Hallo allemaal Een tijdje geleden is een dierbaar familielid overleden. Dat is op een nare manier gegaan (omstandigheden, familieproblemen). Hierdoor hou ik erg veel verdriet. Ik heb geen mensen in mijn omgeving met wie ik er goed over kan praten. Wel even oppervlakkig, maar diepgaand wat voir voor mij belangrijk is, niet. Daarnaast inmiddels een enorm bedrag al uitgegeven aan rouwtherapie en psychologen. Dat vind ik erg oppervlakkig en duur. Behalve, laat het los, hoe zie jij jezelf over 5 jaar etc komt er niet veel meer uit hun mond. Tja wat zoek ik... Een lotgenotengroep groep of stichting ofzo waar mensen belangeloos en geïnteresseerd met je over je verdriet en situatie praten. Liefst mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Het is een speld in een hooiberg. Ik heb dus niet vrienden oid waarmee ik er goed over kan praten. Heb wel vrienden maar verder dan rot en vervelend voor je komt het niet.
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik ben in aug mijn moeder te jong verloren. En ik moet zeggen dat ik rouwen een lastig en onvoorspelbaar iets vind. Ik heb wel "de diepgaande" gesprekken met vriendinnen en weet dat ik ze 24/7 kan bellen. Maar ondanks dat doe ik het echte rouwen alleen. Het is een gevoel en verdriet dat zich niet in woorden laat uitdrukken, en die emotie komt op de meest onvoorspelbare momenten. Soms dwars door fijne momenten heen. Rouwen kost ook tijd. Dat is niet in 3mnd gedaan. Ik heb geen exact advies voor je, in de zin van "wie" je kan helpen. Wellicht zijn er fora waar dit besproken wordt? Therapie is niet wat je helpt geef je aan. Maar zoek je wel therapie? Niet eerder iemand waar je je verhaal kwijt kunt, praten over de situatie, je hart luchten? Maar waar vind je die dan idd.. Wellicht via maatschappelijk werk/huisarts nog suggesties? Hopelijk vind je een fijn persoon waar je je gehoord voelt! Sterkte.
Het is bij mij een heel uitgebreid verhaal. Met familieruzies erbij, veel onuitgepraat verdriet met de overledene. T zou fijn zijn daarover te kunnen praten. Lost het wat op? Misschien wel, misschien ook niet. Maar er nooit over kunnen praten is heel moeilijk. Geen idee waar ik een lotgenotengroep kan vinden.
Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Ik heb geen oplossing maar nav je laatste bericht denk ik, is een wandel coach niet iets. Hier ook recent een overleden dierbare. Het rouwen komt met vlagen soms scherp binnen, dan weer milder. Onvoorspelbaar eigenlijk. Ik vind wandelen, het buiten zijn en in beweging, heel prettig samen met een vriendin of bijv een moeder van school met wie het klikt. Het hoe ermee om te gaan met onverwerkt verdriet, de reden waarom het zo raakt en wat is er nodig om er uit te komen, ja een wandelcoach kan je daar zeker in begeleiden. Zelf is het een voorwaarde om je open en kwetsbaar op te stellen. Als dat niet lukt dan zal een coach ook niet de diepte in kunnen wat je graag wilt. Dat is mijn ervaring als coach ..
Los van de tips die hier gegeven worden, schiet mij nog iets te binnen als ik dit zo lees: Wat vind je van schrijven? Dat heeft mij wel geholpen nadat mijn vader heel jong overleed. O.a. een brief aan hem met al mijn vragen/schuldgevoelens etc. erin. Luchtte toch op op de een of andere manier..
Coach in de zin van 95 euro per 45 minuten? Ik heb jaren geleden een huisgenoot gehad wiens vader was overleden. Ik was er heel veel voor haar. Nooit geld voor gevraagd. Niet na 45 minuten t gesprek afbreken. Ja ik had ook mn eigen leven maar was wel betrokken en geinteresseerd en kende het verhaal ook goed van a tot z. Strooide niet net de standaardoneliners. Deze huisgenoot ben ik uit het oog verloren helaas maar ik weet wel dat ze de warmte van mijn interesse heel erg waardevol heeft gevonden. Gewoon samen op de bank, geen godsvermogen vragen maar interesse van mens tot mens. Dat zou ik zelf ook fijn vinden.
