Hello, ik kan niet teveel in detail treden ivm privacy maar ik heb zoveel behoefte aan steun dat ik werkelijk bij iedereen die maar luisteren wil mijn verhaal drop. Want bij echte mensen kan het niet, ivm de oordelen en toekomst. Mijn man en ik zijn al een hele tijd samen, en naar mijn idee gelukkig. We zijn beide rustige mensen, doen niet veel buiten ons gezin om. Dat is nooit geweest, we zijn huismusjes. Hebben nu 2 kinderen, en komen langzaamaan hele drukke tropenjaren uit. Jaren waarin we veel alleen hebben gestaan, ik een depressie heb doorgemaakt en noem het maar op. Eigenlijk stonden we samen altijd sterk in de ups and downs. Periodes elkaar verwaarloosd, maar elkaar altijd gevonden. Eeuwig trouw was ons stokpaardje, nooit vreemd gaan. Dan was er maar 1 mogelijkheid. Uit elkaar. Afgelopen weken was het minder, geen intimiteit, hij vroeg er niet om en ik bood het niet aan. Ik voelde me niet gezien en ik wachtte tot hij actie zou nemen. Ik ben altijd de actieve, maar nu moest het toch eens vanuit hem komen. Maar nee, het duurde en duurde. Hij ging werken, kwam thuis, at en ik ging naar bed. Zo gingen we een tijdje door, een week of 2 a 3. Ik heb 1 keer het gesprek aangegaan, dat hij geen deel nam aan dit gezin op deze manier. Dat ik bang was voor de toekomst, etc. Maar hij reageerde passief, hij begreep me, knikte en haalde zijn schouders op. En ik ging naar bed. Tot vrijdag. Op mijn werk krijg ik een appje van een dierbare van iemand. Of ik wel weet dat mijn man een affaire heeft met die en die. Veel jonger meisje. Direct hysterisch man gebeld, hij gaf het gelijk toe. Naar huis gegaan en nu al 2 dagen aan het praten. Het is gelijk in een groepschat zo gegroeid, en uiteindelijk 1 keer afgesproken en gezoend. Kutte is alleen dat ze daar een hotel voor hebben geboekt. Opzich is er veel reistijd vanuit mijn man, zeker 5 uur, maar toch voelt het als een leugen dat het alleen bij zoenen is gebleven. Hij heeft veel dingen gezegd, hou van je, wil je niet kwijt, toekomst praat, ga scheiden van mijn vrouw etc. Alles bij mekaar is het 1 grote rotsituatie. Het is mijn allerbeste vriend, en ik wil niet uit elkaar. Het hele idee alleen al dat hij weg is, daar word ik kost misselijk van. Hij geeft aan vreselijke spijt te hebben, wat hij gezegd heeft is alleen maar meelullen, alleen maar woorden. Hij wilt mij niet kwijt, en het feit dat ik zo hysterisch heb zitten gillen als een gewond dier, maakte dat jij besefte wat hij verspeelde. Kan dit ooit nog goed komen? Ik weet het niet, hoe kan je ooit weet iemand vertrouwen....
Vervelend dat je dit nu door moet maken… Of het ooit nog goed kan komen, kan helaas niemand je vertellen. Misschien weet je dat op dit moment zelf niet eens. Hoe je hem ooit weer kunt vertrouwen? Moeilijk…vertrouwen kan zo makkelijk beschadigd raken, maar het kan lang duren om te herstellen. Denk niet onmogelijk als je er allebei weer voor wilt gaan…daarbij is het denk ik wel heel belangrijk dat jullie nu wel volledig eerlijk tegen elkaar zijn, dus dat jij aangeeft dat jij niet gelooft dat het alleen bij zoenen is gebleven en hij dat hij eerlijk vertelt wat er precies gebeurd is. Als hij bij zijn oorspronkelijke verhaal blijft is het de vraag of jij dat kunt geloven… Een hele moeilijke situatie. Ik wens jullie allebei veel sterkte en wijsheid. Hoop dat jullie er samen uit kunnen komen.
Of het ook goed kan komen ligt aan jullie beide. Willen jullie er nog voor blijven gaan? Effe rust nemen, nadenken en goed naar jezelf luisteren. Een paar jaar geleden ben ik degene geweest die in onze relatie is vreemdgegaan. We waren bijna 3jaar samen en het spannende was weg. Had een kennis die in Italië woonde en na redelijk wat ge-appt het vliegtuig opgestapt en een paar dagen naar Italië gegaan. Nadien hebben we nog maanden ge-appt tot wanneer mijn man mij met de neus op de feiten heeft gedrukt. Het heeft heeft lang geduurd maar we zijn blijven vechten voor onze relatie. We hebben heel veel downs gehad maar ik ben wel heel blij dat we beide gevochten hebben. Momenteel veel sterkte en ik hoop dat je hier sterker uitkomt.
