niet niks. Ik heb geen idee hoe de situatie bij jullie was. Maar stel het lichamelijke probleem lag bij jou, dan heeft jouw man toch ook niet met een eiceldonatie een kind gekregen, of stel het lichamelijke probleem lag bij hem, dat jij naar een donor bent gegaan? Jullie hebben dat zelf ook niet gedaan toch of begrijp ik jullie situ niet goed?