Dus zoiets als een lotgenotengroep. Niet uurtje factuurtje, maar menselijke gesprekken liefst met mensen die eea herkennen.
Ik heb veel gehad aan de psycholoog die gespecialiseerd in traumaverwerking. En met lotgenoten praten: ik heb zelf via social media bv een oud collega van mijn leeftijd gevraagd en oude klasgenoten die ook hun ouder zijn verloren. De manier waarop maakte eigenlijk niet zoveel uit: het is de kwetsbaarheid die ons verbindt. Mijn vriendinnen zijn lieverd en ik krijg wel steun maar ze hebben allemaal hun ouders nog. Dus je mist dan toch die ervaring die je niet kan delen Ik ben ze dus zelf actief gaan benaderen. Zelfs een volstrekt onbekende die een blog schreef erover. Haar verhaal was zo herkenbaar en juist omdat ze verder was in het rouwproces hielp dat mij ook. Was ook een fijn contact.
Ja klopt. T is super om net die ene persoon te vinden of te kennen met wie je die fijne betrokken gesprekken kunt voeren zonder daarvoor weer gelijk te moeten betalen of afgekapt te worden na exact bv 50 minuten. Gewoon dat menselijke niet commerciële pas zoveel meer bij mij.
Een ex van mij deed muziektherapie. Die had in de opleiding van dat soort dingen. Neem de persoon in gedachten waar je afscheid van wil nemen/woorden uit wil spreken die nooit uitgesproken zijn. Zeg wat je wil zeggen en sluit dat af. In de meer alternatieve hoek ken ik wel een andere: schrijf op wat je kwijt wilt, bundel t met wit lint, kieper t in een vuurkorf. Focus ligt daar op "met het verbranden van deze woorden verpulvert ook dit obstakel, gaat het weg van mijn schouders en is het "klaar". "
Ik weet niet of wat je zoekt bestaat in georganiseerde vorm…tenzij je in zo’n lotgenotengroep net de juiste persoon treft en buiten het contact moment bij elkaar terecht kunt ed of dat er een organisatie is waarbij vrijwillers werken oid. Door alles wat er rondom/naast het overlijden nog meer speelt, lijkt het me ook een erg specifieke en complexe situatie, wat voor de gemiddelde mens misschien best een uitdaging is om daar ‘juist’ op te reageren. Humanitas biedt inderdaad dit soort dingen, maar dat moet dan maar net in jouw regio zitten natuurlijk: https://www.humanitas.nl/afdeling/heuvelrug/activiteiten/rouwbegeleiding/ In andere regio’s zitten ook dat soort initiatieven, bv. https://www.wijzijntraversegroep.nl/rouwbegeleiding en https://www.vca.nu/alle-vrijwilligers-vacatures/werkgroep-rouwbegeleiding-nieuw-west/ zitten in andere regio’s. Doordat het meeste (alles?) op gemeenteniveau/regionaal georganiseerd is ipv landelijk, is het lastig iets algemeens te noemen. Misschien dat het wijkteam ook kan ondersteunen en/of weet wat er in de buurt is en je dus op die manier kunnen ‘doorverwijzen’. Alleen geen idee wat eventuele wachtlijsten zijn (voor hulpverlening zijn die bizar momenteel, het wijkteam zal vast ook een wachtlijst hebben, maar misschien van die gemeentelijke ‘maatjes-/vrijwilligersprojecten’ minder?). Op FB of andere social media zul je ongetwijfeld ook lotgenotengroepen hebben.