Als jij nog mogelijkheden ziet, en gemotiveerd bent om de relatie een kans te geven, en je man voelt dat ook, dan zou ik zeker die kans aangrijpen. Maar dat kan alleen als jullie beiden 100% eerlijk kunnen en durven zijn. En je zal daar hulp bij moeten vragen. Of je iemand nog kan vertrouwen, daar kom je gaandeweg achter, maar het zal wel uiteindelijk het uitgangspunt moeten zijn. Hier was het, nadat ik er achter kwam dat m’n ex was vreemd gegaan echt klaar, maar er speelde al meer. En hoewel ik die man echt never ever ooit meer terug zou willen (echt nee bedankt) de conclusie 7 jaar later is voor mij wel dat het leven als gezin stukken makkelijker was qua zorg, financiën, samen de kinderen op zien groeien etc. Dus als je een kans ziet, grijp die dan.
Bedankt dat je dit deelt. Je man is er uiteindelijk achter gekomen? Of heb je het zelf verteld? Dat is we 1 van mijn twijfels, had hij het zelf gestopt of opgebiecht als het niet was uitgekomen. En is het niet verder gegaan dan zoenen, omdat hij het niet wilde of omdat zij het niet wilde.
Ik wil hem ergens niet kwijt, hij is mijn beste vriend en al zoveel jaar mijn man... Ik ben hondstrouw, en dat zal ik blijven. Ik heb alleen zelf heel erg de twijfel of hij echt voor mij kiest, of voor het gemak van niet hoeven verhuizen, co ouderschap etc. Hij is nooit een man van woorden en grootse gevoelens geweest, ik plaag hem altijd dat jij een dooie diender is. Is gewoon hoe hij is en we hadden het samen goed dus het maakte niet uit. Maar nu wil ik juist dat hij zich anders neerzet. En actieve vader zijn, en actieve man zijn, betrokken partner, en gevoelens uiten, voelen enzo. En ik twijfel of hij dat kan. Want hij is dan wel vreemd gegaan, passief was hij al langer. En dat trok ik echt heel slecht, ik doe thuis praktisch 80 procent van alles. Huishouden, kids en ik werk.
Je kan daar alleen achter komen door het in de praktijk te gaan ervaren. Er spelen blijkbaar toch dingen tussen jullie die niet in evenwicht zijn. Communicatie die al een tijdje niet goed gaat. Natuurlijk kan je iemand niet veranderen maar meer rekening met elkaar houden is wel een stap die genomen moet worden wil je verder kunnen. Wat heb je te verliezen? Best wel veel .. Als het echt niet meer te redden is dan kom je daar ook achter, hoe moeilijk ook
Weet je hoelang het al gaande was? Ik vind jouw argument dat hij het niet uit zichzelf verteld heeft en er nu dus gewoon mee door was gegaan heel sterk. Persoonlijk geloof ik ook niet dat het alleen bij zoenen is gebleven. Vreemdgangers zeggen dat meestal wanneer ze betrapt zijn. Ze zullen het zo veel mogelijk afzwakken. De 1 doet dat om de andere partij niet te kwetsen en de ander doet het om zichzelf nog een soort van vrij te pleiten. Wil hij echt nog voor de volle honderd procent voor jou en jullie gezin gaan, of is het vooral een gevoel van veiligheid en het oude vertrouwde? Wat geeft hij aan als oorzaak van zijn affaire en wat gaat hij eraan doen? Wilde hij er wel direct mee stoppen, is zijn 'verliefdheid' nu direct weg? Naast dat jullie samen iets structureel zullen moeten veranderen wil dit niet nog eens gebeuren, zal hij echt met zichzelf aan de slag moeten. Praten, volledig met de billen bloot naar elkaar toe en niet in dezelfde valkuilen stappen. Jij ook niet, door alles op zijn beloop te laten. Je mag meer van hem eisen! Het kan goedkomen, maar niet wanneer hij het bagatelliseert tot alleen een kus. Daar huur je namelijk geen hotelkamer voor. Jouw vetrouwen zal nooit meer volledig herstellen, daar moeten jullie beiden mee kunnen leven. Sterkte in deze rollercoaster, ik voel met je mee! ❤️
