Over samen klusjes doen meestal, dan hebben we het vaakst discussies. Ik heb vorige week nog naar man geroepen dat ik hem heel graag zie maar niet om samen te verven En financiële dingen ook wel, man is meer van ik wil iets en ik wil het nu, nog en ik ben meer het andere uiterste. Meestal komen we ergens in het midden uit maar wel met de nodige discussies.
Nou ja, ik vind het soms gewoon teveel! Ik heb en een drukke pittige baan voor 32 uur en ik moet alle Parro, apps, verjaardagen, vrienden, boodschappen, administratie, feestjes, kinderfeestjes, cadeautjes, vakanties, uitjes, sportclubs, zwemlessen, kleding, schoenen, tassen, bijlessen, bakjes , en weet ik veel wat meer x3 regelen. Plus dan het huishouden (hij doet wel “taken” want hij wil wel helpen maar bedenkt niks zelf wat dat betreft of hij ziet het niet dus het beste werkt dat hij vaste dingen doet en hij is super met de kinderen) maar mijn hoofd is soms zo zo zo vol van alles. Ik zou echt graag liever die verantwoordelijkheid delen maar dat voelt dus niet zo. Het voelt vaak alsof het zonder mij in elkaar klapt en dat geeft heel veel druk. (Toen de kinderen klein waren had ik dit minder maar nu ze eigen agenda’s hebben etc… echt veel! En ja, we praten hier over en ja, hij doet dus ook echt wel dingen. Maar ik ben een regeltante (is mijn werk ook) en hij is een chaoot, adhd en vergeetachtig en dus komt het vaak en veel op mij neer.) Overigens hebben we niet vaak ruzie hoor maar als we dat hebben is omdat het mij teveel wordt en ik uitroep dat ik rust wil en dit niet trek
Dat hij bij iedereen gaat klussen, tegen iedereen ja zegt maar de klusjes thuis blijven liggen. Niet heel erg, maar met nesteldrang wel redelijk frustrerend
als ik alles terug haal naar de oorsprong van de irritaties waar ruzies door ontstaan dan is dit altijd de oorzaak.
Ik ben juist blij dat dat geregel bij mij terecht is gekomen. Wil het graag in de hand houden. Partner is daar ook niet zo goed in en vindt het fijn dat ik weet hoe en wat
Dit is voor mij ook herkenbaar… sociale belasting van het gezin. Maar mijn man kookt dagelijks, zorgt voor gevulde broodtrommels en is ook niet te beroerd om op school te helpen dus dat is echt heel fijn! Maar studiedagen, oppas regelen, feestjes, sporten en al dat geneuzel ligt wel voornamelijk bij mij (ik werk net als mijn man 32h)
Bij hem is het glas altijd halfvol. Bij mij altijd halfleeg. Hij wil overal het positieve in zien. Ik vind dat het negatieve er ook mag zijn. Dat botst wel eens. En goed ook. Ook over medicatie. Ik vertrouw m'n cardioloog, dus daarbij de medicatie. Mn man vind de farmaceutische industrie geldklopperij. Dat botst ook vaak. Heel frustrerend. We komen ook echt niet tot elkaar wat dat betreft.
Mijn man helpt ook zeker op school en doucht ook de kinderen, maakt broodtrommels en gaat mee naar voetbal of zwemlessen. Maar ik moet wel altijd alles herinneren zeg maar. Ik bedoel hij gaat niet uit zichzelf helpen op school. Ik moet dan zeggen; oh dan en dan is dit zoeken nog ouders kan jij dan toevallig.Dus echt niet dat hij niks doet, juist echt wel ik kan prima een weekend weg en dan overleven ze dat allemaal . Dan zijn ze wel zonder cadeautje op een verjaardag verschenen, is iedereen alles kwijt, hebben ze elkaars kleren aan, is het huis ontploft en zijn ze tijdens het sporten hun sportkleding vergeten. Maar iedereen leeft nog. Het is gewoon hetgeen waar als er ruzie is het over gaat. Mijn man zegt zelf dat hij echt gek zou worden als ik er niet zou zijn En 9 van de 10x is het prima omdat ik het red maar soms trek ik dat gewoon even niet meer Ik denk zelf dat het ook inherent is aan de fase van ons leven met jonge kinderen.
