Wij hebben niet heel vaak ruzie, wel eens een meningsverschil, maar een meningsverschil maakt niet dat we boos op elkaar zijn. In de 18 jaar dat we nu getrouwd zijn hebben we 3x "ruzie" gehad waarbij 1 van de 2 ging afkoelen door een rondje te lopen, maar dan is het voor mijn man weer klaar. Voor mij niet altijd. Goedmaks*ks dat hebben we hier nog nooit gedaan, het blijft bij mij toch nog wel in mijn achterhoofd zitten.
Hier hetzelfde, we hebben eigenlijk nooit ruzie. We zijn beide sowieso geen ruziemakers en een meningsverschil wordt altijd rustig uitgesproken.
Nu al ruim een jaar dat het minder gaat. We werken eraan, maar het moet nog blijken hoe onze relatie eruit gaat komen.
Het is eigenlijk altijd meteen weer goed omdat een van ons altijd uit eindelijk in het lachen uitbarst.
Ik heb wel echt een sterke mening als ik het gevoel heb dat ik iets onderzocht heb en de ander een natte vinger in de lucht houdt. Dan moet de ander wel met hele goede argumenten komen om mij van gedachte te veranderen. Als ik echt boos ben implodeer ik. Dan heb ik tijd nodig om weer normale zinnen te kunnen spreken tegen diegene. Hoe lang ligt eraan of ik met rust gelaten word.
Hier hadden we zelden ruzie, maar door ingrijpende gebeurtenissen merk ik dat we beide een korter lontje hebben. Ik ben wel echt nog op zoek naar meer balans, maar het is best moeilijk als je samen door zo’n zwaar dal hebt moeten gaan. Enerzijds kom je er wel samen sterker uit, anderzijds is de glans er vanaf. Moeilijk uit te leggen. Daarnaast hebben we veel zware jaren gehad (niet zozeer samen, maar door diverse gebeurtenissen), dus ik moet echt weer leren genieten en ontspannen. Dat is moeilijk als je jaren op hoogspanning hebt gestaan.
Nee?? Nou ik kan genoeg bedenken. Maar hier vaak een stuk frustratie omdat ik het samenwonen met 3 mensen met ADHD niet echt makkelijk vind en van een volwassene echt meer verwacht dan van een kind. Nog daargelaten wat wij de afgelopen jaren met de kinderen doorgemaakt hebben.
Niet exploderen hier maar imploderen. Inmiddels is redelijk duidelijk dat minimaal 4 van ons in het spectrum zitten. Dat is ook best een uitdaging in groepsverband. Dan heb je ook echt een partner nodig die het begrijpt en zich niet gaat gedragen als extra kind.
Als we beide boos zijn duurt het een dag of halve dag Maar echt vaak gebeurt dat niet M’n man is echt van het stil zijn En ik ga de keukenkastjes en deuren net iets te hard dicht gooien
Ja, ik ben dan vooral degene die explodeert, omdat ik het niet nodig vind dat ik altijd maar begrip moet hebben.
Hoeft niet ineens om iets ergs ofzo te gaan. Soms zitten er gewoon wat dingen tegen en dan barst de bom om iets kleins. Meestal is het hier niet langer dan een uurtje ofzo. We zijn nu 20 jaar samen en hebben denk ik 2 keer zo'n ruzie gehad dat we een dag of 2 niet met elkaar hebben gepraat.
Dit bij ons ook. Meestal ben ik redelijk onredelijk. Ik ben explosief boos ineens...daarna denk ik pas na en daarna moet ik dan weer toegeven dat ik wat overdreven heb gereageerd ( temperament waarschijnlijk). Mijn man heeft meestal helemaal niks gezegd of is al snel stil. Dit duurt ongeveer 5 minuten. Dan is alles weer klaar. Wij knallen niet vaak trouwens.
ligt heel erg aan het ding. hoe belangrijk we het vinden om ons gelijk te halen of niet. en wie zich het meest in zijn ongelijk gesteld voelt. we kunnen beide best koppig zijn, dus soms duurt een ruzie wel even. maar uiteindelijk leggen we ons er wel bij neer. echt ruzie hebben we niet vaak, maar wel dat we ergens niet helemaal over eens zijn ofzo. dat is vaak snel weer voorbij.
Vaak duurt het hier 5 minuten tot max een halve dag. Echter hebben wij 1 meningsverschil die al zeker 5 jaar loopt en ik vermoed dat dat nog wel een aantal jaar blijft lopen. Daar hebben we regelmatig discussies over en 1 a 2 x per jaar kan dat oplopen tot een flinke ruzie. Dat duurt dan ook gerust 2 dagen. Wel beeld, geen geluid. Al is dat beeld sowieso weinig
Ruzie hebben we eigenlijk nooit. Heel soms een verhitte discussie waar we niet uitkomen. Ik ben de koppigste van ons twee en ga mijn man dus gewoon negeren. Dat kan, als het echt een grote discussie is, wel een dag duren (dat begint dan vaak in de avond, slapen, man vroeg weg naar werk, dus tegen de tijd dat je elkaar weer ziet/spreekt ben je zo 24uur verder). Man haat dat. Ik probeer wel steeds redelijker te zijn, maar lukt niet altijd...
Max een halve dag. Als het al gebeurd. Als we ruzie hebben is dat na een lange stressvolle dag bijv, en dan noem ik het niet ruzie maar meer op elkaar af reageren. Ik ga in ieder geval nooit met ruzie de deur uit.
Voor N hadden we eigenlijk nooit ruzie. Je kan wel eens kort zijn, omdat je moe of druk was, maar sowieso over grote zaken (huis, financiën, kinderwens, visie op werk, normen/waarden etc) dachten/denken wij hetzelfde. Met de komst van N schuurt het vaker (zeker de eerste maanden net na de bevalling) vanwege gebroken nachten, wennen, nieuw ritme vinden en allebei een sterke behoefte om naast papa en mama ook nog individu te zijn. Man kan de neiging hebben tot het maken van verwijten achteraf! Daar heb ik toch zo'n bloedhekel aan. Ik stem alles af, dan achteraf niet gaan lopen zeiken. Man komt heel snel terug op een verwijt/flauwe opmerking en zoekt ook altijd en snel toenadering. Ik ben van de bokkenpruik. Maar eenmaal erover gesproken is het ook klaar. Onze laatste ruzie ging erover dat man iets aan mij vroeg terwijl we niet in dezelfde kamer waren. N was heel hard aan het huilen en heb man al 100x gezegd: vraag niks aan me als je me toch niet hoort. Hij zei toen voor de zoveelste keer: ik hoor je niet (hoor irritante toon). Ik ontplofte. Nou, in deze fase van ons leven gaan onze ruzies over dit soort stomme dingen. Niet echt boeiend dus. Wel hebben we afgesproken om dit niet meer te doen (sowieso niet) en al helemaal niet waar N bij is. Ik hoef geen tere ziel te kweken, maar hij schrok zich een hoedje. Dat wil ik niet en mijn man gelukkig ook niet.
Met mijn ex heb ik in 11 jaar 1x ruzie gehad. Hij liep altijd weg tijdens een meningsverschil. Als ik boos ben dan kan de hele buurt mee luisteren, ik schreeuw, krijs en ga keihard huilen