Hij geeft aan dat hij spanning zocht, en het is onschuldig begonnen in een groepschat. Doorgegroeid tot persoonlijk vriendelijk contact, uiteindelijk een grens over en toen haar op gaan zoeken. Ze hebben dit denk ik zo'n 2 maanden echt gedaan, en 2 weken geleden pas contact. Dit weet ik vrij zeker, door chats die ik heb gezien. Hij geeft nu wel aan echt te beseffen hoeveel ik voor hem betekenen, dat toen ik thuis kwam na het gehoord te hebben dat hij brak. Dat hij zich zo schuldig voelt en dat er daarom geen sex is gebeurd. Hij kon het niet, hij heeft wel verteld wat andere dingetjes te hebben gedaan. Ik heb daar loeihard op doorgevraagd, ik denk als het is gebeurd laat je misschien ergens een steekje vallen. Dus ik weet van wat gênant gevoos, maar geen teken van sex. Hij gaf gisteren aan dat ze de laatste week, na de ontmoeting, eigenlijk al minder contact hadden. Misschien was de glans eraf, maar dat is speculatie van mijn kant. En hij zegt het uiteindelijk wel te hebben beëindigd, als ik er niet achter was gekomen. Ik heb nu inzage in alle bankgegevens, apps etc en hij stuurt elke dag zijn locatie. Helpt natuurlijk niks, want verbergen kan heel makkelijk in deze tijd, maar voor nu voelt het even fijn. Ik weet niet of we het gaan redden, het idee ooit weer intiem te zijn... Daar walg ik van. Maar ik weet wel dat het de man is waar ik van jou, hoe boos we ook konden zijn we kunnen altijd met elkaar lachen. En nu ook nog. Heb gezegd ook dat ondanks ik niet weet of we door kunnen, dat we hoe dan ook aan de toekomst moeten denken. Dus op normale manieren dit op lossen, uitpraten, bespreken. Geen gescheld, gevloek en wraak nemen. Het lost niks op, we hebben 2 lieve kindjes ertussen in. Maar het praten lukt het moeilijk, hij zegt niet wat ik wil horen. Ik vind ik wil je niet kwijt, ik hou van je, gewoon heel makkelijk. Waarom hou je van me. Wat beteken ik echt voor je. Ik wil meer diepgang. Ik wil horen dat hij begrijpt hoe fout het is (ivm persoonlijke omstandigheden van het meisje wat ik hier niet wil delen), ik wil horen dat hij er spijt van heeft dat hij er ooit aan begonnen is. Dat hij haar echt niet leuk vind, maar zich door de spanning liet lijden. Maar er wordt geen kwaad woord gezegd over haar, en dat vind ik vreselijk. Je hoeft haar niet af te branden, maar zeg op z'n minst het was m'n type niet, ik weet niet wat me bezielde.
Ma Maar dat is wat jij graag wilt horen. Het siert hem juist dat hij je niet manipuleert door dit soort dingen te zeggen. Het is namelijk niet zo, anders was het nooit zo ver gekomen. Natuurlijk bedenkt hij zich achteraf dat wat hij thuis heeft veel kostbaarder is, maar ze was interessant, spannend, leuk en zijn type. Op dat moment in ieder geval. Ze hadden een klik. Hoeveel pijn dat jou ook doet, dát is de realiteit en daar zul je mee moeten leren leven wil je echt met hem verder kunnen. Je was niet zijn nr. 1, niet op dat moment. Ik snap wel dat er diepgang naar jou toe moet komen. Waarom ben jij nu ineens wel weer goed genoeg? Wat vindt hij dan zo geweldig aan je, hoe ziet hij dan nu de toekomst voor zich en wat wil hij veranderen, etc. Neem je tijd en ruimte, daar heb je recht op. Je hoeft niet in 1 dag te beslissen wat je wilt en je mag er volgende week ook weer heel anders over denken, daar heb je namelijk alle recht op! Sterkte! ❤️
Ik snap het, maar hij staat er sowieso niet voor open en ons budget is niet perse toereikend genoeg voor die prijzen. Ik hou spaargeld nu liever apart, voor het geval als...
Dan geen therapie voor jullie samen, maar zeker wel voor hemzelf. Indien nodig ook voor jou, wil je hiermee om kunnen gaan en mocht je zelfbeeld gigantisch beschadigd zijn. Dat wordt gewoon vergoed. Zonder dieper te graven waar dit vandaan komt en er iets mee te doen is de kans op herhaling heel groot en geef ik je weinig kans dat jullie huwelijk uberhaupt stand houdt. En hij heeft niks te willen in deze situatie, hij zal er alles aan moeten en willen doen om jullie huwelijk te redden. Denkt hij niet te makkelijk 'ik zeg sorry, ik wil je niet kwijt en we gaan op de oude voet verder'? Zo werkt het namelijk niet, al zou hij (en jij misschien ook wel) dat het allerliefste willen, tzt gaat dit sluimeren en in ieder geval jou opbreken.