Ik vroeg hem even voor de zekerheid: noem even je top 3. Toen kwam hij met die handdoek, maar de rest duurde wel even. Inclusief de vraag "moet ik er echt drie?" De conclusie is dus vooral dat we nooit ruzie hebben wat kleine ergernissen, maar daar houdt het dus ook echt wel op. Het is nog nooit lelijk geweest, op de persoon gespeeld, heftig emotioneel oid. Hij is nog nooit de reden geweest dat ik in tranen was. Terwijl we samen ook echt wel heftige dingen hebben mee gemaakt, die ons uit elkaar hadden kunnen drijven. Mijn man en ik kennen elkaar van competitief dansen. Het heeft best een lange tijd geduurd voor de vonk over sprong. Dat betekent dat we 2 jaar lang intensief (5x per week) getraind hebben, waarbij communicatie echt de sleutel tot succes was. Er is dus nooit een roze bril geweest, we kenden elkaar echt al door en door. En alle communicatie was ingesteld op effectief en doelmatig. We zitten op 1 lijn qua opvoeding, werk, dingen die we leuk én belangrijk vinden. Grenzeloos vertrouwen in elkaar. Ik weet zeker dat hij het beste voor mij en voor ons wil, en andersom is dat uiteraard ook zo. Als er iets niet lekker loopt, lossen we het samen op.
Alle 'mental load' ligt bij jou zo te lezen. Doet mij denken aan deze strip: https://english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/ Hier hebben we gelukkig niet vaak meer ruzies. Onze communicatie is in de loop der jaren enorm verbeterd. Maar als we wel ruzie hebben, is het zoals @Cobon zegt om onuitgesproken verwachtingen/gebrek aan communicatie. En rommel. We zijn beide niet de meest opgeruimde types, maar ik erger mij er sneller aan en als hij opruimt, blijft de helft alsnog liggen.
Wow! Ja! Dat ja! Vooral ook dat eerste stukje dat zij alles doet en dan gaat het “mis” en dan krijg je ook nog te horen: wat doe je nou? Ja wat doe ik nou?! Ik doe alles jij doet niks Wij hebben niet zo vaak ruzie maar als we ruzie hebben is dat dus over dit onderwerp exact op dat punt van de strip De druppel is meestal dat er iets mis gaat bij mij en mijn man dan boos op mij wordt en ik alleen maar denk WTF ik regel alles en dan word je zo boos op me. En dan eindigt het inderdaad met: je moet het vragen.
Hier nooit echt ruzies. Soms een keer een ergenis, maar dat is maar kort en niet heel serieus. Ik denk dat hij zich soms ergert aan het feit dat ik altijd alles kwijt ben. Ik ben echt een chaoot wat dat betreft. Meestal lachen we er om, want ik vind het zelf ook super irritant. Grappig genoeg doe ik wel alle regeldingen met de kinderen, de mental load wat dat betreft ligt volledig bij mij. Ik moet hem dan echt opdrachten geven (kind 2 moet dan en dan bij turnen zijn, kan jij haar brengen) en leg dan ook alles al klaar. Maar dat vind ik niet erg. We hebben bij de oudste oprecht geprobeerd dat hij minder ging werken en de randzaken zou doen. Maar we kwamen er al vrij snel achter dat dat voor ons allebei niet werkt. Dus ik ben toen minder gaan werken, nam de mental load mbt kinderen op me en vroeg dan hulp van hem. Dat werkte voor ons prima, dus daar verder geen ruzies over gehad. Nu werk ik weer meer en neemt hij automatisch meer taken op zich (zoals koken bijv) en dat werkt super in overleg. Nooit echte ruzies. Mijn enige ergenis van de laatste tijd (nu de kinderen ouder zijn) is dat hij vaak ongezonde dingen verbied, maar het zelf wel neemt. Vanavond tegen de oudste bijvoorbeeld dat ze geen zout over haar eten mocht doen (prima mee eens, doe ik ook niet en we (in algemene zin) eten al te veel zout), maar het zelf wel doen. Of zeggen dat ze geen chips mogen, maar dan zelf wel een bakje chips nemen. Ik ben meer van het principe "lead by example" En hij meer het type van "doe dat maar als je oud genoeg bent".
Dat de badkamer er uitziet als een sloot nadat hij zijn gezicht/handen/iets gewassen heeft. Ik haat nattigheid in de badkamer en heb een onrealistisch verwachten wat dat betreft, namelijk dat niemand het gebruikt. Hij is precies het tegenovergestelde en vindt dat droge badkamers overrated zijn.. Dat hij in zijn vrije uurtjes vooral veel gamed. Hij doet best veel qua huishouden en kinderen maar vaak moet ik het zeggen voordat het gebeurd. Of sowieso dat hij zo passief is. Dat hij alles veel te positief ziet en nooit aan de toekomst denkt. Meestal erger ik me aan al deze dingen en als het weer eens te veel wordt hebben we zo'n ruzie die nergens op slaat.