Informeer eens bij de lokale welzijnsorganisatie. Die hebben vaak maatschappelijk werkers die gespecialiseerd zijn in rouw. Dit is kostenloos. Ook bieden zij vaker rouw en verliesgroepen aan.
En als je niets vind, kun je er wellicht zelf ook mee aan de slag? Ik kan me voorstellen dat bepaalde cursussen als mindfulness of NLP ofzo misschien ook best het eea aan handvatten kunnen geven en zo zijn er vast nog meer.
Ik moet denken aan wat mijn docent zou zeggen. Je hebt (denk ik te lezen) al heel veel gepraat. Maar heb je ook gevoeld? Met je hele lichaam de pijn gevoeld in de acceptatie dat je verdriet hebt en dat het er mag zijn? Er zijn ook oefeningen om het afscheid beter vorm te geven voor jezelf. En vanuit therapeutisch oogpunt: ja het is goed om te rouwen, je mag erover praten maar waak ervoor dat je er niet in blijft hangen en dat je al je energie stopt in het herbeleven van de pijn, terwijl die ook kan gaan naar het moois wat nu nog wel is.
Wat je kan doen is in het sociale wijkteam bij jouw in de buurt nog informeren of er rouwgroepen in de buurt zijn. Heb je dat al geprobeerd? Anders eventueel fora proberen? Helaas is het idd zo als je echte proffesionele hulp zoekt dat je daar voor betaald idd.
Blijf er over praten, ook al begrijpen mensen het niet omdat ze het (gelukkig) niet hebben meegemaakt, praten lucht wel op. Blijf het vooral niet opkroppen. Wij hebben ook zo'n soort overlijden meegemaakt aan de kant van mijn man (zelfs expres de verkeerde tijd van het sluiten van de kist doorgeven etc), en dat heeft hem uiteindelijk een burnout/ depressie opgeleverd destijds. Waren uiteraard meer van dit soort 'geintjes' dan alleen dat van de kist. Mijn man heeft echt wel hele fijne goede therapie gehad. Dit ging via de huisarts. Het jammere is dat er wel een wachttijd is.
Ik herken je verhaal, ik ben mijn beste vriend verloren door een naar ongeluk. Inmiddels 17 jaar geleden en kan ook met niemand praten. Tijdens zijn overlijden ook niet, ik was alleen en mijn familie was ook erg aan gedaan en schoven mijn verdriet aan de kant. Deze jongen voelde als een kind voor mijn ouders en een broer voor mijn broer en mij. Inmiddels ook een zooi aan therapie gehad en de wond lijkt met vlagen nog even vers. Ik heb pasgeleden een meditatie gedaan waarin ik hem heb vergeven. Dat voelde wel bijzonder want dat had ik nooit gedaan. Het is zo vervelend als je geen luisterend oor vind of hebt of niemand waar je herinneringen mee op kunt halen. Ik hoop dat je hier tips vind. ❤️
Mijn vader is overleden toen ik al 4 maanden geen contact meer met hem had. Pas de avond voor overlijden weer gezien en dat ging gepaard met een hoop ruzies etc met mijn zus zwager en schoonfamilie van zus. Ik heb dus ook niks meer kunnen uitpraten met mijn vader. Ik denk dat je niet de juiste psychologen hebt getroffen. Bij mij heeft het ook even geduurde voordat ik de juiste vond met wie ik een klik had. Maar dat heeft me wel echt geholpen toen. Wat mij ook heeft geholpen is een brief schrijven naar mijn vader waarin ik alles kwijt kon. Sterkte ❤️
https://www.maatjesgezocht.nl/project/steun-bij-rouw-maatje?gclid=CjwKCAjwscGjBhAXEiwAswQqNPlS2HHB3OJSmN3kCwUEyagEwX-76PHZHwjwAJyND-tf-9XVpfTBEhoC9IMQAvD_BwE Zie dit voorbij komen bij rondje Google. Ik woon zelf in Brabant en ook hier heb je vanuit de gemeente soort "maatjes oproep" project. Wellicht ook iets in jou omgeving?