Heel veel sterkte @klarinet Wat stort je wereld in na zo'n bericht Mijn vader had longkanker en is na 1,5 jaar overleden aan een uitzaaiing in zijn hersenen. Ik stuur je een pb met het hele verhaal. Inderdaad. Ieder verhaal is uniek. Iedere patiënt is anders en reageert anders op de behandeling. De belangrijkste tip die ik je kan meegeven. Maak mooie herinneringen. Hoeft niet groots en meeslepend. Maar gewoon samen zijn. Dingen doen die je bij elkaar brengt. En praat met elkaar. Geniet van de kleine momenten die er nog zijn. De laatste keer dat mijn man en kinderen hem in leven zagen hebben we kibbeling en haring gehaald op de markt en samen achterin de tuin opgegeten. Heel simpel. Onvergetelijk. Dit was ook de laatste echte maaltijd die hij gegeten heeft.
Wat een ontzettend naar en verdrietig bericht hebben jullie gekregen Helaas weet ik hoe het voelt, ik heb mijn beide ouders verloren aan longkanker.. Ik wil mijn verhaal niet zomaar op je bord gooien gezien het bij ons niet goed afgelopen is, maar als je vragen hebt stel ze gerust.. Heel veel sterkte in deze onzekere tijd <3
Wat heftig zeg. Wat zullen jullie geschrokken zijn. Ik ben verpleegkundige op een neurologie afdeling en we hebben regelmatig patiënten op de afdeling die na een insult dit heftige nieuws krijgen. Schrijf vragen op! Er komt zoveel op jullie af en jullie zullen veel vragen hebben. Zonder een lijstje vergeet je tijdens gesprekken veel te vragen. En hoe moeilijk ook, praat met je moeder over haar wensen wat betreft behandeling en overlijden. Uitzaaiingen in hersenen zouden ook kunnen lijden tot vermindert bewustzijn en cognitieve achteruitgang. Dan komen beslissingen op jullie bordje terecht. Dan is het fijn om te weten wat je moeder graag wil en wanneer het voor haar genoeg is geweest. Heel veel sterkte!
Wat.ontzettend rot Hier eenzelfde ervaring. Bij mijn moeder werd longkanker geconstateerd nadat ze voor een foto ging ivm longontsteking. Na onderzoek bleek ze in stadium 4 te zitten. Ongeneeselijk dus. Ze heeft chemo gehad en is bestraald. wat redelijk aansloeg. Wel kaal worden, pruik aanmeten, ziek zijn, enz. Heel confronterend. Maar wel een hele goede 2 jr nog gehad. Soms vergaten we het zelfs even. Omdat't zo goed ging. Ze is toen ook oma geworden. Na ongeveer 2 jr ging ze een beetje vreemd doen. In de war, lelijk doen tegen anderen, bleek ze een delier te hebben. In t ziekenhuis voor onderzoek dacht ze dat ze haar iets aan wilde doen en als wij weer weggingen na bezoek zei ze dat we haar in de steek lieten enzo en dat we wel weg konden blijven. Dat was serieus het rotste wat ik ooit heb meegemaakt. Verschrikkelijk Bleek ook uitzaaiingen in hersenen te zijn. Is daarvoor bestraald en kreeg angstmedicatie wat haar weer een beetje terughaalde. Uiteindelijk na 4 jaar moest ze steeds vaker naar t ziekenhuis omdat ze steeds last had van dingen. Toen beseften we wel dat het einde was ingezet. Maar.... ze is nooit heel ziek geweest.. (of ze deed alsof) In haar laatste week ging het ineens snel. Ze werd bedlederig wat 2 dagen heeft geduurd. Godzijdank niet zo lang en slepend dus. En eigenlijk was het wel goed zo. We wisten al 4 jr lang dat ze ziek was, dus we hebben ontzettend uitgebreid afscheid kunnen nemen en er naartoe kunnen leven. Gek genoeg (had ik namelijk ook niet verwacht) was haar overlijden nog een soort van te behappen. We hadden al afscheid genomen zeg maar. Geen tips (maar vragen stellen mag natuurlijk altijd!) of mooie woorden voor je. Het is gewoon onwijs rot en moeilijk te verkroppen. En een onwijs onzekere tijd gaan jullie in. 1 troost... je komt er doorheen omdat je je vasthoudt aan hoop. Zelfs bij't rotste nieuws, is er nog hoop waar je je aan vast kan houden. Oja. Probeer het gesprek aan te gaan over het overlijden. En probeer zoveel mogelijk te regelen als het einde nadert. (Klinkt misschien moeilijk in je oren nu, maar helaas wel een feit) Je hebt "de luxe" om van te voren een boel te regelen. Dat is echt ontzettend fijn als het eenmaal zover is. Sterkte. Nogmaals. Vragen mag altijd!