Haha, soms kan het 'fijn' zijn als je gevoelens onder woorden worden gebracht he. Mij helpt het in ieder geval wel om over dit soort dingen te lezen. Soms zeg ik letterlijk tegen mijn vriend dat ik de mental load over iets niet wil hebben. Toen ik het bestaan hiervan nog niet onder woorden kon brengen, leverde dat veel vaker ruzie op. Bijvoorbeeld: vriend is verantwoordelijk voor het koken. Maar voorheen vroeg hij onwijs vaak wat ik wilde eten, moest ik alsnog het denkwerk doen. Inmiddels bedenkt hij wat we eten, maakt hij boodschappenlijstjes, gaat hij naar de winkel en kookt hij. Natuurlijk doe ik sommige van die dingen ook wel eens, maar in de basis hoef ik er gelukkig niet meer over na te denken.
Ja hele herkenbare is dat! Wij zijn daar ook mee bezig. Ik had bijvoorbeeld mijn man gevraagd om de boekenmarkt van school voor te bereiden maar toen ging hij alsnog mij allemaal vragen stellen (hoe laat is dat? Welke dag? Hoeveel boeken? Kan M mee? Moet ik ze prijzen, welke boeken?) terwijl dat allemaal in de ouder app stond. Ik zei toen al: je vraagt mij dingen die ik ook niet weer en wat ik dan doe is alles er over lezen in de app en vragen stellen. Zegt hij: ja maar aan jou vragen gaat sneller. Ja vriend, maar dan moet ik het alsnog bedenken. Dat begreep hij wel en de laatste twee keer heeft hij zelf van a-z dingen geregeld. Dus wie weet kan ik over een poosje ook zeggen dat het veel beter is.
Dat ik de vaatwasser heel slecht inruim en altijd na het avondeten -volgens mijn man- heel passief ben omdat ik al gekookt heb en niet genoeg help met de tafel afruimen/keuken schoonmaken. Je kan de klok erop gelijk zetten. Ik probeer dagelijks mijn man de erkenning te geven dat hij de vaatwasser gewoon veel beter kan inruimen dan ik, maar hij trapt er maar niet in.
Over dat mijn man te weinig helpt in het huishouden. (Al doet ie momenteel z'n best) Als onze middelste erg druk/vervelend doet dan raak ik geïrriteerd en kan ik soms niet voor reden vatbaar zijn. Discussies over hoelang ik op vakantie wil met vriendinnen en mijn man die het er niet mee eens is. Verder niet gek veel gezeur met elkaar, maar komt ook omdat mijn man een pleaser is en niet wil dat ik boos word. En dus houdt ie z'n mond vaak dicht.
Oh en wie de poep luier van de jongste verschoond. We doen zelfs rock papier scissors en soms zijn we zo vals dat als we er niet uitkomen ik of mijn man heel snel aan de jongste vraag ‘jij wilt graag dat papa/mama jou luier gaat verschonen hè?’ Dan hebben we geen discussie met woorden maar met blikken.
Hij houdt echt van duidelijkheid en ik vind dat soms lastig omdat ik dan het gevoel heb weinig ruimte te hebben. Terwijl het andersom ook gebeurd, dat ik ergens duidelijkheid over nodig heb en hij vaag blijft. Ook wel over geld; ik let echt wel op, ondanks het niet nodig is. Maar hij wil soms echt het onderste uit de kan halen. Daar ben ik te gemakzuchtig voor. Comfort weegt voor mij ook, voor hem wat minder. Oh en we moeten ook niet samen in de keuken staan als een van ons kookt. Werkt niet gelukkig weten we dat.
Wanneer ik moe ben of ongesteld ben ik kortaf, zucht ik veel etcetera. Waarop hij me al ergert bij een knuffel of kus. Dit maakt hem vaak boos! Het grootste is taakverdeling. Hij doet genoeg maar vaak te laat of half. Hij irriteert zich mateloos aan mijn dweil tik! We hebben daar altijd ruzie over. Over het wakker worden. Hij heeft opstarttijd nodig, ik ook maar dat gaat niet met jongste zoon. Dus hij zit zo een uur koffie te leuten!! Ik ga dan mopperen of binnensmonds praten.