Klopt, het valt voor mij niet wetenschappelijk te verklaren, omdat dit zo’n bizar voorbeeld is dat ik het zelf bijna niet kan geloven. Toch is het wel zo gegaan en ik geloof niet dat het vanuit mijn hoofd kwam. En nee, ik vond het helemaal niet fijn of leuk; want ik schrok me dood en heb van schrik staan huilen.
Ook dat klopt, het was ook het eerste waar ik aan dacht,dat hij reageerde op de bel van de buren of zo, daarom haalde ik hem open omdat ik het irritant vond, toen zag ik dat de batterijen eruit waren. Wij vonden het al raar dat hij af ging omdat de bel het al heel lang niet meer deed, logisch als er geen batterijen in zaten.maar die dag dus wel inclusief lampjes
Ik ben er ook veel te nuchter voor, maar het lijkt me wel fijn als je wel ergens in gelooft. Hoe mooi kan dat zijn? Ik snap wel dat mensen zich dan blijven verdedigen.
Ik probeer je ook niet te overtuigen , ik geef je andere mogelijke verklaringen en aan jou welke jij wil pakken. Je staat daar helemaal vrij in. Hoe ik dingen zie is niet beter dan hoe jij ze ziet. Wij beide hebben geen verklaringsbewijs voor wat jij hebt ervaren; het blijven theorien waarbij die van jou uiteraard zwaarder weegt wat jij bent degene die het heeft meegemaakt. Dat is niet meer dan logisch. Ik geef enkel en alleen antwoord op je vraag
Ik heb na het overlijden van mijn moeder wel wat dingen meegemaakt die de sceptische onder ons zouden afdoen als "toeval", wat natuurlijk prima is. Ikzelf wil graag geloven dat het een boodschap uit het hiernamaals was, een seintje om me te laten weten dat ze over mij waakt. Toeval of niet het heeft mij geholpen in een tijd dat ik zwaar gebukt ging onder mijn verdriet, het heeft me troost en hoop gegeven en dat maakt dat ik totaal geen behoefte had om er een verklaring voor te zoeken of te krijgen.
Nee, daar geloof ik ook niet in. In verkeerssituaties geloof ik erin dat je gelukkig altijd met z'n tweeën bent en dus allebei kunt acteren, ook als de ander een fout maakt. Soms gaat dat wel eens mis en ook behoorlijk vaak gaat het (net) goed.
Ik ‘geloof’ het zelf niet, maar ik vind dat soort ‘tekens’ wel fijn. Ik heb bv een oude kast van een overleden familielid geërfd, soms kraakt die kast ineens heel hard en dan denk ik weer even aan die overledene en zeg ik ook even ‘wat fijn dat u er bent’ ofzo Ik weet prima dat die kast kraakt door de temperatuur en luchtvochtigheid enzo, maar vanuit mezelf komt dan wel even die herinnering extra sterk aan die persoon - en dat vind ik fijn Laatst belde ik mijn zijn weduwe en kraakte de kast een paar keer, dat vind ik dan ook wel extra leuk (en tijdens het bellen met haar valt dat ook extra op natuurlijk, dan ben ik al ‘geprime-d’ om het waar te nemen). En bv op mijn verjaardag ging ik winkelen en hoorde ik ineens meerdere keren een liedje met iets van ‘birthday’ erin - heel mooi dat het universum zo aan me denkt Maar waarschijnlijk hoor je dat iedere dag wel, maar valt het je gewoon niet op als je niet jarig bent. (Net zoals iedereen ineens met die tas loopt die ik mooi vind, of dat alle vrouwen ineens zwanger leken of met baby’tjes in kinderwagens liepen toen wij een jaar aan het proberen waren voor onze oudste.)