Verschrikkelijk nieuws! Heel veel sterkte!! Mijn schoonmoeder had precies hetzelfde, ze heeft uiteindelijk nog 3 jaar geleefd, toen was ze echt helemaal op. Dat is inmiddels 14 jaar geleden. Ze heeft voor alle 3 haar kinderen nog een ''mam, vertel eens" boek gemaakt, erg mooi om dat nu nog te hebben, zeker omdat het het geschreven heeft ten ze nog vrij goed bij geest was en dus ook nog kon schrijven. Ze heeft onze kinderen nooit gekend, maar onze kinderen kennen het boek (dat ze voor papa heeft gemaakt) heel goed! Ze is alle behandelingen altijd aangegaan, altijd vol goede moed, altijd met de mindset: Ik wil dit overwinnen! De artsen zeiden ook dat die mindset heeft gemaakt dat ze nog zo lang heeft geleefd. In die 3 jaar hebben we haar langzaam zien veranderen. Ze was niet meer de pittige, uitgesproken en sportieve vrouw maar werd langzaamaan een rustige/gelaten vrouw, in een rolstoel. Maar ze bleef genieten van haar familie om zich heen. Ook hebben we nog veel dingen met de familie gedaan waar ze (binnen haar mogelijkheden) nog echt van kon genieten: weekendjes weg, pretparken, uit eten, familie BBQ's etc. In een later stadium werd dat: samen muziek luisteren, foto's bekijken, rondje wandelen met de rolstoel. Het belangrijkste voor ons was dat zij het fijn had, dat ze kon blijven genieten en dat we veel tijd met elkaar doorbrachten, Maar ook af en toen mijn schoonvader ontlasten, hij werd tenslotte mantelzorger. Dus hem een dagje meenemen of een avondje uit en dat iemand anders dan voor mijn schoonmoeder zorgde. Ze wilde het liefst niet praten over de dood of haar begrafenis, al bleef de familie dit onderwerp wel steeds (voorzichtig) aankaarten. Haar dochters hebben nog goede gesprekken met haar gehad over de angst van overlijden en wat er daarna zou zijn. Uiteindelijk heeft ze toch een klein briefje geschreven met daarop een paar dingen die ze wilde en heeft ze uitgesproken wie wat van haar mocht hebben (sieraden e.d.) De grootste persoonlijkheidsverandering kwam toen ze afasie kreeg. Eerst werd ze er moedeloos en gefrusteerd van. Later, toe het erger werd, had ze het zelf niet goed meer in de gaten en werd het lastiger om een gesprek met haar te voeren. Eigenlijk begon daar (al) het rouwproces voor de familie. Belangrijk om dan met elkaar te blijven praten en af en toe verdriet te delen. Nogmaals, heel veel sterkte!!
Mijn moeder had hetzelfde en helaas ga je van mijn verhaal echt niet blij worden. Ik ga het je daarom niet vertellen. Mocht je er toch behoefte aan hebben omdat je ook wilt weten wat je te wachten kàn staan in een slecht geval, dan mag je een pb sturen maar ik wil hem je hier niet opdringen. Ik wens jullie vooral veel sterkte de komende periode