Volgens mij kan je via de huisarts doorverwezen worden. Maar even afgezien daar Hij staat er niet voor open? Maar hoe had hij, en ook jij, dan gedacht om tot de kern van de problematiek te komen? Zonder een duidelijk beeld te hebben van waarom het zover is gekomen, en tot de kern van het probleem te komen, kan je niet beginnen met helen. Met vertrouwen opbouwen. Met alleen ‘ik zal het niet meer doen” kom je er niet
Relatietherapie wordt niet vergoed. Heb je dus ook geen verwijzing voor nodig. Voor individuele therapie wel als je dit vergoed wil hebben. Verder volkomen met jouw post eens. En voor ts; scheiden is nog veel duurder dan relatietherapie.
Ik weet niet hoe ik er verder over nagedacht had eerlijk gezegd, dit is allemaal nogal een wervelstorm aan gedachte. Ik heb vorig jaar een jaar intensieve therapie gehad vanwege een depressie, en eerlijk... Er is niks besproken wat ik zelf niet wist. Alleen het erover praten, de druk om te herstellen erachter, is wat enorm heeft geholpen. Ik zou zelf dus niet zo gauw weer naar therapie grijpen, beetje therapie moe denk ik. Maar goed, geen definitieve nee hoor. Hij is een ander verhaal, dat is niet sinds nu. Al die jaren dat ik hem ken gaat hij niet naar een arts, en hij staat ook nergens ingeschreven nu. Waarom dat is, is mij niet duidelijk maar hij wilt gewoon nooit naar een dokter. Nou mankeert ie fysiek ook niks, maar goed. Al met al dus geen huisarts Ik zal het nog eens bespreken, en hij heeft zeker wel wat te willen, het kan alleen een dealbreaker zijn. Ik twijfel alleen of je dan tot een kern komt, ik bedoel hij geeft toe waarom hij het heeft gedaan. Wat kan een therapeut er nog uit halen? We zien allebei onze valkuilen. Hij trekt zich terug en ik duw hem weg.
Ah oké tnx Ik heb zelf 14 jaar geleden met de ex partner therapie gedaan en toen werd het nog wel vergoed. Wat jammer dat dit niet meer het geval is.
Ik vind je veel te lief. Hij heeft zeker wat te willen? Ik denk dat wat jij wil even bovenaan hoort te staan, maar je denkt nog veel te veel in zijn straatje. Hij heeft aangegeven dat hij spanning zocht, maar moet dat dan bij een andere vrouw? En waar kwam die hunkering naar spanning vandaan? Als jij denkt dat jullie er samen op deze manier zullen komen, dan is dat goed. Je moet doen waarvan je denkt dat het voor jou het allerbeste is. Denk aan jezelf, niet aan hem. Dat heeft hij zelf al genoeg gedaan.
Ik ben idd te lief, dat is zeker hoe ik ben. Maar ik vind het dus ook moeilijk om mezelf nu ineens te moeten veranderen, voor hem. Ik heb het nu aan hem gevraagd, en hij geeft eerlijk aan dat hij als ik het wil, wel in therapie wilt. Maar hij gelooft er niet in. Dat heeft dan niet met dit te maken, hij vond het ook mal dat ik met een depressie naar een therapeut ging. Maar goed, hij accepteert het. Ik ga dat niet gelijk nu regelen, ik wil eerst weten wat ik zelf wil. Wil ik door, wil ik niet. Het luistert iig niet zo nauw dat het nu a la minuut geregeld moet worden, ik kijk ook nog even naar de vorm. Ik denk dat samen meer effect heeft, dan hij alleen. En ik zie dat er heel veel soorten begeleiding is, cursussen, stappenplannen, face to face therapie, online therapie etc etc
Precies, eerst maar eens nadenken over wat jij zelf wilt. Ook dat kan wisselen en dat mag. Doe waar jij je goed bij voelt en nee natuurlijk hoef je jezelf niet te veranderen, maar je mag nu echt even meer aan jezelf denken en voor jezelf gaan staan. Jij bent nu het allerbelangrijkste want jij zal hier of mee door moeten en er dan op een bepaalde manier mee om moeten kunnen gaan of je zal er een punt achter moeten zetten en ook dan zal je 'beschadigd' zijn en er een weg in moeten vinden.