Toeval kan ooit een mooi iets zijn en een positief gevoel achterlaten. Ik schaar me achter dit gevoel. Of er meer is weet ik niet en ik hoop het van wel. Het is voor mij beangstigend om te bedenken dat het leven eindig is en dat alles nog duizenden of miljoenen jaren verder zal gaan en dat zonder jou. Maar aan de andere kant wanneer iets oneindig is wat heb je dan om nog naar uit te kijken. Ik koester me dus in de mooie toevalligheden en ooit bedank ik de toevalligheid van iets. Zoontje had last minute besloten met skateboard naar school te gaan, kwam tussen de middag thuis eten en dan is de pauze net te kort om met de board heen en weer te gaan. Met de fiets is sneller. Dus haalde ik hem op met de auto. Wil het dat er een kindje super hard viel en niet naar huis kon met de fiets. Fiets veilig weggezet en kindje thuis afgezet. Waren op dat moment geen andere ouders met de auto en de moeder was even niet bereikbaar, was wel thuis. Moeder en zoontje dankbaar, zoonlief trots want wij hadden geholpen. Ik werk in ziekenhuis en in mijn dienst lag een patiënte slecht en zou komen te overlijden. Om het stervensproces te verzachten had patiënte medicatie gekregen waardoor ze in diepe slaap was geraakt. Mw lag er “comfortabel” bij. Had wel nog zuurstof in waar ze al gedurende de opname een gruwelijke hekel aan had. Toen ik aangaf dat deze uit mocht en we de eventuele benauwdheid (die zou kunnen ontstaan door deze te stoppen) op konden vangen met de medicatie twijfelde de familie. Op dat moment sprong de zuurstof slang van de aansluiting in de muur. Dit gebeurt wel vaker maar dan zie je dat het komt door drukopbouw omdat er iets op de zuurstofslang staat of de slang dusdanig in de knoop zit/geknikt. Van dit alles was niets gaande. Familie twijfelde toen niet en meteen werd zuurstof uitgezet. En bij mw haar laatste ademhaling kwam er letterlijk een brede glimlach op haar gezicht, ik heb veel gezien maar zo’n glimlach nog nooit tijdens de laatste ademhaling. En zo zijn er veel mooie toevalligheden en ook die het vertellen waard zijn. Belangrijk vind ik om een ieder zijn eigen overtuiging te laten hebben en te respecteren. Ik maak er zelf niet meer van dan dat het is maar vind het ook mooi als een ander er meer uit kan halen en het troost geeft.
Ja dit dus helemaal: mooi toch "dat toeval" of "dat teken" of "signaal", en of dat nu wetenschappelijk te bewijzen is of niet, het is mooi dat mensen zich hierdoor kunnen troosten/knopen doorhakken/...
Ik heb zelf ook wel een verhaal met toeval. Mijn moeder vertelde over iemand en kon niet op de naam van diegene komen. Ik zei : Carla. Ja, zij was het. Ik kende heel die vrouw niet, maar misschien dat ik vroeger toch een keer iets over haar gehoord heb (wat dan toch opgeslagen was in mijn brein) of dat de kans gewoon groot was, want de naam Carla komt natuurlijk best vaak voor onder 60+'ers. Ik had ook Gerda kunnen zeggen en dan had mijn moeder nee gezegd. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat hier meer speelde dan puur toeval.
Maar, ik snap zeker dat dat soort toevalligheden fijn zijn, troostend of geruststellend, en dat is toch ook prima. Maar dat gevoel kun je dus evengoed hebben als je net als jij beseft dat het toeval is. Dus snap ik niet waarom men zich zo verdedigd of zelfs boos wordt als iemand dat benoemt.
De deurbel, met een los kastje. Op beide Brandde de lamp ( in elk geval zag mijn man dat de keer dat hij buiten stond) en de losse bel die gaf dus lampjes en geluid terwijl daar dus geen batterijen in zaten.
Dat ging over een gitaar die uit zichzelf speelt, kom op! Dat is heel wat anders dan een krakende kast. Meubels kunnen nu eenmaal kraken.